ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 796

ลึกเข้าไปในป่าแห่งนี้ ที่ด้านหลังของต้นไม้ใหญ่

มีดอกไม้อยู่ดอกหนึ่งกำลังดำรงอยู่บนลำต้น ตัวดอกไม้นั้นใหญ่มากขนาดเท่ากับกระทะของนายหญิงซูเลยล่ะ

พอมองไปก็เห็นว่าดอกมีสีขาว แต่ที่โคนของกลีบดอกมีสีเขียวอ่อนๆ และจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีขาวที่ปลายกลีบดอก ก็เลยให้ความรู้สึกแรกว่าเห็นเป็นสีขาว

ส่วนเกสรดอกไม้มีสีชมพู เต็มไปด้วยสีสันที่น่าชวนฝัน

ผีหลายใจอุทานว่า “เอ๊ะ…นี่มันดอกอะไรนะ”

ผีขี้ขลาดเอ่ย “ไม่มีชื่อ”

ในนี้ไม่มีแสงแดด แต่ดอกไม้กลับส่องแสงเล็กน้อยเหมือนกำลังอยู่ใต้แสงแดด

ซู่เป่ายกมือขึ้นมาสัมผัสดอกไม้ไปทีหนึ่ง ก็รู้สึกว่ามีกลิ่นหอมโชยมาเตะที่จมูกเป็นระลอกๆ

น่ามหัศจรรย์จริงๆ ถ้าเกิดเธอไม่มาที่นี่ เธอก็คงไม่รู้ว่าในโลกนี้มีพืชมหัศจรรย์แบบนี้อยู่ด้วย

“ลองหาดินโคลนสีแดงรอบๆ ดอกไม้นี้ดูสิ！”

บรรดาผีตื่นเต้นและเริ่มค้นหาแบบปูพรมอีกครั้ง

แต่รอบๆ ดอกไม้ดอกนี้กลับไม่มีดินโคลนสีแดงใดๆ อยู่เลย

ด้วยความที่ในนี้มืดครึ้มไปหมด แถมดินที่อยู่บนพื้นก็ถูกปกคลุมไปด้วยใบไม้ที่เน่าเปื่อยหลังจากร่วงหล่น พอมองไปปุ๊บก็มืดไปหมด

ซู่เป่าชี้ไปที่บนต้นไม้ “ไม่ต้องหาแล้ว น่าจะเป็นอันนี้…”

บนต้นไม้มีดินโคลนที่ไม่น่าเตะตาอยู่ก้อนหนึ่ง

พอสังเกตดูดีๆ อาจจะดูเหมือนว่ามีคนโยนขึ้นไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อกี้ใครบอกว่าอยู่บนต้นไม้นะ ดันอยู่จริงๆ ด้วย!

“เดี๋ยวฉันไปเอาเอง！” ผีขี้คลาดขึ้นไปเป็นคนแรก

เขาเป็นห่วงว่ารอบๆ ดินหยินหยางจะมีอันตรายหรือเปล่าก็เลยระแวดระวังอยู่เสมอ

อย่างไรก็ตามพอเขาไปแตะดินหยินหยางปุ๊บก็ยังปลอดภัยไร้กังวลอยู่

“นี่มันไม่วิทยาศาสตร์เลย…” ผีขี้ขลาดพูดคนเดียว

หลังจากนั้นวินาทีต่อมา ทันใดนั้นจู่ๆ เขาก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที ได้รู้สึกถึงพลังบริสุทธิ์ที่ส่งผ่านมายังปลายนิ้วของเขา

ดินหยินหยาง！

พอแตะปุ๊บ จู่ๆ พลังก็ถ่ายทอดมาที่ตัวเขาโดยอัตโนมัติ

ผีขี้ขลาดดึงมือกลับมาทันทีอย่างกับโดนไฟดูด

ซู่เป่าถามอย่างประหม่าว่า “พี่พัน เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ผีขี้ขลาดส่ายหัว “ผีแตะไม่ได้ ถ้าแตะแล้วพลังของดินหยินหยางก็จะถ่ายทอดมาโดยอัตโนมัติ”

ซู่เป่าเอ่ย “หนูเอง！”

เหยาหลิงเยว่รีบแบกซู่เป่าขึ้นมาแล้วยกเธอขึ้นมาสูงๆ จนเลยหัว จากนั้นก็เข้าไปใกล้ดินโคลนก้อนนั้นที่อยู่บนต้นไม้

พอซู่เป่าเอื้อมมือออกไป เหยาหลิงเยว่ก็ตั้งใจมองดูซู่เป่าอย่างดี

ใบหน้าของเธอค่อยๆ เข้าใกล้ดอกไม้ดอกนั้นที่แยกไม่ออกว่าเป็นสีขาวหรือสีเขียวหรือสีชมพู แต่เธอไม่ได้สังเกตเรื่องนั้นด้วยซ้ำ

เหยาหลิงเยว่ยกซู่เป่าส่วนซู่เป่าก็ยกหลอดไฟวิญญาณอยู่แล้วก็มองดูอย่างนั้น…

“งั้นให้ฉันเป็นคนถือไหม！” ผีหลายใจอยากจะรับช่วงต่อหลอดไฟวิญญาณ

ซู่เป่าปฏิเสธ “ไม่เอา”

เธออยากจะช่วยท่านอาจารย์ด้วยมือของเธอเอง！

จากนั้นในเวลานี้เองจู่ๆ ก็มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น

ทันใดนั้นก็มีเงาดำมาถึงปานสายฟ้าพร้อมกับกรงเล็บ กรงเล็บนั้นแหลมคมดุจใบมีดที่ส่องประกายจากความเหน็บหนาแล้วพุ่งเข้าหาซู่เป่า！

รูม่านตาของซู่เป่าถึงกับหดตัวเพราะเงาดำนี้เร็วมาก กว่าที่เธอจะรู้ตัวกรงเล็บที่แหลมคมก็ยื่นมาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว!

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น บรรดาผีทั้งหลายก็แตะเงาดำนั้นไม่ได้ ถึงแม้ผีขี้ขลาดและผีหลายใจจะกระโจนเข้าไปในตอนแรก แต่เงาดำกลับผ่านตัวของพวกเขาไป

การโจมตีของพวกเขากลับไม่โดนตัวเงาดำเลยสักนิด！

ซู่เป่ายังกดหลอดไฟอยู่และไม่มีท่าทีจะปล่อยมือเด็ดขาด

เหยาหลิงเยว่ยกเท้าขึ้นมาเตรียมจะเตะ แต่เจ้านั่นมันกระโจนมาจากด้านบน เธอกำลังยกซู่เป่าอยู่ก็เลยยื่นไม่ถึง

ในเวลานี้เอง จู่ๆ ก็มีเงาดำอีกเงาหนึ่งมาถึง！

เสียงป๊าป！

เงาดำที่เพิ่งกระโจนเข้ามาเมื่อกี้โดนเตะจนปลิวออกไป！

สุดหล่อซืออี้หรันยืนบังอยู่ข้างหน้าซู่เป่าเพื่อปกป้องเธอ！