ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 438

ซูอีเฉินกลับมาดึก เมื่อคืนเขาหลับไม่สบายนัก เช้านี้เขาเลยไม่ได้ตื่นเช้า ทุกคนจึงไม่รู้ว่าเขากลับมาแล้ว

หลังซู่เป่าตื่นนอน เธอนั่งเหม่อบนเตียงครู่หนึ่งตามปกติ

จี้ฉางเองก็จดบางอย่างลงในตำราตามเคยเช่นกัน เมื่อเขาเห็นซู่เป่า จึงปิดตำราพร้อมเอ่ยถาม “ตื่นแล้วเหรอ คุณลุงใหญ่ของเจ้ากลับมาแล้ว”

ซู่เป่า “…หื้อ?”

เธอยังไม่ได้สติ

เด็กๆ บางคนหลังตื่นนอนจะมีช่วงเหม่อลอยพักหนึ่ง นั่นคือไม่ว่าคุณจะพูดอะไรกับพวกเขา พวกเขาก็ไม่ได้ยิน อีกทั้งยังแสดงสีหน้างุนงงออกมา น่ารักเป็นที่สุด

จี้ฉางเท้าคางไว้ ดวงตาสวยทรงเฉี่ยวมองไปทางเจ้าแก้มก้อนที่ผมยังตั้งฟูเพราะเพิ่งตื่นนอน

เสี่ยวอู่บินเข้ามาหา เริ่มหยอดคำหวานของมันอีกครั้ง “ที่รัก~ คุณได้กลิ่นอะไรไหม”

ซู่เป่าสับสน สูดดมฟุดฟิดตามคำถาม “ไม่ได้กลิ่นนะ……”

เสี่ยวอู่คาบผมของเธอขึ้นมา “กลิ่นหวานๆ ไง นับตั้งแต่ที่คุณปรากฏ อากาศก็ฟุ้งไปด้วยความหวาน!”

ซู่เป่า “โอ้โห…”

จี้ฉางเอือมระอา จากนั้นพูดขึ้น “เมื่อคืนพวกเขาจับผีหน้าซื่อใจคดกลับมาได้แล้ว”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง ก็เห็นผีดวงซวยลากผีหน้าซื่อใจคดเข้ามา พร้อมขอคำเอ่ยชมจากซู่เป่าอย่างตื่นเต้น “ซู่เป่า พวกเรา……”

ผีหลายใจแย่งตอบ “พวกเราจับตัวผีหน้าซื่อใจคดได้แล้ว”

ผีขี้ขลาดยิ้มอ่อนโยน “มันขัดขืนรุนแรงมาก เสียแรงพวกเราไปไม่น้อย”

ผีทึ่มยื่นหน้าออกมา “ใช่ๆ ลูกกระตาฉันหลุดเพราะมันเลย”

ผีหน้าซื่อใจคด “?”

มันไม่ได้ขัดขืนแม้แต่นิด จิตใต้สำนึกพวกแกไม่รู้สึกเจ็บปวดงั้นเหรอ

ผีดวงซวยนิ่งอึ้งไปนาน “เดี๋ยวสิ ไหนพวกแกบอกจะไม่แย่งผลงานฉันไง”

ไหนว่าจะให้โอกาสเขาสร้างผลงานคนเดียว

ไหนบอกถ้าแย่งผลงานอีกจะให้เขาเอามีดฟันพวกมันเลย

บัดซบ!

ซู่เป่าที่เพิ่งตื่นนอนน้ำเสียงนุ่มนิ่ม ตาดวงโตของเธอกระพริบ และเพิ่งได้สติ “ลำบากพวกพี่แย่เลย!”

เธอปีนไปที่หัวเตียง ยกหมอนออก

ใต้หมอนมีลูกอมอยู่ห่อหนึ่ง เธอเตรียมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เพียงแต่เธอเผลอหลับไปก่อนที่พวกเขาจะกลับมา

ผีดวงซวยตาเป็นประกาย “ของฉันๆ!”

