ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 535

เสี่ยวอู่เพิ่งมาถึงเกาะก็โดนคลื่น ‘ซัด’ เข้ามาที่หน้า ยังอยู่ในสภาพขนลุกทั้งตัวอยู่เลย

มันรีบมุกกลับเข้าไปในกระเป๋าสัตว์เลี้ยง และตัวสั่นอย่างแรง

ทะเลไม่สนุกเลยสักนิด!

เกือบจะเสียนกแก้วไปแล้ว!

หลังจากซู่เป่าลงจากเรือแล้ว ก็มองเห็นหาดทรายสีเงินในระยะไกลๆ ดวงตาของเธอเปล่งประกายขึ้นมาในทันที “ลุงใหญ่ ตรงนั้นคืออะไรน่ะ?”

ซูอีเฉินตอบ “ตรงนั้นเป็นชายหาดอ่าวน้ำ เป็นจุดที่คลื่นสงบที่สุดในเกาะและยังมีอ่าวน้ำธรรมชาติด้วย”

เขามองไปข้างหลัง “ส่วนทางด้านนี้ก็จะอยู่ตรงปลายหน้าผาเกาะพอดี เหมาะสําหรับการจอดเรือ เลยทำเป็นท่าเรือเสียเลย”

ซู่เป่าเข้าใจในทันที “งั้นตอนนี้หนูสามารถไปเล่นได้หรือยังคะ?”

ไม่มีเด็กคนไหนสามารถปฏิเสธสิ่งล่อใจอย่างทรายได้หรอก

ซู่เป่า หานหาน ซูเหอเวิ่นดวงตาเปล่งประกาย

ส่วนซูจื่อซีแค่เงยหน้ามองแวบหนึ่งแล้วสีหน้าไร้อารมณ์ ในสมองคิดถึงแต่เรื่องคะแนนต่อสู้…เวทย์มนตร์โจมตี…เวลาคูลดาวน์…

ส่วนซูเหอเหวินทำหน้าเย็นชา ของแบบนี้ก็มีแค่เด็กๆ เท่านั้นแหละที่ชอบเล่น เขาไม่ให้ค่าไปเล่นอะไรแบบนี้หรอก

วินานีต่อมา…

ซู่เป่าก็มาจับมือซูเหอเหวินแล้วพูดว่า “พี่ใหญ่!ไปด้วยกันเถอะนะ~”

ซูเหอเหวิน “…”

“ก็ได้”

…

เจียงจวินวิ่งนำอยู่ข้างหน้าสุด ส่วนโส่วว่างเดินตามอยู่ข้างหลังช้าๆอย่างมั่นคงเหมือนหมาแก่

เสวียนหลิงก็ค่อยโอเค ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมาเรือหรืออะไร เอาแต่หดตัวอยู่ในกระเป๋าเดินทาง

ซูอี้เซินหิ้วของไว้ และซูอิ๋งเอ่อร์ลากกระเป๋าเดินทางอยู่หลายใบ ส่วนซูจื่อหลินก็…หิ้วขนมผลไม้เต็มสองมือ ล้วนเป็นของชอบของซู่เป่าทั้งนั้นเลย

ซูลั่ว ซูเยว่เฟยก็ตามกลับไปที่โรงแรมเพื่อช่วยจัดเตรียมสถานที่สำหรับงานเลี้ยงวันเกิดของซู่เป่า

ส่วนซูอวิ๋นเจาและซูจิ่นม่อหลังกลับมาครั้งหนึ่งเมื่อสองวันก่อนก็รีบกลับไปดำรงตำแหน่งต่อ เพราะสำหรับพวกเขาแล้วประเทศเป็นภารกิจสำคัญของพวกเขา ถึงแม้พวกเขาจะอยากมาแค่ไหนก็ตาม ก็ต้องตัดใจ

นายหญิงซูและนายท่านซูเดินอยู่ด้วยกันและกำชับว่า “พวกเรากลับไปที่โรงแรมเพื่อเตรียมตัวก่อนนะ พวกแกก็ดูซู่เป่าดีๆ แล้วกัน”

ซูอีเฉินพยักหน้า “วางใจได้ครับ”

นายหญิงซูเอ่ย “ถ้าเป็นแกฉันก็คงวาง…”

ช่างมันเถอะ วางใจได้กับผีน่ะสิ

นายหญิงซูเหลือบมองซูอีเฉินแวบหนึ่งแล้วก็หันหลังเดินออกไป

ซูอีเฉินลูบจมูกเดินตามอยู่ข้างหลังมู่กุยฝาน

เด็กแต่ละคนวิ่งเร็วมาก ส่วนเท้าของเหยาหลิงเยว่ถึงจะยังไม่หายดีแต่ก็ไม่เดินกะเผลกแล้ว

“เดี๋ยวผมช่วยถือเอง!” เห็นในมือเธอถือขวดน้ำของเด็กๆไว้ ซูอีเฉินก็เลยยื่นมือเข้าไปช่วย

แต่เหยาหลิงเยว่กลับหันมาแล้วเอาขวดน้ำทั้งหมดกอดไว้ในอ้อมแขน

“เอ่อ…ไม่” เธอเอ่ย “ไม่ให้”

ซูอีเฉินตลกและทําอะไรไม่ถูก ก็เลยปล่อยให้เธอกอดไว้อยู่อย่างนั้น

มู่กุยฝานพาพวกนักสู้ตัวจิ๋วไปที่ริมหาดทราย

ซู่เป่ากระโดดเข้าไปนั่งบนหาดทรายอย่างมีความสุข

หานหานคุกเข่าลงกับพื้นแล้วก็เริ่มขุดทรายขึ้นมาอย่างขันแข็ง

“พวกเรามาก่อปราสาททรายกันเถอะ!”

