ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 683

มู่กุยฝานพูดออกมาอย่างหน้าไม่อาย

ซู่เป่าเดินต๊อกแต๊กไปหยุดหน้าเขา ก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยเสียงเล็กๆ “พ่อคะ ลุงใหญ่เคยออกทีวี มีรูปภาพ”

มู่-ซูอีเฉิน-ฝาน “……….”

ตอนนี้ถ้าเปลี่ยนรูปในเน็ตให้เป็นรูปเขาทั้งหมด คงจะไม่ทันแล้ว

มู่กุยฝานมองไปทางว่านเทา

ว่านเทา : มองผมทำไม ทำไม่ทันจริงๆ!

ว่านปาซือยังคงยืนตัวตรง ใบหน้าเคร่งเครียด ไม่หันไปมองใครทั้งนั้น

ซู่เป่าส่ายหน้าไปมา ผู้ใหญ่นี้จริงๆ เลย

ต้องให้เด็กอย่างเธอ มาช่วยเช็ดก้นให้หรือยังไง

ซู่เป่าดึงผีทึ่มออกมา ก่อนที่จะปิดยันต์ตาบอดให้กับประธานทั้งสองคน

รองประธานซูที่ค้นหารูปภาพของซูอีเฉินออกมา ส่งให้ประธานหลี่ดูอย่างอึนๆ ประธานหลี่ก็ดูตามอย่างอึนๆ

ก่อนที่ทั้งสองคนจะพยักหน้ารับเสียอย่างนั้น : อ้อ เขานี่เอง เขาจริงๆ ด้วย ซูอีเฉิน!

ตัวจริงกับในรูปเหมือนกันเปี๊ยป

ประธานหลี่ยื่นสองมือออกมา ก่อนที่จะเอ่ยเชิญอย่างอบอุ่น “ประธานซูนี่เอง! สวัสดีครับประธานซู สวัสดีครับประธานซู! ผมคือหลี่หมิง แห่งบริษัทซ่างเทียนเฟย เทคโนโลยี!”

มู่กุยฝานยังคงนิ่ง เขามองมืออีกฝ่ายอย่างเฉยชา

ประธานหลี่เก็บมือตัวเองเข้าที่อย่างกระอั่กกระอวน

มู่กุยฝานเชิดหน้าขึ้น “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

ผีทุ่มยังคงนอนอยู่บนหัวของประธานหลี่ และรองประธานซุน ประธานหลี่ที่ไม่มีสตินั้นรีบเอ่ยออกมาทันที “ประธานซู คุณมาพอดีเลย! เรื่องเป็นแบบนี้ ซูจิ่นม่อที่ทำงานในห้องปฏิบัติการ เห็นว่าตัวเองมีความสามารถ ก็เลยทะเยอทะยาน กล้าเหลือเกิน มาขโมยอุปกรณ์ในห้องปฏิบัติการกลางวันเสกๆ!”

รองประธานซุนเองก็ไม่มีสติเช่นกัน เขาเอ่ยออกมาเสียงดัง “ใช่แล้ว! เพราะว่าพวกเราไม่ยอมขึ้นเงินเดือนให้ เขาก็เลยลาออก ลาออกไม่พอยังจะเอาของพวกนี้ไปด้วย แล้วก็ชักชวนคนอื่นให้ลาออก คนแบบนี้อะไรของเขา”

ประธานหลี่ถอนหายใจ “เฮ้อ เด็กสมัยนี้……”

ผีทึ่มแค่นหัวเราะ พลังของเขานี่ไม่เบาเลย……

จากนั้นก็เลยกลับมายืนข้างซู่เป่า

มู่กุยฝานยิ้มเย็น แล้วเอ่ยถามออกมา “ฉันถามหน่อย ฉันแซ่อะไร?”

ประธานหลี่และรองประธานซุนชะงักงัน “แซ่ซู……”

ตอนนั้นเอง พวกเขาก็รู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้ว จนถึงตอนที่มู่กุยฝานเอ่ยออกมาต่อ “แล้วซูจิ่นม่อ แซ่อะไร?”

