ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 660

หมู่บ้านกลางเมือง เป็นสิ่งที่หลงเหลือจากกระบวนการพัฒนาเมือง

หมู่บ้านเล็กๆ ที่โดยทั่วไปจะเข้าใกล้ชานเมืองหรือเข้าใกล้ศูนย์กลางของเมือง หรือเป็นศูนย์รวมแรงงานจากต่างเมือง

ในตึกสูงที่มีหน้าต่างสว่างไสว หมู่บ้านกลางเมืองไม่เข้ากับเมืองใหญ่อย่างชัดเจน ตึกแออัด พื้นถนนก็ขรุขระ สภาพแวดล้อมแย่นิดหน่อย

ซู่เป่าจูงมือพ่อพลางเงยหน้ามองไประหว่างตึก เห็นเพียงแต่สายไฟระโยงระยาง เพื่อความอยู่รอดคนที่นี่ไม่มีเวลามาสนใจปัญหาเรื่องความปลอดภัยอะไรมากมาย สายไฟที่ระโยงระยางอัดแน่นจนเป็นกองแล้วกองเล่าดูอันตรายอย่างไร้ที่เปรียบ

ซูเหอเวิ่นเพิ่งดูภาพกล้องวงจรปิดที่หญิงสาวถูกไฟฟ้าแรงดันสูงช็อต เมื่อเห็นสายไฟระโยงระยางเหล่านี้ก็ยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัย

ทว่ามู่กุยฝานกลับไม่สะทกสะท้าน มือข้างหนึ่งจูงซู่เป่า ส่วนมืออีกข้างล้วงกระเป๋า เดินใจลอยจนมาถึงหน้าตรอกเล็กๆ ระหว่างบ้านที่สร้างขึ้นเองสองหลัง

บ้านที่สร้างขึ้นเองสองหลังนี้อยู่ใกล้กันมาก ฉะนั้นตรอกจึงเล็กมากๆ แสงแดดถูกบังเอาไว้จึงดูมืดสลัวและอับชื้นเล็กน้อย

“ที่นี่ใช่ไหมคะ” ซู่เป่าถามขึ้น

มู่กุยฝานพยักหน้า “ชั้นสอง”

ชาวบ้านที่ผ่านมาหันหน้ามามองผู้ใหญ่หนึ่งคนกับเด็กอีกสองคนด้วยความสงสัย หานหานกับซูจื่อซีไม่ได้ตามมาด้วย ถูกนายหญิงซูบังคับให้อยู่ทำการบ้าน

รูปร่างสูงใหญ่ของมู่กุยฝานกับเด็กหญิงและเด็กชายที่สวยหล่อกันเกินหน้าเกินตา บวกกับสไตล์เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็แตกต่าง ทำให้พวกเขาดูไม่เข้ากันอย่างชัดเจน

คุณน้าวัยกลางคนคนหนึ่งถือคีย์การ์ดมาเปิดประตู เห็นมู่กุยฝานถือโอกาสจะพาเด็กสองคนเข้าไปด้วย จึงถามขึ้นอย่างตื่นตัว “พวกคุณมาหาใคร”

มู่กุยฝานยิ้มเล็กน้อย “เรามาหาจางหย่งเฉวียนที่อยู่ชั้นสองน่ะครับ คนที่เป็นช่างไฟฟ้าคนนั้น เราเป็นเพื่อนของเขาครับ”

เขาคิดว่าคุณป้าวัยกลางคนไม่รู้จัก แต่ไม่นึกว่าเธอจะอ๋อขึ้นมาเสียงหนึ่ง “พวกคุณมาหาคุณจางนี่เอง! ไม่เคยได้ยินเขาพูดว่ามีเพื่อนอย่างพวกคุณเลย?”

มู่กุยฝานเอ่อเสียงหนึ่ง “เขาไม่ชอบพูด ไม่พูดถึงก็เป็นเรื่องปกติครับ”

คุณป้าวัยกลางคนพยักหน้า “ก็จริง”

ซู่เป่าถามขึ้นอย่างสงสัย “คุณป้าคะ พวกคุณป้าสนิทกับลุงจางเหรอคะ”

คุณป้าวัยกลางคนพูดขึ้นพลางหัวเราะ “ใช่แล้ว เขาเป็นคนดีมากๆ เพราะเขาเป็นช่างไฟ เพื่อนบ้านเจอปัญหาเรื่องไฟฟ้าอะไรเขาก็ไปช่วยแก้ไข เราบอกจะให้เงินเขาเขาก็ไม่เอา บอกว่าเป็นเพื่อนบ้านกันจะเก็บเงินอะไร”

คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนเป็นคู่สามีภรรยาที่ซื้อบ้านไม่ไหว มีลูกและพ่อแม่ที่ต้องดูแล ค่าเช่าถูกๆ

หรือทำงานเป็นแรงงานในเมือง ทำธุรกิจอยู่ใกล้ๆ...

