ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 793

ทันใดนั้นซืออี้หรันก็รู้สึกเซอร์ไพรส์ เหมือนว่าตัวเองเดินตัวคนเดียวมาตั้งนานแล้วจู่ๆ ก็เจอเพื่อนร่วมทาง

เดิมทีคิดว่าเธอก็เป็นแค่นักพรตที่เก่งมากๆ คนหนึ่ง

บางทีเธออาจจะมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาก็ได้เช่น เป็นศิษย์สายตรงของสำนักลึกลับอะไรแบบนี้ หรือเป็นลูกศิษย์ของพวกชนชั้นสูงไม่ธรรมดาก็ได้…

แต่ในเมื่อเธอสามารถมาถึงที่นี่ได้ก็แปลว่าเธอก็คงมีประสบการณ์โชกโชนมากเหมือนกัน!

คงจะมีประสบการณ์โชกโชนมากด้วย!!

ซืออี้หรันเดาแค่ว่าซู่เป่ามาที่นี่เพื่อหาประสบการณ์ แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือซู่เป่าไม่ได้มาหาประสบการณ์แต่คือมาฝ่าด่านเคราะห์ต่างหาก

ตอนนี้เขารอไม่ไหวอยากจะหาซู่เป่าให้เจอเพราะมีคำถามอยากจะถามให้ชัดเจนอีกมากมาย

และมู่กุยฝานก็ยังจ้องมาที่เขาด้วยแววตาที่ดูเหมือนเข้าใจทุกอย่าง

ซืออี้หรัน “…สวัสดีครับคุณอา”

“ลาก่อนครับคุณอา”

“ผมไปก่อนนะครับ”

ซืออี้หรันพูดจบก็รีบหันหลังแล้วเดินหน้ามุ่งเข้าไปข้างในทันทีและหายไปอย่างรวดเร็ว

มู่กุยฝาน “รอเดี๋ยว!”

ไม่มีใครตอบกลับเขา

“…”

กระต่ายน้อย！

พอเห็นดวงตาเปล่งประกายของเขาแบบนั้นแล้ว ในใจของพ่อก็เหมือนกับว่ามีความคิดที่ ‘ไม่เข้าใจ’ แวบเข้ามา…

เดี๋ยวนะทำไมซืออี้หรันถึงเข้าไปได้ แถมยังเข้าไปได้แบบชิวๆ อีกด้วย？！

มู่กุยฝานถึงกับช็อค จู่ๆ ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย…

เขามองไปที่ทางเข้าที่อยู่ไกลๆ แวบหนึ่งแล้วก็หันหลังเดินจากไป

โลกสีเทา

ที่นี่อยู่ระหว่างโลกมนุษย์และโลกหลังความตาย เป็นพื้นที่สีเทาอีกแห่งหนึ่ง

พื้นที่สีเทาแห่งนี้ไม่ได้เล็กเหมือนที่ซู่เป่าคิดไว้ แต่กลับกว้างใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุด แถมที่นี่ก็ดูเหมือนจะมีสิ่งต่างๆ มาอาศัยอยู่

น่าเสียดายที่จี้ฉางไม่อยู่ ซู่เป่าก็เลยไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน พอก้าวเข้าไปจริงๆ แล้วถึงได้รู้ว่าที่นี่น่าจะเป็น ‘พื้นที่สีเทา’ ที่พ่อคาดเดาไว้

“พ่อของหนูนี่ฉลาดจริงๆ！” ซู่เป่าทำหน้าภูมิใจ

เหยาหลิงพยักหน้า “ฉลาด！”

ฉลาดกับผีน่ะสิ วันๆ เอาแต่ใช้เงินของซูอีเฉิน！

“แล้วพวกเราจะไปไหนต่อล่ะ?”

ซู่เป่าปล่อยพวกผีหลายใจออกมา

ตอนระยะทางก่อนหน้านี้ที่เดินมาพวกผียังอยู่ในน้ำเต้าวิญญาณ แถมผีขี้อิจฉายังโดนพวกผีหลายใจบังคับให้เป็น ‘จีพีเอส’ ให้ด้วย

ถึงแม้ว่าน้ำเต้าวิญญาณจะโดนตูซื่อหวังฟันไปรอยหนึ่งจนมีช่องโหว่ แต่ก็ยังสามารถใช้งานได้

ซู่เป่าวางแผนไว้ว่าหลังช่วยท่านอาจารย์ได้แล้ว ก็จะค่อยๆ ตามหาอาวุธพิเศษมาซ่อมน้ำเต้าวิญญาณ

“พูดสิ ต้องไปทางไหนต่อ?” ผีดื้อรั้นเห็นผีขี้อิจฉามัวแต่ชักช้า แสงในแววตาดูเหมือนกำลังวางแผนอะไรบ้าๆ อยู่

ก็เลยตบไปทันที

ผีขี้อิจฉาแอบหงุดหงิดก็เลยพูดขึ้นมาว่า “แถวนี้มีป่าที่เขียวชอุ่มอยู่ผืนหนึ่งอยู่ หาป่านั้นให้เจอก่อน”

ซู่เป่าหยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่ๆ มีทุกอย่างเลย！”

แล้วดินหยินหยางอยู่ที่ไหนล่ะ！

ทั้งคนทั้งผีมองไปยังผีขี้อิจฉา

จีพีเอสผีขี้อิจฉายอมรับความซวยของตัวเองและตอบไปว่า “ถ้าฉันจำไม่ผิดป่าน่าจะอยู่อยู่ทางนี้นะ…”

พวกซู่เป่าก็รีบมุ่งหน้าไปทางนั้นทันที

ผีขี้อิจฉาแอบมองซู่เป่าบ้างเป็นครั้งคราว รวมถึงผีทั้งหลายที่ล้อมรอบเธอด้วย

ในใจรู้สึกไม่แฟร์มากๆ อย่างน้อยเขาก็จะได้เป็นหนึ่งในพวกนั้นในภายหลัง

แต่พวกเขากลับทำเหมือนมองไม่เห็นเขาและเหยียดหยามเขา

ก็เป็นผีเหมือนกันทั้งนั้น จะมีใครสูงส่งกว่าใครด้วยหรือไง!

อีกอย่างซู่เป่าที่เป็น ‘หัวหน้า’ ก็ไม่ดูแลเขาเลยสักนิด เขาถือว่าเป็นลูกน้องที่เพิ่งมาใหม่อย่างน้อยก็ควรจะดูแลเขามากหน่อยหรือเปล่าถึงจะถูก

ผีขี้อิจฉาตกอยู่ในภวังค์ที่รู้สึกไม่แฟร์นี้และพาพวกซู่เป่าไปที่ป่าที่เขาพูดถึง

“ที่นี่นั่นแหละ！”

ไกลออกไปมีป่าไม้เขียวชอุ่มอยู่ผืนหนึ่ง พอมองไปก็ไม่เห็นจุดสิ้นสุด แถมยิ่งถอยหลังก็ยิ่งกว้างขึ้นเรื่อยๆ และสีเขียวของป่าก็ค่อยๆ ซ้อนทับกับเส้นขอบฟ้า

เสี่ยวอู่ร้องก้าๆ “เขียวกว่าฉันอีก！”

ผีทั้งหลาย “…”

เขียว…

นี่เป็นเรื่องที่น่าภูมิใจมากเลยเหรอ…