ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 487

ซูอีเฉินลูบจมูก เป็นโสดแล้วยังไง เป็นโสดเขายังมีลูกชายสองคนนะ...

พอคิดอย่างนี้แล้วก็ดูเหมือนว่ายังพอไหว

นึกถึงว่าตอนนี้ซูเหอเวิ่นกับซูเหอเหวินเข้ากันได้ดีกับซู่เป่า กับหานหานและจื่อซีถึงจะมีอุปสรรคบ้าง แต่ก็ถือว่าแค่ตกใจไม่มีอันตราย เดินอยู่บนทางที่ถูกที่ควร

คนในครอบครัวปลอดภัยมีความสุข การเงินเป็นอิสระ ถึงทุกคนจะยุ่งบ้าง แต่ก็มีอิสระเรื่องเวลา

เหมือนว่าจะไม่ขาดอะไรแล้ว

คุณท่านซูก้มหน้าอ่านข่าวพลางถามอย่างสบาย ๆ “จริงสิ เรื่อง ‘สะใภ้’ แกคิดจะทำยังไง จะจดทะเบียนสมรสไหม แล้วจะจัดงานแต่งชดเชยไหม”

อย่างไรซูอีเฉินก็ไม่เคยแต่งงาน คุณท่านซูรู้สึกว่าการแต่งงานคือเรื่องใหญ่ในชีวิต ถ้าซูอีเฉินต้องการ เขากับยายแก่ก็จะจัดงานแต่งงานให้เขาสักครั้ง

ซูอีเฉินตอบเรียบ “ไม่ต้องแล้วครับ”

ชะงักครู่หนึ่งแล้วจึงพูด “ผมจะจดทะเบียนสมรสกับเธอ”

หลังจากเธอกลับมาก็เอาแต่จ้องซูเหอเวิ่นกับซูเหอเหวิน อย่างน้อยในช่วงเวลายาวนานนี้ เธอจะอยู่ที่ตระกูลซู

ตอนนี้เธอไม่มีสติสัมปชัญญะ ฐานะจึงเป็นสิ่งที่ช่วยให้เธอหลีกเลี่ยงเรื่องยุ่งยากมากมายได้

ถ้าวันข้างหน้าเธอมีสติแล้วไม่อยากอยู่ที่ตระกูลซู เขาก็ไปหย่ากับเธอได้ทุกเมื่อ

แต่ตอนนี้ที่เขาทำได้ก็มีแต่เรื่องนี้แล้ว

คุณท่านซูพยักหน้า “ก็ดี”

ซูอีเฉินนึกอะไรขึ้นมาได้จึงเงยหน้าพูด “หลังจากปีใหม่ก็จะเป็นวันเกิดอายุครบห้าขวบของซู่เป่า ถึงตอนนั้นผมจะพาซู่เป่าไปฉลองที่เกาะหนีกวงครับ”

คุณท่านซูพูดขึ้นพลัน “อะไรคือแกพาซู่เป่าไป พวกเราไม่ต้องไปเหรอ”

ซูอีเฉินพูดอยู่ในลำคอ “ผมก็ไม่ได้หมายความอย่างนั้น ไปด้วยกันนั่นแหละครับ”

เมื่อนั้นคุณท่านซูจึงวางใจอ่านข่าวต่อ

ซูอีเฉินมองแผนงานทดลองเปิดสวนสนุกบนหน้าจอ

สวนสนุกสร้างเสร็จแล้ว อีกระยะหนึ่งก็ทดลองเปิดกิจการได้แล้ว เกาะสวนสนุกที่นิยมแล้วสิถึงจะเป็นสวนสนุกจริง ๆ

ซูอีเฉินไม่ติดใจกับเรื่องที่ต้องให้ซู่เป่าเล่นเป็นคนแรก เด็กชอบความครึกครื้น และสวนสนุกที่ครึกครื้นก็ต้องดีกว่าสวนสนุกที่เงียบเหงาอยู่แล้ว

เอาไว้สวนสนุกมีชื่อขึ้นมา ถึงตอนนั้นค่อยเริ่มจำกัดตั๋ว...แบบนี้ตอนที่ซู่เป่าไป จะได้ไม่ต้องต่อแถว อยากเล่นอะไรก็เล่นได้ แถมไม่เงียบเหงาด้วย

แถมช่วงนี้ยังจะได้เงินอีก...

กรรมสิทธิ์สวนสนุกอยู่ในชื่อของซู่เป่า ต่อไปกำไรของสวนสนุกก็จะเก็บเป็นชื่อของซู่เป่า

ถ้าปีละร้อยล้าน รอจนเธออายุสิบแปดก็จะมีพันสองพันล้าน เด็กผู้หญิงนี่นะ ต้องมีเงินมากหน่อยถึงจะมีความมั่นใจ!

เวลาผ่านไปเร็วจัง รู้สึกเหมือนยัยหนูเพิ่งกลับตระกูลซูมาได้ไม่นานนี้เอง แต่ตอนนี้จะห้าขวบแล้ว

ตอนที่รับกลับมาใหม่ ๆ เพิ่งจะสามขวบกว่า...

