ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 466

ท่านผู้เฒ่ามองไปทางซูเหอเวิ่น ยิ่งมองก็ยิ่งพอใจ เมื่อเจอก็เลยวางกฎให้อีกฝ่ายทำตาม!

ในเมื่อเป็นสายเลือดของตระกูลเหยา ก็ต้องแซ่เหยาสิ แซ่ซูได้อย่างไร? ตระกูลซูไม่คู่ควร

ท่านผู้เฒ่าไม่รอให้ซูเหอเวิ่นพูดอะไร เขาหันไปมองเด็กชายที่ยืนนิ่งเงียบ

เด็กคนนั้นโตขึ้นมาหน่อย ตั้งแต่ปรากฎตัวจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่พูดอะไรเลย ใบหน้าของเด็กน้อยเคร่งขรึม ท่าทางเยือกเย็น มองดูด้วยตาก็รู้ได้เลยว่าว่าน่าจะเก่งกาจกว่าซูเหอเวิ่น

ท่านผู้เฒ่าเอ่ยถามอย่างพอใจ “เธอน่าจะเป็นซูเหอเหวินใช่ไหม? จากนี้ไปก็เปลี่ยนชื่อเหมือนกันซะนะ ชื่อว่าเหยาเหอเหวิน”

เขาดูเวลาเกิดของลูกเหยาหลิงเยว่ทั้งสองคนนี้แล้ว เลือดของคนโตไม่บริสุทธิ์เท่าคนเล็ก

แต่พอมาดูตอนนี้แล้ว ก็ดูไม่เลวทั้งสองคนเลย

สายเลือดจะไม่บริสุทธิ์ก็ไม่เป็นอะไร พากลับไปตระกูลเหยาทั้งสองคนเลย ให้ทั้งสองคนทำงานเพื่อตระกูลเหยา

ตอนนี้พอลองมองดูแล้ว ดูเหมือนว่าน้องชายจะเก่งกาจกว่าหน่อย ส่วนพี่ชายนั้นมีพรสวรรค์ของผู้นำ

ถ้าพาทั้งคู่กลับตระกูลเหยาแล้ว จากนี้ไปให้พี่ชายคอยช่วยน้อง ให้ทั้งสองคนนำพาตระกูลเหยาไปอยู่ยังจุดที่สูงกว่าเดิม

ผู้เฒ่าลูบเคราของตนเอง ตอนนี้เขาทำการจัดการชะตาชีวิตของซูเหอเวิ่นและซูเหอเหวินเรียบร้อยแล้ว

ซูเหอเวิ่นรู้สึกว่าจะไม่ต้องปิดบังอะไรกันแล้ว เขาเอ่ยถามออกมาตรงๆ ทันที “คุณเป็นใครของตระกูลเหยา? คนที่อยู่ในหลุมหลบภัยนั้นเป็นแม่ของข้าหรือเปล่า?”

ผู้เฒ่าเห็นเขาเอ่ยถามออกมาอย่างไม่พอใจ เขารู้สึกดีมากกว่าจะโมโห

ถูกต้อง นี่แหละคือท่าทางของสายเลือดจอมขมังเวทที่ควรจะมี!

เขาหัวเราะก่อนที่จะเอ่ยอธิบาย “ฉันคือผู้เฒ่าคนที่ 198 ของตระกูลเหยา ชื่อว่าเหยาจิ้งอวิ๋น! จากนี้ไปจะเป็นผู้ปกครองและอาจารย์ของเธอสองคน ฉันจะถ่ายทอดความรู้ที่ฉันมีทั้งหมด ให้กับเธอสองคน!”

“ส่วนผู้หญิงที่อยู่ในหลุมหลบภัยนั้น เธอคือแม่ของทั้งสองคนจริงๆ”

เหยาจิ้งอวิ๋นหันไปมองซูเหอเหวิน “แต่ว่าตอนนี้เหยาหลิงเยว่ไม่สำคัญอะไรแล้ว…..ตอนนี้ผู้เฒ่าคนนี้ขอประกาศว่า จากวันนี้เป็นต้นไป เหยาเหอเวิ่นจะเป็นนายท่านคนที่ 198 ของตระกูลเหยา”

พูดถึงตรงนี้ เขาเองก็ซาบซึ้งขึ้นมาทันที น้ำตาร้อนๆ เอ่อขึ้นมารอบดวงตา

ไม่ง่ายเลย……ตระกูลเหยารุ่นนี้ไม่มีผู้นำ เขาเฝ้ารอจนถึงตอนนี้ ในที่สุดก็เฝ้ารอจนเจอผู้นำคนใหม่แล้ว

เหยาจิ้งอวิ๋นเอ่ยออกมาอย่างทนรอไหว “การที่จะเป็นนายท่านของตระกูลเหยานั้น เรื่องแรกที่ต้องทำคือลืมเรื่องไร้สาระไปเสีย โดยเฉพาะเรื่องที่จะมีผลกระทบต่อการเติบโตของเธอ ความรู้สึกที่ไร้ประโยชน์! ต่อให้เป็นแม่ ก็ไม่จำเป็นจะต้องสนใจไปให้มาก การที่ตระกูลเหยามีเธอนั่นแหละถึงจะเป็นเกียรติอันสูงสุด!”

“ส่วนแม่ของเธอ การที่ได้ให้กำเนิดสายเลือดของจอมขมังเวทอย่างเธอมาได้ ถือว่าเป็นเกียรติสูงสุดแล้ว! จากนี้ไปเธอไม่ต้องไปพูดถึงแม่เธอแล้ว การที่เป็นผู้นำ จะมีจุดอ่อนใดไม่ได้……บลาๆ ๆ ๆ……..”

ซูเหอเวิ่น “……”

ซูเหอเหวิน “……”

ซู่เป่า “? พี่คะ เขากำลังพูดอะไรเหรอ?”

