ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 715

ทงโจวกงผานบนล่างห้าชั้น ข้างในเป็นที่ว่างทรงกลม ชั้นหนึ่งและชั้นสอง ส่วนมากจะเป็นแผงลอยขาจร มีคนไป ๆ มา ๆ ทุกวันไม่ตายตัว

ชั้นสามขึ้นไปคือร้านที่มีระดับหน่อย เจ้าของร้านล้วนตายตัว

ข่าวที่เด็กคนหนึ่งพนันหนึ่งร้อยล้านกับเจ้าของแผงลอย แพร่สะพัดไปทั่วในพริบตาราวกับสายลม ทุกคนต่างอดมามุงดูไม่ได้

ที่อยู่ชั้นสองขึ้นไปต่างชะโงกศีรษะออกมาดูความสนุกข้างล่าง

เฉียนไป่ว่านกระซิบกระซาบกับถังเถียนเถียนสองประโยค เฉียนไป่ว่านพยักหน้า เรียกช่างแยกชนิดหยกฝีมือล้ำเลิศมาคนหนึ่ง

“ผ่า! ผ่า!” นักพนันตาแดง แต่ละคนตื่นเต้นถึงขีดสุด

เจ้าของแผงลอยหยิบหินออกมาก้อนหนึ่ง ช่างแยกชนิดหยกกระทำการคล่องแคล่วมาก ผ่าหินไม่กี่ทีก็ผ่าหินทั้งก้อนเรียบร้อยแล้ว

ไม่มีอะไรเลยดังคาด เศษเสี้ยวหยกสักนิดก็ไม่มี

“เฮ้อ...เปิดมาก็ไม่ดีแล้ว!” มีคนพูดขึ้น

“นี่เพิ่งจะก้อนแรก รีบอะไร แผงลอยนี้มีก้อนหินใหญ่ ๆ เล็ก ๆ ตั้งยี่สิบสามสิบก้อน!”

เจ้าของแผงลอยพูดขึ้น “นั่นสิ...ผ่าก้อนนี้!”

เขารีบร้อนอยากให้ผ่าได้หยกเร็ว ๆ ทีเดียวได้หนึ่งร้อยล้าน

เดิมทีเจ้าของแผงลอยคนนี้ก็เป็นนักพนันหินเหมือนกัน ที่เรียกว่าหนึ่งมีดจน หนึ่งมีดรวย หนึ่งมีดคลุมกระสอบ ความหมายคือมีคนอาศัยการพนันหินรวยในค่ำคืนเดียว มีคนสิ้นเนื้อประดาตัวในคืนเดียวเพราะพนันหิน จิตใจไม่หนักแน่นถึงกับรับความสะเทือนใจไม่ไหว เสียชีวิตไปเลย

เจ้าของแผงลอยคนนี้ก็เพราะพนันหิน สมบัติหลายสิบล้านที่มีแต่เดิมถูกใช้พนันจนหมด ลูกเมียไปจากเขา แม่โมโหหายใจไม่ทันจึงเสียชีวิต

คราวนี้เขาอับจนหนทาง บัตรเครดิตทั้งบัตรหลักและบัตรเสริม กู้เงินดอกเบี้ยสูง ซื้อหินจำนวนหนึ่ง แล้วใช้เงินทำผิวปลอม เขาคิดว่ามากน้อยคงได้ทุนกลับคืนมาบ้าง...

ก่อนมาเขาตั้งปณิธานหลายต่อหลายครั้ง จะไม่พนันเด็ดขาด

แต่นักพนันก็อย่างนี้แหละ พอติดแล้วก็ยากจะเลิก ตอนนี้ดวงตาทั้งสองของเจ้าของแผงลอยบ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ รู้สึกว่าตัวเองต้องชนะอย่างไม่มีสาเหตุ!

พริบตาเดียว ช่างแยกชนิดหยกผ่าหินไปสี่ห้าก้อนแล้ว!

อย่างไม่ข้อยกเว้น ไม่มีหยกเลย

บรรดานักพนันหยกต่างถูกเหนี่ยวนำความสนุก รู้สึกเร้าใจอย่างยิ่งยวด ยี่สิบสามสิบก้อนรวดเดียว สนุกเป็นบ้า!

“เอาอีก!” เจ้าของแผงลอยกัดฟัน เขาไม่เชื่อว่าตัวเองจะดวงจู๋ขนาดนั้น เมื่อก่อนผ่าทีละก้อน ๆ โอกาสชนะมีน้อย

แต่ตอนนี้ยี่สิบสามสิบก้อน เขาไม่เชื่อว่าจะไม่มีสักนิด

ซี่ ซี่...ซี่...

บรรดาคนที่มุงดูตื่นเต้นสุด ๆ ทุกครั้งที่วางหินลงไปหนึ่งก้อน ต่างมีความคิดถึงที่ไม่ตรงกัน หินก้อนนี้ผิวลักษณะเป็นยังไง ๆ เอย อย่างน้อยต้องมีหยกบ้างล่ะเอย...

