ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 404

เมื่อเสี่ยวอู่สวัสดีปีใหม่เสร็จแล้ว ทุกคนต่างก็ไม่พูดไม่จา

เขาเอียงหัวไม่มา และเลียนแบบประโยคพูดได้อย่างสมจริงว่า “ขอให้ร่ำรวย~ขอให้สนุกสนาน~！”

ซู่เป่า “สิ่งที่ดีเชิญเข้ามา สิ่งไม่ดีไปไกลๆ”

เสี่ยวอู่/ซู่เป่าร้องพร้อมกัน “อู้ แม้พิธีจะเยอะหน่อยก็ไม่มีใครถือสา~~”

นายหญิงซูยกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง

ซูเยว่เฟยโดนติดมาสองใบ ช่วงนี้ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องออกจากห้องเลย เมื่อลงมาชั้นล่างก็เห็นซู่เป่ากับเสี่ยวอู่ร้องพร้อมกัน จึงได้หยิบอั่งเปาขึ้นมาสองซอง

หนึ่งซองให้ซู่เป่า

อีกหนึ่งซองให้เสี่ยวอู่

ซู่เป่ากับเสี่ยวอู่ดีใจจนเนื้อเต้น！

ซู่เป่าถืออั่งเปาไว้ และพูดอย่างเสียงดังว่า “ขอบคุณลุงสาม！”

เสี่ยวอู่คาบอั่งเปาและวางไว้ที่มือของซู่เป่าอย่างรู้สึกดีอกดีใจด้วยเช่นกัน “ขอบคุณลุงสาม！”

คนอื่นๆ “？”

ไม่ใช่สิ วันปีใหม่ยังเหลืออีกตั้งสี่เดือน ทำไมนายถึงมีอั่งเปาติดตัวไว้ด้วย

ลุงสามทำหน้าตานิ่งเฉย พร้อมกับยิ้มน้อยๆ “เมื่อตอนปีใหม่ยังแจกไปไม่หมด พอดีล้วงกระเป๋าก็เลยเจอโดยบังเอิญ”

ไม่มีใครรู้ว่า เขาได้ค้นหาในอินเตอร์เน็ตเกี่ยวกับเคล็ดลับการป้องกันเคราะห์ร้ายในชีวิตประจำวัน มีคนบอกว่าต้องพกอั่งเปาติดตัวไว้เสมอ และไม่จำเป็นต้องซองใหญ่แค่มีไว้เป็นพิธีก็พอแล้ว

ซูเยว่เฟย...เชื่อแล้ว

แต่คนอื่นไม่เชื่อ ใครจะบังเอิญพกอั่งเปาไว้กับตัวถึงสองซอง กางเกงที่ใส่ก็เป็นของหน้าร้อนไม่ใช่กางเกงสำหรับหน้าหนาว

และอีกอย่าง เขาสวมเสื้อผ้าลำลองที่ใส่อยู่บ้าน！

นายหญิงซูพูดขึ้นว่า “พอแล้ว เลือกเสื้อผ้ากันเถอะ！พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแล้ว”

ซู่เป่ากับหานหานไปลองเสื้อผ้ากันอย่างดีอกดีใจ

ว่านปาสือเดินตามซู่เป่าอยู่ด้านหลังติดๆ กู้เสี่ยวปาที่นั่งกอดมืออยู่ข้างๆก็ถูกซู่เป่าลากตัวไปด้วย

ซูเหอเวิ่นกับซูเหอเหวิน “……”

สองพี่น้อยก็หยิบมือถือออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน และเลือกที่จะช้อปปิ้งทางออนไลน์

ที่จริงเสื้อตัวเดิมนั้น ถ้าใส่อีกสองสามวันก็ยังใส่ได้...

ตอนบ่าย

ซูเยว่เฟยจัดเก็บข้าวของ หลังจากที่หยุดพักผ่อนเสร็จก็ต้องกลับไปทำงานแล้ว

เขาไปถึงประตูห้องนอนซู่เป่า จากนั้นก็เคาะประตูไปสองสามที

ซู่เป่าโผล่หัวออกมาดู และเห็นซูเยว่เฟยแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเรียบร้อย จึงรู้สึกอึ้งและถามว่า “ลุงสาม ลุงจะไปทำงานแล้วเหรอคะ？”

ถ้านับดูดีๆ เธอกับลุงสามได้อยู่ด้วยกันเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น！