ซูอีเฉินกำลังคิดก็ได้ยินเสียงตึก ๆ ๆ ดังขึ้น ซูอีเฉินกับคุณท่านซูเงยหน้ามองไป หัวใจหล่นตุบ

ตรงบันไดมีผู้หญิงซีดขาวตัวแข็งทื่อยืนอยู่คนหนึ่ง ผมยาวทิ้งตัว จ้องพวกเขาเขม็งอยู่อย่างนี้

เป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้นแหละ!

คุณท่านซูทำใจให้สงบ แต่ในใจก็ยังรู้สึกสยองอยู่หน่อย ๆ

มิน่า ยายแก่ถึงตกใจกับ ‘สะใภ้’ คนนี้...

คุณท่านซูส่ายหน้า นายหญิงซูออกมาจากห้องอาหารพอดี พอเห็นเหยาหลิงเยว่ยืนอยู่ตรงบันไดก็ตกใจมือสั่นเหมือนกัน จากนั้นก็ตบหน้าอก

“ตื่นแล้วเหรอ...” นายหญิงซูพูด “งั้นก็ลงมากินสิ”

เหยาหลิงเยว่ไม่ขยับชั่วขณะ แล้วจู่ ๆ ก็ยกมือขึ้นมาโบกสุดแรงเกิด ก่อนจะพูดว่า

“ฮะ...ฮะฮะไฮ! จ้วง...มันออกไป!”

ซูอีเฉิน “...”

คุณท่านซู “...”

นายหญิงซู “...”

ใครสอนเนี่ย

ออกมาเลยนะ!

นายหญิงซูสะดุ้งคืนสติ นึกถึงเสี่ยวอู่ทันที ฉันเชี่ยยังอาจได้ยังมาจากซูเหอเวิ่น เธอก็เลยจำ

งั้นไอ้ฮะฮะไฮเนี่ย มีแต่เสี่ยวอู่ที่สอนแล้ว!

เสวียนหลิงพลิกตัวหงายท้องขึ้นมา ร้องเหมียว ๆ ราวกับออดอ้อน

มันใช้ท้องของตัวเองมอบความอบอุ่นให้เท้าซู่เป่า

เครื่องอุ่นเท้ายี่ห้อแมว...

ซู่เป่ารู้สึกเพียงจักจี้ฝ่าเท้า อดหัวเราะไม่ได้ สองเท้าขยับอย่างรวดเร็ว

“พอแล้ว ฉันจะตื่นแล้วนะ!”

ซู่เป่าเลิกผ้าห่ม วิ่งไปใส่เสื้อและกางเกงด้วยความว่องไว จากนั้นก็วิ่งไปล้างหน้าแปรงฟัน

นอนนานเกินไป หิวแล้ว!

“อ้าว เสี่ยวอู่ล่ะ” ซู่เป่าออกจากห้องแล้วจู่ ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้แปลก ๆ

เมื่อก่อนพอเธอตื่น เสี่ยวอู่ก็จะวิ่งมาพูด ‘เกี้ยวพาราสีด้วยมุกเสี่ยว’ แต่ทำไมวันนี้ไม่เห็นเงานกเลยล่ะ

เสี่ยวอู่ตะโกนจากที่ไกล ๆ “อากาศหนาวไป มีอะไรก็มาคุยในผ้าห่มฉันนะจ๊ะ!”

ซู่เป่า “...”

เธอเดินมาที่ระเบียงด้านนอก นั่งยองอยู่หน้า ‘ประตูห้อง’ ของเสี่ยวอู่แล้วถาม “เสี่ยวอู่ แกเป็นอะไรไปน่ะ”

อากาศหนาวไปเหรอ

พี่บอกว่านกแก้วเป็นนกเขตร้อน มันขี้หนาวมาก

หน้าหนาวถ้าอุณหภูมิต่ำกว่าสิบห้าองศา นกแก้วก็จะผ่านฤดูหนาวไปอย่างยากลำบาก แล้วยังอาจหนาวตายด้วย

ตอนนี้อุณหภูมิเมืองจิงต่ำกว่าสิบห้าองศาแล้ว แต่ระยะนี้เสี่ยวอู่อยู่แต่ในบ้าน เธอไม่ได้พามันออกไปข้างนอกเลย

ในบ้านมีฮีตเตอร์ คราวก่อนหลังจากคอเธอติดอยู่กับรั้วกั้น ก็เลยติดกระจกบานใหญ่ที่ระเบียงดังนั้นแม้แต่ระเบียงก็อุ่น น่าจะไม่หนาวนี่!

ซู่เป่าแตะจมูกของเสี่ยวอู่ “แกไม่เป็นไรใช่ไหม”

เสี่ยวอู่ทำตัวน่าสงสาร “ว่างเปล่า ว้าเหว่ หนาว!”

ซู่เป่า “...”

เสวียนหลิงที่อยู่ข้าง ๆ กลอกตาขาว