ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 464

เหยาซือเยว่รู้สึกอิจฉา ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคนอ่อนเเออย่างพี่สาวเธอแบบนี้ ไปเอาโชคดีมาจากไหน!

ท่านผู้เฒ่าพูดพึมพำอยู่กับตัวเอง เหยาซือเยว่ถูกขัดจังหวะความคิด เธอดึงสติกลับมาฟังที่ท่านผู้เฒ่าเอ่ย “ต้องแย่งเด็กตระกูลเหยาทั้งสองคนนั้นกลับมา ได้ยินไหม?!”

เหยาซือเยว่พยักหน้ารัวๆ “ได้ยินเเล้ว…..”

แต่จะเเย่งกลับมายังไง สู้ก็สู้ไม่ไหว เงินก็ไม่ได้มีเยอะเท่าเขา อำนาจก็ไม่กว้างขวางเหมือนเขา!

พวกเจ้าของเหมืองพวกนั้นที่พวกเธอรู้จัก ใครกล้ามีเรื่องกับตระกูลซูบ้างล่ะ!

เหยาซือเยว่นึกย้อนไปถึงภาพตอนที่อยู่หน้าประตูโลงเรียนเมื่อตอนบ่าย เธอยังรู้สึกเจ็บก้นอยู่เลย…..

ในตอนนี้เอง คนตายที่ยังมีชีวิตที่อยู่ในโลงศพตรงนั้นเหมือนว่าจะมีพลังมากขึ้นเเล้ว เธอคำรามออกมา ก่อนที่จะพยายามดึงเเขนขวาของตนเองขึ้น

มือเเละขาทั้งสองข้าง กระดูกสะบักเเละสะโพกนั้นโดนขึงเอาไว้ นอกจากมือเเละขาเเล้ว ตะปูที่ตรึงไว้ตรงส่วนกระดูกสะบักเเละสะโพกนั้นใหญ่ถึงสองนิ้วมือเลยทีเดียว

เหยาซือเยว่ในใจสั่นไหว “ท่านผู้เฒ่า พี่ของฉันเธอคงสะบัดออกมาไม่หลุดใช่ไหม…..”

เธอมองมือขวาของพี่สาว มือที่โดนตะปูเจาะอยู่กลางมือนั้นโดนดึงออกห่างจากโลงศพขึ้นมาเเล้ว

ท่านผู้เฒ่าขมวดคิ้วมุ่น ก่อนเอ่ยออกมาว่า “ดิ้นไม่หลุดหรอก!”

หนอนกู่ที่วิ่งวนอยู่ในตัวของเหยาหลิงเยว่นั้นเริ่มที่จะวิ่งไปมาเร็วขึ้น เธอที่พยายามใช้แรงอยู่นั้นตอนนี้มือของเธอหมดแรงตกลงไปที่พื้น

เหยาซือเยว่ถอนหายใจ พอเห็นว่าพี่สาวถูกตรงไว้ที่โลงศพนั้น เธอไม่รู้สึกกังวลเลย กลับรู้สึกสบายใจเสียอีก……

ใครให้มาเเข่งกับเธอกันล่ะ!

เหยาซือเยว่เอ่ย “ท่านผู้เฒ่า ตระกูลซูนั้นดูเเลเด็กในบ้านใกล้ชิดมาก พวกเราเข้าไปใกล้ไม่ได้เลย”

“แต่ว่าคนน้องนั้น เเคร์เรื่องของเเม่ตัวเองมาก เราสามารถเลือกลงมือจากคนนั้นได้”

ท่านผู้เฒ่าพยักหน้า “ไม่เลว ดูดเลือดของเหยาหลิงเยว่ออกมาหลอดนึง เเล้วบอกว่าเป็นของตัวเอง อย่าเเพร่งพรายเป็นอันขาดว่าเธอรู้อะไร? ไม่อย่างนั้นไม่สวยเเต่!”