ช่วงเวลาที่ไปเที่ยวบ้านผีสิงเป็นช่วงที่ประทับใจที่สุด

ซูเยว่เฟยพูดขึ้นว่า “วันหยุดใช้หมดแล้ว ลุงสามก็ต้องไปทำงานต่อ”

เขานั่งลงยองๆ และลูบหัวของซู่เป่าอย่างอ่อนโยนและพูดขึ้นว่า “รอให้ถึงปีใหม่แล้วลุงสามจะกลับมาอีกครั้ง”

ซู่เป่าพยักหน้า “อืม！”

ซูเยว่เฟยนิ่งไปชั่วครู่ และพูดขึ้นมาอย่างเกรงใจเล็กน้อยว่า “อั่งเปาเมื่อกี้มันเล็กเกินไป รอให้ถึงปีใหม่ลุงสามจะให้อั่งเปาซองใหญ่เลย”

ซู่เป่า “ได้ค่ะ งั้นลุงสามก็รีบไปเถอะ！”

ซูเยว่เฟยนิ่งชะงักไปชั่วครู่ เด็กคนนี้ไม่มีหัวใจเลย

เขายิ้มอย่างจนปัญญาและมองดูเวลา ถึงจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็น่าตื่นเต้นกว่าครึ่งชีวิตที่ผ่านพ้นมา

เฉินชางอวี๋เดินไปที่ทางเข้าประตูและถามอย่างระมัดระวังว่า “คุณเป็นใคร？”

มีเสียงผู้หญิงที่พูดภาษาจีนด้วยสำเนียงแปลกๆ “ต้องการให้บริการไหมคะ？”

เฉินชางอวี๋ขมวดคิ้ว เขาพยายามหลบหนีจากการถูกตรวจสอบ จึงหนีไปอาศัยอยู่ในสถานที่กันดาร โรงแรมแห่งนี้แม้จะเป็นเวลากลางดึกก็ยังมีผู้หญิงมาเสนอขายบริการอีกด้วย สองสามวันที่ผ่านเขาก็เริ่มจะชินแล้ว

“ไม่ต้องการ！” เมื่อเฉินชางอวี๋พูดจบและกำลังจะหันหลังเดินกลับ

ทันใดนั้นก็มีเสียงถีบประตูอย่างแรงจนเปิดออก มีเสียงหนึ่งที่เย็นชาพูดขึ้นมาว่า “อย่าขยับ！จะตรวจมิเตอร์น้ำ！”

เฉินชางอวี๋ “…”

ที่นี่คือโรงแรม มีการตรวจมิเตอร์น้ำด้วยเหรอ！

คำพูดที่ฟังดูแปลกๆนี้ มีเพียงประเทศหลงเท่านั้นที่พูดกัน

การตามจับคนร้ายภายในประเทศ เพื่อต้องการให้ผู้ต้องสงสัยลดความระแวงลงมา จึงมักจะอ้างเรื่องตรวจมิเตอร์น้ำ ซ่อมเตาแก๊ส ถังแก๊สมาเป็นข้ออ้าง

ฉะนั้นนี่ก็คือ...

เฉินชางอวี๋หันหลังวิ่งหนีทันทีแบบไม่ต้องคิดอะไร！

ในห้องของเขายังมีอุปกรณ์ต่างๆและกระดาษยันต์อีกจำนวนมาก รวมถึงยังมีโมเดลกระดาษรูปคนที่ลูกศิษย์หัวโล้นของเขาทำเอง

จะต่อสู้กับฝั่งตรงข้ามจนถึงตายนั้นเป็นไปไม่ได้ แต่หลบหนีเอาตัวรอดนั้นไม่มีปัญหา！

มู่กุยฝานหัวเราะอย่างเยือกเย็น แค่สะบัดมือไปหนึ่งที ยันต์เหลืองปึกใหญ่ก็บินกระจายร่วงลงมา

ยันต์นั้นเหมือนดั่งมีดวงตา ต่างก็ลอยไปติดอยู่บนร่างกายของฉินชางอวี๋ทั้งหมด มู่กุยฝานใช้มือผลักเขาจนล้มลงอย่างง่ายดาย และเหยียบเขาไว้ใต้ฝ่าเท้า！

เฉินชางอวี๋ทั้งกลัวทั้งโกรธ “แกมีสิทธิ์อะไรมาจับฉัน！”

มู่กุยฝานหันไปมองผู้หญิงผมทองตาฟ้าที่รูปร่างเซ็กซี่ จากนั้นก็เลิกคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “กวาดล้างเหลือง”

เฉินชางอวี๋ “……”