ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 468

เหยาหลิงเยว่ไม่เข้าใจ ว่าการโดนถอนฟันนั้นหมายความว่าอย่างไร

แต่จังหวะนี้เอง รู้สึกว่าพลังที่แผ่ออกมาจากตัวซู่เป่านั้นไม่เหมือนกับคนอื่น เธอจึงนิ่งเงียบไป

ซู่เป่าดึงตะปูออกต่อ แต่พึ่งดึงออกได้สองอันเท่านั้น เหยาหลิงเยว่ก็เริ่มที่จะดิ้นรนรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง

หน้าประตูถ้ำนั้นมียันต์แปะอยู่เต็มไปหมด เถาวัลย์เลื้อยพาดไปทั่วทุกสารทิศ เพราะแรงที่เธอดึงตะปูนั้นทำให้ยันต์ข้างบนสั่นไหว ทำให้เพดานถ้ำนั้น เริ่มมีหินที่จะพังทลายลงมา

ซูเหอเหวินตื่นตระหนก ถ้ำแห่งนี้ดูเหมือนจะอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว

จี้ฉางตะโกนเรียก “ซู่เป่า!”

ดูเหมือนว่าตะปูอันนี้จะดึงไม่ออกแล้ว สร้อยข้อมือเชือกแดงบนข้อมือของซู่เป่านั้นฉายแสงอ่อนๆ ขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ว่าเธอใช้แรงดึงมากขนาดไหน ที่นี่เถาจิ้งอวิ๋นตั้งใจร่ายคาถาทำขึ้นมาอย่างดีจริงๆ

ซู่เป่าเริ่มที่จะโมโห เพราะว่าเธออยู่ใกล้เหยาหลิงเยว่มากที่สุด เธอเห็นตะปูตรงกระดูกสะบักและกระดูกสะโพกชัดเจน มันแทบจะผสานเป็นเนื้อเดียวกันกับคุณป้าอยู่แล้ว

นี่เป็นเรื่องที่คนควรทำออกมาเหรอ?

ซู่เป่าที่เริ่มโมโหแล้วนั้นโบกมือ เกิดเสียงดังขึ้น มีลมพัดมา ยันต์รอบๆ เกิดไฟไหม้ขึ้นในทันที!

ยันต์ที่ไฟไหม้นั้นไหม้ลุกลามไปยังเถาวัลย์ ซู่เป่าที่อยู่ท่ามกลางแสงไฟนั้นยืนอยู่ตรงไหล่ของเหยาหลิงเยว่ เธอจับตะปูไว้แน่นแล้วตะโกนออกมา “ลุกขึ้น!”

บนศีรษะของเธอมัดจุกน่ารักไว้สองข้าง ผมตรงหน้าผากนั้นขยับไปมาเล็กน้อย ตอนนี้เหมือนร่างของเธออยู่ในมิติที่คนอื่นๆ มองไม่เห็น

กึกๆ ๆ!

ส่วนตะปูที่เหลือหกดอกนั้นโดนพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นดึงออก พลังนั้นรุนแรงมาก ทำให้ตะปูที่ถูกดึงออกไปพวกนั้น ลอยไปปักอยู่ด้านบนถ้ำ

ซูเหอเวิ่นอ้าปากค้าง มองดูเด็กน้อยที่อยู่ท่ามกลางแสงไฟ

สีหน้าของเธอเย็นยะเยือก ดวงตามุ่งมั่น มีไฟจุดประกายอยู่ตรงหน้าของเธอ

วินาทีนี้ บนร่างของเธอฉายแววความน่าเกรงขามออกมา ไม่ว่าจะเป็นภูตผีหรือปีศาจเมื่อมาเห็นภาพนี้ต่างก็ต้องยอมศิโรราบใต้ฝ่าเท้าของเธอ!

“ว้าว…..น้องเท่มากเลย….” ซูเหอเวิ่นดวงตาเป็นประกาย

ซูเหอเหวินเองก็ตะลึงงันไม่แพ้กัน ไม่เคยคิดเลยว่าน้องสาวที่น่ารักของเขา น้องสาวที่แค่ล้มนิดหน่อยก็ร้องไห้ จะมีด้านที่เย็นชาน่าเกรงขามเช่นนี้

ซู่เป่าจับตะปูที่ยาวกว่าแขนของเธอไว้แน่น ก่อนที่จะเอ่ยเสียงเย็น “เรียบร้อยแล้ว!”

น่าโมโหจริงๆ ถ้าเธอไม่แสดงแสงยานุภาพหน่อย ก็คงคิดว่าเธอเป็นเด็กน้อยสินะ!

ซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นพึ่งจะถอนหายใจออกมา ตอนนี้ก็ได้ยินเสียงของเหยาหลิงเยว่ พวกเขารีบยืดตัวตรงขึ้นมาทันที!

“แม่เจ้า!” ซูเหอเวิ่นรีบชักขาที่ยื่นออกมาของตนเองกลับเข้าที่ทันที ก่อนที่จะถอยกรูดออกมาเพื่อรักษาชีวิต…..

