ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 493

เหยาซือเยว่ตาเป็นประกาย “สามีของฉันเหรอ ลูกชายสองคนของฉันก็มาด้วยไหม”

หมอปลอบอย่างอดทน “คุณออกไปดูก็รู้เองครับ”

เหยาซือเยว่รีบใส่เสื้อผ้า ทำผมอย่างขมีขมันอยู่หน้ากระจกหน้าต่าง

จากนั้นก็จัดชุดผู้ป่วยให้ดี มัดกางเกงฤดูใบไม้ร่วงตรงเอว ผูกชุดผู้ป่วยตัวหลวมให้เรียบร้อย

ราวกับรู้สึกว่าตัวเองทันสมัยมาก เธอจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

ในห้องรับแขก เหยาซือเยว่ได้เห็นซูอีเฉินอย่างที่หวัง เธอจึงดีใจปรี่เข้าไปหา “คุณคะ คุณมาเยี่ยมฉันแล้ว!”

ชวีเสี่ยงขวางอยู่ตรงหน้าเธอ

เหยาซือเยว่ไม่พอใจทันที ตวาดใส่ “แกเป็นใคร! กล้ามาขวางอยู่หน้าฉัน เชื่อไหม ฉันจะให้ผัวฉันไล่แกออก!”

เธอคือคุณนายซู นายหญิงของตระกูลซู!

พวกเขาหรือจะกล้า

“หลีกไป! อย่าให้ฉันโมโหนะ” เหยาซือเยว่พูด

ชวีเสี่ยงมองซูอีเฉินทีหนึ่ง

ซูอีเฉินพูดเรียบ “ปล่อยเธอ”

ชวีเสี่ยงทำหน้าลำบากใจ เห็นเหยาซือเยว่เป็นอย่างนี้ คิดจะเอานาฬิกาข้อมือกลับวันนี้คงยากแล้ว

แต่ยังดี มีเงินใช้ผีโม่ได้นี่...ถ้าเหยาซือเยว่ไม่ให้ความร่วมมือ ก็ได้แต่บังคับให้หมอฉีดยาระงับประสาทแล้วค่อยค้นแล้วกัน

เหยาซือเยว่มองชวีเสี่ยงถอยออก พอใจอย่างยิ่งทันที

เธอคือนายหญิงของตระกูลซู พวกเขาควรเกรงอกเกรงใจเธออย่างนี้นี่แหละ ใช่แล้ว มันต้องแบบนี้

เหยาซือเยว่เดินไปถึงตรงหน้าซูอีเฉินแบบอาย ๆ “คุณคะ...”

ซูอีเฉินเอื้อมมือแปะยันต์ตรงหน้าผากเธอ

เหยาซือเยว่ตาโต

ชวีเสี่ยงเผยอปาก ไม่มีคำพูดชั่วขณะ

แม้แต่หมอก็ยังทำหน้าตาสงสัยอึ้งหนัก

ทำไมประธานซูถึงมาไม้นี้ได้ นี่มันจะได้เรื่องเหรอ ลี้ลับเกินไปแล้วมั้ง...

ไม่รู้ว่าอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชนานเกินไปหรืออย่างไร ตอนนี้หมอเห็นใครก็เหมือนคนโรคจิตไปหมดแล้ว

ได้ยินซูอีเฉินพูดขึ้น “นาฬิกาล่ะ”

หมอพูดหาขึ้นมา “ประธานซูครับ ถามแบบนี้ไม่ได้เรื่องหรอก...”

เขาหันไปสั่งกับพยาบาล ให้เธอเตรียมยาระงับประสาทอะไรทำนองนี้ไว้หน่อย ถ้าเหยาซือเยว่ไม่ให้ความร่วมมือ ก็ได้แต่ใช้วิธีนี้ช่วยประธานซูเอาของแล้ว

ชวีเสี่ยงพูด “ประธานซู ให้เป็นหน้าที่ของหมอเถอะครับ”

ซูอีเฉินตอบ “ไม่จำเป็น”

ซู่เป่าเป็นคนวาดยันต์นี้

เธอบอกว่านี่เป็นยันต์เชื่อฟัง

ฟังดูเหมือนจะเหนือธรรมชาติ แต่ซูอีเฉินไม่รู้สึกอย่างนั้นสักนิด ขอเพียงเป็นของที่ซู่เป่าให้ ต่อให้เหนือธรรมชาติแค่ไหนก็สมเหตุสมผลทั้งนั้น

ก็ขณะที่ชวีเสี่ยงคิดว่าเหยาซือเยว่จะไม่เอาออกมา กลับเห็นเธอล้วงบนตัวอย่างเชื่อฟัง หยิบนาฬิกาข้อมือออกมาจากหน้าอก

ซูอีเฉินยื่นมือ จากนั้นเธอก็เอานาฬิกาข้อมือวางไว้ในมือของเขา

ชวีเสี่ยงเบิกตาโพลงทันที แบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ

ง่ายอย่างนี้เชียว

ก่อนจะมาเขาจินตนาการนึกภาพไว้ เหยาซือเยว่จะไม่ให้ความร่วมมือ โหวกเหวกโวยวาย ตีคนกัดคน...คิดไม่ถึงว่าจะง่ายดายขนาดนี้

ซูอีเฉินตรวจสอบนาฬิกาข้อมือครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งต่อให้ชวีเสี่ยง พูด “ส่งไปบำรุงรักษาเชิงลึก ล้างให้สะอาดฆ่าเชื้อด้วย”

ชวีเสี่ยงรีบรับมา จนถึงตอนนี้เขาก็ยังอึ้งอยู่!

