ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 451

คุณท่านซูร้อนรนจนเหงื่อซิบเต็มหัว มือที่เพิ่งจับถ้วยอาหารหมามายังไม่ได้ล้าง…เต็มไปด้วยกลิ่นยาจีน

นายหญิงซูแกล้งกัดคำหนึ่ง เธอคิดว่าคุณท่านซูจะชักมือกลับ แต่ไม่คิดว่าเขาจะยัดมือลึกกว่าเดิม จะจี้เข้าไปถึงคอหอยเธออยู่แล้ว

“แหวะ…” นายหญิงซูจับมือของคุณท่านซูคิดจะชักมือเขาออกมา แต่คุณท่านซูกลับออกแรงสวน

นายหญิงซู “……”

อยากฟันตาแก่นี่ด้วยสันมือ!

“อื้อๆๆๆ…อืออื้อ!” คุณยายจ้องจิกพร้อมเอ่ยพูดอย่างไม่ชัดเจน

คุณท่านซู ตะโกนแบบนี้ ยิ่งปล่อยมือไม่ได้เลย

ซู่เป่าจับมือคุณท่านซูเอาไว้ พร้อมกล่าวอย่างร้อนรน “คุณตา คุณยายหายดีแล้ว รีบเอามือออกมาเถอะ…”

คุณท่านถามอย่างไม่วางใจ “แน่ใจนะ”

ซู่เป่า “อื้มๆ แน่ใจสิ!”

คุณท่านซูส่ายหัว “ฉันไม่มั่นใจ ขอดูอีกสักพัก”

นายหญิงซูยกมือขึ้นมาตบหัวเขา “อู้อื้อๆๆ!”

คุณท่านซูชักมือ “รอบนี้มั่นใจได้แล้ว”

ทุกคน “……”

ในที่สุดนายหญิงซูก็เอ่ยปากพูดได้อีกครั้ง เธอกล่าวเคืองๆ “ไอ้แก่ใจร้อน! โอ้ย…”

ลิ้นของเธอเจ็บจังเลย

ซู่เป่ากดหลังมือของเธอ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความจริงจัง “คุณยาย อย่าขยับ”

เมื่อกี้วิ่งมาเร็วเกินไป ไม่ได้หยิบกระเป๋ามา กระดาษยันต์ในกระเป๋าเธอย่อมไม่ได้เอามาเช่นกัน

แน่นอนว่าเธอสามารถกลับไปหยิบในห้องได้ แต่ซู่เป่าไม่วางใจคุณยาย

เธอมองทีหนึ่ง จากนั้นหยิบแก้วบนโต๊ะอย่างถนัดมือ ดึงทิชชู่ออกมาแผ่นหนึ่ง ใช้นิ้วชี้วาดไปบนนั้นมั่วๆ

หลังโยนเข้าไปในแก้ว กระดาษทิชชู่ลุกโชยเป็นไฟขึ้นมา ซู่เป่าคว่ำแก้วลงไปบนจมูกของนายหญิงซู

ทั้งๆ ที่กระดาษกำลังลุกโชน แต่ตอนนี้กลับไม่มีควันแม้แต่นิดเดียว ทุกคนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีเส้นขนสีดำๆ หลายเส้นถูกดูดออกมาจากในจมูกนายหญิง…

ฉางจี้ที่อยู่ด้านข้างอ้าปากค้าง

ใช้ทิชชู่แทนกระดาษยันต์เหรอ!

อย่างที่รู้การวาดยันต์ต้องใช้กระดาษยันต์โดยเฉพาะ แต่ผู้เก่งกาจที่แท้จริงสามารถเขียนยันต์ได้ตลอด ปรับเปลี่ยนวิชาได้ตามพื้นที่ กระทั่งใบไม้ใบหนึ่ง ก้อนหินก้อนหนึ่ง ยังสามารถกลายเป็นอาวุธในมือของพวกเขาได้

แต่ซู่เป่าเพิ่งจะสี่ขวบ!

ฉางจี้ลอยอยู่อีกด้านเงียบๆ ในใจเริ่มที่จะตัดพ้อ

บางที อีกไม่นานนักเธอคงไม่ต้องการอาจารย์แล้ว…

อีกด้าน คุณหมอประจำตระกูลงุนงงมาตั้งนานแล้ว เขามองแก้ว จากนั้นมองทิชชู่ที่ถูกเผาเป็นผุยผง

หือ คุณหนูน้อยของตระกูลซูเล่นมายากลได้งั้นเหรอ

ตามทฤษฎีแล้ว นอกจากซู่เป่าจะอนุญาต มิฉะนั้นผีตนอื่นๆ จะเข้ามาไม่ได้

“อนุญาตเหรอ…” ซู่เป่าจับเส้นขนในมือไว้ วิ่งไปถามวูล์ฟด็อกที่หน้าประตู “ป้าจ่ง นี่คือขนของแกเหรอ”

วูล์ฟด็อกถอยหลัง คำรามใส่เส้นขนในมือของซู่เป่า

จี้ฉางหัวเราะเย็นๆ พร้อมกล่าว “ไม่ใช่ของมัน ดูท่าอีกฝ่ายฝีมือไม่ธรรมดาจริงๆ”

จู่ๆ ซู่เป่าก็พูดขึ้น “อาจารย์ ฝีมือไม่ธรรมดากับฝีมือใช้ได้นี่อะไรเก่งกว่ากัน”

ท่านอาจารย์ชอบพูดสองประโยคนี้มากเลย

ครั้งที่แล้วที่คุณพ่อจับคุณลุงหัวล้านเธอก็ดูแล้ว คุณลุงหัวล้านไม่เห็นมีฝีมือเลย

เธอลืมแล้วว่าเรื่องเป็นยังไง ครั้งที่แล้วจึงไม่ได้ถาม ไม่นานนักเธอก็ลืม ตอนนี้เธอเพิ่งนึกขึ้นมาได้อีก

จี้ฉางไม่รู้ว่าในสมองน้อยๆ ของเธอคิดอะไรอยู่กันแน่ เพียงแต่เขาคิดเฉินฉางอวี่ก่อนหน้านี้ จากนั้นกล่าว “มันตอบยาก ซู่เป่า เจ้ารู้จักวิชามนต์ไหม”

ซู่เป่าส่ายหน้าอย่างสับสน “ไม่ยู้จัก”

จี้ฉางกล่าว “วิชามนต์ เป็นการยืมพลังลึกลับมากระทบหรือบังคับคนคนหนึ่ง มีสองประเภทที่เก่งกาจมากๆ คือการเข้าทรงและคาถา”

“พวกเขามีแปดวิชาหลักๆ ได้แก่ มนต์อธิษฐาน เช่น การขอฝน มนต์ตัดสิน…คือการตัดสินโทษให้กับผู้อื่นโดยอ้างนามเทพเทวา มนต์ทำนาย ไว้ทำนายชะตาและเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น มนต์คุ้มครอง มนต์ปราบผี มนต์ยันต์คาถา มนต์หนอนกู่ และมนต์อัญเชิญวิญญาณ”

“ในนี้มนต์ยันต์คาถา และมนต์หนอนกู่ มีอีกชื่อเรียกหนึ่งว่าการเล่นของ……”

แม้ตอนนี้จะแยกไม่ค่อยออกแล้ว พื้นที่พื้นบ้านหลายแห่งก็ขานพวกเขาว่าแม่หมอ เอาเป็นว่าให้อธิบายให้ชัดเจนคงยาก