ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 655

น้ำเต้าวิญญาณหมุนติ้วๆๆ พ่นไอดำออกมาเป็นครั้งคราว เห็นได้ชัดว่ามันย่อยยากอยู่เล็กน้อย

ไอดำที่ถูกจับเข้าไปก็ไม่ได้ตอบสนอง บรรยากาศดูอึมครึม

ซูเหอเวิ่นชะโงกศีรษะพลางถามขึ้นว่า “จัดการหรือยัง...เรียบร้อยหรือยัง คงไม่ออกมาอีกหรอกนะ”

ซู่เป่าพยักหน้า “เรียบร้อยแล้วๆ...แต่ไอดำยึดน้ำเต้าวิญญาณแล้ว พวกพี่พันเขากลับบ้านไม่ได้แล้ว”

ผีดวงซวยตื่นเต้นเป็นตนแรก “วู้ฮู ใช้ได้ทีเดียว! เอาทัวร์สามวันสองคืนมาหน่อย! ขบวนร้อยอสูรยามวิกาล!”

ผีหลายใจ “เอ่อ...ดีเลย ฉันอยากไปหาพี่ชาย”

ผีขี้ขลาดทำหน้าเหนื่อยใจ “จริงจังกันหน่อยได้ไหม”

ผีหลายใจกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา “ฉันจริงจังมากนะ ฉันอยากไปหาพี่ชายจริงๆ”

เหล่าผี “...”

ซูเหอเวิ่นถามขึ้นว่า “ให้น้ำเต้าวิญญาณกินไอดำไปเลยไม่ได้เหรอ”

แบบนี้เหล่าผีก็จะได้ ‘กลับบ้าน’ แล้ว

น้ำเต้าวิญญาณมีสองคุณสมบัติ หนึ่งคือ ‘เก็บ’ ผี สองคือ ‘กิน’ ผี อย่างหน้าก็เหมือนกับพวกผีหลายใจเขา สำหรับพวกเขาแล้วน้ำเต้าวิญญาณเป็นโลกใบเล็กๆ ใบหนึ่ง

อย่างหลังคือทำลายล้างไปเลย กินแล้วก็ดูด หายไปตลอดกาล

จะกินหรือว่าจะเก็บก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของซู่เป่า ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าน้ำเต้าวิญญาณดูดไอดำไปแล้ว แต่ทว่าไอดำกลับไม่ถูก ‘ย่อย’ แปลว่าซู่เป่าไม่ได้คิดจะกำจัดไอดำ

ซู่เป่าเอ่ย “หนูยังไม่รู้เลยว่ามันคืออะไรกันแน่...อีกอย่างตอนที่ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ขึ้นมาก็ทำให้คนรู้สึกใจสั่นๆ”

เมื่อครู่ตอนที่เธอร้องไห้ ซู่เป่ารู้สึกว่าเธอน่าสงสารเล็กน้อย

ซูเหอเวิ่นลูบหน้าอกจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ทำให้คนใจสั่นจริงๆ”

จู่ๆ ก็ปรากฏตัวออกมา จะไม่ทำให้คนใจสั่นได้เหรอ

มู่กุยฝานเอ่ย “ช่วงเวลาแบบนี้อาจารย์ที่ไม่น่าเชื่อถือของหนูมักไม่อยู่ตลอด”

เพิ่งจะพูดจบก็ได้ยินเสียงของจี้ฉางแว่วดังขึ้นมา “ว่าใครไม่น่าเชื่อถือหรือ”

มู่กุยฝานรีบอุ้มซู่เป่าขึ้นมา “ไปกันเถอะซู่เป่า อย่าให้คุณยายของหนูว่าพ่อว่าไม่น่าเชื่อถืออีก!”

จี้ฉาง “...”

มู่กุยฝานพาพวกซู่เป่าเขาขึ้นรถ ซูเหอเวิ่นอดไม่ไหวที่จะนั่งอย่างเรียบร้อย

แม้ผีจะถูกจับไปแล้ว แต่ก็มักจะรู้สึกว่ายืนอยู่บนถนนที่ไร้ซึ่งผู้คนแบบนี้...ราวกับวินาทีต่อมาจะมีผีสาวปรากฏตัวขึ้นยืนอยู่เงียบๆ ข้างถนนน่าสยดสยองอย่างนั้น

แต่ทว่า...

ตอนมามีแค่สองสามคน ตอนกลับมีผีอยู่เต็มรถ

เมื่อซูเหอเวิ่นเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าข้างกายเขามีผีสาวชุดแต่งงานแดงตนหนึ่งเกาะอยู่ผ่านกระจกมองหลัง

“!!!”

เขาขยับออกไปอย่างตื่นตระหนก พาดตัวอยู่บนกระจกรถ

“พี่ๆๆ...”

