ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 753

เฉียนไป่ว่านที่ออกจากโรงพยาบาลแล้วทำงานอยู่ที่บ้าน

อาศัยตอนที่ภรรยานอนหลับทำเอกสารฉบับหนึ่ง ผลคืออาการดิ่งลงกะทันหัน ตอนที่ส่งไปกู้ชีพที่โรงพยาบาลก็สิ้นลมหายใจแล้ว

ครั้งสุดท้ายที่ซู่เป่ามาเยี่ยมเขา เห็นเพียงเขาลอยอยู่เหนือร่างตัวเองแบบเลื่อนลอย

ผีมั่งคั่งจบภารกิจ ไอพิฆาตเพิ่มทวี เขาไม่ได้กลืนวิญญาณของเฉียนไป่ว่าน เพียงตบบ่าเขา “พวก ฉัน...”

พอเห็นซู่เป่า เขาก็พูดทันที “ไปละนะ!”

เขาเป็นผีที่มีหลักการตนหนึ่ง

บอกว่าจะช่วยหาเงิน เขาก็ทำให้แล้ว

เป็นคนต้องมีสัจจะ เจ้านายไม่ใช่คนดีนั่นมันอีกเรื่อง ตัวเขาจะหักหลังก็ไม่ได้ใช่ไหม ถ้าเขาหักหลังก็คือคุณธรรมผีของเขามีปัญหา

ใครจะรู้ ซู่เป่าคว้าเขาไว้หมับ!

ผีมั่งคั่งบ่น “นี่ ๆ ปล่อยฉันนะ! ฉันไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายสักหน่อย ฉันเก็บไอพิฆาตตามหน้าที่ของฉันดี ๆ นี่เป็นภารกิจแรกของฉันด้วย ฉันไม่เคยทำร้ายคนนะ!”

ซู่เป่าพูดในใจ จะปล่อยได้ยังไง

ก็เป็นผีมั่งคั่งนี่นา!

เอาไว้กลับไปแล้วเธอต้องปั้นเขาเป็นโบใส่ไว้บนหัว อื่ม!

เธอล้อเล่นน่า!

ผีหลายใจพูดขึ้น “นี่ก็พูดออกมาได้ อย่างกับการตายของเฉียนไป่ว่านไม่เกี่ยวกับนายอย่างนั้นแหละ”

ผีมั่งคั่งแย้งด้วยมีเหตุผลและหลักฐาน “ฉันตัดสินความเป็นความตายของเขาได้เหรอ ไม่ได้! แล้วใครได้ พญายมได้! ฉะนั้นเฉียนไป่ว่านจะตายหรือไม่มันเกี่ยวกับพญายม เกี่ยวอะไรกับฉัน”

ผีหลายใจสะอึก ไม่มีคำพูดโต้แย้ง

ซู่เป่าส่ายหน้า “อายุขัยในบันทึกเป็นตาย เป็นอายุที่พญายมอนุญาตให้อยู่ได้มากที่สุด”

“อายุขัยของเฉียนไป่ว่านในบันทึกเป็นตายคือห้าสิบเอ็ดปี”

ตอนนี้เขาเพิ่งจะสี่สิบหกปีเท่านั้น

หรือก็หมายถึง เขามีอายุยืนที่สุดคือห้าสิบเอ็ดปี แต่จะพ้นทุกข์โศกโรคภัยได้หรือเปล่าอยู่ที่ตัวเขาเอง

เธอบอกว่าจะจับผีให้เขาหลายครั้ง เป็นเขาเองที่ปฏิเสธเอง

“ดังนั้นไม่เกี่ยวกับหนูนะคะ!” ซู่เป่าปัดมือ

ไม่รับ ๆ เธอไม่รับความผิดนี้!

พอพวกผีหลายใจได้ฟังคำพูดนี้แล้วก็งงนิด ๆ

ผีหลายใจถาม “หมายความว่ายังไง...ไม่ใช่ว่าพญายมให้ตายยามสาม ก็ไม่มีใครกล้าให้เขาอยู่ถึงยามห้าไม่ใช่เหรอ”

ทำไมถึงไม่เหมือนกันซะแล้วล่ะ

ซู่เป่าตอบ “เข้าใจยากมากใช่ไหมคะ อายุขัยก็คืออายุขัย ชะตาขาดก็คือชะตาขาด”

