ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 378

ยัยหานหัวโตจับมือซู่เป่าไว้แน่น ไม่ยอมเดินเข้าไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ซู่เป่าเอ่ยเสียงเบา “ไม่ต้องกลัว…..เดี๋ยวหนูหาตัวช่วยก่อน”

พูดจบ ผีดวงซวย ผีหลายใจ ผีขี้ขลาด ผีทึ่มก็ออกมาจากน้ำเต้าวิญญาณทันที

ซูเยว่เฟยขมวดคิ้วมุ่น “โทรศัพท์โทรออกไม่ได้ ถ้าอยากโทรต้อง…..”

ยังพูดไม่ทันจบด้านหน้าก็มี “คน” ลอยออกมา

ผีหลายใจ “ฮู่ว…..ในที่สุดก็ได้ออกมาแล้ว!”

ผีดวงซวยบ่น “อยู่ข้างในอึดอัดมาก”

ผีขี้ขลาด “ชู่ว…..อย่าเสียงดังไป ดูเหมือนพวกเขาจะมองเห็นเรา”

ผีทึ่ม “ใคร ที่ไหน อะไร?”

ผีน้าสาวขี้เหร่ยื่นหน้าไปตรงหน้าซูเยว่เฟย “อะไร มองเห็นเหรอ….ไฮ คนหล่อ?”

ซูเยว่เฟยมือสั่น โทรศัพท์ในมือร่วงหล่นพื้นทันที

ผีทั้งหลายหันหลังมาจ้องหน้าซูเยว่เฟย

ซูเหอเวิ่น “ซะ ซู่เป่า พะ พะ พะ พวกเขา คะ คะ คือ……”

หานหาน “อ้ากๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ฮือ! ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย!”

ซู่เป่าสะบัดมือพวกเขาออก ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปข้างในคนเดียวแล้วตะโกนบอกทุกคนว่า “ไม่ต้องกลัวนะคะ พวกเขาเป็นผีดี! พวกเขาจะปกป้องพวกพี่เอง!”

ซูเยว่เฟย ซูเหอเวิ่นและซูเหอเหวิน รวมทั้งหานหานยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ไม่กล้าขยับตัว

ผี…..ปกป้องพวกเขา

ไม่นะ อย่างนั้นก็น่ากลัวว่าเดิมน่ะสิ!

ซู่เป่าอย่าพึ่งไป!

ลุงสาม ลุงเชื่อแล้ว หลานสาวของลุงกลับมาก่อนได้ไหม…..

พวกผีรู้สึกสนุกขึ้นมาทันที

“เฮ้ ถ้าฉันขออะไรพวกเธอจะทำให้ไหม?” ผีหลายใจยิ้มออกมา

“หัวของเธอเนี่ยกลมจริงๆ อยากลองมีแบบนี้บ้าง” ผีทึ่มจ้องหานหาน

“พวกเราตายมานานมากแล้ว เบื่อมาก ได้ยินมาว่านายบินไปทั่วทุกที่ เล่าเรื่องสนุกๆ ให้พวกเราฟังหน่อยสิ?” ผีดวงซวยมองไปทางซูเยว่เฟย

ใบหน้าของลุงสามเริ่มที่จะบิดเบี้ยว ไม่สามารควบคุมได้อีกต่อไป

เล่าเรื่องให้ผีฟัง มันเหนือจินตนาการเกินไปแล้ว!

ครั้งนี้ซูเหอเวิ่นไม่ได้เอาอุปกรณ์มา ตอนนี้ทำได้แค่ยืนบื้ออยู่อย่างนั้น ในหัวมีแต่คำถามวนไปมา

ทำไมอยู่ๆ ก็มองเห็นผีกัน เพราะว่าที่นี่คือบ้านผีสิงอย่างนั้นเหรอ?

เคยได้ยินมาตลอดว่าในบ้านผีสิงมีผีจริงๆ อยู่ นี่มันเป็นเพราะอะไรกัน เป็นเพราะเรื่องสนามแม่เหล็กหรือมีความน่าจะเป็นอื่นๆ กัน?

