ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 697

ไช่โม่ลี่ยังพยายามพูดต่อไป แต่น่าเสียดายที่ความฝันนี้อยู่นอกเหนือการควบคุมของเธอ

โอ้ว้าว...

'คลื่นทะเล' ที่เหมือนกับเปลวไฟก็พุ่งเข้ามา

[ผู้ที่ไม่เคารพหรือให้เกียรติพ่อแม่ของตน...จงไปอยู่ขุมนรกบ่อโลหิต...] เสียงหนึ่งดังขึ้นเล็กน้อย

ไช่ต้าหย่งมองดูและเห็นทะเลเลือดอยู่ด้านล่าง ซึ่งมีบางอย่างลอยอยู่ในทะเลเลือดนั่น

“แค่นี้?” สีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนอะไรและยังอยากจะหัวเราะด้วยซ้ำ

คิดว่านรกในฝันจะโหดร้ายมาก ๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นเพียงแค่บ่อเลือด

วินาทีต่อมา ไช่ต้าหย่งและคนอื่น ๆ ก็ตกลงไปในบ่อเลือด

ชั่วขณะหนึ่ง พวกเขารู้สึกราวกับว่าทั้งร่างกายกำลังถูกบางสิ่งบางอย่างรุมแทะ ราวกับว่ามีมดนับพันตัวกำลังงัดผิวหนังของพวกเขาออกและขุดเข้าไปในเนื้อของพวกเขา

ทะเลเลือดรอบตัวพวกเขาร้อนมากราวกับว่ามันกำลังเดือด และผิวหนังของพวกเขาก็ลอกออกทีละชั้น...

พี่น้องตระกูลไช่ซึ่งเมื่อครู่นี้ไม่ได้แยแสอะไรกรีดร้องขึ้นมาทันที

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนพวกเขาถึงแทบจะเหลือแค่โครงกระดูกสีขาวเท่านั้น เลือดเนื้อของพวกเขาติดอยู่กับกระดูกสีขาวและตัวสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด

เดิมทีพวกเขาคิดว่าขุมนรกโลหิตได้จบลงแล้ว แต่พวกเขาก็พบว่าขุมนรกบ่อโลหิตไม่ใช่ 'นรก' เพียงแค่นั้น แต่ยังมีนรกเล็กอีกกว่าสิบหกแห่งอยู่ใต้นรกขุมนี้

ขุมนรกย่อยเบื้องบนแหลกลาญ ขุมนรกย่อยฟันเขี้ยว รถทับ เฉือนเล็ก ปีนลำไส้ อบกระทะ แหวกอก ส้อมเหล็ก...

สิ่งที่พวกเขานึกไม่ถึงก็ได้เห็นทั้งหมดที่นี่

ไช่ต้าหย่งรู้สึกว่ามันเป็นฝันร้ายของเขา

เขาหน้าซีดด้วยความตกใจและวิ่งหนีไป

ไช่คัง ไช่เสียวหย่ง และไช่โม่ลี่ก็เช่นกัน พวกเขากรีดร้องและปีนขึ้นไป

แต่พวกเขาก็ไม่สามารถปีนขึ้นไปได้ ในคืนนี้พวกเขาได้เดินผ่านนรกเล็ก ๆ ทั้งสิบหกแห่ง

รุ่งสาง

ไช่ต้าหย่งที่อยู่ในห้องขังตื่นขึ้นมาตัวสั่นเทาและพลิกตัวอย่างแรง

จนในที่สุดก็ตื่นขึ้น...

คิดว่ามันเป็นเพียงฝันร้าย

แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงยังรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ได้รับในความฝันอยู่

เขารีบตรวจดูมือเท้าและทั้งร่างกาย ทั้งตัวยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ แต่เขารู้สึกเจ็บปวดที่กระดูก เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น!

“ตื่นได้แล้ว ไปทำงาน!”

ไช่ต้าหย่งใช้เวลาทั้งวันจมอยู่กับการปรับปรุงตัวใหม่ ครั้งนี้เขาไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเหมือนเมื่อวานอีกต่อไป เขาเหนื่อยมาก ล้ามาก เหนื่อยล้าทางจิตใจ

หลังจากรอพักทานอาหารมานาน เขาก็หลับไปทันทีที่ล้มตัวลงนอน

ผลก็คือ...

มาอีกแล้ว!

ประสบการณ์อันน่ากลัวแบบเดิมในหนึ่งคืน และเมื่อตื่นขึ้นมาก็ยังคงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แสนน่ากลัว

ในวันที่สามและสี่...ไช่ต้าหย่งก็ไม่กล้านอนหลับอีก

แต่เขาก็ยังหนีไม่พ้น ไม่มีทางที่คนจะไม่นอน ทันทีที่หลับไปเขาจะต้องไปนรกอย่างแน่นอน

เขาต้องการขอความเมตตาจากยมบาล

แต่นอกจากเงาของยมบาลที่เห็นในวันแรก หลังจากนั้นก็ไม่เห็นอีกเลย

“ช่วยด้วย...” ไช่ต้าหย่งตะโกนอย่างสิ้นหวังในความฝัน “ผมผิดไปแล้ว ผมรู้แล้วว่าผมผิด!”

“ท่านยมบาล ไว้ชีวิตผมด้วย!”

“ผมจะกลับไปกตัญญูต่อแม่ของผม...ผมจะกตัญญูต่อเธอ และจะไปเยี่ยมหลุมศพของเธอทุกวัน...”

