ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 604

กลับมาด้านหยางอี

ถังขยะข้างแปลงดอกไม้เป็นถังขยะขนาดใหญ่ประเภทนั้น หลังจากที่เธอหัวทิ่มลงไปในถังขยะ เสื้อผ้าก็ยังเกี่ยวกับฝาของถังขยะอีกด้วย เสียงปังดังขึ้นเสียงหนึ่งเธอขังตัวเองเอาไว้ข้างใน

ร่วงลงไปในถังขยะจริงๆ

หยางอีดิ้นอยู่ในถังขยะ เนื่องจากเป็นถังขยะที่อยู่ใกล้กับท่าเรือ ข้างในจึงมีทุกอย่าง

ขยะจากกล่องอาหารที่กินเหลือ อาเจียนที่คนเมาเรืออาเจียนใส่ไว้ในถุงขยะ แพมเพิร์สที่เต็มไปด้วยอึของทารก...

ถูกเธอผสมรวมกันไปทั้งอย่างนี้ กลิ่นนั้นสุดยอดมาก

“อ้วก...อ้วก...”

หยางอีอาเจียนจนตาเหลือก แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรปีนขึ้นมาหลายครั้งก็ปีนขึ้นมาไม่ได้!

ในที่สุดขณะที่เหนื่อยจนอ่อนระโหยโรยแรง ถังขยะทั้งใบก็ล้มเอียงลงมา เธอปีนขึ้นมาอย่างขายหน้า อ้วกไปพลางวิ่งไปทางทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ไปด้วย

รมกลิ่นเหม็นจนเธอจะตายอยู่แล้ว ตอนนี้เธอคิดแค่อยากล้างหน้าโดยเร็ว...

เห็นเรือที่แล่นอยู่ไกลๆ เธอก็ตะโกนด่าไม่หยุดอย่างเคียดแค้น “ขอให้เรือคว่ำตกลงไปในทะเลสาบกันทั้งบ้าน! ขอให้จมน้ำตาย! ขอให้จมน้ำตายทั้งหมด! อ้วก...”

“นี่! ทำอะไรน่ะ!” พนักงานทำความสะอาดคนหนึ่งตะโกน “ห้ามทิ้งขยะลงไปในทะเลสาบเอ๋อร์ไห่!”

ในความมืดมองไม่ชัด พนักงานทำความสะอาดคิดว่าก้อนนั้นเป็นขยะ

หยางอีด่าอย่างเกรี้ยวกราด “คุณเห็นฉัน อ้วก...ทิ้งขยะ?! ฉันก็แค่ล้าง...อ้วก!”

พนักงานทำความสะอาด “ล้างก็ไม่ได้! ขึ้นไปเดี๋ยวนี้ครับ!”

หยางอี “...”

เธอไม่สนใจพนักงานทำความสะอาดคนนั้น เธอดึงดันล้างมือล้างหน้า แต่พนักงานทำความสะอาดลงมาแล้วก็จับเธอลากขึ้นไป

สุดท้ายพบว่าคนคนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัว...

“อ้วก...คุณแม่งโคตรสกปรกเลย! แล้วยังอยากล้างตัวในทะเลสาบเอ๋อร์ไห่อีก”

“ใครก็ได้ ใครก็ได้รีบมาเร็วเข้า!”

หยางอีถูกมุงดูไปทั้งอย่างนี้...

มีนักท่องเที่ยวมากมายยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย...

หลังเสร็จแล้วเธอก็ถูกลากขึ้นฝั่งไป ล้างตัวจากน้ำบำบัดที่นำกลับมาจากโรงงานรีไซเคิลยกหนึ่ง แล้วถูกคุณตาคุณยายที่เดินผ่านมาด่าอีกยกหนึ่ง จากนั้นถูกเหล่าพนักงานทำความสะอาดประณามอีกยกหนึ่ง...

ขณะที่เธอหาโฮมสเตย์ที่สามารถเข้าพักได้ทั้งตัวเปียกๆ ก็เป็นเวลาหลังเที่ยงคืนแล้ว...

เดิมคิดว่าเข้าพักที่โรงแรมแล้วก็จะไม่ซวยขนาดนี้อีก แต่ไม่นึกเลยว่านี่แค่เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

ใส่รหัสผ่านบัตรผิดติดต่อกันสี่ครั้ง จนบัตรถูกระงับไปเลย

ตอนที่ใช้อาลีเพย์และวีแชตจ่ายการจดจำใบหน้าก็ล้มเหลว...

ตอนที่จะจ่ายด้วยเงินสด ถุงยางอนามัยก็หล่นออกมา...

ไม่ง่ายเลยกว่าจะเข้าห้องได้ พอเข้าไปได้รีบไปอาบน้ำ สุดท้ายก็ล้มหัวฟาด...

