ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 471

เหยาจิ้งอวิ๋นเมื่อเห็นซูเหอเวิ่นเดินออกมา เขารีบวิ่งไปหาซูเหอเวิ่นทันที ลืมกลัวแม้กระทั่งผี!

ตอนที่วิ่งเข้าไปหานั้น ลมก็พัดผ่าน รู้สึกเย็นไปหมดทั้งหัว

“นายท่าน ออกมาแล้ว!” เหยาจิ้งอวิ๋นมองเหยาหลิงเยว่ที่อยู่ด้านหลัง เอาออกมาได้?

เหยาจิ้งอวิ๋นทั้งดีใจและไม่พอใจในเวลาเดียวกัน

สิ่งที่เขาดีใจคือ อาคมที่เขาร่ายเอาไว้นั้น นายท่านสามารถทำลายออกมาได้! นายท่านพึ่งกี่ขวบกันเชียว? ก็เก่งกาจขนาดนี้แล้ว! เวลาที่ตระกูลเหยาจะกลับมารุ่งเรืองอีกครั้งอยู่ไม่ไกลแล้ว!

แต่สิ่งที่ไม่พอใจก็คือ อาคมนั้นเขาเป็นคนทำมันขึ้นมา ซูเหอเวิ่นยังไม่ได้ขออนุญาตเขา——ตอนนี้เขาเป็นผู้ใหญ่ในบ้านของอีกฝ่าย จากนี้ไปก็จะเป็นคนที่คอยให้คะแนะนำและเสนอแนะเขา ซูเหอเวิ่นควรที่จะเรียนรู้การขออนุญาต หรือขอคำแนะนำปรึกษาจากเขาด้วย

ไม่อย่างนั้นสิ่งที่ทำ อาจจะมาจากความวู่วาม!

ต่อให้เหยาหลิงเยว่จะเป็นแม่แท้ๆ ของเขา แต่ว่าการกระทำที่วู่วามเช่นนี้ จะให้เกิดขึ้นไม่ได้!

เมื่อมองซูเหอเหวินที่อยู่ด้านข้าง……อีกฝ่ายดูสุขุมกว่าเยอะ!

คิ้วที่ขมวดอยู่ของเหยาจิ้งอวิ๋นนั้นขมวดเข้าหากัน แล้วก็คลายออก จากนั้นก็ขมวดเข้าหากันอีก แล้วคลายออก ตอนนี้เอาเรื่องที่จะฝึกฝนซูเหอเวิ่นไว้ที่หลังก่อน

เขายกมือชี้ไปทางยังบรรดาพวกผีร้าย “นายท่าน เจ้าพวกทาสผีร้ายพวกนี้ รังแกผม ปกติท่านตั้งกฎให้พวกมันว่าอย่างไรบ้าง? การเป็นเจ้านาย จะใจอ่อนเกินไปไม่ได้!”

เหยาจิ้งอวิ๋นเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าจริงจัง ก่อนที่จะเอ่ยออกมาอย่างโมโห “ก่อนหน้านี้ไม่มีคนสอนท่านว่าควรทำอย่างไร บางทีท่านอาจจะใจดีกับพวกมันเกินไป! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะเป็นคนสอนนายท่านเองว่าจะจัดการกับพวกลูกน้องพวกนี้อย่างไร!”

ซูเหอเวิ่นหมดคำจะพูด จินตนาการเก่งเกินไปแล้ว?

ฟ้าจะสว่างอยู่แล้ว ยังฝันไม่ตื่นอีกเหรอ?

ซูเหอเวิ่นกำลังจะพูดว่าพวกผีพวกนี้ไม่ใช่ลูกน้องของเขา แต่กลับโดนซูเหอเหวินดึงมือเอาไว้

ซูเหอเหวินเอ่ยถามเสียงเย็น “จากที่คุณพูด คุณคิดจะทำอะไร?”

เหยาจิ้งอวิ๋นลูบเคราก่อนที่จะพยักหน้าลง พึ่งเก้าขวบสิบขวบก็มีท่าทางที่นิ่งขรึมได้ขนาดนี้ เป็นพรแสวงที่สร้างขึ้นมาได้ด้วยมือ!

