ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 609

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางอี เถ้าแก่ที่อยู่อีกด้านก็พูดแทรกขึ้นมา

“ผมละยอมเลยจริงๆ เมื่อครู่ตอนที่คุณยกโทรศัพท์มาถ่ายข้อมูลส่วนตัวของเขาไม่ใช่การละเมิดความเป็นส่วนตัวของคนอื่นเหรอ พอตอนนี้เขาเสนอภาพกล้องวงจรปิดต่อสาธารณะ กลับมาบอกว่าละเมิดความเป็นส่วนตัวของคุณซะงั้น”

เสี่ยวอู่ร้องแว๊กๆ ซ้ำเติม “โธ่เอ้ย ประเทศหลงเลื่องชื่อว่าสองมาตรฐาน ระบือไปทั่วโลก จะบอกว่าหมาสองมาตรฐานก็ดูถูกหมา!”

นายหญิงซูปล่อยไม้ตายสุดท้าย “เจ้าหน้าที่ตำรวจคะ ผู้หญิงคนนี้คอยเซ้าซี้พวกเราอยู่ตลอด พวกเราเป็นพลเมืองดีปฏิบัติตามกฎหมาย เด็ดเดี่ยวไม่สร้างความวุ่นวายให้สังคม เพราะงั้นก็เลยอดทนมาตลอด แต่ไม่นึกเลยว่าเธอได้คืบจะเอาศอก”

“นี่เป็นกล้องวงจรปิดตอนที่เช็กอิน ในกล้องวงจรปิดเธอยอมรับด้วยตัวเองว่าเธอเป็นคนยกเลิกห้อง”

หยางอียังไม่ได้ปิดไลฟ์สด จึงได้ยินเสียงที่แว่วมาอย่างชัดเจน (ก็ได้ ต่อให้ฉันยกเลิกการจองเองก็เพิ่งผ่านไปแค่ชั่วโมงเดียว...)

(ถ้าคุณไม่ไปคิดหาวิธีต่อรองกับพวกเขาให้คืนห้องให้ฉัน ฉันก็จะโทรไปร้องเรียนคุณ...)

จากนั้นก็เป็นตอนที่หยางอีด่าเด็กน้อยของเขา แล้วชี้หน้าด่าผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง

เขาไม่สนใจเธอ เธอก็ยังตามไปเซ้าซี้ สุดท้ายถูกมู่กุยฝานบิดมือไพล่หลังแล้วกดลงไปบนพื้น ท้ายที่สุดเจ้าหน้าที่ตำรวจก็มาพาตัวเธอไป

เพียงแค่วิดีโอสองสามคลิปนี้ก็ดูออกว่าหยางอีเป็นคนเซ้าซี้เองตลอด เธอโกหก ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนก่อเรื่องจนถูกตำรวจตำรวจพาตัวไป แต่กลับบอกว่าตัวเองถูกแย่งห้องจนต้องออกไปจากโฮมสเตย์กลางดึกและไปเจออุบัติเหตุ

เหล่าเพื่อนๆ ชาวเน็ตเดือดดาลกันอย่างมาก

นี่หลอกใช้พวกเขาเป็นเครื่องมือเหรอ

ผู้หญิงคนนี้ ยังกล้าทำตัวขายหน้าอีกไหม

หยางอีไลฟ์สด เดิมอยากให้เพื่อนๆ ชาวเน็ตด่าตระกูลซู

ไม่นึกเลยว่าตอนนี้คอมเมนต์ที่ลอยขึ้นมากลับด่าเธอทั้งหมด

เพื่อนชาวเน็ตม่อหร่านซางเสวี่ย (*หมึกสีดำเปื้อนหิมะแสนเศร้า)[ให้ตายเถอะ ตอนแรกถ้าจิ๋นซีฮ่องเต้ใช้หนังหน้าของเธอสร้างกำแพงเมืองจีนละก็ คงไม่ต้องมีคนเหนื่อยตายขนาดนั้นหรอก ถ้าประเทศชาติใช้หนังหน้าของเธอทำเสื้อกันกระสุนละก็ ต้องอยู่ยงคงกระพันแน่ๆ]

เพื่อนชาวเน็ตเอสซีโอฮวาเฉิง (*เมืองบุปผาเอสซีโอ) [รีบเอาที่ฉันเขียนเข้าไปให้ฉันด่าเธอสักสองสามประโยค ด่าไม่ชนะฉันจะตายคาหนังสือ]

เพื่อนชาวเน็ตลั่วเฟิงไจ้เชี่ยฟ่าน (*ลั่วเฟิงกำลังกินข้าว)[แม่เธอคลอดรกออกมาเหรอ]

เพื่อนชาวเน็ตอี้จือชิวเทียนเชิงเฉินเตอะชิวชิว (*ชิวชิวตัวหนึ่งที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง) [เอาแต่ว่าคนอื่นเป็นเศรษฐีใหม่ เธอดูตัวเธอเองก่อนเถอะ บ้าอะไรกัน ใครก็ได้เอาดาบมาให้ฉันหน่อย ไปสิ ยืนอยู่ทำไม ลงมือไปเลยทำไมต้องไปเสวนากับเธออีก!]

เพื่อนชาวเน็ตเสี่ยวเยาถิ่งซี่ (*ยัยเอวบางมากตัวน้อย) [อี๋ ถุ้ย!]

