ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 704

บรรดาคนที่มุงดูเรื่องชาวบ้านอยู่ถากถางสองสามประโยค คนส่วนมากสลายตัวไปแล้ว

เหลือแค่ไม่กี่คนที่ชอบดูเรื่องชาวบ้านและว่างงาน เอามือสอดอยู่ในแขนเสื้อสองข้างมองดูอยู่ข้าง ๆ

ชายหนุ่มไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดอย่างไร ถึงอย่างไรเขาก็รู้ดีที่สุด เขาไม่ใช่หน้าม้า!

ถ้าไม่ใช่เพราะซู่เป่าเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เขาจะคุกเข่าร้องให้ช่วยแล้ว

“คุณช่วยผมไล่ผีได้จริงเหรอครับ” เขาถามอย่างไม่มั่นใจ จากนั้นก็มองซูจิ่นม่อ

เด็กน้อยยังจะมีฝีมือสักแค่ไหน ถึงจะเป็นลูกศิษย์ก็ยังเป็นเด็กอยู่

มีแต่ผู้ใหญ่ที่อยู่ข้างหลังและเงียบมาตลอดที่ดูมีฝีมือบ้างจริง ๆ ผู้สูงส่งมักไม่พูด

“อาจารย์ ช่วยด้วยครับ!” ชายหนุ่มคุกเข่ากับซูจิ่นม่อ

ซูจิ่นม่อ “??????”

เดี๋ยว ๆ ทำไมแต่ละคนมุ่งมาที่เขาล่ะ!

ซูเหอเวิ่นเปิดปากพูด “พี่ชาย พี่ขอผิดคนแล้ว! น้องสาวผมต่างหากที่เก่งที่สุด อาหกของผมไม่รู้อะไรสักหน่อย”

ซูจิ่นม่อผู้ไม่รู้อะไร พอ! อย่าเบนมาที่เขาอีกเลย! เขายินดีเป็นอากาศธาตุเหมือนซูเหอเหวิน!

น่าเสียดายที่ชายหนุ่มไม่เชื่อ เอาแต่วิงวอนขอร้องซูจิ่นม่อท่าเดียว

ซู่เป่าทำหน้าฉงนฉงาย

เธอถามด้วยความสงสัยนิด ๆ “พี่คะ พี่...ยังจะซื้อสร้อยข้อมือไหม”

“ถ้าไม่ซื้อสร้อยข้อมือก็ได้...หนูช่วยพี่ได้เหมือนกัน แต่ต้องเก็บเงินนะ!”

อยู่ ๆ ซู่เป่าก็รู้สึกว่ามีช่องทางทำมาหากินเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง

ถ้ามาเจาะจงมาขอความช่วยเหลือถึงที่ เธอก็เก็บเงินได้!

ชายหนุ่มรีบถาม “ได้ ๆ ถ้าไปไล่ผีที่บ้าน เท่าไรเหรอครับ”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของซู่เป่าครุ่นคิด ยื่นออกมาหนึ่งนิ้วด้วยความลังเล “หนึ่ง...หนึ่งร้อยไหม”

ซูเหอเวิ่น “...”

ซูเหอเหวิน “...”

ซูจิ่นม่อ “...”

ชายหนุ่มก็งงเหมือนกัน ยังนึกว่าเธอจะพูดว่าหนึ่งล้านหรือสิบล้าน คิดไม่ถึงว่าจะหนึ่งร้อย ทำเอาเขาไม่เชื่อเลย

“อาจารย์น้อยแน่ใจเหรอครับ” เขาสงสัย หนึ่งร้อยเอง หรือว่าฝีมือจะต่ำเตี้ยเรี่ยดิน หรือไม่ก็เป็นนักต้มตุ๋นจริง ๆ

ซู่เป่าเห็นอีกฝ่ายคิดว่าถูก ก็เลยกัดฟันเพิ่มราคา “สองร้อย มากกว่านี้ไม่ได้แล้วนะคะ!”

ทุกคน “??????”

กลับตาลปัตรหมดแล้ว!

ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยความงงงวย “ได้...งั้น งั้นผมซื้อ...”