สุดท้ายชวดไปหมดทุกครั้ง พอความผิดหวังผ่านไปก็มองหินก้อนใหม่ด้วยความตื่นเต้นอีกทันที

พริบตาเดียวผ่าหินไปยี่สิบกว่าก้อนแล้ว แม้แต่หินที่เจ้าของแผงลอยทำปลอมขึ้นมาก็ผ่าด้วย...เป็นของปลอมดังคาด ข้างในไม่มีอะไรเลย เจ้าของแผงลอยถูกทุกคนแค่นเสียงเชอะใส่

“ยังมีก้อนสุดท้าย!” ในดวงตาเจ้าของแผงลอยเต็มไปด้วยความหวัง เป่าก้อนหินด้วยความตื่นเต้นสุด ๆ ปากพูดงึมงำอะไรอยู่

“ก้อนที่ไม่น่าสนใจที่สุด ก็คือความหวังพลิกชะตา! พระโพธิสัตว์โปรดคุ้มครอง บรรพจารย์คุ้มครอง บรรพบุรุษคุ้มครอง...”

“ก้อนนี้ต้องมีแน่ ฉันมั่นใจ!”

นักพนัน ตราบใดที่ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย จะไม่ตาสว่าง

ตั้งแต่เริ่มจนจบ ซู่เป่ามองดูอย่างสงบ มองกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้า คนหนึ่งคลั่งกว่าอีกคนหนึ่ง คนหนึ่งโรคจิตกว่าอีกคนหนึ่ง...

พวกเขาถูกความปรารถนาทั้งมหาศาลและเล็กกระจิริดตรงหน้าดึงดูด หลั่งไหลเข้ามาเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ...

น่ากลัวจริง ๆ!

ซูเหอเวิ่นกระซิบถาม “ซู่เป่า เธอปล่อยผีละโมบออกไปเหรอ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “เปล่านะคะ”

ผีละโมบเพิ่งจับกลับมา ยังไม่ทันกำราบเลย

แถมถึงจะปล่อยออกไป...คนในงานเยอะขนาดนั้น ผีละโมบตัวเดียวควบคุมไม่อยู่หรอก

หินก้อนสุดท้ายก็ผ่าออกแล้ว

ก็ยังไม่มีอะไรเหมือนเดิม

ทุกคนผิดหวังสุดขั้ว ต่างร้องเฮ้อ พากันส่ายหน้า

เจ้าของแผงลอยกลับหน้าซีดเผือด ขาอ่อน ทรุดตัวนั่งลงท่ามกลางเศษหิน

“มันเป็นไปได้ยังไง...มันเป็นไปได้ยังไง!” เขาไม่เชื่อ!

แล้วมาถูกพวกเขาเปิดโปง จนเดินมาถึงขั้นนี้ในเวลานี้

เป็นเพราะยัยเด็กตัวซวยนี่ทั้งนั้น!

เจ้าของแผงลอยที่ไม่มีที่ระบายโทสะ ยิ่งคิดก็ยิ่งเดือดดาล ยิ่งคิดก็ยิ่งวาวโรจน์ ฉวยโอกาสตอนที่ซู่เป่าไม่ระวัง ถีบเธอแรง ๆ ทีหนึ่ง!

ซูเหอเวิ่นและซูอิ๋งเอ่อร์ไม่ทันระวัง ระเบิดโทสะทันที

ใบหน้าเล็ก ๆ ของซู่เป่าเย็นชา ในดวงตามีความเหี้ยมปรากฏนิด ๆ ยื่นมือน้อย ๆ ออกมาจับเท้าเจ้าของแผงลอยแล้วเหวี่ยงเขาออกไป!

ตุบ...!

เสียงดังสะเทือนเลือนลั่น ทุกคนตะลึงงัน

เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น เร็วไปแล้ว พวกเขายังไม่ทันรู้สึกเลย!

ขณะสมองยังไม่ทันตอบสนองก็ได้ยินเสียงเย็นยะเยือก “กล้าแตะต้องหลานสาวของฉัน แกตายแน่!”

ทุกคนมองไปด้วยความงุนงง

กลับเห็นเงาคนสายหนึ่งพุ่งพรวดมาดังฟิ้ว

เหยาหลิงเยว่ยกตัวเจ้าของแผงลอยด้วยสองมือ จากนั้นก็ทุ่มลงกับพื้นแรง ๆ!

เธอไม่พูดพร่ำทำเพลง ทุ่มคนลงกับพื้น เอามือสอดตัวเขายกขึ้นมาอีก จากนั้นก็ทุ่มลงไปอีกครั้ง ใบหน้าดุดัน “ขยะ ฝัง! ฝัง!”

ตุบ ๆ ๆ...

ปัก ๆ ๆ...

ซู่เป่ารีบเอามือปิดตา แยกนิ้วน้อย ๆ ออก มองลอดออกไป...

พระเจ้าช่วย ป้าสะใภ้ใหญ่ดุดันโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว!

ซูอีเฉินรีบขวางเหยาหลิงเยว่เอาไว้ “พอแล้ว ทุ่มอีกได้ตายแน่”

ใบหน้าขาวเนียนจนเกินไปของเหยาหลิงเยว่โมโหจนมีเลือดฝาด ตะคอกว่า “ฝัง! ฝัง!”

“คนที่รังแกซู่เป่า จ้วงมันออกไปให้หมด!”