เหยาซือเยว่ก้มหน้านิ่งไม่กล้าพูดอะไร

บ่ายวันนี้เธอได้พูดเรื่องนี้ให้ซูเหอเวิ่นฟังเเล้ว ตอนนี้ทั้งบ้านตระกูลซูก็คงรู้เรื่องหมดเเล้ว

เธอกล้าบอกเรื่องนี้กับท่านผู้เฒ่าเสียที่ไหน พูดจบเธอก็เดินไปข้างหน้า จากนั้นก็หยิบเข็มขึ้นมาเก็บเลือดของพี่ไปหลอดนึง

ท่านผู้เฒ่าบ่นออกมาอย่างหงุดหงิดใจ “คนนึงมีสายเลือด เเต่ไม่มีความสามารถ คนนึงมีความสามารถกลับไม่ได้มีสายเลือด! ตระกูลเหยานี้เลี้ยงพวกเธอสองคนเสียข้าวสุกเสียจริง!”

“เสียยันต์ไปตั้งมากมายขนาดนั้น ยังไม่รู้เลยว่าต้องเลี้ยงไปถึงเมื่อไหร่ถึงจะกลายเป็นจอมขมังเวทได้”

ที่จริงเเล้วหลังจากที่เหยาหลิงเยว่ส่งเด็กทั้งสองคนไปนอกเเล้ว ตระกูลเหยาเองก็หมดหนทาง จอมขมังเวทนั้นร้อยปีผ่านไปก็ยากที่จะมีสายเลือดปรากฎขึ้นมาสักคน ทำได้เพียงตรึงเหยาหลิงเยว่ที่ความสามารถไม่ได้มีอะไรมากนั้นไว้ที่โลงศพ เเล้วใช้คาถาเร่งพลังของเธอออกมา

ทำลายความนึกคิดของนาง ให้นางอยู่เพื่อตระกูลเหยาเท่านั้น

ทำลายความรู้สึกทั้งหมดของนาง ตัดขาดควมเห็นเเก่ตัวเเละความโลภทั้งหลายของมนุษย์ไป

จนกว่าที่เธอจะกลายเป็นจอมขมังเวทที่เเข็งเเกร่ง ไม่ตายเเละไม่สลายหายไป หรือว่าจะเรียกอีกอย่างว่าผีดิบก็ได้

ก่อนที่เขาจะตายนั้น เขาเองก็หวังอยากให้ตระกูลเหยากลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะดีใจเป็นอย่างมาก

ในห้องใต้ดินนั้น กลับมาเงียบงันอีกครั้ง

หลายนาทีต่อมา หญิงสาวภายในโลงศพนั้นก็คำรามออกมาอีกครั้ง เธอออกแรงจนมือแข็งกระตุกไปหมด ตะปูเสียดสีกับกระดูกของเธอจนเกิดเสียงดังกึกๆ ออกมา

ดิ้นจนฝ่ามือตกลงมาอยู่ที่เดิมแบบหมดแรง ดวงตาของเธอกลอกไปมา ก่อนที่จะนิ่งเงียบไปอีกครั้ง

ไม่มีใครรู้เลย ว่าเธออยู่ในห้องใต้ดินแสนมืดมิดไร้เดือนไร้ตะวันนี้มากี่ปีแล้ว

และเธอต้องพบเจอความเจ็บปวดทรมาน ที่โดนตะปูตอกลงกลางมือนี้มานับกี่ครั้ง

ไม่มีวันสิ้นสุด ไม่มีวันอะไรให้ได้รับรู้

เหยาหลิงเยว่ลืมไปแล้วว่าเธอเป็นคน หลงเหลือเพียงความคิดเดียว คือจะต้องดิ้นออกไปจากตะปูแปดตัวนี้ไปให้ได้

แล้วทำไมต้องดิ้นให้หลุดไปจากตรงนี้ เธอเองก็จำไม่ได้แล้ว ในความทรงจำของเธอนั้นมีใบหน้าเนียนของเด็กทารกสองคน ซึ่งเธอจำไม่ได้แล้วว่าพวกเขาคือใคร

**

เหยาซือเยว่เดินตามท่านผู้เฒ่า ไปตามทางเขาอันรกร้างนี้

แต่อยู่ๆ ด้านหน้าก็เกิดเสียงกึกๆ ดังขึ้น เงาสีแดงบินโฉบผ่านไป

เหยาซือเยว่ตกใจขึ้นมาทันที “ท่านผู้เฒ่า….มีผี!”