ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 721

เมื่อกลับถึงบ้านซูเหอเวิ่นก็ถามขึ้นว่า “น้องซู่เป่า เธอดูหล่อแกเป็นไม่ใช่เหรอ นักพรตซานชิงนั่นเก่งขนาดที่แม้แต่เธอก็ยังหาไม่เจองั้นเหรอ”

ซู่เป่าพูดขึ้น “ยังพอพยายามจะทำนายได้ แต่กระดองของคุณปู่เต่าจะแตก หนูเองก็อาจจะโดนย้อนกลับมาทำร้ายได้ ก็เลยไม่ทำนาย”

ซูเหอเวิ่นไม่เข้าใจ นักพรตคนนั้นเป็นใครกัน ทำไมถึงย้อนกลับมาทำร้ายน้องซู่เป่าได้

ทว่ามู่กุยฝานกลับมีความคิดที่ต่างออกไป

“สิ่งที่จะย้อนกลับมาทำร้ายซู่เป่าไม่ใช่นักพรตซานชิงนั่น นักพรตซานชิงผู้นี้น่าจะเป็นหนึ่งในด่านเคราะห์ที่ซู่เป่าต้องผ่านไปให้ได้...สิ่งที่จะย้อนกลับมาทำร้ายเธอคืออนาคตของเธอ สิ่งที่เธอทำนายไม่ได้คืออนาคตของเธอ”

ซู่เป่าพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง “พ่อฉลาดสุดๆ ปรบมือ!”

เหยาหลิงเยว่เอียงศีรษะครุ่นคิดอยู่ข้างๆ จากนั้นพูดขึ้นอย่างขึงขังว่า “เลือกไปเรื่อย?”

ซู่เป่าส่ายหน้า “เลือกไปเรื่อยไม่ได้ มีหลักเกณฑ์อยู่”

คิดว่าเธอจะตายเพราะเลือกไปเรื่อยแล้วจริงๆ

ทันใดนั้นซู่เป่าก็เกิดความคิดแสนกล้าหาญขึ้นมาอย่างหนึ่ง

เธอวิ่งกลับไปหยิบพู่กันชี้ชะตาที่ห้องออกมา

ซู่เป่าอยากรู้ว่าถ้ามีคนมองเห็นเธอได้จริงๆ แล้วพวกเขารู้ไหมว่านักพรตซานชิงอยู่ที่ไหน

ไม่ใช้การดูหล่อแก ไม่ใช้ทักษะการล่วงรู้อนาคต ลองอย่างอื่น

ความคิดของเด็ก นั่นหมายถึงความคิดที่พิลึกกึกกือ

ซู่เป่าคุ้นทางแล้ว ครั้งนี้สามารถหาโลกใบนั้นเจอได้อย่างรวดเร็ว

เธอได้ยินเสียงเหล่านั้น เลือกฟังเหล่าคนที่ได้ยินชัดที่สุด

ซู่เป่าหยิบพู่กัน ‘ตอบข้อความ’

“พี่สาวเสี่ยวโอว...นักพรตซานชิงคือใครเหรอ”

“พี่อาเวย นักพรตซานชิงอยู่ที่ไหนเหรอ”

“อืม...พี่ฮวาเฉิง...” คนนี้เป็นพี่สาวหรือพี่ชายกันแน่ ซู่เป่าไม่เข้าใจ

“พี่ถังซินปิ๋งปิ่ง พี่เคยเห็นนักพรตซานชิงนั่นบ้างไหม”

ซู่เป่าใช้พู่กันชี้ชะตาวาดไปมั่วซั่ว กำลังเล่นของเล่นใหม่อย่างหนึ่ง...เขียนข้อความกลางอากาศ

พู่กันชี้ชะตาสามารถรวบรวมความคิดทั้งหมดของเธอให้กลายเป็นตัวอักษรได้

จี้ฉางเข้ามาเห็นเธอกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง รอบข้างล้อมรอบไปด้วยสิ่งของที่คล้ายกับธารดาวชั้นหนึ่งพอดี พู่กันชี้ชะตาฟื้ดๆๆ...

“!!!”

“ซู่เป่า!”

รับปากกับเขาว่าจะไม่วาดไปเรื่อยไม่ใช่เหรอ

ซู่เป่ากำลังจะเขียน ‘พี่เสี่ยวเยา รอคำตอบของพวกพี่...’ แต่เมื่อได้ยินเสียงเรียกก็รีบตวัดพู่กันชี้ชะตาไปซ่อนไว้ด้านหลัง แล้วส่ายหน้าราวกับโขลกกระเทียม “ท่านอาจารย์ หนูไม่ได้วาดมั่วซั่วนะคะ ไม่ได้ทำอะไรเลย!”

จี้ฉาง “...”

คู่รักนั่งลงบนเบาะรองนั่งในโถงรับแขก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเลื่อมใส

นักพรตซานชิงรินชาแล้วถามขึ้นว่า “มีเรื่องอะไรให้ช่วยหรือ”

คู่รักรู้กฎของอารามนี้ดี ยากที่จะพบเจอคน แต่หากได้พบท่านนักพรตนั้นก็จะประธานพรให้ตามคำขอ

“พวกเราอยากขอให้...ความรู้สึกและความรักของเรามั่นคงยืนยาว” ในที่สุดชายหนุ่มก็พูดขึ้นมาประโยคหนึ่ง

นักพรตซานชิงมองทั้งสองคนทีหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “สีกาล่ะ”

นัยน์ตาของหญิงสาวประกายความลังเลอยู่เล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้าพลางพูดขึ้นว่า “อืม หวังว่าเราจะรักกัน...ยืนยาว”

นักพรตซานชิงยิ้มเล็กน้อย “งั้นเชิญประสกไปจุดธูปก่อน”

เขามองไปที่ชายหนุ่ม

ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นเดินออกไป

ธูปอยู่นอกอาราม ข้างธูปจะมีกล่องกล่องหนึ่งซึ่งเป็นที่ใส่ค่าธูป คนที่รู้จักอารามนี้ล้วนรู้กฎนี้ดี

ชายหนุ่มออกมาใส่ค่าธูป จึงเหลือเพียงหญิงสาวที่อยู่ในโถงรับแขก

นักพรตซานชิงพูดขึ้นชืดๆ “สีกาว่ามาได้แล้ว สีกาอยากให้ช่วยอะไรเหรอ”

หญิงสาวเห็นว่าเขารู้ว่าเธอมีเรื่องขอร้องจริงๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกราวกับได้เจอผู้ช่วยชีวิต

“ท่านนักพรต ช่วยฉันด้วยค่ะ...”