ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 670

“รู้แล้ว” เขาตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

นายหญิงซูกำลังจะวางสาย แต่ก็อดใจไม่ไหวที่จะพูดว่า “รักษาสุขภาพด้วย อย่าอดหลับอดนอนบ่อยๆล่ะ”

ซูจิ่นม่อพยักหน้าอย่างเงียบๆ

อีกด้านหนึ่ง

ซู่เป่ากับพ่อมาถึงที่บ้านของลุงหกแล้ว

บรรยากาศดีมาก ข้างๆเป็นจุดบรรจบกันของแม่น้ำรอบเมืองกับทะเลสาบ เป็นลักษณะอาคารคอนโดสูง

ซู่เป่ากดรหัสลงไป หลังจากนั้นเสียงดนตรีเปิดประตูก็ดังขึ้น มีเสียงหุ่นยนต์ที่นุ่มนวลพูดขึ้นว่า “ต้อนรับกลับบ้าน เจ้านาย”

มีพายุไต้ฝุ่นเข้า อากาศมืดครึ้ม เสียงพูดอัตโนมัติดังขึ้นมา หลอดไฟในห้องก็ทยอยกันส่องสว่าง

ม่านหน้าตาก็เปิดอัตโนมัติ ตู้รองเท้าข้างประตูก็เลื่อนออกมาพร้อมกับเก้าอี้หนึ่งตัว และรองเท้านุ่มๆที่ถูกฆ่าเชื้อแล้วก็ยื่นออกมาด้วย

ซู่เป่าถึงกับตาค้าง “ว้าว เหมือนในหนังเลย！”

ซูเหอเวิ่นตกตะลึง “เหมือนบ้านของไอรอนแมนเลย！”

แสงไฟระยิบระยับด้วยเทคโนโลยี ห้องรับแขกแบบหลุมที่กว้างขวางตั้งอยู่กลางห้อง ซึ่งเป็นโซฟาแบบฝังติดอยู่กับที่

ข้างห้องรับแขกเป็นมุมหนังสือแบบเปิดโล่งซึ่งมีผนังห้องเพียงด้านเดียว ผนังห้องก่อตัวขึ้นจากเครื่องกลต่างๆ ประกายแสงสีขาวนวลอ่อนๆ

ในเวลานี้ กลางห้องมีมนุษย์เสมือนจริงปรากฎตัวขึ้นมา

ขาเรียวยาวสวมถุงน่องสีดำและชุดยูนิฟอร์มกับทรงผมดัดลอนใหญ่..

มู่กุยฝาน “เฮ้อ…”

คนหนุ่มนี่ช่างเหลือเกินจริงๆ...

แม้ว่าเขาจะเป็นคนหนุ่มเหมือนกัน

“เมื่อตรวจสอบได้ว่ามีแขกของเจ้านายเข้ามา...เอ๊ะ เจ้านายล่ะ？”

ซู่เป่ามองดูมนุษย์เสมือนจริงด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ผีหลายใจโผล่หัวออกมาพร้อมกับพูดอย่างประหลาดใจว่า “มีความเป็นมนุษย์อยู่เหมือนกัน ยังรู้จักถามหาเจ้านายอีกด้วย？”

มนุษย์เสมือนจริงทำสีหน้ารู้สึกสงสัย หยุดนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ได้รับคำสั่งจากเจ้านาย วันนี้เจ้านายจะเลิกงานดึก เถียนเถียนจะคอยดูแลต้อนรับทุกคนเอง”

มนุษย์เสมือนจริงเถียนเถียนกระพริบไปชั่วครู่ จากนั้นชุดยูนิฟอร์มก็เปลี่ยนใหม่ กลายเป็นสูทกางเกงขายาวกับเสื้อเบลเซอร์และทรงผมมัดรวบขึ้นไป

มู่กุยฝาน “…”

น้องเขย ดึกมากแล้ว！

เห็นหมดทุกอย่างแล้ว

หลังจากที่ซูจิ่นม่อรับสายโทรศัพท์จากนายหญิงแล้ว ก็มีคนมาตามเขาให้ไปตรวจสอบชิ้นส่วนอะไหล่ เขาจึงออกไปอย่างเร่งรีบ

เมื่อเสร็จแล้วกลับเข้ามา ถึงจะนึกเรื่องมนุษย์เสมือนจริงขึ้นมาได้...