“อีกอย่าง ชะตาขาดยังแบ่งออกเป็นตายแบบปกติกับตายแบบไม่ปกติ คุณลุงคนรวยก็คือตายแบบไม่ปกติ”

“พญายมให้ตายยามสาม ก็ไม่มีใครกล้าให้เขาอยู่ถึงยามห้า นี่เป็นแค่คำพังเพยค่ะ บรรยายว่าพญายมเก่งกาจมาก ใครบอกว่ามันเป็นกฎเกณฑ์กันคะ”

“ที่ไหนมีความรู้สึกของคนอยู่ ระหว่างชะตาขาดกับอายุขัยก็คือช่องว่างที่ยืดหยุ่นได้”

ซู่เป่าอธิบาย ท่องคำพูดของอาจารย์รอบหนึ่ง

สุดท้ายเห็นทุกคนทำหน้ามึนงง

บรรดาผี “...”

มู่กุยฝาน “เออ...”

ไม่เข้าใจ ลูกสาวจะพูดเหมือนจี้ฉางไปทุกทีแล้ว

ซู่เป่าฉงนสนเท่ห์ เข้าใจยากมากเลยเหรอ

“เวลาตายก็เหมือนกับหนูบอกว่าหนูกินอิ่มแล้ว อายุขัยก็เหมือนกับคุณยายที่อุดร่อง” ซู่เป่ากางแขน ทำไม้ทำมือ “ช่องว่างที่ยืดหยุ่นไง!”

บรรดาผี (คน) มุมปากกระตุก

เฉียนไป่ว่านเหม่อลอย เขามองภรรยาและลูกของตัวเองร้องไห้ตะโกนอยู่ข้างเตียง ภรรยาตะคอกด่าว่า ทำไมถึงโง่อย่างนี้นะ เป็นแบบนี้แล้วยังจะทำเอกสารอีก...

เขาได้ยินลูกคนเล็กของตัวเองร้องไห้ พ่อไม่ต้องการพวกเราแล้วเหรอ

พอออกมาจากตระกูลเฉียน ซู่เป่าหนึ่งใหญ่ หนึ่งเล็กส่ายหน้าทอดถอนใจ “หลังเมามายจึงตระหนักสายใยลึกซึ้ง หลังชีวาวายจึงตระหนักคุณค่าแห่งชีวิต”

มู่กุยฝาน “?”

เอามาจากไหนเนี่ย!

ซู่เป่าพูดพลัน “เอามาจากในทีวีค่ะ!”

มู่กุยฝานพูดไม่ออก “เป็นเด็กดูทีวีให้มันน้อย ๆ หน่อย”

ซู่เป่าสงสัย ทำไมล่ะ เด็กแล้วทำไม ทำไมเด็กต้องดูทีวีให้น้อย ๆ ด้วยล่ะ

แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าที่น่าสนใจมากกว่าทีวีก็คือ...ผีมั่งคั่งตายได้ยังไง!

ซู่เป่าจับมุมเสื้อของผีมั่งคั่ง ผีมั่งคั่งลอยอยู่กลางอากาศ ดูเหมือนกับซู่เป่ากำลังถือลูกโป่ง

ซู่เป่าเดินไปก็ถาม ‘ลูกโป่ง’ ไป “คุณลุงผีมั่งคั่งคะ คุณลุงตายได้ยังไงเหรอ”

ผีมั่งคั่งร้องโวยวายแบบทำงานแล้วแต่ไร้ซึ่งความชอบ “ปล่อยฉัน...”

ซู่เป่าถาม “มีเงินเยอะเกินไป มีเงินมันตายได้เหรอคะ”

ผีมั่งคั่งดิ้นรนแบบขอไปที “วางฉันลงนะ...”

ซู่เป่า “แต่คนยังจะตายเพราะรวยได้ด้วยเหรอคะ หรือว่าเงินเยอะเกินไปก็เลยถูกเงินทับตาย”

ผีมั่งคั่งมิปรารถนาจะอยู่ต่อ หาวหวอด “ไม่ต้องบีบให้ฉันยอมแพ้เลย...”

ผีหลายใจมอบฝ่ามือให้เขาทีหนึ่ง “บอกให้เล่าก็เล่าสิ ยืดยาดอยู่ได้”

ผีมั่งคั่ง “...”

จะเคารพผีหน่อยได้ไหม

ขั้นตอนมันก็ต้องมีกันบ้างล่ะ

ถ้าเล่าเลยมันจะดูเหมือนเขาไร้หลักการเกินไปไหม