ตอนนี้ในสมองของซูเหอเวิ่นนั้นพยายามหาคำอธิบายขึ้นมามากมาย

อีกด้านหนึ่ง ซู่เป่าที่ข้ามเข้ามาถึงส่วนของเรือนหลัง

เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังจ้องมองมาอยู่ แต่เธอหาไม่เจอว่าเป็นใครกัน

ซู่เป่ายกมือขึ้นโบก ค้อนทองคำม่วงก็ปรากฎขึ้น

เธอไม่กลัวเลยสักนิด

เธอไม่ใช่ซู่เป่าอายุสามขวบแล้ว

ตอนนี้เธอเป็นซู่เป่าที่อายุสี่ขวบ!

เป็นคนที่เก่งมาก!

ทั้งๆ ที่ต้องเป็นเธอสิที่ต้องหลอกคน ทำไมถึงกลายเป็นเด็กน้อยแบบนี้มาแกล้งเธอแทน

ผีชุดแต่งงานแดงรู้สึกหวาดกลัวมาก ค้อนทองคำม่วงในมือของซู่เป่านั้นมีพลังรุนแรงมาก พลังที่บีบคั้นมานั้นเหมือนตอนที่ผีตัวเล็กๆ ได้เห็นกับยมบาล เธอไม่รู้แล้วว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกกลัวขนาดนี้

ที่แน่ใจได้เลยก็คือ ถ้าเธอโดนซู่เป่าใช้ค้อนนั้นทุบ วิญญาณของเธอจะต้องแตกสลายไปอย่างแน่นอน

“ข้าผิดไปแล้ว……” เสียงเรียบนั้นเอ่ยขึ้นมา ครั้งนี้เริ่มที่จะเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “ไว้ชีวิตด้วย…..”

ในที่สุดซู่เป่าก็ตามชุดแต่งงานแดงนั้นทัน เธอออกแรงเหวี่ยงทุบไปตรงหน้า

อาจารย์บอกว่า ตอนที่ผีร้องบอกให้ไว้ชีวิต อย่าใจอ่อนเด็ดขาด

ทุบไปก่อนครั้งหนึ่งแล้วค่อยว่ากัน

ผีหญิงร้องโหยหวนออกมาหลังโดนทุบ ชุดแต่งงานสีแดงสวยงามที่ตอนแรกใหม่เอี่ยมนั้น เปลี่ยนไปกลายเป็นชุดเก่า สีแดงสดเองก็เปลี่ยนไปเป็นสีแดงออกดำ

หลังเสียงหวืด ชุดแต่งงานสีแดงนั้นก็ลอยอยู่กลางอากาศ มีกะโหลกโผล่ออกมาบนชุดแต่งงาน ผีหญิงกลับสภาพมาเป็นเหมือนตอนที่ตาย และลอยอยู่กลางอากาศแบบนั้นนิ่ง……

“ไว้ชีวิตด้วย….” เธอร้องไห้อ้อนวอนขอชีวิต “ข้าเองก็ไม่มีทางเลือก”

ซู่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็รู้สึกเหมือนกำลังโดนคนจ้องอยู่

เธอกำค้อนทองคำม่วงในมือแน่น ก่อนที่จะเอ่ยถาม “ทำไมถึงไม่มีทางเลือก? เธอหลบอยู่ที่นี่มานานหรือยัง? มีคนทำร้ายหรือเปล่า? แล้วก็ เจ้าบ่าวของเธออยู่ที่ไหน?”

ผีหญิงเมื่อได้ยินดังนั้นก็ส่ายหัวไปมา ก่อนที่จะค่อยๆ หันไปมองซูเยว่เฟย

ในหัวกะโหลกของเธอนั้นว่างเปล่า ชุดแต่งงานที่แสนเก่านั้นปลิวไปตามสายลม เธอลอยอยาสูงเหนือพื้นประมาณสามเมตร

ซูเยว่เฟยหันมามองเธอ รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมายันหัว

ทำไมเธอต้องหันมามองเขาด้วย?

หรือว่า…..

เขาคือเจ้าบ่าวคนนั้น?!