ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 448

โรงพยาบาลสัตว์

มู่กุยฝานรับวูล์ฟด็อกออกมา ก่อนหน้านี้วูล์ฟด็อกถูกป้อนยาพิษ ลำตัวผอมซูบ ผิวหนังแห้งกร้าน กระทั่งยืนยังยืนไม่ขึ้น

หลังจากที่รักษาตัวในโรงพยาบาลไปหลายวัน มันก็ฟื้นฟูจนหายดีแล้ว แม้จะยังดูผอมเช่นเคย แต่ร่าเริงขึ้นเยอะ

กลับถึงตระกูลซู นายหญิงซูกำลังกอดดอกไม้กระถางหนึ่งออกมาจากห้องแสงแดด เธอเห็นซู่เป่าจูงหมากลับมาอีกตัว จึงกล่าวอย่างตกใจ “นี่เป็นเจ้าหมาที่ก่อนหน้านี้หนูพูดว่าเหมือนหมาป่างั้นเหรอ”

ซู่เป่าจูงสายจูงหมา พยักหน้ากล่าว “อื้มๆ คุณยาย หนูเลี้ยงมันได้ไหม”

ในบ้านได้เลี้ยงหมาและแมวไว้อย่างละตัวแล้ว ซู่เป่าไม่มั่นใจว่าคุณยายจะอนุญาตไหม หากไม่อนุญาต ก็ให้คุณพ่อพากลับตระกูลมู่แทน

นายหญิงซูพยักหน้ากล่าว “ได้สิ เพียงแต่…”

หัวใจของซู่เป่าบีบรัด

นายหญิงซูมองไปทางวูล์ฟด็อก

ตัวสูงใหญ่ขนาดนี้ แต่กลับผอมซูบมาก

“ให้ป้าอู๋เอาของกินให้มันกินหน่อย ดูสิ ผอมเกินไปแล้ว”

ซู่เป่าโล่งอก และกล่าวอย่างดีใจ “ขอบคุณค่ะคุณยาย!”

เธอพาหมาวิ่งเข้าไปด้านใน จู่ๆ ก็ได้ยินนายหญิงซูกล่าวขึ้น “เดี๋ยวก่อน”

หัวใจของซู่เป่าบีบรัดอีกครั้ง…คุณยายจะถอนคำพูดงั้นเหรอ

“คุณยาย?” เธอหันหน้าเรียกด้วยน้ำเสียงสงสัย

นายหญิงซูหรี่ตา มองไปที่หน้าผากของเธอ “หน้าผากไปโดนอะไรมา”

รอบนี้ถึงตามู่กุยฝานหัวใจบีบรัดบ้าง

ครั้งนี้เขาไม่ได้ทายาเบตาดีนนะ!

รอยแดงเล็กๆ แค่นั้น นายหญิงยังดูออกอีก

มู่กุยฝานขยี้หัวซู่เป่า ปัดลูกผมของเธอลงมาโดย ‘ไม่ได้ตั้งใจ’ หน้าม้าของเธอบังหน้าผากไว้พอดี

“ไม่มีอะไรครับ โดนยุงกัดเลยบวมน่ะ”

นายหญิงซูวางกระถางในมือลง เช็ดมือด้วยผ้าเช็ดมือ จากนั้นเดินมาหาพวกเขา “งั้นเหรอ”

มู่กุยฝานกำมือปิดปากกระแอมทีหนึ่ง “ครับ จริงด้วย ผมมีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อย”

พูดจบก็ก้าวขาจากไป

นายหญิงซูโน้มตัว กวาดหน้าม้าของซู่เป่าขึ้น จากนั้นก็เห็นว่าบนหน้าผากของซู่เป่ามีรอยแดงขนาดเท่าฝาเล็บอยู่ และเป็นสีเขียวช้ำเล็กน้อย

นายหญิงหน้าตึงในทันที “มู่ กุย ฝาน!”

ลำขาสูงยาวของมู่กุยฝาน เดินสองก้าวไปถึงที่หน้าประตู จากนั้นหนีหายไป

ดวงตาของซู่เป่าโค้งเป็นสระอิ ยื่นมือลูบไปที่หัวของคุณยาย “ไม่เป็นไรค่ะคุณยาย ไม่เจ็บแม้แต่นิดเลย หนูเล่นกับน้องหมา แล้วมันเผลอโยนก้อนหินโดนหัวหนู”

เธอสารภาพอย่างซื่อสัตว์ เล่าเรื่องที่หมาโยนหินใส่เธออีกรอบอย่างละเอียดด้วยสีหน้าร่าเริง

นายหญิงซูกลับขมวดคิ้ว

ก้อนหินที่เปื้อนน้ำลายหมา ทุบโดนหัว…

มองดูหน้าผากที่บวมช้ำขึ้นมา ใครจะรู้กันว่าเป็นแผลไหม

“กินข้าวเสร็จไปฉีดยาป้องกันกับยายนะ”

รอยยิ้มของซู่เป่าแข็งทื่ออยู่บนใบหน้าทันที “???”