ตอนแรกนั้น ขาของซู่เป่าเหยียบอยู่บนร่างของเหยาหลิงเยว่ พอเหยาหลิงเยว่คำรามออกมา ทำเอาเธอเองล้มลงก้นจ้ำเบ้าลงที่โลงศพทันที

“อั๊ยย่ะ……ก้นฉัน ล้มก้นจ้ำเบ้าเลย….” ซู่เป่าลูบก้นไปมา

เหยาหลิงเยว่ยืนอยู่ในโลงศพ ก่อนที่จะกระโดดขึ้นมาดังตึง ทว่าโลงศพมันสูงเธอกระโดดได้ไม่สูงนัก ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถกระโดดออกไปไม่ได้ ก็เลยกระโดดอยู่ที่เดิม

“……”

ซูเหอเวิ่นและซูเหอเหวินที่เห็นภาพดังนั้น ก็ตะลึงงันไป

กลายเป็นผีดิบไปแล้วจริงๆ เหรอ……

เรื่องเล่าตั้งแต่โบราณมานั้น ผีดิบจะมีร่างที่แข็งทื่อ เวลาที่เดินทำได้แค่ยกมือขึ้นมาเหยียดตรงข้างหน้า แล้วกระโดดเอา ยิงและฟันแทงไม่เข้า คนธรรมดาไม่สามารถฆ่าหรือทำลายอีกฝ่ายลงได้ อีกทั้งพวกมันยังดูดเลือดคนเป็นอาหาร ดูดจนแห้งเหือด…..และคนที่ถูกกัดเองก็จะเปลี่ยนเป็นผีดิบเช่นกัน

เพื่อที่จะป้องกันผีดิบ มนุษย์จึงสร้างธรณีประสูงไว้ให้สูงๆ เพราะว่าผีดิบนั้นไม่สามารถกระโดดผ่านธรณีประสูงที่สูงเข้ามาได้

การที่ทำตัวเป็นเด็กพุ่งเข้าไป ‘ช่วย’ ทั้งที่ก็ไม่ได้มีความสามารถอะไร การกระทำโง่ๆ ที่มีแต่ทำคนอื่นเดือดร้อนแบบนั้น เขาไม่มีทางทำอย่างแน่นอน

แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะกลัว……

ซู่เป่าเริ่มเข้าใจแล้ว ว่าการดึงเอาหนอนกู่ออกมาเลย จะทำให้คุณป้าเขาเจ็บ หนอนกู่นั้นชอนไชเข้าไปในผิวหนังของคุณป้า แน่นอนว่ามันคงเจ็บจนเกินกว่าจะรับไหว

เธอเลยไม่ใช้ความรุนแรงเอาง่ายแบบเมื่อกี้แล้ว เด็กน้อควานหาชาดแดง กระดาษเหลืองในกระเป๋าสะพายที่ตนเตรียมเอาไว้ จากนั้นใช้มือเป็นปากกาแล้ววาดยันต์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วสองสามใบ

ซูเหอเวิ่นมองภาพตรงหน้านิ่ง แล้วเตรียมที่จะจดเอาไว้ ในสมุดของเขานั้นเต็มไปด้วยยันต์รูปแบบต่างๆ มากมาย ในเมื่อวาดเองไม่ได้เขาก็ขอคัดลอกไปก่อนแล้วกัน

แล้วเขาก็พบว่ายันต์ที่วันนี้น้องสาววาดนั้น ไม่เหมือนแต่ก่อนที่เธอเคยวาดออกมาเลย มันซับซ้อนและวกวนไปมา มองด้วยตาเปล่าแล้วรู้สึกมึนงง เขาจำไม่ได้เลย

ซู่เป่าวาดยันต์เรียบร้อย จากนั้นก็แปะลงบนหน้าอก บ่าทั้งสองข้าง และสะโพกทั้งสองข้างของเหยาหลิงเยว่ ก่อนที่เธอจะจุดธูปแล้วปักไว้บนพื้นไม่ไกลจากตรงนั้น

ตอนที่ธูปโดนจุดจนติดไฟนั้น ยันต์บนตัวของเหยาหลิงเยว่ก็เริ่มที่จะเผาไหม้ หนอนกู่ที่อยู่ในตัวของเธอเหมือนโดนรมควัน พวกมันรีบปีนออกมาจากร่างของเธอ แล้วพากันพุ่งตรงไปยังจุดที่ธูปปักเอาไว้อยู่

ยันต์นั้นไหม้จนหมด เวลาผ่านไปจนธูปหมดดอก หนอนกู่ทั้งหมดโดนล่อออกมาจนหมด จากนั้นก็นอนดิ้นไปมาอยู่บนดิน

ซู่เป่าโยนลูกไฟออกมาสองสามลูกจนเกิดเสียงดังซู่ๆ

ภายในอากาศเกิดกลิ่นเหม็นขึ้นมา พวกหนอนกู่นั้นร้องครวญครางออกมา ไม่นานก็สลายกลายเป็นเถ้าธุลีและตายไปจนหมด

ซูเหอเหวิน “……” ไม่เคยเห็นมาก่อน ราตรีนี้ช่างยาวนานนัก!

ซูเหอเวิ่น “……” น้องสาวเก่งจริงๆ ดูยิ่งใหญ่มากเลย

จี้ฉาง “……” เดี๋ยวก่อนนะ วิชาพวกนี้เขายังไม่เคยสอน ทำไมเป๋าน้อยจึงทำเป็น??

ท่านอาจารย์ใบหน้าตกตะลึง รีบเอาคัมภีร์ทองคำออกมา เหมือนกับนักเรียนเตรียมสอบที่มาหวังพึ่งพรจากพระ เปิดคัมภัร์ไปมาเพื่อหาคำตอบ…..