ซูอีเฉินเอื้อมมือดึงยันต์ตรงหน้าผากของเหยาซือเยว่ออก เหมือนกับที่ซู่เป่าบอกจริง ๆ พอดึงยันต์ออกมันก็จะไหม้เป็นเถ้าไปเอง

ซูอีเฉินทิ้งเถ้าลงถังขยะ จากนั้นก็หยิบทิชชูเปียกฆ่าเชื้อออกมาจากกระเป๋า เช็ดมือสองข้างพลางเดินออกไปข้างนอก

เหยาซือเยว่ยืนทื่ออยู่กับที่ กระทั่งพยาบาลส่งตัวเธอกลับห้องพักผู้ป่วย และซูอีเฉินก็เดินจนจะถึงประตูใหญ่ของโรงพยาบาลแล้ว เธอจึงได้สติ

พยาบาลส่ายหน้า คิดในใจ ผู้ป่วยคนนี้อาการหนักมากขึ้นทุกที กินยาก็ไม่ได้ผล ดูท่าชาตินี้คงได้แต่อย่างนี้แล้ว...

ชวีเสี่ยงเสริมอีกคำ “ไม่ตายก็พอ...”

อันที่จริงเขาอยากพูดว่าตายก็ไม่เป็นไร แต่คำนึงถึงว่าจะส่งผลไม่ดีต่อประธานซูก็เลยไม่ได้พูด

หมอยืนอยู่กับที่ คิดอยู่นานสองนานจึงกระจ่าง

ตระกูลซูจ่ายค่ารักษาพยาบาลทีเดียวหนึ่งร้อยปี เขายังนึกว่าเหยาซือเยว่สำคัญมากเสียอีก

ถึงจะไม่ใช่คุณนายซูตัวจริง แต่ก็น่าจะเป็นเพื่อนอะไรทำนองนี้

อย่างเช่นแอบรักประธานซูแต่ไม่สำเร็จ ก็เลยเป็นโรคจิตหลงผิด ตระกูลซูรู้สึกไม่ดีก็เลยออกค่ารักษาให้ทั้งหมด

ที่แท้มันไม่ใช่เลย!

ท่าทีของหมอผ่อนคลายลงทันที ต่อไปชีวิตของเหยาซือเยว่จะไม่สบายเหมือนตอนนี้แล้ว...

ซูอีเฉินกลับซูซื่อกรุป พอถึงตอนกลางวันชวีเสี่ยงก็รับนาฬิกาข้อมือเรือนนั้นกลับมา

เขาถือถุงรีบเดินเข้าลิฟต์ แต่ตอนนี้เองกลับไม่ทันระวังชนกับผู้หญิงคนหนึ่ง ถุงในมือชวีเสี่ยงถูกชนกระเด็นไป

นาฬิกาข้อมือหลุดออกมาจากกล่อง ถลาไปครึ่งเมตร

หัวใจของชวีเสี่ยงหล่นตุบ

เขารีบวิ่งไปเก็บนาฬิกาข้อมือขึ้นมาตรวจสอบ ขอบหน้าปัดนาฬิกามีรอยขีดข่วนเพิ่มมาอีกหนึ่งรอย

จบกัน ตายแน่ ๆ!

ผู้หญิงคนนั้นวิ่งมา ตะลีตะลานขอโทษขอโพย “ผู้ช่วยชวี ขอโทษด้วยค่ะ ๆ! ฉันไม่ได้ตั้งใจ...”

“นี่คุณทำอะไรน่ะ” ชวีเสี่ยงพูดด้วยความโกรธ “เดินชนคนไปเรื่อย ไม่เห็นเหรอว่าข้างหน้ามีคน”

เขาอารมณ์ไม่ดีจริง ๆ สีหน้าแย่มาก พูดจาไม่เกรงใจสักนิด

อีกฝ่ายร้องไห้ทันที

“ฉันไม่เห็นจริง ๆ ค่ะ...” เธอร้องไห้ฮือ ๆ พลางพูด “พักเที่ยงแล้ว ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย หิวมากจริง ๆ แต่ยังมีข้อมูลที่ยังไม่ได้พรินต์ ฉันก็เลยรีบจะไปพรินต์ค่ะ...”

“ฮือ ๆ ๆ งั้นตอนนี้จะทำยังไงดีคะ เท่าไรคะ ฉันชดใช้ให้ได้ไหม...”