ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 582

ซู่เป่าตามครอบครัวของเขอเข่อมาถึงที่มณฑลเตียน

เฉียนโจวกับมณฑลเตียนห่างกันแค่มณฑลเดียวเท่านั้น นั่งเครื่องบินประมาณสองชั่วโมงก็ไปถึง

เมื่อมาถึงชุนเฉิงในมณฑลเตียน มู่กุยฝานและซูอวิ๋นเจาได้พาซู่เป่าไปหาโรงแรมที่พักกันก่อน

ที่นี่ได้ชื่อว่าเป็นดินแดนแห่งดอกไม้งาม ตลอดทั้งปีเหมือนอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ มีอากาศที่สดชื่น มองไปทางไหนก็เห็นแต่ทะเลดอกไม้บานสะพรั่ง

“ที่นี่สวยงามจริงๆ！” ซู่เป่าพิงอยู่ริมหน้าต่างกระจกอยู่ในห้องนอน

เมื่อใคร่ครวญดูดีๆแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ออกมาท่องเที่ยว

มู่กุยฝานได้จองห้องพักอยู่ในตำแหน่งที่มีทิวทัศน์สวยงามที่สุด ช่วงนี้เป็นเวลาเดือนสามเดือนสี่ ซึ่งเป็นช่วงที่ดอกไม้เบ่งบานต้อนรับความอบอุ่นพอดี เมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆก็เห็นแต่เหล่าดอกไม้หลากหลายสีสันแข่งขันกันบานสะพรั่ง

ตอนที่แยกทางกับเขอเข่อ ซู่เป่าได้สอดยันต์ป้องกันภัยให้เขอเข่อหนึ่งแผ่น ดังนั้นมู่กุยฝานจึงไม่รู้สึกรีบร้อนใจ

ตอนที่พ่อแม่ของเขอเข่อได้ชักชวนให้พวกเขาไปทานข้าวที่บ้าน พวกเขาจึงได้กล่าวปฏิเสธไปก่อน และตอบว่าพรุ่งนี้ค่อยเข้าไป

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าเอาไว้ พร้อมกับซูอวิ๋นเจาได้ติดตามอยู่ข้างๆ และคอยถ่ายรูปให้ทั้งสองอยู่เป็นระยะ

ซู่เป่าดีใจอย่างมาก ชุนเฉิงมีร้านดอกไม้เปิดอยู่ทุกที่และราคาก็ย่อมเยา แถมดอกไม้ก็ยังสวยสดงดงาม เพียงไม่นานซู่เป่าก็หอบดอกไม้ไว้เต็มมือ

“ลุงเจ็ด หนูจะถ่ายรูปที่นี่หนึ่งภาพ！” ซู่เป่ากวักมือเรียกอย่างตื่นเต้น

ซูอวิ๋นเจาจับโทรศัพท์มือถือเอาไว้ เสียงชัตเตอร์ถ่ายรูปดังขึ้นรัวๆ

บนถนนสองข้างทาง มีต้นไม้ที่ผลิดอกออกมากันอย่างล้นหลาม ทั้งเมืองเหมือนดั่งอยู่ในทะเลดอกไม้ ซู่เป่ากอดดอกไม้ช่อใหญ่ไว้ในอ้อมอกพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส

เมื่อซู่เป่าถ่ายรูปเสร็จแล้ว ซูอวิ๋นเจาก็อุ้มซู่เป่าขึ้นมา แล้วส่งโทรศัพท์มือถือให้มู่กุยฝานเพื่อถ่ายรูปให้กับเขา

มู่กุยฝานจับโทรศัพท์มือถือเอาไว้ และถอยไปที่ข้างทาง ใบหน้าที่เฉื่อยชาไร้ความรู้สึกได้เปิดปากพูดออกมาว่า “หนึ่ง…เสร็จแล้ว”

ซูอวิ๋นเจา “？？？”

หนึ่งสองสามแต่นายกลับพูดแค่หนึ่ง？

ผู้ชายถ่ายรูปไม่เหมือนผู้หญิง สถานที่เดียวแต่ถ่ายติดต่อกันเจ็ดแปดภาพ

ซูอวิ๋นเจาเอาโทรศัพท์มือถือกลับมาอย่างสงสัย ถ่ายแบบนี้จะได้รูปภาพสวยๆหรือเปล่า

ใครจะคิดไปถึงว่าโทรศัพท์มือถือยี่ห้อนี้มีความสามารถในการป้องกันการสั่นได้อย่างดี ในรูปถ่ายนั้นเขากำลังอุ้มซู่เป่าเอาไว้ ทั้งสองคนยิ้มอย่างสดใสเป็นธรรมชาติ ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มที่ดีใจ

ดูเป็นธรรมชาติและสวยงามอย่างมาก！

ซูอวิ๋นเจาหัวใจแทบจะละลาย และได้ส่งรูปภาพเข้าไปอวดในกลุ่มแชทครอบครัวอย่างภูมิใจ

ซูอวิ๋นเจา【ท่องเที่ยวชุนเฉิง！】

หลังจากนั้นไม่นาน มู่กุยฝานก็ได้ใช้มือตบไปหนึ่งที “ลบทิ้ง！ลบทิ้ง！”

ซูอวิ๋นเจานึกเรื่องราวบางอย่างขึ้นมาได้ จึงรีบลบทิ้งอย่างรวดเร็ว

แย่แล้ว หาเรื่องให้ตัวเองจริงๆ！

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร นายหญิงยังไม่เห็น... ”

ใครจะคิดไปถึงว่าวินาทีต่อมา...