ตอนนี้เจียงจวินมีขนที่เปล่งประกาย ขาทั้งสี่ข้างทั้งหนาและแข็งแรง ใช้อุ้งเท้าข้างหน้าช่วยเจ้านายขุดหลุม

กระเป๋าสัตว์เลี้ยงถูกวางทิ้งไว้ด้านข้าง เสี่ยวอู่คาบซิบเปิดกระเป๋าแล้วโผล่หัวออกมามอง

จากนั้นก็เหยียบบนกระดองของคุณปู่เต่าแล้วพูดยุยงว่า “นี่ไง ถึงบ้านเกิดของแกแล้ว!รีบลงไปสิ!รีบๆลงไปสิ!”

คุณปู่เต่าหดหัวกลับแล้วเพราะขี้เกียจจะมองหน้าเสี่ยวอู่

เสี่ยวอู่ใช้กรงเล็บเตะๆให้เต่าออกไป——แรงเยอะจริงๆ

คุณปู่เต่าตั้งตัวไม่ทันก็เลยกลิ้งตกลงไปในหลุมที่เจียงจวินขุด…

เสี่ยวอู่โผล่ออกมาครึ่งหัวแล้วตะโกนเสียงดังว่า “ฝังเลย!ฝังเลย!ส่งมันกลับบ้านเกิด!”

ซู่เป่าหัวเราะคิกคัก “เสี่ยวอู่รู้ไหมว่าทำไมคลื่นถึงซัดแต่หน้าแกน่ะ?”

หานหานกรอกตาขาว “ไม่เคยเห็นนกตัวไหนปากมากขนาดนี้มาก่อน”

เธอมาได้ยังไง อีกอย่างทำไมถึงได้กลิ่นแปลกๆบนตัวเธอล่ะ?

ซู่เป่าตั้งใจดมกลิ่นอย่างละเอียดและมองหยวนหยวนขึ้นๆลงๆ

หยวนหยวนเห็นเธองงๆ ก็นึกว่าเป็นเพราะซู่เป่าไม่เคยเห็นเธอมาก่อน

ก็เลยยิ้มหวานๆให้ “น้องซู่เป่าไม่เคยเจอฉันมาก่อนใช่ไหม? ตอนที่เธอหายตัวไป ฉันตามหาเธอเป็นเพื่อนลุงใหญ่ตั้งหลายวันเลยนะ! ไม่นึกเลยว่าเธอจะกลับมาแล้ว!”

เธอมานั่งยองๆอยู่ข้างซู่เป่าและพูดอย่างมีความสุขว่า “พวกเรามาเล่นด้วยกันเถอะ!”

ซูเหอเวิ่น ซูเหอเหวิน “…”

หานหาน “?”

ซูจื่อซี “。”

เสี่ยวอู่กลัวลมทะเลเล็กน้อยก็เลยเอาแต่หดตัวอยู่ในกระเป๋าสัตว์เลี้ยง พอได้ยินมีคนพูดก็ตะโกนขึ้นมาทันทีว่า “ว้าว…ใครชงชาเนี่ย! กลิ่นชาแรงขนาดนี้ ขอฉันสักแก้วได้ไหม?”

เขาโผล่หัวออกมาแล้วมองแวบหนึ่งก็ตกใจว่า “เธอนี่เอง! อายุยังน้อยก็ร้ายได้ขนาดนี้…ฮัลโหล ขอถามหน่อยว่าเธอขี้แตกหรือเปล่า? ทำไมเธอถึงได้มีกลิ่นขี้ติดตัว?”

หยวนหยวนจับก้นโดยไม่รู้ตัวและตอบสนองในทันที จู่ๆ ก็รู้สึกอับอายเล็กน้อย

“น้องสาว นกแก้วตัวนี้ของเธอพูดเรื่องอะไรเนี่ย…” หยวนหยวนพูดด้วยความน้อยใจ

ลูกพี่ลูกน้องของเธอคนนี้ร้ายกาจจริงๆ ดูจากสัตว์เลี้ยงของเธอนกแก้วก็รู้ว่าปกติคงไม่ได้สอนเขาดีๆ

ซู่เป่าไม่ได้พูดอะไร พลั่วเล็กๆก็ตบเข้าที่หน้าของหยวนหยวน

หยวนหยวนตะลึง น้ำตาไหลออกมาทันที!

“เธอ เธอตีฉันทำไม…” หยวนหยวนสะอึกสะอื้น

หานหานถือพลั่วไว้ในมือด้วยสีหน้าดุร้ายเหมือนพวกผีห่าซาตานแล้วพูดกับเธอว่า “ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าเธออีก ถ้าเจอครั้งหนึ่งก็จะตีครั้งหนึ่ง! ตอนนี้เธอยังมีหน้ามาโทษฉันอีก? เธอว่าเป็นความผิดของเธอไหม?? เธอทำให้ฉันต้องลงมือ!”

หยวนหยวน “…”

ทุกคน “…”

ถึงแม้…แต่ว่า…

ครั้งแรกที่เห็นว่าการจะตีคนต้องมีเหตุผลขนาดนี้เลย…

（ซู่เป่าที่อยู่ข้างๆ บอกว่าเรียนรู้แต่เรื่องไร้สาระอีกแล้ว