เพื่อนชาวเน็ตซีหลีซิน [คอมเมนต์ข้างบนเธอถุยน้ำลายโดนฉันแล้ว อี๋ ถุ้ย! เล็งให้ดีหน่อย! พ่นใส่เธอให้ตายไปเลย!]

หยางอีถูกด่าจนน่าเวทนาแล้ว หลักฐานแปะอยู่ตรงหน้ามากมายขนาดนี้ ไม่นึกเลยว่าเธอยังไม่คิดว่าตัวเองผิดอีก

คนเราน่ะเวลาที่สูญเสียสติสัมปชัญญะ ก็คือตอนที่ความฉลาดทางสติปัญญาตกจนถึงระดับต่ำสุด

“พวกเขาพูดให้ร้ายฉัน! พวกเขาใส่ร้ายฉัน! พวกเขาไม่เพียงแค่ซ้อมฉัน แต่ยังโยนฉันเข้าไปในถังขยะอีกด้วย! พวกเขามันไม่ใช่คน!”

ไม่นึกเลยว่าหยางอีจะโกรธแค้นจนถึงขั้นชิงโทรศัพท์ของนายหญิงซู แถมยังบอกว่าตำรวจเป็นพวกเดียวกับพวกเขา

เจ้าหน้าที่ตำรวจรั้งเอาไว้ เธอยังทำร้ายตำรวจอีกด้วย...

และนี่เป็นเหตุผลให้ตำรวจใส่กุญแจมือ!

“อยู่นิ่งๆ!” ตำรวจสองสามนายกดหยางอีเอาไว้ แล้วใส่กุญแจมือเงินไปอันหนึ่ง!

นายหญิงซูพูดขึ้น “ยังมีอีกนะคะ ฉันยังพูดไม่จบเลย”

ฉวยโอกาสเปิดโปงเธอในตอนที่เธอไลฟ์สดด้วยตัวเอง!

นายหญิงรีบทำเวลา เธอพูดขึ้นว่า “เมื่อคืนพวกเราเจอชายชราคนหนึ่งคิดจะฆ่าตัวตายอยู่ข้างนอก เราไปรั้งเอาไว้ แต่ไม่นึกเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะเข้ามาขวาง”

นายหญิงซูเปิดคลิปสุดท้าย

ในวิดีโอนี้โชว์อย่างชัดเจนว่าหยางอีลากชายชราคนหนึ่งไป จะพาตัวเขาไปให้ได้

เหล่าคนตระกูลซูรั้งเอาไว้และพาตัวชายชราไป

คุณท่านซู “เลิกพูดถึงเธอได้แล้ว...ที่รัก ยังต้องถ่ายไหม”

เขายังยกโทรศัพท์อยู่

นายหญิงซู “...”

ช่างไม่รู้ประสีประสาเลยจริงๆ

“เลิกถ่ายได้แล้ว!” เธอคว้าโทรศัพท์มาอย่างหมดคำพูด จากนั้นก็พูดขึ้นกับเหล่าเด็กน้อยกลุ่มหนึ่งที่กำลังปูเสื่อเสพดราม่าอยู่ “พร้อมหรือยัง เมื่อกี้บอกให้พวกเธอไปหยิบของของตัวเองที่ห้อง หยิบมาแล้วหรือยัง”

ซู่เป่ายกมือขึ้น “คุณยายคะ หนูเอามาแล้วค่ะ! หนูจะพาเสี่ยวอู่ไปด้วย!”

ซูเหอเวิ่นเองก็พูดขึ้นว่า “คุณย่าครับ ผมก็เอามาแล้วครับ!”

ด้านซ้ายของเขาสะพายกระเป๋าเป้ใบน้อยของตัวเอง ด้านขวาสะพายกระเป๋าสะพายสตรอว์เบอร์รีน้อยๆ ของซู่เป่า

หานหานตื่นเต้น “ไปกันค่ะๆๆ! ที่ควรพกไปหนูพกมาหมดแล้ว ที่ไม่ควรพกไปก็ไม่พกไป ไปเล่นกัน!”

ซูเหอเหวินใจเย็นเป็นอย่างมาก เขาพกมาแค่กระเป๋ากีฬาใบน้อยๆ มาใบหนึ่งเท่านั้น ข้างในใส่ยางมัดผมของซู่เป่ามาสองสามเส้นกับหวีอันน้อยๆ อันหนึ่ง

ตอนนี้ซู่เป่าผมสั้น ตอนที่เล่นอย่างบ้าระห่ำผมจะยุ่งง่าย พกไปจะได้สะดวกให้เธอผูกผม

ซูจื่อซี “เอามาแล้วครับ...อืม การป้องกันของน้องเพิ่มมาอีกสิบจุด...”

มือน้อยๆ ของซืออี้หรันที่รั้งท้ายกำแน่น ข้างในคือลูกอมเม็ดหนึ่ง เขามองซู่เป่าที่อยู่ตรงกลางสุดอย่างสงสัยทีหนึ่ง...สุดท้ายก็ไม่ได้เอาไปให้เธอ

เวินหรูอวิ๋นถามขึ้นอย่างสงสัย “ในมือลูกถืออะไรอยู่น่ะ”

ซืออี้หรันซุกมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและพูดขึ้นชืดๆ ว่า “ไม่มีอะไรครับ”

เวินหรูอวิ๋น “…”