กินข้าวเสร็จ ซู่เป่าพยายามลีลา เดี๋ยวก็บอกป้อนนกแก้ว เดี๋ยวก็บอกป้อนแมว เดี๋ยวก็บอกป้อนวูล์ฟด็อก

อีกทั้งจะตั้งชื่อให้วูล์ฟด็อกอีก

ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากไป…

ยัยหานหัวโตหัวเราะฮ่าๆ “อย่าบอกนะว่าเธอกลัว ครั้งที่แล้วที่ฉันไปฉีดยาเธอไม่ได้เป็นแบบนี้นะ!”

ซู่เป่าปากแข็ง “พี่มั่ว หนูไม่ได้กลัวซะหน่อย! แต่วูล์ฟด็อกร่างกายไม่แข็งแรง…มะ-มันถูกคนอื่นกรอกยาพิษมา พ่อบอกกระเพาะของมันถูกกัดกร่อนจนพัง หนูเลยต้องป้อนข้าวมันก่อน”

ซูเหอเวิ่น “ใช่ๆ!”

ขนาดผียังไม่กลัว น้องจะกลัวฉีดยาได้ไง

เสี่ยวอู่ตกใจจนกระพรือปีกบิน “แม่เจ้า!”

มันไม่คิดว่าขนาดซู่เป่าอยู่ เสี่ยวลิ่วยังกล้าลงมือกับมัน

ขนนกบนปีกถูกตะครุบหลุดไปเส้นหนึ่ง

‘เลือดไหลรินเป็นแม่น้ำ’ เป็นแม่น้ำจริงๆ!

จี้ฉางกุมขมับอย่างอดไม่ได้ จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าตนเองระแวงมากเกินไป…คำเตือนเกี่ยวกับซู่เป่าไม่ได้ปรากฏบนตำรามาเป็นเวลานานแล้ว เขาจึงรู้สึกไม่สบายใจ

ซู่เป่าล้วงเสวียนหลิงมา วางไว้ด้านหน้าพร้อมกล่าวสั่งสอน “เสวียนหลิง ห้ามดุเสี่ยวอู่นะ”

เสวียนหลิงนั่งลงหน้าซู่เป่าอย่างเชื่อฟัง พร้อมร้องเหมียวๆ อย่างอึดอัด จู่ๆ ซู่เป่าก็นึกอะไรได้…”อย่าบอกนะว่าแกโดนเสี่ยวอู่รังแกตอนอยู่ในบ้านอีกแล้ว”

เสวียนหลิง “เมี้ยวๆๆ!”

เสี่ยวอู่เห็นแบบนี้จะยอมได้อย่างไร

รีบบินไปบ่นไหล่ของซู่เป่า พร้อมน้ำตาที่เอ่อล้น “ฮรือๆ ซู่เป่า ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง เสี่ยวลิ่วแค่อยากจะเอาคืนฉัน ฉันไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่อยากให้พวกเธอต้องทะเลาะกันเพราะฉัน!”

ซู่เป่า “?”

ประโยคนี้เหมือนกำลังยอมรับผิด แต่ทำไมมันแปลกๆ

ไม่แน่ใจ ขอฟังอีกที

ซู่เป่าเอนหัว มองไปทางเสี่ยวอู่

เสี่ยวอู่คาบขนนกที่ถูกข่วนหลุด พยายามเสียบกลับไปที่เดิม ด้วยสีหน้า “เศร้าโศก” ไม่เป็นไรนะ ที่ฉันเสียไปน่ะแค่ปีก แต่ที่เสี่ยวลิ่วเสียไปคือความรักของมันเชียวนะ!”

ซู่เป่า “?”

ยัยหานหัวโต “?”

ซูเหอเวิ่น “……”

หมดคำพูดจริงๆ

เจ้านกนี่ไปเรียนรู้บทพูดมาจากไหนเยอะแยะ ปกติมันอยู่บ้านทำอะไรคนเดียวกันแน่