ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 415

สุดท้ายรถพยาบาลก็มารับตัวเฝิงผิงไป ซู่เป่าช่วยกำจัดไอพิฆาตบนหัวคุณนายให้

ยังไงก็ต้องช่วยเฝิงผิงไว้ จะให้เทพสงครามมู่มาด่างพร้อยเพราะคนแบบนั้น เขาไม่มีค่าพอ

จี้ฉางยกมือขึ้นใช้สองนิ้วหนีบไอพิฆาตแล้วขยี้ เขาสัมผัสอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดว่า "ดูเปลือกตาที่บวมเป่งเหมือนจะร้องไห้ของเธอ แล้วดูไอพิฆาตนี้สิมันมีกลิ่นอายที่คุ้นเคยเล็กน้อย บางทีผีที่อาศัยอยู่บนศีรษะของเธอก่อนหน้านี้อาจเป็นผีขี้แยก็ได้"

ผีขี้แยตนนั้นก็ช่างฉลาด ไม่ว่ามันจะเจอพวกเขาหรือเจอเฉินชางอวี๋ก็หนีได้เร็วมาก

จับไม่ได้อีกแล้ว!

ซู่เป่ากลับปลอบใจว่า "ไม่เป็นไรอาจารย์ หนูเชื่อว่าครั้งหน้า ๆ ก็จะจับเธอได้แล้ว"

จี้ฉางหยุดพูดอย่างกะทันหัน

ยมบาลตัวน้อยบอกแล้วว่าครั้งหน้า ๆ งั้นครั้งหน้า ๆ ก็จะต้องจับได้แน่นอน

ซู่เป่ากำจัดไอพิฆาตให้แล้วยังปลอบใจอีกว่า "ป้าฝ่าน ป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูมียันต์ขอลูก มันศักดิ์สิทธิ์มากเลยนะ ป้าจะเอาไหมคะ?"

มู่กุยฝาน: "...?"

กู้เสี่ยวปา: "...?"

จี้ฉาง: "...?"

คุณนายฝ่านตกตะลึง จากนั้นก็หัวเราะกับความจริงจังแบบไร้เดียงสาของเธอทันที พยักหน้าว่า "โอเค ราคาเท่าไหร่จ๊ะ?"

เธอก็ไม่ได้ถามว่าใช้ได้ผลจริงไหม อย่างน้อยการมาเยือนของพวกซู่เป่าในวันนี้ก็ถือว่าได้แก้แค้นให้เธอ เธอก็คาดว่าตัวเธอคงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วันแล้ว

ดังนั้นเธอจึงไม่ถามว่ายันต์นั้นใช้ได้ผลไหม ต่อให้เรียกมาหนึ่งร้อยล้านเธอก็ยินดีที่จะให้

ยังไงเธอมีเงินเยอะอยู่แล้ว

สุดท้ายเธอก็แค่เหลือเงินไว้ให้ตัวเองกินข้าวหน่อยก็พอ ที่เหลือก็บริจาคหมดเลยดีกว่า... คนตระกูลเฝิงจะได้ไม่ต้องมาอยากได้อีก มันควรเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว

ในใจคุณนายฝ่านผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เมื่อเห็นซู่เป่าชูนิ้วมือขึ้นหนึ่งนิ้ว เธอยิ้มและพูดว่า "หนึ่งร้อยล้านเหรอจ๊ะ ได้สิ"

"มา เอาเลขบัญชีมาให้ป้า"

ครั้งนี้ถึงคราวที่ซู่เป่าจะต้องตกตะลึงบ้างแล้ว "???"

ไม่ใช่สิ เธอจะบอกว่าแสนนึงต่างหาก

แม้ว่าหนึ่งร้อยล้านจะเป็นเงินจํานวนมาก มาก ๆ ๆ จริง ๆ

แต่ซู่เป่ารู้ว่าเธอรับไว้ไม่ได้

เธอกลั้นความเจ็บปวดไว้และพูดว่า “ป้าฝ่าน พ่อบอกว่าเราต้องไม่เป็นคนเลว ยันต์แผ่นนี้แค่ล้านเดียว... ไม่ ขอแค่แสนเดียวก็พอแล้ว"

กระดาษยันต์ก็ลุงใหญ่ซื้อให้ ตัวอักษรด้านบนเธอก็เป็นคนเขียนเอง ลุงใหญ่บอกว่าต้นทุนห้าเมา บอกให้เธอไม่ต้องเป็นห่วง

ต้นทุนห้าเมา ขายแสนนึงก็ถือว่าไร้มโนธรรมมากแล้ว

ต้องบอกว่า เรื่องเงิน ๆ ทองนี่ซู่เป่าคิดคำนวนได้ชัดเจนมาก...

