ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 387

มู่กุยฝานใส่กุญแจมือชายหัวล้าน มู่กุยฝานมัดเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา โดยเฉพาะมือของชายหนุ่ม มัดจนนิ้วมือของเขากระดุกกระดิกไม่ได้

ชายหนุ่มไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาจ้องมู่กุยฝาน

“แกเป็นนักพรตเหรอ” เขาถามขึ้นอย่างซ่อนความคิดชั่วร้ายเอาไว้

มู่กุยฝานชอบการถูกเรียกแบบนี้เป็นอย่างมาก เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่”

ชายหนุ่ม “...”

มู่กุยฝานยอมรับอย่างรวดเร็วขนาดนี้ ชายหนุ่มจะตอบสนองว่าไม่เชื่อได้ยังไง

แต่ถ้าไม่ใช่นักพรต แล้วจะแปะยันต์ได้ยังไง

“แกหาฉันเจอได้ยังไง” ชายหนุ่มถามขึ้นอีก

เป็นไปไม่ได้ เขาอยู่ที่นี่มานานขนาดนั้น ทั้งตรอกเขาก็คุ้นเคยอย่างไร้ที่เปรียบ หากมีอะไรเกิดขึ้นเขาย่อมรู้ได้ทันที

ตั้งแต่ออกมาจากสวนสนุก เขาหลบกล้องและปลอมตัวสองครั้ง เคยเข้าไปในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่มีคนพลุกพล่าน และเดินออกจากการโดยสารรถไฟใต้ดิน

บวกกับความสามารถในการพับหุ่นกะรดาษของเขา เขากล้ารับประกันเลยว่าต่อให้เป็นคนของหน่วยพิเศษมาก็ไม่มีทางหาเขาเจอ

มู่กุยฝานสวมถุงมือ มองไปรอบๆ ทีหนึ่ง แล้วพูดขึ้นอย่างขอไปทีว่า “แกเดาดูสิ”

ชายหนุ่ม “...”

เขากัดฟันกราม เห็นมู่กุยฝานกำลังรื้อค้นในห้อง ดวงตาของเขาก็ประกายความเย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย

ผู้ชายคนนี้เก่งกาจจริงๆ โดยเฉพาะยันต์ที่อยู่ในมือของเขา ไม่ใช่ยันต์ที่นักพรตธรรมดาจะวาดออกมาได้!

ไม่มีใครรู้ดีกว่าเขา ตอนนี้แม้นักพรตบนโลกจะมีอยู่มากมาย แต่นักพรตที่วาดยันต์จริงๆ ออกมาได้กลับมีน้อยมากๆ นักพรตที่วาดยันต์จริงๆ ออกมาได้เก่งกาจเป็นอย่างมาก และยิ่งกว่านั้นคือเป็นส่วนน้อยในส่วนน้อย

ยันต์ที่สุดยอดแบบนี้ เขาเดาว่าในมือของมู่กุยฝานคงมีอยู่ไม่กี่แผ่น

ครั้งก่อนเขาเคยเจอคนลึกลับที่เก่งกาจมากๆ คนหนึ่ง ยันต์ที่ใช้บ่อยๆ ในมือของเขาก็มีเพียงแค่สิบแผ่นเท่านั้น!

ฉะนั้น หากเขาลอบโจมตีมู่กุยฝานจะต้องสำเร็จอย่างแน่นอน!

หุ่นกระดาษที่เขากดเอาไว้ที่ปลายลิ้นมีชะตาเชื่อมกับเขา หากมียันต์ไม่ถึงสิบแผ่นก็สะกดเอาไว้ไม่ได้ ชายหนุ่มสมควรตายคนนี้กล้าเหยียบหน้าของเขา เขาตายแน่!...

ทันใดนั้นชายหัวล้านก็ขยับลิ้น มีหุ่นกระดาษกดไว้ในปากตัวหนึ่ง เมื่อเห็นโอกาสก็คายหุ่นกระดาษออกมาอย่างแรง!

หุ่นกระดาษที่มีขนาดใหญ่เพียงสองนิ้ว ลักษณะคล้ายกับหนังลอยพุ่งออกไป แปะไปที่ด้านหลังของมู่กุยฝานอย่างไร้การป้องกัน!

ไม่นึกเลยว่าจู่ๆ ไม้จิ้มฟันอันเล็กอันหนึ่งก็ลอยพุ่งขึ้นมา ปักหุ่นกระดาษนั่นเอาไว้บนตู้เสื้อผ้าข้างๆ มือของมู่กุยฝานจิกยันต์เหลืองแล้วขว้างออกไป!

ยันต์เหลืองสิบกว่าแผ่นราวกับกองทัพอาวุธมีคมวิเศษ แปะหุ่นกระดาษที่รอดหลุดไปเมื่อครู่ไว้อย่างแน่นหนา ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องเล็กแหลมดังขึ้น หุ่นกระดาษถูกยันต์เผาจนกลายเป็นขี้เถ้า

ชายหนุ่มหัวล้านเองก็กระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง เขาตกใจจนสติหลุด “แก...แกมียันต์มากมายขนาดนั้นได้ยังไง!”

เดิมเถ้าแก่ของพวกเธอไม่เห็นด้วย ต่อมาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ ก็บอกว่าเห็นเขาน่าสงสารก็เลยปล่อยให้เขาเช่า

ฉะนั้นทำไมถึงจับกระทั่งผู้เช่าคนนี้ด้วยล่ะ

เห็นมู่กุยฝานลากชายหัวล้านออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ามามอง หญิงสาวจึงรีบเปล่งเสียงออกไป “อือๆ!...”

อยากจับเธอไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไปแล้วล่ะ

มู่กุยฝานโบกไม้โบกมือย่างไม่แม้แต่จะหันหน้ามา “เดี๋ยวเพื่อนร่วมงานของฉันจะมาจัดการ”

หญิงสาว “...”

มู่กุยฝานพาชายหัวล้านกลับไปยังบ้านตระกูลมู่ พาไปดูแลที่อื่นเขาก็ไม่วางใจ ขังไว้ที่บ้านตัวเองจะปลอดภัยกว่าหน่อย

เหล่าลูกน้องของตระกูลมู่เห็นนายท่านลากชายหนุ่มที่ถูกมัดไว้อย่างแน่นหนากลับมาคนหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะรับมือเตรียมพร้อม นายท่านของพวกเขาไม่เคยลักพาตัวคนแบบนี้มาก่อน ต้องเป็นคนที่เก่งกาจอะไรอย่างแน่นอน

ชายหัวล้านถูกโยนเข้าไปในคุกที่ราวกับอุโมงค์ใต้ดิน ทั้งสี่ด้านล้วนเป็นผนังเปล่า บนหลังคาสูงเป็นรั้วเหล็ก

มู่กุยฝานพูดขึ้นว่า “จับตาดูยี่สิบสี่ชั่วโมง เฝ้าดูไว้ให้ดีหูตาให้ไว หยิบปืนมาจ่อเขาเอาไว้”

“ถ้าขยับแม้แต่น้อย ก็จัดการเขาเลย ซ้อมไม่ต้องถึงตายก็พอแล้ว”

ชายหัวล้าน “...”