เป่าผม ผมก็พันเข้าไปในไดร์เป่าผม

รังเกียจชักโครกสกปรก คิดจะเหยียบบนชักโครกแล้วนั่งยอง สุดท้ายเหยียบชักโครกจนแตก มือและเท้าถูกบาดจนเลือดออกไม่ต้องพูดถึง แต่ยังต้องชดใช้เงินค่าชักโครกอีก

เธอเหนื่อยสายตัวแทบขาดจนในที่สุดก็นั่งลงอย่างสงจิตสงบใจได้แล้ว ทันใดนั้นเสียงประตูถูกเคาะก็ดังขึ้น

ที่แท้ก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เห็นเธอทำถุงยางอนามัยตกเมื่อครู่...เขาตามขึ้นมาถึงห้อง

หยางอีอยากมีคู่นอนคืนเดียวจริงๆ แต่ไม่อยากเจอผู้ชายบ้ากามแบบนี้ เธอจึงตะโกนด่าขึ้นมาในทันใด สุดท้ายไม่นึกเลยว่าผู้ชายจะพาภรรยามาด้วย แถมยังพักอยู่ห้องข้างๆ เขาอาศัยตอนที่ภรรยาหลับออกมาหาความเร้าใจ...

ใครจะไปรู้ว่าจะถูกภรรยาจับได้คาหนังคาเขา ผู้ชายบ้ากามรีบพูดขึ้นว่าหยางอีเป็นคนให้ท่า สุดท้ายหยางอีก็ถูกหญิงปากร้ายตบตี...

เสียงดังจนถึงกลางดึก ทุกคนต่างรู้กันหมด ถึงค่อยๆ เงียบไป

ผีดวงซวยตบมือ เค้นเสียงหึทีหนึ่ง “ขยะแบบเธอ คิดอยากจะจัดการซู่เป่า? ครั้งหน้าเจอเธอครั้งหนึ่งฉันก็จะไปเกาะเธอครั้งหนึ่ง”

แน่นอนว่าหมายถึงผีสิง...

ผีดวงซวยกลับไปรับลูกอมอย่างมีชัยชนะมากมาย

หยางอีอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาออกมา

ทั้งหมดเป็นเพราะเศรษฐีใหม่ครอบครัวนั้น

เธอจะแฉพวกเขา!

ถ้าจองโฮมสเตย์นั่นได้แต่แรก หลังจากนั้นเธอจะซวยจนเป็นแบบนี้ได้ยังไง

จี้ฉาง “อีกอย่างถ้าเธอไปเกิดใหม่แล้วล่ะ...เอ่อ”

นี่คือหาเจอแล้ว!?

เขาขยับเข้ามาดูใกล้ๆ อย่างสงสัย สุดท้ายพบว่าเวลาเกิด เวลาตาย สถานที่ตายอะไรต่างก็ตรงทั้งหมด...

หาเจอแล้วจริงๆ!

จี้ฉางตะลึงจนพูดไม่ออกจึงลวดมือไปเปิด หาเจอแล้ว?

เขากำลังจะพูดอะไร แต่ทว่าทันใดนั้นก็ต้องตอบสนองต่อเรื่องที่น่าทึ่งยิ่งกว่า “เจ้า...เจ้าเห็นตัวอักษรบนตำราหรือ”

ซู่เป่ากระพริบตา “มองเห็นสิคะ มองเห็นตั้งนานแล้ว”

จี้ฉาง “...”

ซู่เป่าชี้ไปที่ตำรา “อาจารย์คะ คุณยายชุ่ยเหลียนอยู่ในเมืองเฟิงตูเมืองผี ซีอี้อู๋หมิงชั้นที่สามร้อยสามสิบเขตตะวันตกถนนอันหยางตรอกจิ้นซุ่นหกสิบห้า อาจารย์ไปรับเธอขึ้นมาหน่อยได้ไหมคะ”

มนุษย์เครื่องมือจี้ฉาง “...ได้”

ชายชรากำลังหลับอย่างเคลิบเคลิ้ม

เขาฝันว่าตัวเองกับชุ่ยเหลียนกำลังล่องเรืออยู่ในทะเลสาบอีกแล้ว หัวเราะคิกคัก...

ขณะนี้เองมีเสียงเสียงหนึ่งตะโกนเรียกเบาๆ อยู่ข้างหูของเขา “คุณปู่คะ คุณปู่คะ...”

เขาถูกคนผลัก

ชายชราลืมตาขึ้นมาในทันใด คนแรกที่เห็นคือซู่เป่า เขาออกแรงยันโซฟาลุกขึ้นนั่ง จากนั้นพูดขึ้นว่า “เธอเองเหรอ...มีอะไรเหรอหนูน้อย”

ซู่เป่าพูดขึ้น “ขอโทษนะคะคุณปู่ ให้คุณปู่รอนานเลย”

ชายชราหัวเราะ เขาลูบศีรษะเธออย่างเอ็นดู “ไม่เป็นไร”

เรื่องที่รอไม่ได้ในชีวิตนี้ ไม่มีแบ่งว่ารอนานหรือเปล่า

ไม่คาดหวังจึงไม่ผิดหวัง ชายชราพูดขึ้นอย่างจิตใจดี “หาไม่เจอใช่ไหม ไม่เป็นไรนะ วันข้างหน้า...พอปู่ลงไปแล้วค่อยๆ หาเธอก็ได้”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่ใช่ค่ะ คุณปู่ดูสิคะ!”

ชายชรามองไปตามทิศทางที่เธอชี้ เมื่อเห็นเงาร่างอันคุ้นเคยตรงหน้า เขาก็อึ้งขึ้นมาโดยพลัน