คุณนายฝ่านไม่ได้พูดอะไร หลังจากได้เลขบัญชีซู่เป่าแล้วก็โอนเงินไปให้หนึ่งร้อยล้าน แล้วก็กําชับไปว่าอีกสองวันเดี๋ยวเงินจะเข้าบัญชี รอตรวจสอบดูด้วยล่ะ

ซู่เป่ากอดโทรศัพท์มือถือของเด็ก ๆ อย่างมีความสุข

เธอหาเงินได้ตั้งแสนนึง!

แบบนี้ก็ถอดล็อคประตูได้รวดเดียวห้าอันเลยสิ มีเงินจ่ายค่าชดใช้แล้ว!

"ใช่แล้ว ป้าฝ่านเดี๋ยวนะคะ หนูมียันต์ยาที่เยี่ยมมาก..." ซู่เป่าเห็นมู่กุยฝานเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง เธอก็รีบเปลี่ยนคําพูดทันทีว่า "คุณยายของหนูเป็นไปขอมาน่ะค่ะ มันสุดยอดมากเลยนะคะ รักษาได้ทุกโรค!"

"คุณดูสิ ตอนนี้ยายหนูสามารถเต้นสแควร์แดนซ์ได้แล้ว เดี๋ยวหนูจะเขียนให้คุณป้านะคะ"

ตอนนี้คุณนายฝ่านก็รู้ตัวตนของซู่เป่าแล้ว เธอรู้ว่านายหญิงซูขาหายแล้วจริง ๆ

"จริงเหรอ?" เธอปลื้มใจและประหลาดใจมาก "ขอบคุณหนูมากนะ!"

อีกครึ่งหนึ่งเธอเปิดบัญชีธนาคารสวิสฝากเงินไว้ เธอจะเก็บเงินก้อนนี้ไว้เป็นมรดกให้ลูก แต่จะให้เขาสืบทอดต่อเมื่อเขาบรรลุนิติภาวะแล้ว

เมื่อถึงเวลานั้นลูกก็โตแล้วเขาจะตัดสินใจอย่างไรก็เป็นเรื่องของเขาแล้ว

คุณนายฝ่านรู้สึกว่าสิ่งที่ติดค้างใจและภารกิจของเธอเสร็จสมบูรณ์แล้ว... ในที่สุดก็สามารถลงไปหาสามีของเธอได้และมีคําอธิบายให้พ่อแม่สามีเธอแล้วด้วย

เพียงแต่การต้องจากตายกับลูกนั้นเป็นเหมือนคมมีดกรีดใจ แต่ก็ต้องแบกรับไว้เอง

แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องในภายหลัง

**

หลังจากซู่เป่าและพ่อออกจากคฤหาสน์ตระกูลฝ่าน ระหว่างทางกลับ จู่ ๆ ก็เห็นว่าที่ข้างถนนมีสุนัขตัวหนึ่งนอนหมอบอยู่ข้างสุนัขอีกตัวหนึ่ง มันเงียบสงบแต่ดวงตาของมันกลับเปียกชื้น

สุนัขตัวที่นอนอยู่บนพื้นมีเลือดออกและตัวแข็งอย่างเห็นได้ชัด

ซู่เป่าตกตะลึงรีบชี้ไปที่ริมถนน "พ่อ จอดรถ..."

หลังจากลงจากรถซู่เป่าก็รีบวิ่งไป แต่ในเวลาเดียวกันก็มีคนที่เร็วกว่าพวกเขา

ชายหนุ่มคนหนึ่งถือโทรศัพท์เดินไปหาสุนัขสองตัวนั้นพลางพูดว่า "ผมกําลังเดินทางกลับจากซื้อผัก แต่พวกคุณเดาสิว่าผมเจออะไร..."

ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกว่าคําพูดนี้ไม่ถูกต้องจึงหยุดและถอยกลับไปใหม่ทันที

คราวนี้เขาถือโทรศัพท์มือถือ วิ่งเหยาะ ๆ ไปหาสุนัข น้ําเสียงกระวนกระวาย "ผมกำลังกลับจากซื้อผักระหว่างทาง จู่ ๆ ก็พบว่าตรงนี้มีบางอย่างไม่ค่อยจะดี"

เขาหอบหายใจเหมือนว่าวิ่งมาเหนื่อยมากและในที่สุดก็หยุดตรงหน้าสุนัข: "นี่ ... พระเจ้า นี่ก็จะเกินไปแล้ว..."

เขาเหมือนพูดไม่ออกและกล้องก็เริ่มสั่น

ซู่เป่าตกตะลึง เหตุผลที่เธอไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าก็เพราะผู้ชายคนนี้มีผีร้ายอยู่บนหัว...

น้องหมาเห็นว่าในที่สุดก็มีคนมาสักที มันกระดิกหางใส่เขาอย่างมีความหวัง ระมัดระวัง อ้อนวอนด้วยแววตาน่าสงสาร…