“พวกทาสไม่เชื่อฟัง ก็ต้องเชือดไก้ให้ลิงดูสิ”

เหยาจิ้งอวิ๋นหันไปมองทางผีชุดแต่งงานอย่างมุ่งร้าย เมื่อกี้ผีตายโหงตัดผมของเขา โดนผีลูบหัวแบบนี้ จากนี้ไปผมของเขาจะไม่มีวันขึ้นมาอีกแล้ว!

ซูเหอเหวินหัวเราะออกมา “งั้น? ท่านผู้เฒ่าเหยาหมายความว่าให้ฆ่าเธอ เชือดไก่ให้ลิงดู?”

เหยาจิ้งอวิ๋นไม่ได้พูดอะไรอีก

ผีชุดแต่งงานเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจ “ข้าไม่ใช่ไก่ แล้วก็ไม่อยากเป็นไก่ด้วย ข้าเป็นผีต่างหาก”

ผีขี้ขลาดลอยไปหยุดหน้าซู่เป่าแล้วลูบหัวเธอเบาๆ จากนั้นก็เอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน “พวกเราก็ไม่ใช่ลิง จะฆ่าไก่ไหม สำหรับพวกเราแล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องรู้เลย”

ซู่เป่าพยักหน้ารับอย่างแรง

ใช่แล้วๆ

ท่านผู้เฒ่านี้สายตาไม่ดีแน่นอน ทั้งๆ ที่พวกพี่ๆ เขาเป็นผีทั้งนั้น แต่มาพูดถึงไก่ถึงลิงทำไม

คำพูดของเหยาจิ้งอวิ๋นโดนแทรก มันทำให้เขายิ่งไม่พอใจ

เขาหันไปมองผีขี้ขลาด “อย่างนั้นเหรอ? จะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยว ลองฆ่าก่อนแล้วจะรู้เอง!”

เหยาจิ้งอวิ๋นจับมือของตนเองเอาไว้ ก่อนที่จะกวาดสายตาดุดันมองพวกผีร้าย “การที่นายท่านรับพวกแกมาเป็นลูกน้อง ถือว่าเป็นเกียรติของพวกแกแล้ว! ไม่อย่างนั้นพวกแกก็คงไม่มีโอกาสในการมีชีวิตต่อ? ถ้าเป็นผีตนอื่น ดวงวิญญาณก็คงจะแตกสลายไปแล้ว!”

“ในเมื่อยอมรับนายท่านเป็นนายแล้ว ก็ต้องเคารพนายท่านไว้เหนือหัว! คำสั่งของนายท่านถือว่าสูงที่สุด แล้วพวกแกมาเล่นหัวคนเป็นเจ้านาย หัวร่อต่อกระซิกกัน แบบนี้มันสมควรแล้วเหรอ?!”

ผีหลายใจ “……”

ผีขี้ขลาด “……”

ผีดวงซวย “……”

ผีทึ่ม “……”

ซู่เป่า “ทำไมต้องให้เหมาะสมกันด้วย”

เหยาจิ้งอวิ๋น “ฉันกำลังพูดอยู่ มาพูดแทรกทำไมกัน!”

ตอนแรกที่ทุกคนนิ่งเงียบไหลไปตามน้ำ เพราะว่าอยากรู้ว่าเหยาจิ้งอวิ๋นจะพูดบ้าพูดบออะไรอีก พวกเขามองอีกฝ่ายเป็นเหมือนตัวตลก

“นายท่าน!” เหยาจิ้งอวิ๋นโอดครวญออกมา “บอกให้พวกเขาหยุดที! ผมคือผู้อาวุโสของตระกูลเหยานะ ผมทำทุกอย่างเพื่อตระกูลเหยาอย่างเต็มที่ ไม่เคยมีใจเป็นอื่น! ครั้งนี้เป้นการเข้าใจผิด และทุกอย่างที่ผมทำ ผมทำเพราะมันดีกับตัวนายท่าน!”

“ตระกูลเหยาเป็นตระกูลของจอมขมังเวทที่สืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่น หากว่าตระกูลเหยาสามารถกลับมารุ่งเรืองอีกครั้งได้ ท่านรู้ไหมว่ามันจะเป็นอย่างไร?”

“ผู้คนไม่ว่าจะมีอำนาจ ร่ำรวย เป็นคนใหญ่คนโต ก็ต่างจะก้มหัวขอความช่วยเหลือจากท่าน ผู้คนต่างอยากจะมาเป็นข้ารับใช้ให้ท่านได้ใช้สอย! ถึงตอนนั้นฐานะของท่าน จะไม่ได้เป็นเพียงแค่หลานชายของตระกูลซูเท่านั้น!”