ผีชุดแต่งงานพูดขึ้นด้วยความสงสัย “พ่อหนุ่มหล่อ ข้าทำไมหรือ”

เธอเพิ่งเรียนรู้คำว่าหนุ่มหล่อ ไม่ว่าจะเรียกใครก็ใช้ง่าย เพียงแต่ทำไมสีหน้าของซูเหอเวิ่นยิ่งดูไม่ได้ขึ้นล่ะ

“ข้าทำไมหรือ” ผีชุดแต่งงานลูบศีรษะ “อ๋อ ข้าทำให้เจ้ากลัวใช่หรือไม่”

ผีชุดแต่งงานดึงผ้าคลุมแดงมาปิดหน้าเอาไว้

ซูเหอเวิ่น “...”

ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่!

บางครั้งเขาก็เห็นผีได้ ราวกับเมื่อครู่จู่ๆ ก็เห็นผีสาวที่หายไปอย่างไร้ร่องรอยคนนั้น ตอนนี้จู่ๆ ก็เห็นผีชุดแต่งงานอีกแล้ว

ไม่เพียงแค่นี้ เมื่อเขาหันหน้าไปทื่อๆ ก็เห็นผีอยู่เต็มรถ

บางตนนั่งอยู่แถวหลัง บางตนเกาะอยู่บนกระจกหน้ารถและบางตนเกาะอยู่บนหน้าต่างรถ...

เขากลัวจะตายอยู่แล้ว!

นายหญิงซูเงี่ยหูฟัง แม้แต่เสียงขึ้นบันไดมาก็ยังไม่ได้ยิน ได้ยินเพียงเสียงปิดประตูห้องแว่วมา เธอถึงรู้ว่าพวกซู่เป่าเขากลับถึงห้องแล้ว

“มีพัฒนาการนี่ แต่ก็ยังดึกเกินไป” นายหญิงซูพูดพึมพำกับตัวเอง “แต่ก็ดีกว่ากลับมาตีสี่ตีห้า...คุณว่าใช่ไหม!”

คุณท่านซู “ครอก...ฟี้...”

นายหญิงซูโยนหนังสือที่อยู่ในมือออกไป “คุณนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ!”

คุณท่านซูพลิกตัวทีหนึ่ง ในฝันยังไม่ควานหานายหญิงซูมากอด ไม่ควานหานายหญิงซูแต่กลับควานหาหมอนมากอดไว้ในอ้อมอก

เขากอดหมอนอย่างพอใจ แล้วหลับครอกฟี้ต่อไป

นายหญิงซูถลึงตา บ่นพึมพำๆ แล้วขึ้นเตียงนอนหลับไปอย่างวางใจ

วันต่อมา มู่กุยฝานพาพวกซู่เป่าไปที่อำเภอซินไห่ บ้านเดิมของหญิงสาวที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

นักพรตมู่ราวกับกลายเป็นคนขับรถประจำตัวของซู่เป่า งานหลักคือพ่อลูกอ่อน นับวันก็ยิ่งเข้าใกล้กับความฝันที่อยากจะลาออกจากงานแล้ว (ซือเย่บ่นพึมพำ)

ออกเดินทางตั้งแต่ตอนเช้า ตอนบ่ายเพิ่งจะมาถึงอำเภอซินไห่

พ่อแม่ของหญิงสาวที่หายตัวไปอยู่ในตำบลเล็กๆ หลังจากหญิงสาวหายตัวไป ทั้งสองคนก็เอาแต่นั่งอยู่หน้าประตูทั้งวัน ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานอะไรทั้งนั้น ทำได้เพียงนั่งมองประตูโง่ๆ ทุกวัน หรือไม่ก็ล้างหน้าด้วยน้ำตา

มู่กุยฝานหาบ้านของหญิงสาวที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเจออย่างง่ายดาย เพราะสิ่งที่เห็นคือภาพเช่นนี้

เมื่อเห็นพวกมู่กุยฝานเขามา พ่อแม่ของหญิงสาวก็มองอย่างเครื่องจักรฝืดๆ ทีหนึ่ง ไม่พูดไม่จาใดๆ

พ่อของหญิงสาวพยายามที่จะต้อนรับ เขาชี้ไปที่ม้านั่งตัวน้อยที่ตั้งอยู่อย่างกระจัดกระจายสองสามตัวข้างๆ “นั่งก่อนสิ”

ไม่รอให้พวกมู่กุยฝานเขาถาม พ่อของหญิงสาวก็พูดขึ้นราวกับเครื่องจักรว่า

“ยังไม่มีข่าวของถังถัง ทางตำรวจยังไม่มีความคืบหน้า”

“ร้านกาแฟข้างที่เกิดเหตุก็ตรวจสอบไปแล้ว ไม่มีจุดที่น่าสงสัย”

“ถังถังไม่เคยหาคู่ในเน็ต และไม่ได้ติดเล่นเน็ต หรือเป็นภาวะซึมเศร้า...”

คิดๆ ดูแล้วเป็นเพราะมีคนมาสอบถามมากมาย ทั้งสองคนจึงชินกันแล้ว...