ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 747

จี้ฉางสีหน้าเย็นชา และเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ตู้ซื่อหวัง ท่านมีความละอายบ้างหรือไม่?”

เขาไม่ได้พูดคำประเภทที่ว่า ‘ให้คืนฉันมา’ เพราะด้วย ณ สถานการณ์ตอนนี้ถ้าพูดคำพวกนั้นออกไปก็จะทำให้ตัวเองดูเหมือนขี้ขลาดอ่อนแอและปล่อยให้อีกฝ่ายล้อเลียนตัวเองได้ฟรีๆ

รอยยิ้มบนใบหน้าของตูซื่อหวังหายวับไปในทันทีแล้วก็ยกมือจับดอกชุบวิญญาณไว้ “จี้ฉาง ที่นี่มิใช่ยมโลก และมิใช่เฟิงตูเมืองผี เพราะอยู่ในดินแดนไร้อารยะที่ไม่มีการควบคุมนี้ เจ้าเลยกล้ามาพูดกับข้าอย่างนี้ใช่หรือไม่?”

“ข้าจะบีบคอเจ้าให้ตาย ถึงจักรพรรดิเฟิงตูมาที่นี่ก็คงมิว่าอะไร!”

จี้ฉางเข้าใจในทันทีว่าขนาดเข้ามาที่แบบนี้แล้วตูซื่อหวังยังจะมาปรากฏตัวอีก แสดงว่าอีกฝ่ายคงตั้งใจมารอเขาเป็นพิเศษ

คราวที่แล้วที่โดนเปี้ยนเฉิงหวังหยุดยั้งไว้ คราวนี้ก็เลยตั้งใจจะมาฆ่าเขาโดยเฉพาะ

ตราบใดที่เขาตาย อนาคตของการฝ่าด่านเคราะห์ของซู่เป่าก็จะถูกปกคลุมไปด้วยความไม่แน่นอน

“คนไร้ยางอาย” จี้ฉางเยาะเย้ย “เต้นระบำอย่างบ้าคลั่งภายใต้สายลมที่พัดผ่านมาอย่างโกลาหล”

แววตาตูซื่อหวังเริ่มเย็นชา ความหมายของประโยคนี้ก็คือ ‘คนถ่อยที่ภูมิใจกับความหยิ่งผยองของตัวเอง’ เขาไม่พอใจอย่างมาก

เหยียนหลัวหวังไม่อยู่ ผู้พิพากษาตัวเล็กๆ กล้าดียังไงมาเหยียบหัวและหลบหลู่เขา!

อย่างน้อยเขาก็เป็นถึงยมบาลเชียวนะ!

ตูซื่อหวังบีบดอกไม้ชุบวิญญาณในมือจนกลายเป็นเศษผง แล้วก็หัวเราะเยาะว่า “จริงด้วย มดแมลงที่บอบบางไร้ความสามารถก็ทำได้เพียงอวดดีเปล่งวาจาเท่านั้น จี้ฉาง วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า!”

จี้ฉางหัวใจแทบวาย อุตส่าห์หาดอกชุบวิญญาณมาได้อย่างยากลำบาก กลับโดนตูซื่อหวังทำลายไปง่ายๆ เสียได้

ตูซื่อหวังสะบัดเศษผงที่อยู่ในมือ ทันใดนั้นจู่ๆ แววตาก็เปลี่ยนไปเป็นความเกลียดชังแล้วพุ่งเข้าไปหาจี้ฉางอย่างรวดเร็วและเตรียมจะตบ!

จี้ฉางเตรียมตัวไว้ตั้งแต่แรกแล้ว โบกมือแรงๆ เรียกให้นกสิบเศียรที่แอบซุ่มอยู่มาขวางไว้ตรงหน้า!

โครม——

นกสิบเศียร “??”

พอฝ่ามือของตูซื่อหวังตบเข้าที่ตัวของนกสิบเศียร นกสิบเศียรยังไม่ทันได้ส่งเสียงร้องออกมาเลยสักแอะ ก็กลายเป็นไอน้ำหายตัวไปแล้ว ไม่เหลือร่องรอยอะไรไว้เลยด้วยซ้ำ

ที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือ นกสิบเศียรก็แค่มาช่วยจี้ฉางขวางการโจมตีได้เล็กน้อยเท่านั้น จี้ฉางที่อยู่ข้างหลังถ้าไม่ได้ป้องกันก็อาจจะโดนตบจนกลายเป็นเศษผงเหมือนนกสิบเศียรก็ได้

ทางออกที่อยู่ตรงหน้าก็ถูกปิดตายไปแล้ว

ทางออกที่เหลือของจี้ฉางเลยเหลือแค่หุบเขาลึกลับที่อยู่ด้านหลัง

ถึงแม้หุบเขาลึกลับจะอันตรายมากก็จริง แต่ตูซื่อหวังนั้นอันตรายยิ่งกว่า เพราะว่าตูซื่อหวังได้ตัดสินใจที่จะลงมือฆ่าและเอาชีวิตเขาแล้ว แต่หุบเขาอาจยังมีโอกาสรอดได้

ความคิดเหล่านี้จุดประกายให้เขา หลังจากที่เห็นนกสิบเศียรโดนตบจนกลายเป็นเศษผง จี้ฉางก็รีบตัดสินใจทันทีว่าจะอาศัยจังหวะนี้วิ่งไปข้างในหุบเขาลึกลับ!

“มีปัญญาแค่นี้เองหรือ?” ตูซื่อฟังไม่คาดคิดว่าจี้ฉางจะ ‘ฆ่าตัวตาย’ แต่แววตาก็สะใจสุดๆ

ฮ่าๆๆ เมื่อก่อนสูงส่งนักไม่ใช่หรือไง?