เอาตามตรง เป็นหลานของตระกูลซูมันดีตรงไหนกัน อย่างมากก็เป็นแค่ทายาทเศรษฐีพันล้าน จากนั้นชั่วชีวิตที่เหลืออยู่ก็เสเพลเอาแต่กินเที่ยวเตร่!

แต่การมาเป็นนายท่านของตระกูลเหยา เขาจะได้เป็นคนที่ยืนอยู่สูงสุดบนห่วงโซ่อาหาร ถ้าจะพูดให้ดูดีกว่านี้หน่อยก็คือ ในอนาคตหากต้องลงไปยังโลกใต้พิภพ ยังมีโอกาสได้พูดคุยกับยมบาลได้เสียด้วยซ้ำ สามารถตัดสินใจเองได้ว่าในชาติหน้าอยากจะเกิดเป็นอะไร

น่าเสียดาย ที่ไม่มีใครฟังเขาโม้จนจบ

ซูเหอเหวินก้มลงมองนาฬิกา “ตีสี่ครึ่งแล้ว ได้เวลากลับแล้ว”

ซูเหอเวิ่นตกใจขึ้นมาทันที “ฟ้าจะสว่างแล้ว ปกติคุณย่าตื่นตอนหกโมง! ทางกลับไปเราต้องใช้เวลาตั้งชั่วโมงหนึ่ง สมมุตว่าเราลงไปถึงตีนเขาตอนตีสี่ห้าสิบ ถ้าอย่างนั้นเราก็จะถึงบ้านตอนตีห้าห้าสิบนาที….”

จบแล้ว ยังต้องไปหาอาเขยอีกนะ

เวลายี่สิบนาที ก็ไม่รู้ว่าพอสำหรับการลงเขาไหม

ถ้าเกิดว่าช้าไปมากกว่านี้ แล้วกลับไปเจอคุณย่าที่ตื่นขึ้นมาพอดีล่ะก็…..

“คุณย่าต้องผ่าเราเป็นชิ้นๆ แน่เลย!” ซูเหอเวิ่นจับมือเหยาหลิงเยว่ “เร็วๆ ๆ รีบไปๆ”

ซู่เป่าเองก็จินตนาการไปถึงใบหน้าดุๆ ของคุณยายที่เอ่ยบ่นออกมาไม่หยุด เธอรีบวิ่งตามไปทันที “รีบวิ่งเร็ว! พี่พัน สองคนนี้ฝากจัดการให้ด้วยนะ!”

ซูเหอเหวินไม่พูดอะไร แต่เขาก็เร่งฝีเท้าตามไปด้วย

ขนาดเจ้าหมายังรับรู้ได้ถึงลางไม่ดี สี่ขาของมันรีบจ้ำวิ่งขึ้นมาทันที เมื่อวิ่งไปได้พักนึงเห็นนายตัวน้อยทั้งหลายยังไม่ตามมา มันก็หยุดยืนกับที่แล้วเห่าออกมา

พริบตาเดียวทั้งป่าก็ไร้ผู้คน

เหลือเพียวเหยาจิ้งอวิ๋นและเหยาซือเยว่ และผีร้ายที่มองตากันไปมาทั้งสี่ตน——ผีชุดแต่งงานนั้นเป็นผีตายโหง ตอนที่พระอาทิตย์ขึ้นมาแล้วนั้น นางไม่สามารถลอยฝ่าเมืองกลับไปได้ อีกอย่างคือนางจะสามารถอยู่ในเขาอันรกร้างนี้ได้ก็ต่อเมื่อมีซู่เป่าอยู่ด้วยเท่านั้น ดังนั้นนางจึงกลับเข้าน้ำเต้าวิญญาณไปก่อน

เหยาจิ้งอวิ๋นร้องออกมาในใจว่าแย่แล้ว เหยาซือเยว่เองก็ตกใจจนหน้าตาบิดเบี้ยวไปหมด เธอรีบร้องเรียกคนที่จากไปเสียงหลง “เสี่ยวเหวิน เสี่ยวเวิ่น! กลับมาก่อน! ฉันเป็นน้าของพวกเธอนะ อย่าทิ้งน้าไว้แบบนี้!”