ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 606

มู่กุยฝานหรี่ตามองซืออี้หรัน ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“น้องซู่เป่า ฉันมาแล้ว!”

“ซู่เป่าๆๆ! ว้าวฮ่าๆๆ ฉันก็มาแล้ว!”

ซูเหอเวิ่นกับหานหานพุ่งเข้ามา

เวินหรูอวิ๋นยืนอยู่หน้าโฮมสเตย์ เธอยังตกตะลึงอยู่

ทันใดนั้นก็ถูกลูกชายเก็บกระเป๋าสัมภาระให้ แล้วจู่ๆ ก็ถูกพาขึ้นเครื่องบิน

บินมาตึงตังๆ ตลอดทาง ในที่สุดก็มาหยุดอยู่ตรงนี้

ไม่เพียงแค่นี้ เมื่อเธอลงจากเครื่องยังมารวมตัวกับพวกซูอีเฉิน เหยาหลิงเยว่ ซูเหอเหวิน ซูเหอเวิ่น กู้เซิ่งเสวี่ยเขาอีกด้วย...

ตอนนี้พวกซูอีเฉินเขากำลังจอดรถอยู่ด้านนอกและหยิบกระเป๋าสัมภาระ

เธอเพิ่งเคยเจอกู้เซิ่งเสวี่ยเป็นครั้งแรก เด็กตระกูลกู้ที่มักจะได้แต่ลูกสาวคนนั้น รู้สึกเพียงว่าเด็กคนนี้เย็นชาเป็นอย่างมาก...

ซูเหอเวิ่นตื่นเต้นเป็นอย่างมาก “น้องซู่เป่า ฉันช่วยเธอพาเสี่ยวอู่มาด้วย!”

และเสียงแหลมจี๊ดของหานหาน “อ๊า ทะเลสาบ! แม่เจ้า!”

เสียงของเสี่ยวอู่ดังขึ้นตามมา “ระวังมันคือแม่เลี้ยง!”

ทุกคน “...”

ซู่เป่าดิ้นลงมาจากอ้อมแขนของมู่กุยฝาน และพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “พี่เหอเวิ่น! พี่หานหาน!”

เสี่ยวอู่ร้องตะโกนแว๊กๆ “แม่เจ้า ซู่เป่าของฉัน! เธอผอมลงไปแล้ว! ไม่อย่างนั้นนานนมขนาดนั้นแล้ว ทำไมฉันไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของเธอเลยล่ะ!”

อากาศที่เอ๋อร์ไห่อุ่นกว่าเมืองจิงเป็นอย่างมาก เสี่ยวอู่รอไม่ไหวที่จะบินมาหา มันลงมาเกาะบนไหล่ของซู่เป่า เอียงศีรษะน้อยๆ ถูไถเธอ

ซู่เป่าหัวเราะฮ่าๆๆ ขึ้นมา จากนั้นก็พูดว่า “ฉันไม่ได้ผอมซะหน่อย!”

เสี่ยวอู่พูดขึ้นอย่างมั่นใจว่า “ผอม! คิดถึงเธอคิดถึงจนรับความผอมไม่ได้!”

ซูเหอเหวินหมดคำพูด ซูจื่อซียังคงเปิดดูบันทึกของเขา

ซู่เป่าทึ่ง “พี่เสี่ยวปา พี่มาได้ยังไง”

กู้เซิ่งเสวี่ยพูดขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “มาหาผลงาน ไม่ได้มาเพราะเธอ”

ซู่เป่า “...”

เหล่าเด็กน้อยจ้อกแจ้กจอแจ ราวกับนกกระจอกตัวน้อยที่กำลังมีความสุข ขยับศีรษะพูดกันไม่หยุด

ในนั้นปะปนไปด้วยเสียงของเสี่ยวอู่ และมีเหยาหลิงเยว่ตามพวกเขาอยู่ด้านหลัง เธอพูดแทรกขึ้นประโยคหนึ่งเป็นครั้งคราว ประโยคนั้นเรียกความคึกคัก

ซืออี้หรันแบกกระเป๋าเป้น้อยๆ ใบหนึ่งไว้บนหลัง มือข้างหนึ่งซุกกระเป๋ากางเกง เดินตามอยู่ข้างๆ อย่างเท่ๆ

มู่กุยฝานที่โดนเมินใส่อยู่ข้างๆ ไม่สบอารมณ์!

ซูอีเฉินลากกระเป๋าสัมภาระสองสามใบ เขาแบ่งให้มู่กุยฝานสองใบ “ถือสิ”

มู่กุยฝาน “ทำไมผมต้องถือด้วยล่ะ”

ซูอีเฉินยิ้มเล็กน้อย “เมื่อวานจู่ๆ ก็ได้รับใบเสร็จใบหนึ่ง จ่ายเงินไปเจ็ดหมื่นสอง”

มู่กุยฝาน “...”

หนึ่งสองสามสี่ห้าหกเจ็ด...

นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมารวมกลุ่มกัน??

“พวกแกมาได้ยังไง” นายหญิงซูถามซูอีเฉินด้วยความสงสัย

ซูอีเฉินตอบ “ซูเหอเหวินแนะนำให้มาด้วยกันครับ บอกว่ามีแค่น้องที่มาเที่ยวได้ หานหานอาจจะคิดน้อยใจได้”

หานหานได้ยินพอดี เธอส่ายหน้าอย่างแรง “หนูไม่ได้คิดอะไรเลยนะคะ!”

พี่เหอเหวินใช้เธอเป็นข้ออ้าง!

เชอะ ทั้งๆ ที่เขาจู่ๆ ก็คิดขึ้นมาเอง

นายหญิงซูหมดคำพูด “ไม่ไปเรียนเหรอ แต่ละคนนี่จริงๆ เลย!”

หานหานโบกไม้โบกมือ “คุณย่าคะ หนูจะไปเรียนหรือไม่ไปก็ไม่เป็นไรค่ะ พี่ชายหนูก็ไปเรียนหรือไม่ไปก็ไม่เป็นไรเหมือนกัน ส่วนพี่ใหญ่กับพี่สามจะไปเรียนหรือไม่ไปก็ยิ่งไม่เป็นไรใหญ่เลยค่ะ”

สองคนแรกเป็นเด็กกาก เรียนหรือไม่เรียนก็กากอยู่แบบนี้

สองคนหลังเป็นเด็กเทพ เรียนหรือไม่เรียนก็เทพอยู่ดี

เรียนหรือไม่เรียนก็ไม่เป็นไรจริงๆ...

นายหญิงซูหมดคำพูดไปชั่วขณะ

เถ้าแก่นำทางอยู่ข้างๆ ช่วยถือกระเป๋าสัมภาระไปพลางพูดขึ้นว่า “ไอ้หยา ผมก็ว่าเมื่อวานทำไมคุณถึงจองตั้งเจ็ดแปดห้องในพริบตาเดียว ที่แท้คนในครอบครัวก็มาด้วยนี่เอง!”

ห้องที่มู่กุยฝานจองเมื่อวาน ไม่นึกเลยว่าจะพักได้ครบคนพอดี...