ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 713

ชายอ้วนขมวดคิ้วมองซู่เป่าก่อนจะถาม “พวกเธอเป็นใคร คิดจะทำอะไรกันแน่”

ซู่เป่าย้อนถาม “แล้วคุณลุงคือใคร ชื่ออะไรคะ”

ชายอ้วน “หา ฉันก็คือเจ้าของทงโจวกงผาน ฉันแซ่เฉียน ชื่อเฉียนไป่ว่าน (แปลว่าเงินร้อยล้าน)...”

พอเฉียนไป่ว่านพูดจบ จู่ ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองตอบเด็กไปโดยดีเสียอย่างนั้น ปากไม่อยู่ในความควบคุม

เขารีบพูด “ไม่ใช่สิ ฉันถามก่อนว่าเธอเป็นใคร...”

ทำไมถึงกลายเป็นเขาที่ตอบก่อนล่ะ

ซู่เป่าโบกมือ คนตัวเล็ก ๆ ทำท่าทางอย่างกับสูงส่งล้ำลึกยากจะคาดเดา “แหม ๆ ช่างมันเถอะค่ะ ไม่ต้องสนใจเรื่องหยุมหยิมพวกนี้หรอก”

ซู่เป่ายังติดใจอยู่กับชื่อของคนอื่น เฉียนไป่ว่านเลยนะ เป็นชื่อที่ร๊วยรวย... อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าชื่อของตัวเองไม่เพราะขึ้นมาเสียอย่างนั้น เธอน่าจะชื่อว่าซูเชียนว่าน (ซูสิบล้าน)...ไม่สิ ต้องซูอี้อี้ (ซูหมื่นล้านล้าน) ไปเลย!

เฉียนไป่ว่าน “...”

ซูอิ๋งเอ่อร์ผู้มีนิสัยดิบเถื่อนพูด “พวกเราแซ่ซู ขายสร้อยข้อมือให้คุณเมื่อหลายวันก่อน คุณยังจำได้ไหม”

พอเฉียนไป่ว่านได้ยินก็ระแวง

มาเพราะสร้อยข้อมือจริง ๆ ด้วย!

“เรื่องที่ค้าขายจบแล้ว พวกเธอยังจะมาหาอีก นี่มันไม่ถูกกฎมั้ง”

ซู่เป่ารีบพูด “พวกเราไม่ได้มาเพราะเรื่องสร้อยข้อมือค่ะ...”

หยุดแพล็บหนึ่งแล้วก็พูดขึ้นอีก “เออ คุณลุงคนรวย ช่วงนี้คุณลุงไม่รู้สึกไม่สบายตรงไหนจริงเหรอคะ”

ซู่เป่าอยากจับผีเท่านั้น

แต่ลูกค้าผู้ชายที่ถูกเธอว่าเมื่อครู่ตอนนี้ไม่สบายแล้ว สอดปากขึ้นมาด้วยสีหน้าที่แย่ “เถ้าแก่เฉียนจะสบายหรือเปล่าฉันไม่รู้ แต่ฉันไม่สบาย!”

คนที่พนันหินจำนวนหนึ่งจะถือเรื่อง ‘ลาง’ มากที่สุด เห็นชัดว่าเมื่อกี้เขาเพิ่งเลือกหินก้อนหนึ่งมา แต่ซู่เป่ากลับพูดว่าเขาจะขาดทุนหนัก นี่ไม่ใช่ลางดีเลย

ดีไม่ดีวันนี้เขาจะซวยทั้งวัน เป็นเพราะปากของเธอนี่แหละ

อีกฝ่ายถลึงตาใส่ซู่เป่า ไม่พอใจมาก ไต่ถาม “เธอรู้เรื่องหินเหรอ หินก้อนนี้ผิวมีอายุ เปลือกผิวออกเขียว ข้างในมีหยกอยู่ชัด ๆ! เธอไม่รู้อะไรสักหน่อย มีแต่พูดไปเรื่อย ตัวซวยจริง ๆ!”

ซู่เป่าอ้าปากเลิ่กลั่ก

ซูเหอเวิ่น “เฮ้ย ถึงกับว่าน้องสาวผมเป็นตัวซวยเหรอ!”

ซูอิ๋งเอ่อร์หรี่ตา กอดอกมองผู้ชายคนนั้นอย่างเย็นชา

คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายยังด่าทอเหมือนเดิม พูดได้ว่าอะไรที่เกี่ยวกับการพนัน พอเลือดขึ้นหน้าแล้วอะไรก็ไม่กลัวทั้งนั้น

ซู่เป่าพูด “หินก้อนนั้นของคุณน้าข้างในมันไม่มีอะไรอยู่จริง ๆ นี่คะ หนูพูดความจริง”

เธอชี้หินก้อนอื่น ๆ ที่อยู่บนแผงลอย “ไม่ใช่แค่ก้อนนี้นะคะ พวกนี้ก็ไม่มีเหมือนกัน”

“สีเขียว ๆ ข้างนอกที่คุณน้าเห็นนั่น มันติดเข้าไปต่างหาก”

ผู้ใหญ่อาจยังคำนึงว่าจะล่วงเกินคนหรือไม่ แต่ซู่เป่าพูดออกไปตรง ๆ

หินเหล่านี้ เป็นของหลอกคนแต่แรกแล้ว

พอเถ้าแก่คนนั้นได้ยินก็โมโห

ทงโจวกงผานเป็นถิ่นของเฉียนไป่ว่าน เฉียนไป่ว่านมีกฎอยู่ข้อหนึ่ง ก็คือห้ามทำของปลอมหลอกคน

หินที่เอามาจากเหมืองหยก คนซื้อจะซื้อได้ของดีหรือไม่เขาไม่สน

แต่ถ้าจงใจทำของปลอมขึ้นมา ถูกโยนออกไปยังไม่พูดถึง ยังต้องชดใช้เงินด้วย

ทงโจวกงผานกลายเป็น ‘พี่ใหญ่’ ของธุรกิจนี้แล้ว ที่ทุกคนตรงดิ่งมาที่นี่ ก็เพราะไม่กลัวว่าจะเจอของปลอมหรือถูกหลอก...