ที่แรกเขายังอยากพูดว่าซื้อแหวนสักวง แต่เขาใส่แหวนในแผงลอยไม่ได้ ก็เลยพูดว่า “งั้นผมซื้อสร้อยคอแล้วกันครับ”

ซู่เป่าเห็นธุรกิจจะเริ่มแล้ว จึงพูดขึ้นด้วยความดีใจ “ได้เลยค่ะ! สร้อยคอสองเส้น พี่เลือกเอาเส้นหนึ่งนะ พี่เป็นลูกค้าคนแรก ดังนั้นไปที่บ้านไม่เก็บสองร้อยแล้วล่ะ”

ชายหนุ่ม “คะ...ครับ ขอบ ขอบคุณครับ...?”

ซูเหอเหวินเอามือสอดเข้ากระเป๋ากางเกงยืนอยู่ข้าง ๆ ดูเอาเถอะ ถ้าราคาต่ำเกินไปก็จะทำให้คนสับสน

แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ความจริงสองร้อยก็สมเหตุสมผลมาก เพราะโลกนี้มีคนรวยอยู่เพียงน้อยนิด คนจนสิถึงจะเป็นส่วนมาก

เก็บสองร้อยไม่ถึงกับทำให้คนอื่นคิดว่าการช่วยเหลือของซู่เป่าเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว และไม่ถึงกับทำให้คนที่ต้องการความช่วยเหลือตกใจเผ่นแนบ

ชายหนุ่มเลือกสร้อยคอเส้นหนึ่ง ก่อนจะพูด “เส้นนี้แล้วกันครับ!”

นี่คือจี้สร้อยคอทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส ดูมีขนาดใหญ่กว่าทรงสามเหลี่ยมข้าง ๆ หน่อยหนึ่ง

ถึงชายหนุ่มจะไม่รู้ว่าสร้อยคอเส้นนี้ได้ผลจริงหรือไม่

“เข้ามาสิ เข้ามายืน! ข้างหน้าไม่มีระเบิดปรมาณูสักหน่อย! ยืนไกลเกินไป มองไม่เห็น เห็นแต่หลังหัวของคนอื่น! หลังหัวของคนอื่น ขนเยอะแยะ แต่ก็ไม่เห็นอะไรอยู่ดี!”

มีคนถูกเสี่ยวอู่ดึงความสนใจ หยิบสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งขึ้นมาดูพลางถาม “นี่ขายยังไงจ๊ะ”

เสี่ยวอู่ “ตั้งเป้าเล็ก ๆ ที่หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด!”

ทุกคนหัวเราะเสียงดัง “แพงอย่างนี้เชียว”

เสี่ยวอู่ “ของพวกเราเป็นของดีหมด! ของดี เพิ่งมาใหม่ เคยออกสถานีวิทยุโทรทัศน์กลางด้วย! ของดี วิเศษล้ำเลิศ คนรู้กันทั้งประเทศ!”

ทุกคนที่กำลังสนใจเรื่องชาวบ้าน “คนรู้กันทั้งประเทศเหรอ ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ”

เสี่ยวอู่ “ถ้าเธอไม่รู้ งั้นก็คือบ้านเธอไม่มีสัญญาณทีวี!”

ทุกคน “ฮ่า ๆ ๆ ๆ...”

ซู่เป่าอึ้ง

เสี่ยวอู่สุดยอดไปเลย!

ซู่เป่าตะโกนกับเสี่ยวอู่อย่างร่าเริง “มาแล้วก็อย่าพลาดนะคะ! ที่มาจากทางใต้ ที่มาจากทางเหนือ คนที่ขี่มอเตอร์ไซค์เปลี่ยนเกียร์ไม่ได้ มาดูไม่คิดเงิน จับก็ไม่คิดเงิน...”

ซูเหอเวิ่น ซูเหอเหวินและซูจิ่นม่อ “...”

แต่น่าเสียดาย ซู่เป่ากับเสี่ยวอู่ตะโกนจนเสียงแหบเสียงแห้ง มีแต่สร้างความบันเทิงให้กับพวกเขา ไม่ได้ขายสักชิ้น

เสี่ยวอู่โมโหพูดขึ้น “เชี่ย! หลอกนกเหรอ! ฉันขายของไม่ได้ขายศิลปะ!”

ทุกคนหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง

มีคนถาม “ตอนนี้ฉันไม่สนใจของของพวกเธอหรอก แต่ถามหน่อย นกตัวนี้ขายไหม”

เสี่ยวอู่ “...”

“บ้าเอ๊ย บัดซบ!”

ถึงกับคิดอะไรกับมันที่เป็นนกตัวหนึ่ง!