แต่ตอนนี้กลับวิ่งหนีเข้าไปในหุบเขาลึกลับอย่างน่าสมเพช!

ตูซื่อหวังเหมือนแมวที่กำลังแกล้งหนูซึ่งก็คือจี้ฉาง

“ข้าขอเอ่ยว่าวันนี้เจ้าตายแน่”

ตูซื่อหวังไล่ตามไป!

ในขณะที่จี้ฉางกำลังวิ่งหนีเข้าไปในหุบเขาลึกลับ พายุที่อยู่รอบๆ ก็พัดสนั่นเข้ามาหาเขา

จี้ฉางกระอักเลือดทันที เลือดเนื้อของผีก็เท่ากับ ‘ชีวิต’ ของเขา

ในช่วงที่เขาคิดว่าตัวเองกำลังจะตายนั้น จู่ๆ ตูซื่อหวังที่ตามมาข้างหลังก็ฟาดมาที่เขาไปฉาดหนึ่ง!

ในหุบเขาลึกลับ ตูซื่อหวังก็แค่เหมือนถูกลมพัดชายเสื้อเท่านั้น ซึ่งตรงกันข้ามกับจี้ฉางอย่างสิ้นเชิง

แต่ใครจะไปคิดเล่า…

ว่าฝ่ามือของตูซื่อหวังคราวนี้ไม่เพียงแต่จะไม่ทำให้เขาตาย แถมยังช่วยตบลมที่พัดสนั่นมาหาจี้ฉางออกไปให้ และดันไปช่วยหาทางออกที่ราบรื่นให้จี้ฉางอีกด้วย

จี้ฉางรีบไปเดินตามหนทางนี้แล้ววิ่งหนีออกไปทันที!

ตูซื่อหวังที่อยู่ข้างหลัง “…”

แม่งเอ่ย

เขารีบตามไปในทันที

เป็นเพราะเขาคำนวณผิดพลาดไปเอง เพื่อที่จะแกล้งจี้ฉาง ฝ่ามือเมื่อกี้ที่ฟาดออกไปนั้นใช้พลังไปแค่ 50% เท่านั้น ก็เลยเหมือนเป็นการช่วยตบลมพายุในหุบเขาให้แทน

แต่คราวนี้ฝ่ามือของเขาจะใส่เต็มกำลังไป 100% เลย!

“ไอ้บ้าเอ้ย…!!”

ขนาดนี้แล้วก็ยังปล่อยเขาหนีไปได้

ตูซื่อหวังไม่รู้จะพูดอะไรไปครู่หนึ่ง แค่รู้สึกว่าโมโหจนแทบจะระเบิดแล้ว โมโหขนาดที่ว่าอยากจะระเบิดหุบเขาลึกลับนี้ให้เละเป็นชิ้นๆ ไปเลย ก็เลยทำได้เพียงกลับไปด้วยความโมโห

**

จี้ฉางล้มลุกคลุกคลานในที่สุดก็มาถึงโลกมนุษย์

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ในสวนดอกไม้ของตระกูลซู

ยังดีที่ผลลัพธ์สุดท้ายออกมาดี

เขากินดอกชุบวิญญาณไปดอกนึงแล้ว

จี้ฉางยกมือขึ้นมาดู วิญญาณที่กำลังจะหายไปของเขาก็กลับมารวมใหม่อีกครั้ง ผิวพรรณกลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างกับไขมันที่เพิ่งแข็งตัว ส่วนบาดแผลที่เมื่อกี้เพิ่งถูกกรีดมาก็หายเป็นปกติหมดเลย

ผมที่ถูกตัดไปก็กลับขึ้นมางอกใหม่ เหลือเพียงก็แต่ผมดำกลับของเขาที่กลายเป็นผมขาว

“ดอกชุบวิญญาณพันธุ์อะไรกันถึงได้เก่งกาจเยี่ยงนี้” จี้ฉางมองไปที่ฝ่ามือของตัวเองก็แอบช็อค

ชุดผาวยังคงขาดรุ่งริ่งอยู่เหมือนเดิมเพราะไม่มีใครเผาเสื้อผ้ากระดาษมาให้และไม่ได้เข้าเวรอยู่ที่ยมโลก จี้ฉางก็เลยทำได้เพียงใช้พลังวิญญาณของตัวเองในการฟื้นฟูชุดผาวและผมขาวให้อยู่ในสภาพเดิม

เพียงแต่ก่อนที่เขายังไม่ทันได้เคลื่อนไหว ก็ได้ยินเสียงเล็กๆ ดังขึ้นมาว่า “ท่านอาจารย์…”

จี้ฉางเงยหน้าขึ้น

ไม่รู้ว่าซู่เป่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ยืนอยู่ตรงนอกสวนดอกไม้แล้วจ้องมาที่เขาด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ

เขายังไม่ได้จัดการ…ก็ถูกซู่เป่าจับได้เสียแล้ว

“เห้อ…” จี้ฉางส่งเสียงเห้อแล้วปิดบังว่า “เมื่อกี้อาจารย์เพิ่งต่อสู้กับคนอื่นไปรอบหนึ่งจนอีกฝ่ายหนีไปเสียแล้ว”

“ก็แค่เสื้อผ้าขาดเท่านั้นเอง ไม่มีอะไร…”

จี้ฉางยังพูดไม่ทันจะจบ ซู่เป่าก็พุ่งเข้ามาในอ้อมกอดเขากะทันหัน

“ท่านอาจารย์โกหก” ซู่เป่าสะอึกสะอื้นแล้วเอ่ยว่า “ดูก็รู้ว่าท่านอาจารย์บาดเจ็บ”