ดังนั้นเจ้าของแผงลอยเคียดแค้นซู่เป่า พูดพลัน “พูดอะไรน่ะ พวกนี้เป็นหินที่เอามาจากเหมืองโดยตรงทั้งนั้น ผิวเปลือกก็เป็นผิวธรรมชาติ จะพูดว่าไม่มี...”

ที่เรียกว่าการพนันหิน ก็คือธุรกิจที่หลังจากเปิดขุดเหมืองแล้ว ก็เอาหินที่เหลืออยู่รอบ ๆ เหมืองมาขายให้กับผู้นิยมหยกในราคาย่อมเยา

ตอนขุดเหมืองคือการนำหินหยกที่เจอออกมาหมด ส่วนหินที่สีเนื้อหยกติดอยู่เล็กน้อยที่เหลืออยู่ บางก้อนตรงขอบ ๆ ไม่เห็นอะไร แต่พอผ่าออกมาแล้วกลับมีแต่หยก

ความเร้าใจที่เหมือนกับการเจอโชคใหญ่อย่างนี้ ทำให้คนที่พนันหินมีแนวโน้มสูงขึ้น

ความจริงถ้าผ่าลงไปอีกกลับไม่มีอะไร

แต่ถ้าไม่ผ่า ขายให้คนที่ดูหินเป็น...หินก้อนนี้เขาจะหลอกทำเงินได้อย่างน้อยสามสี่แสน

ตอนนี้ผ่าออกมาแล้ว คนที่ดูเป็นพอเห็นก็จะรู้ว่าข้างล่างไม่มีอะไร ขายได้แค่แสนต้น ๆ เท่านั้น หลอกได้แต่คนที่ดูไม่เป็น

ดังนั้นเขาจึงเกลียดซู่เป่ามากจริง ๆ

“คุณดูสิครับ เถ้าแก่เฉียน ผมน้อยใจจริง ๆ เลย!

เจ้าของแผงลอยบังหินปลอมเหล่านั้นแบบเนียน ๆ ชี้หินก้อนอื่น ๆ ที่ปกติ “อยู่ในถิ่นของเถ้าแก่เฉียน ใครจะกล้าทำของปลอมกันล่ะครับ ผมไม่กล้าท้าทายกฎของเถ้าแก่เฉียนหรอก!”

คนรอบ ๆ ก็พากันพูดด้วย “นั่นสิ ๆ หินพวกนี้ดูไม่เหมือนทำปลอมขึ้นมา คุณดูสองสาม...”

“เถ้าแก่สุ่มหยิบมาผ่ายังผ่าได้เนื้อหยกเลย พระเจ้า ผมต้องดูดี ๆ แล้วสิ”

บรรดาคนที่ลุ่มหลงการพนันหินตื่นเต้น

เจ้าของแผงลอยตำหนิซู่เป่าทันที “เมื่อกี้เด็กนี่ไม่ได้ว่าแค่แผงลอยของผมนะครับ แต่บอกว่าหินทั้งหมดที่นี่ไม่มีหยก แต่ผมก็ผ่าก้อนนี้แล้ว มันมีนี่! เพราะงั้นคุณดูเอาเถอะ เด็กนี่พูดไปเรื่อยนั่นแหละ!”

คนอื่น ๆ “ใช่ ๆ ตัวซวยจริง ๆ!”

“เด็กนี่จะพูดให้เป็นมงคลหน่อยได้ไหม ถ้าไม่ได้ก็อย่าพูด”

ซู่เป่ากลับพูดว่า “ที่คุณน้าเอาออกมาจะเรียกว่าสุ่มหยิบได้ยังไงคะ”

ซูเหอเวิ่นเห็นน้องสาวมั่นใจ จึงพูดเสียงแข็งบ้าง “นั่นสิ ไม่แน่ว่าน้าจะเตรียมเอาไว้ก่อนแล้ว!”

“น้ากล้าให้พวกเราหยิบแล้วผ่าออกมาดูไหมล่ะ”

เจ้าของแผงลอยพูดขึ้นพลัน “จะได้ยังไง พนันหินก็อยู่ที่ดวงอยู่แล้ว ฉันยังต้องทำมาหากินนะ ผ่าไปเรื่อยให้เธอ พวกเธอจะรับผิดชอบความเสียหายของฉันไหวเหรอ”

ไม่รอให้เฉียนไป่ว่านพูด เขาไล่คนทันที “ไป ๆ ๆ! เด็กจากไหนเนี่ย ผู้ใหญ่บ้านพวกเขาไม่ดูแลพวกเธอหรือยังไง!”

เขาถึงตาใส่ซูอิ๋งเอ่อร์ทีหนึ่ง

ซูอิ๋งเอ่อร์ โอ้โฮ เขาอดทนไม่ซ้อมคนแล้วนะ เขายังกล้าถลึงตาใส่เขาอีกเหรอ