นายหญิงซูได้ส่งรูปอิโมจิมีดยาวสี่สิบเมตรเข้ามาในกลุ่มแชทครอบครัว และตามด้วยรูปอิโมจิหน้าโกรธ

【ซู！อวิ๋น！เจา！บอกมาสิว่าใบหน้าของซู่เป่าไปโดนอะไรมา！】

ซูอวิ๋นเจากลืนน้ำลายเข้าไปหลายอึก

【แม่ โทรศัพท์มือถือผมแบตหมดแล้ว ไว้ดึกๆค่อยคุยกัน！】

วินาทีต่อมา

โทรศัพท์มือถือของมู่กุยฝานก็ดังขึ้นมา

มู่กุยฝาน “…”

ไม่กลัวคู่แข่งระดับเทพ แต่กลัวเพื่อนร่วมทีมสมองหมู

พูดถึงประสิทธิภาพการทำงานของซูอวิ๋นเจาแล้ว ไม่น่าจะเป็นไปได้！ทำไมถึงได้ทำเรื่องที่ทึ่มทื่อเช่นนี้？？？

การหลบภัยในครั้งนี้ล้มเหลวแล้ว

มู่กุยฝานยื่นโทรศัพท์มือถือให้ซู่เป่า

เขาไม่ได้ประชด แต่เขาทำตามใจตัวเอง

ซู่เป่าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ฮัลโหล คุณยาย~~~”

เมื่อปลายสายอย่างนายหญิงซูได้ยินน้ำเสียงของซู่เป่าแล้ว ทันใดนั้นความโกรธก็ได้ลดลงมาเหลือแค่ครึ่งเดียว

มู่กุยฝานรีบส่งโทรศัพท์มือถือไปให้ซู่เป่า

เขาทำตาขวางใส่ซูอวิ๋นเจา

ซูอวิ๋นเจาจับจมูกไปมา

เขาไม่เคยทำเรื่องผิดพลาดเช่นนี้มาก่อน แต่วันนี้กลับ...

ซู่เป่ากอดโทรศัพท์มือถือเอาไว้และพูดจาออดอ้อนออเซาะ “คุณยาย คุณยายกินข้าวแล้วหรือยังคะ！”

นายหญิงซู “กินแล้ว…ซู่เป่า หนูไปจับไก่จริงเหรอ？”

ซู่เป่า “อ่าฮะอ่าฮะ！ไก่ตัวใหญ่เบอเร่อเลย ซู่เป่าอยากจับไปให้คุณยาย！”

นายหญิงซูสงสัย “จริงหรอ…”

พวกเขาไปที่วัด จะมีไก่ได้อย่างไร

ซู่เป่าพูดอีกว่า“คุณยายคุณยาย ที่นี่มีดอกไม้เยอะแยะเลย ถ้าซู่เป่ากลับไปจะเอาดอกไม้เต็มลำรถไปฝากคุณยายด้วย！”

นายหญิงซูยิ้มอย่างชื่นบานขึ้นมาทันที “ซู่เป่าน้อยของยายน่ารักที่สุดเลย！”

ทั้งสองคุยไปได้สักพักหนึ่ง ทำให้ซู่เป่าลืมเรื่องที่พูดโกหกเอาไว้จนหมดเปลือก และได้เล่าบรรยายให้คุณยายฟังถึงดอกไม้ในที่นี่ว่าสวยงามอย่างไร มองไปทางไหนก็เหมือนทะเลดอกไม้ ต้นไม้ของที่นี่ไม่มีใบไม้เลยสักใบ เพราะมีแต่ดอกไม้บานเต็มต้น

เมื่อวางสายโทรศัพท์ลง นายหญิงซูไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองอะไรอีกแล้ว

เธอได้หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอย่างดีใจ และเปิดดูคลิปวีดีโอสั้น เพื่อเตรียมค้นหาข้อมูลทิวทัศน์ของชุนเฉิงในช่วงเวลานี้ เพื่อจะได้ชื่นชมไปพร้อมกับซู่เป่า

ใครจะไปรู้ได้ว่า ในขณะที่กำลังเลื่อนดูวีดีโออยู่นั้น ก็ได้เจอกับข่าวเรื่องหนึ่ง

ห้องโถงใหญ่ของวัดฉือเอ๋อในเฉียนโจวได้พังทลายลงมาอย่างกะทันหัน...

เมื่อสังเกตดูอย่างละเอียด เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหน้าซากปรักหักพัง ก็คือซู่เป่านั่นเอง！

เธอมีคราบเลือดเต็มร่างกาย และใบหน้าก็มีรอยแผลจนเลือดไหล！

นายหญิงซู “…”

เธอเงยหน้าขึ้นและวางแว่นตาลง “ป้าอู๋ พรุ่งนี้ซื้อกระทะก้นเรียบกลับมาหลายอันหน่อย”

ป้าอู๋ “？”