ไม่เข้าใจ

เหยาเหอเวิ่นอะไรกัน

มาแก้ชื่อให้พี่ชายของเธอโดยพลการ ลุงของเธอจะต้องไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน คุณยาย คุณตาก็ไม่เห็นด้วย เธอเองก็ไม่เห็นด้วย ซู่เป่าคิดว่าขนาดหมาที่บ้านเองก็คงจะไม่เห็นด้วย

ทำไมคนคนนี้ทำหน้าใหญ่นัก พูดมากอะไรอยู่นั่นแหละ เหมือนกับว่าทุกเรื่องที่เขาพูดก็ต้องเป็นตามนั้น

“พี่คะ พวกเราไปกันเร็ว” ซู่เป่าดึงแขนเสื้อเธอ “พวกเราไปรับคุณป้ากัน”

“พี่หลายใจบอกว่ าด้านล่างไม่มีอันตรายใด พวกเราเข้าไปได้”

ซูเหอเวิ่นเองก็ไม่อยากได้ยินเหยาจิ้งอวิ๋นพล่ามแล้ว เขาพาซู่เป่าเดินตรงไปทางหลุมหลบภัย

ตอนนี้ซูเหอเวิ่นไม่รู้เรื่องที่เกิดในอดีต แน่นอนว่าเขาไม่มีทางปล่อยเหยาจิ้งอวิ๋นและเหยาซือเยว่ไปแน่นอน เขาเอ่ยกำชับขึ้นมา “จับตาดูพวกเขาไว้ให้ดี”

เหยาจิ้งอวิ๋นขมวดคิ้วแล้วหันไปมองซู่เป่า

เด็กคนนี้ขวางหูขวางตาเสียจริง ไม่เห็นเหรอว่าเขากำลังพูดกับนายท่านตระกูลเหยาอยู่ บังอาจมาดึงแขนเสื้อนายท่าน เรียกให้เขาเดินออกไป

เด็กตระกูลซู สมกับเป็นเด็กที่พวกนักธุรกิจน่ารังเกียจเลี้ยงออกมา ไม่มีคนอบรมสั่งสอน

เหยาจิ้งอวิ๋นรีบเดินตามไปทันที

ผีชุดแต่งงานหัวเราะออกมา “ท่านสามี ไปที่ใดกัน~”

มือขาวซีดของเธอบีบคอของเขาเอาไว้

ที่นี่เป็นสถานที่กว้างขวาง ห้องนี่เพดานสูงประมาณสามเมตร รอบๆ มีเถาวัลย์ขึ้นอยู่เต็ม และทั่วบริเวณก็มียันต์สีเหลืองที่มีตัวหนังสือสีแดงแปะเอาไว้เต็มไปหมด

เมื่อมองเข้าไปข้างในแล้ว ไม่มีอะไรเลย

จากที่ผีหลายใจบอก ซูเหอเวิ่นคิดว่าจะมีโลงศพวางอยู่ข้างใน แบบว่าถูกประกอบวางไว้กลางห้องเลย คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะฝังอยู่ใต้ดิน โลงศพที่ไม่มีฝาโลงนั้นขอบโลงอยู่เสมอกับพื้นดิน…….

ซูเหอเวิ่นตื่นเต้นขึ้นมา เขาค่อยๆ เดินไปทางโลงศพอย่างช้าๆ

อยู่ๆ ก็จะได้เจอแม่แล้ว

อยู่ๆ ซูเหอเวิ่นก็ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวเช่นไร ต้องถามอะไรอีกฝ่าย ถามว่าทำไมถึงไม่ต้องการเขากับพี่อย่างนั้นเหรอ……

ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ในที่สุดซูเหอเวิ่นก็เดินมาถึงด้านข้างของโลงศพ ตอนที่เห็นภาพตรงหน้าเต็มตา ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อไปทันที!

ซูเหอเหวินกำยันต์ในมือแน่น

ซู่เป่าถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว ก่อนที่จะเอ่ยออกมาอย่างตกตะลึง “คือ….คุณป้าไปทำเรื่องอะไรเลวร้ายมาหรือเปล่า?”

เมื่อกี้ผีหลายใจบอกว่าด้านล่างมีผู้หญิงนอนอยู่ในโลงศพและโดนตรึงเอาไว้ พวกเธอไม่คิดเลยว่าจะโดนตรึงเอาไว้แบบนี้ คิดว่าโลงศพโดนปิดฝาเอาไว้ แล้วฝาก็โดนตอกปิดไว้เท่านั้น

ทว่าผู้หญิงตรงหน้ากลับโดนตะปูตอกลงตรงหน้าฝ่ามือ เท้า กระดูกสะบัก กระดูกสะโพก โดนตรึงไว้ที่โลงศพแน่น!

ซู่เป่าอดเจ็บมือตัวเองขึ้นมาไม่ได้

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้……

ตอนนี้เองคนที่อยู่ในโลงเริ่มที่จะกลอกตาไปมา และก็เริ่มที่จะคำราม!

คำรามไป ก็พยายามที่จะดึงมือขึงตัวเองที่โดนตรึงออกมา

ตะปูที่ตอกไว้กลางมือขอเธอนั้น ยิ่งเธอออกแรงมันก็ยิ่งทิ่มเข้าไปในเนื้อลึกมากเท่านั้น เธอพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้น ตะปูกระแทกกับกระดูก เกิดเสียงตึงๆ ๆ ๆ ดังขึ้น……

หญิงสาวเหมือนไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวด ใบหน้าเฉยชา มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่เหมือนจะมีแววว่าคิดอะไรบางอยู่……

ดวงตาของซูเหอเวิ่นแดงเถือกขึ้นมาทันที