ซู่เป่ายื่นมือออกไป เพื่อจะลองจับมือกับมนุษย์เสมือนจริง แต่ปรากฎว่ากลับทะลุผ่านแสงนั้น

ช่างน่าแปลกจริงๆ

เถียนเถียนยิ้มและพูดว่า “เธอจับตัวฉันไม่ได้หรอก แต่ว่างานบริการของฉันจะไม่ลดลงเพราะสาเหตุนี้ เธอคือซู่เป่าใช่ไหม？เธอช่างน่ารักจริงๆ！”

ซู่เป่าพยักหน้า “อืมอืม พี่สาวก็น่ารักมากเหมือนกัน！”

เถียนเถียนเอามือจับหน้าอย่างเขินอาย “จริงเหรอ？อุ๊ย พูดแบบนี้ก็เขินเป็นนะ”

ซูเหอเวิ่นกับคนอื่นๆ “…”

อ๋อ...ที่แท้ลุงหกชอบแบบนี้นี่เอง

เถียนเถียนพาซู่เป่าเดินไปดูห้องนอนพร้อมกับพูดไปด้วยว่า “ปกติเจ้านายอยู่คนเดียว พื้นที่บ้านจึงมีขนาดเล็ก แค่298ตาราเมตรก็พออยู่แล้วค่ะ แต่ถ้ามีพวกคุณมาอยู่ด้วยบ้านอาจจะคับแคบไปหน่อย ต้องขออภัยด้วยนะคะ！”

ซู่เป่า ฮืม...

ห้องนอนของแต่ละคนจะออกแบบมาแตกต่างกัน แม้จะเร่งด่วน แต่ในบ้านก็ได้ติดตั้งระบบเทคโนโลยีต่างๆไว้อยู่แล้ว แค่ทำตามขั้นตอนที่ออกแบบตั้งค่าไว้ ก็จะสามารถเห็นถึงผลลัพธ์ที่เราต้องการได้

ห้องนอนของหานหานจะเป็นโทนสีฟ้าชมพู ‘นอกหน้าต่าง’เป็นภาพริมทะเล

ห้องของซูจื่อซีเป็นแบบสไตล์พั้งค์

ส่วนห้องของซูเหอเหวินจะเป็นสไตล์หนอนหนังสือ

เด็กๆทุกคนต่างดีใจกันพร้อมหน้า ทุกครั้งที่เปิดประตูก็เหมือนกับกำลังเปิดโลกใบใหม่！

“ถึงคิวพ่อแล้ว！” ซู่เป่าตั้งตารอดู “ห้องของพ่อจะเป็นแบบไหนนะ？”

ซูเหอเวิ่น “กระสุนสายฝน？”

มู่กุยฝานกระตุกมุมปาก “ไม่จำเป็น！”

หานหานคิดอยู่สักพัก “หนูคิดว่าน่าจะเป็นกระทะก้นเรียบหลายๆอัน”

มู่กุยฝาน “…”

เถียนเถียนยิ้มและพูดว่า “ถึงแล้ว เชิญค่ะ~”

ประตูห้องเปิดแบบธรรมดา

ด้านในมีเตียงใหญ่สีเทาแบบหรูหรา ม่านหน้าต่างเปิดออกอัตโนมัติ...

นอกจากนี้ก็ไม่มีอย่างอื่นเลย

เป็นห้องนอนธรรมดาห้องหนึ่ง

มู่กุยฝานเลิกคิ้ว “แน่ใจใช่ไหมว่าเป็นห้องนอนของผม?”

เถียนเถียน “อ่าฮะ เจ้านายบอกว่าคุณไม่ชอบสีสันลายตา！”

มู่กุยฝาน “…”