ทั้งสองคนเหมือนถูกฟ้าผ่า “ก็แซ่ซูเหมือนกัน……ขะ ขะ เขาเป็น……”

ซูเป่าส่ายหน้าไปมา “ซูอีเฉินเป็นลุงใหญ่ของหนู ซูจิ่นม่อเป็นลุงหก พวกคุณว่าเขาเป็นอะไรกัน”

โง่จัง

เรื่องแค่นี้ยังเชื่อมโยงไม่ได้

พ่อเธอใบ้ขนาดนี้แล้ว

ประธานหลี่และรองประธานซุนเข่าอ่อน อยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดไปเลย

เมื่อกี้พวกเขาพูดอะไรออกไป!

พวกเขาว่าน้องชายของซูอีเฉิน ต่อหน้าพี่ชาย!

อีกอย่างตอนที่อีกฝ่ายมาถึง ประโยคแรกก็พูดอยู่ ว่าเขาจะดูว่าใครกล้าแตะต้องซูจิ่นม่อ

พวกเขากินยาอะไรผิดไปเนี่ย ถึงได้ว่าซูจิ่นม่อไปเยอะแยะให้ซูอีเฉินฟัง……

มิน่า ซูจิ่นม่อถึงมีเงินมหาศาลถึงสองร้อยล้าน มาสร้างห้องอัจฉริยะ

รองประธานซุนรีบวิ่งเข้าไปทันที ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นมา “ไม่ต้องๆ ผมเองๆ…….”

เขาล้วงเข้าไปในขยะ โดยเก็บความขยะแขยงไว้ในใจ ก่อนที่จะล้วงสัญญาที่โดนฉีกออกมา ไม่รู้ว่าหมาของใครเมื่อเช้ามาขี้ ทิชชู่ที่ห่ออุจจาระไว้นั้นโดนทิ้งลงไปในขยะถังนี้

รองประธานซุนที่ล้วงมือเก็บสัญญาขึ้นมานั้น มือก็โดนขี้ขึ้นมาด้วย โมโหแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร หมดสภาพสุดๆ

มู่กุยฝานมองอีกฝ่ายหน้านิ่ง ก่อนที่จะขยับนิ้วชี้ไปยังคนที่ขนของ “ขนต่อได้”

คนที่กำลังขนของอยู่นั้น ขยับตัวทำต่อทันที

รองประธานซุนรีบประจบ “ประธานซู ให้ผมหาคนมาช่วยขนไหมครับ?”

ซู่เป่าผงะถอยหลังสองสามก้าว “อี๋~อย่ามาเข้าใกล้พวกเรานะ บนตัวคุณเปรอะขี้!”

รองประธานซุนอายสุดๆ ตอนแรกคิดว่าไม่มีคนเห็น……

ตอนนี้ทุกคนหันมามองที่เขา

รองประธานซุนอยากจะเอามือเช็ดกางเกงให้สะอาด แต่ก็พยายามอดทน แล้วรีบไปล้างมือที่ห้องน้ำแทน

หลังจากที่ขนของทุกอย่างขึ้นรถไปแล้ว มู่กุยฝานก็เอ่ยออกมา “ลืมอะไรอีกไหม?”

ซูจิ่นม่อที่ยังคงตะลึงงันอยู่ “มะ……ไม่มีแล้ว”

ตอนที่มู่กุยฝานกำลังจะเดินออกไปนั้น อยู่ๆ ก็เอ่ยหยอกออกมา “ใช้เงินฉันไปเยอะขนาดนั้น จะไม่ทักทายพี่ใหญ่สักหน่อยเหรอ?”

ซูจิ่นม่อ “……พี่ ใหญ่!”

คำสุดท้ายที่เอ่ยออกมานั้น เขากัดฟันแล้วเอ่ยออกมา

มู่กุยฝานยกยิ้มขึ้น ก่อนที่จะใส่แว่นกันแดด พยักหน้าก่อนที่จะเอ่ยออกมา “อืม เด็กดี”

ซูจิ่นม่อ “……”

มาให้ยกย่องแบบนี้ นายได้อะไรกัน!