ซู่เป่าคุกเข่าอยู่บนเตียง นับลูกอมแจกทีละเม็ดราวกับเป็นครูพี่เลี้ยงอนุบาล

“น้าหลายใจแปดเม็ด”

“ลุงทึ่มแปดเม็ด”

“น้าขี้เหร่แปดเม็ด”

“พี่พันสิบเม็ด”

“กระดิ่งน้อยแปดเม็ด”

กระดิ่งน้อยในน้ำเต้าวิญญาณดีใจ มีลูกอมสำหรับมันด้วยเหรอ

ซู่เป่านำลูกอมแปดเม็ดสุดท้ายให้ผีดวงซวย “คุณลุงเฮงซวยแปดเม็ด”

ผีดวงซวยแย้ง “ทำไมผีขี้ขลาดได้สิบเม็ดล่ะ”

ผีขี้ขลาดยิ้มตาเป็นประกาย น้ำเสียงวัยหนุ่มของเขาน่าฟังเป็นอย่างมาก “เพราะฉันเป็นพี่ ส่วนพวกแกเป็นลุงกับน้า ลุงๆ น้าๆ จะคิดเล็กคิดน้อยกับเด็กๆ ได้อย่างไร”

เหล่าผี “……”

เวลานี้กลับมีหน้ามาบอกว่าตนเองเป็นเด็กงั้นเหรอ

“กระดิ่งน้อยเด็กกว่านาย” ผีดวงซวยชี้ไปที่ผีตายโหงน้อย

ผีตายโหงน้อยกุมลูกอมเอาไว้ พร้อมซ่อนตัวในน้ำเต้าวิญญาณ

เรื่องอื่นยังไงไม่รู้

ผีหลายใจแกะลูกอม กินไปพร้อมถามไป “ชื่ออะไร วันเดือนปีเกิดอะไร”

ผีขี้ขลาดถามต่ออย่างเคยชิน “บ้านอยู่ไหน ตายยังไง”

จู่ๆ เสี่ยวอู่ก็สะบัดปีก “เดี๋ยวก่อนๆ! เรียกพี่เล็กๆ!”

ผีหน้าซื่อใจคด “……”

ซู่เป่าวิ่งไปเรียกซูเหอเวิ่นจริงๆ เธอทำจนกลายเป็นนิสัยแล้ว

ไม่นานนักซูเหอเวิ่นก็มา

ผีเป็นกลุ่มบวกกับเด็กสองคนนั่งรอฟังนิทานอยู่บนเก้าอี้ ทำให้ผีหน้าซื่อใจคดรู้สึกมึนงง

ซูเหอเวิ่นมองไปทางกล้องถ่ายผีทีหนึ่ง ยืนยันว่าผีหน้าซื่อใจคดยังอยู่ พร้อมกล่าวเร่ง “เร็วเข้า วันนี้พวกเราต้องไปรับพี่รองออกจากโรงพยาบาลด้วย”

ซู่เป่าจึงพูดเร่งตาม “เร็วเข้าๆ ฟังนิทานจบพวกเราต้องไปรับพี่จื่อซีออกจากโรงพยาบาลด้วย!”

ผีหน้าซื่อใจคดมองไปทางชายหนุ่มชุดขาวตัวยาวที่ยืนอยู่ไกลที่สุดทีหนึ่ง เขาหายใจเข้าลึก จากนั้นเริ่มกล่าว “ฉันชื่อจ้าวตังคง…มาจากหมู่บ้านหมาลื่นล้มที่มณฑลอวิ๋นหนานเมืองเจาถงเขตหมางซื่อ”

ซู่เป่าชะงัก “หมู่บ้านหมาลื่นล้ม?”

ผีหน้าซื่อใจคด “อืม หมู่บ้านชื่อหมาลื่นล้มน่ะ”

ทุกคน : เป็นชื่อที่เข้าใจง่ายและจำง่ายจริงๆ

ผีหน้าซื่อใจคดกล่าวต่อ “ฉันเกิดในปลายยุค 60 ตอนตายเพิ่งจะอยู่ช่วงต้นยุค 90”

ซูเหอเวิ่นจดบันทึก พร้อมเอ่ยถาม “ตายได้ยังไงกัน”

ตายเมื่อยุค 90 ห่างจากตอนนี้ประมาณยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปีแล้ว

ผีหน้าซื่อใจคดกล่าวต่อ “ฉันตายเพราะเพื่อนบ้านสาวม่าย…”

ผีหลายใจตั้งสติในทันที “หือ สาวม่าย ทำยังไงกัน ลงรายละเอียดหน่อยสิ!”

ผีหลายใจกำลังจะเอ่ยคำพูดทะลึ่ง แต่เบรกเอาไว้กะทันหัน

ผีหน้าซื่อใจคด “……”