ไช่เสียวหย่งและไช่โม่ลี่ตะโกนด้วยความกลัวเช่นกัน

“ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้จริง ๆ แล้วว่าฉันผิด ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ...”

“อย่า...อย่าโยนฉันลงไป อ๊ากกกก”

พี่น้องตระกูลไช่ร้องไห้ในความฝันทุกคืน และเสียใจอย่างสุดซึ้ง

ไม่สามารถพูดว่า 'ก็แค่นี้เอง' ได้อีกต่อไป

ใช่ การลงโทษในความจริงคือจำคุกไม่กี่ปี

โดยเฉพาะสำหรับไช่โม่ลี่ที่ใช้เวลาเพียงแปดเดือนเท่านั้น

พวกเขาไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเลย และยังพูดออกมาอีกว่าเป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง

จู่ ๆ เขาก็ไม่แน่ใจว่าที่ซู่เป่าใช้พู่กันชี้ชะตาพิพากษาข่งเฉิงหมิงครั้งแรกเมื่อสองวันก่อน จะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตได้หรือไม่

การเปลี่ยนแปลงชะตากรรม...ย่อมไม่สามารถทำได้

ซู่เป่านอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงตัวเอง ถือพู่กันชี้ชะตา กลิ้งไปรอบ ๆ

แล้วยกมือขึ้นเขียน

จี้ฉางตกใจ “เฮ้ ๆ...”

แย่ละ

เป็นผลให้เขามองเห็นพื้นหลังที่เต็มไปด้วยดวงดาวเหมือนท้องฟ้าตรงหน้า

สามปีต่อมาไช่ต้าหย่งก็ออกจากคุก เขาทนทุกข์ทรมานมากจนน้ำหนักลดลงไปมากกว่าครึ่ง แต่เดิมที่เคยมีพุงจากการดื่มเบียร์ ต่อมาก็ผอมมากจนเหลือแต่ผิวหนังหุ้มกระดูก

เขากลายเป็นคนที่หวาดระแวง เมื่อเห็นชายชราคนหนึ่งอยู่บนถนนเขาก็ถอยห่างออกไปเหมือนหวาดกลัว ไม่กล้าที่จะข่มเหงอีกต่อไป

หลังจากกลับมาถึงบ้าน เนื่องจากเขาถูกตัดสินโทษที่ทิ้งแม่ไป มันจึงส่งผลต่อการสอบเข้าราชการของลูกชาย ลูกชายจึงรู้สึกไม่พอใจเขาเป็นอย่างมาก

งานลูกชายคนที่สองก็ได้รับผลกระทบ เดิมทีองค์กรนั้นเงินเดือนสูงและมีสวัสดิการที่ดี แต่ผลของข่าวที่ทิ้งแม่ไป และไม่ยอมเปิดประตูรับคนแก่ก็มาถึงหูของบริษัท จึงทำให้ลูกชายคนที่สองพลาดงานไปด้วย

ดังนั้นหลังจากที่ไช่ต้าหย่งกลับมา เขามักจะถูกลูกชายและลูกสะใภ้ดุด่าอยู่เสมอ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง วันหนึ่งที่ไช่ต้าหย่งมีอายุได้เจ็ดสิบถึงแปดสิบปี ลูกชายสองคนของเขาทะเลาะกันเรื่องการแยกครอบครัว เมื่อแบ่งกันไม่ลงตัว จึงขายบ้านเก่าทิ้งและซื้อคอนโดของตัวเอง

ไช่ต้าหย่งไม่มีที่อยู่ เดือนนี้เขาจึงไปหาลูกชายคนโตและเดือนหน้าก็ไปหาลูกชายคนเล็ก เขากล่าวหาว่าลูกชายทั้งสองของเขาไม่ใช่มนุษย์ ผลก็คือลูกชายของเขาพูดว่า ‘ในตอนนั้นพ่อก็ไม่ได้ทำแบบนี้กับย่าหรอกเหรอ’

เขารู้สึกถึงความสิ้นหวังและเจ็บปวดของแม่เขาเองในวันที่มีพายุไต้ฝุ่นนั่น

เยี่ยม เวรกรรมตามทันในชาตินี้จริง ๆ

ไช่ต้าหย่งหลั่งน้ำตาและเอาแต่พูดว่าตัวเองทำเวรทำกรรมและตัวเองได้ทำผิด เขาได้แต่ตะโกนว่าแม่ครับ แม่...แต่ก็ไม่มีใครตอบเขากลับมา

เมื่อซู่เป่ามองไปที่ไช่เสียวหย่งและไช่โม่ลี่ ทั้งสามคนต่างก็มีสถานการณ์ที่คล้ายกัน บางคนมีที่อยู่อาศัยเมื่อแก่ตัวไป แต่ทุกวันกลับถูกทอดทิ้ง

บางคนแก่เกินกว่าจะลุกจากเตียงได้ ทั้งอุจจาระและปัสสาวะเต็มเตียง แต่ก็ไม่มีใครมาดูแล และอาหารที่กินก็ถูกทิ้งอยู่แถวหัวเตียง...

ความอึดอัดภายในใจของซู่เป่าหายไปทันที

ธรรมชาติย่อมเคลื่อนโคจรไป จะเห็นว่าฟ้าไม่เคยละทิ้งใคร

ของบางอย่างไม่ใช่ว่าจะไม่ได้รับผล แต่มันแค่ยังไม่ถึงเวลา สำหรับมนุษย์แล้วชีวิตช่างยาวนานจนทำให้รู้สึกว่าไม่ได้ชดใช้...