“เจ้าของห้องเช่าที่นี่ของเราเป็นคนดีมาก เพราะงั้นส่วนมากจะเป็นผู้เช่าเก่า ทุกคนอยู่ที่นี่มานานจนรู้จักกันหมด ปกติลงมาซื้ออาหารหรือเดินเล่นชั้นล่างก็จะทักทายกัน”

ซู่เป่าอุทานขึ้น “นั่นดีมากเลยค่ะ!”

มู่กุยฝาน “ใช่ดีมาก ความสัมพันธ์ของเพื่อนบ้านในเมืองสู้บ้านนอกไม่ได้เลย ความสัมพันธ์ของพวกคุณนับว่าดีทีเดียว”

ระหว่างพูดคุยกันก็ถึงชั้นสองแล้ว คุณป้าวัยกลางคนพยักหน้า “นั่นน่ะ...นั่น ถึงแล้ว บ้านของพวกเขาอยู่ห้องสุดท้ายนั่นแหละ”

ซู่เป่าพูดขอบคุณกับคุณป้า คุณป้าวัยกลางคนก็เดินขึ้นไปต่อ

ก๊อกๆๆ

คุณจางคนนั้นไม่อยู่

ซู่เป่าพูดขึ้นอย่างมีมารยาท “คุณป้าสวัสดีค่ะ เรามาหาคุณลุงจางหย่งเฉวียนค่ะ เขาอยู่บ้านไหมคะ”

หญิงสาวถามขึ้น “พวกเธอมาหาเขาทำไมเหรอ”

มู่กุยฝานพูดขึ้น “คือแบบนี้ครับ เราเป็นเจ้านายของเขา ช่วงนี้เขาทำงานอยู่หลังตึกจ้วนสือที่ใจกลางเมืองไม่ใช่เหรอครับ วันนี้เราตรวจมิเตอร์น้ำแล้วพบความผิดปกตินิดหน่อย แล้วติดต่อเขาไม่ได้ก็เลยมาดูน่ะครับ”

หญิงชราในห้องเองก็ออกมา เมื่อได้ยินมู่กุยฝานพูดก็พูดขึ้นว่า “ที่แท้ก็เป็นเถ้าแก่ของหย่งเฉวียนนี่เอง เร็วสิ เข้ามานั่งก่อน!”

ชายชราเป็นมิตรอย่างมาก หญิงวัยกลางคนเองก็รีบไปต้มน้ำ

มู่กุยฝานพาซู่เป่าและซูเหอเวิ่นเข้าไปในห้อง พวกเขานั่งลงบนเก้าอี้

หญิงสาวไปหาใบชาพลางพูดขึ้นว่า “ขอโทษด้วยนะคะ บ้านอาจจะรกนิดหน่อย”

“สองวันนี้หย่งเฉวียนรับคำสั่งให้ไปเมืองชายแดน ห้างสรรพสินค้าทางนั้นถูกปิดไม่ใช่เหรอคะ...เพราะงั้นเขาก็เลยต้องรับงานส่วนตัว...”

ราวกับกังวลว่าเถ้าแก่จะไม่สบอารมณ์กับการรับงานส่วนตัวของจางหย่งเฉวียน ฉะนั้นเธอจึงพูดขึ้นอย่างอึกอักเล็กน้อย

มู่กุยฝานพูดขึ้น “ไม่เป็นไรครับ เรื่องทางห้างสรรพสินค้าพวกคุณเองก็รู้แล้วใช่ไหมครับ”

หญิงสาวพยักหน้า อดไม่ได้ที่จะลดน้ำเสียงลงเล็กน้อย “ในเน็ตแชร์กันให้ว่อน ฉันเองก็เลื่อนเจอเยอะมากๆ ช่าง...โธ่ น่าสงสารจริงๆ ฉันก็ถามหย่งเฉวียนเหมือนกันว่าเห็นไหม เพราะคืนนั้นเขาเองก็ทำงานอยู่แถวนั้น แต่หย่งเฉวียนไม่ให้พวกเราพูดเรื่องพวกนี้”

นัยน์ตาของมู่กุยฝานเปล่งประกายเล็กน้อย