ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 803

ซืออี้หรันกดเสียงลงต่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความระแวดระวัง “มีคนมา”

ซู่เป่าสงบใจทันที เตรียมตัวเฝ้าระวัง “ใครเหรอคะ”

ผีขี้ขลาดและผีหลายใจขวางอยู่ข้างหน้าและข้างหลังซู่เป่า ดวงตาแหลมคมสองข้างมองรอบ ๆ

ครั้นกล่าวถึงตูซื่อหวัง

ตูซื่อหวังเหินตัวอยู่เหนือดินแดนไร้อารยะ สายตาราวกับเครื่องสแกน สอดส่องตำแหน่งของซู่เป่า

เขาคำนวณแล้ว ดอกชุบวิญญาณหนึ่งดอกจะยื้อเวลาจี้ฉางได้หนึ่งอาทิตย์ แต่จะไม่เกินครึ่งเดือน

ถ้าซู่เป่าต้องการช่วยจี้ฉางจะต้องลงมา

แต่มันก็ถึงเวลาแล้ว ทำไมเขาไม่รู้สึกถึงร่องรอยการแตะต้องกฎเลยล่ะ

ตูซื่อหวังไม่เชื่อว่าซู่เป่าจะไม่มา ดังนั้นจึงใช้ข้ออ้างที่ดูดี...ออกมาลาดตระเวนในยมโลก รักษาความสงบและมั่นคงของยมโลก

“ถ้าเจ้าเด็กนั่นลงมา ต้องมาหาที่อยู่ของดอกชุบวิญญาณแน่...”

ตูซื่อหวังตระเวนหาตามป่าหวยหลายแห่งแล้ว แต่พอเห็นป่าหวยแถบนี้อยู่ไกล ๆ ก็รู้สึกถึงความผิดปกติทันที

นกผีสัตว์ผีที่อยู่ได้ทั้งแดนหยินและแดนหยางในป่าไม่ค่อยสงบ ส่งเสียงผิดปกติ

ดวงตาเขาเปล่งประกาย!

“เจ้าเด็กนั่นลงมาตามคาด!”

ตูซื่อหวังตัดสินใจว่าหนนี้จะเข้าใกล้แบบเงียบเชียบ ไม่พูดพล่ามอีก โจมตีสังหารในคราวเดียวไปเลย!

เขาเข้าใกล้แบบไม่สุ้มไม่เสียง เห็นเงาของพวกซู่เป่าตามคาด

จากนั้นก็เห็นเธอเป็นเหมือนกับหนูที่ตกใจ มองรอบ ๆ ด้วยความระวัง “ใครน่ะ”

ตูซื่อหวังเกือบหลุดหัวเราะแล้ว อ่อนจริงแท้

เป็นแบบนี้แล้วยังกล้าลงมาอีก เขาล่ะนับถือความกล้าของเธอจริง ๆ

“ชาติหน้าก็ระวังหน่อยแล้วกัน!” ในดวงตาของตูซื่อหวังฉายรอยยิ้มเหี้ยม มีดใหญ่เล่มหนึ่งแผ่ไอสังหารออกมา

ขณะนั้นก็มีเสียงฟึ่บเบา ๆ

ไม่รู้ว่าเปี้ยนเฉิงหวังยืนอยู่ข้างหลังตูซื่อหวังตั้งแต่เมื่อไร ใช้นิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้หนีบดาบของตูซื่อหวังเอาไว้!

ตูซื่อหวังบังเกิดโทสะ กดเสียงต่ำต่อว่า “เปี้ยนเฉิงหวัง นี่เจ้าหมายความว่ายังไง”

“เจ้าเด็กนี่ลงมายังยมโลกด้วยร่างของคนที่ชีวิต แตะต้องกฎของยมโลก ข้าจะจัดการตามกฎ!”

“เจ้าขวางข้า จะเป็นปรปักษ์กับกฎของทั้งยมโลกรึ!”

เปี้ยนเฉิงหวังมองเขาด้วยท่าทางเย็นชา กล่าวเสียงเย็นเยียบ “ใครเป็นคนกำหนดกฎยมโลก”

ตูซื่อหวังขมวดคิ้ว ตอบอย่างอดกลั้นความหงุดหงิด “จักรพรรดิเฟิงตู จักรพรรดิเป็นผู้กำหนด และเดิมพวกเรามีหน้าที่รักษากฎ...”

เปี้ยนเฉิงหวังพูดขึ้นฉับพลัน “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดบึงเหมันต์ที่อยู่ก้นผาสะบั้นวิญญาณจึงคงอยู่ได้”

ตูซื่อหวังชะงัก คิ้วที่ขมวดอยู่มัดเป็นปมแน่นกว่าเดิม

จู่ ๆ ก็พูดถึงเรื่องนี้ หมายความว่ายังไง

“ลองดูก็ได้นี่ ถ้าจักรพรรดิเฟิงตูรู้ว่าเจ้าฆ่านางแล้ว จักรพรรดิเฟิงตูจะชมเชยที่เจ้ารักษากฎเหล็กนี้หรือเปล่า หรือว่าจะดีดนิ้วกำจัดเจ้าเสีย”

ในดวงตาเปี้ยนเฉิงหวังฉายรอยยิ้มเยาะเย้ย

เมื่อกี้เขาก็เห็นซู่เป่าออกมาจากผาสะบั้นวิญญาณเหมือนกัน สันนิษฐานว่าซู่เป่าต้องมีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดากับจักรพรรดิเฟิงตู

ตูซื่อหวังฟันดาบในมือไม่ลง คับแค้นใจถึงที่สุด

เขาจ้องเปี้ยนเฉิงหวังแล้วพูดขึ้นว่า “ข้าไม่เชื่อ แต่เดิมเจ้าก็มีสัมพันธ์อันดีกับนาง เพื่อปกป้องเด็กนั่นที่ทำลายกฎยมโลก เปี้ยนเฉิงหวังถึงกับพูดปด”

เปี้ยนเฉิงหวังหัวเราะเยาะ “ไม่เชื่อเจ้าก็ลองไปผาสะบั้นวิญญาณดูก็ได้”

ว่าแล้วเขาก็ไม่สนใจตูซื่อหวังอีก แต่ก็ไม่จากไป นั่งขัดสมาธิอยู่ด้านข้างเสียเลย หลับตาพักผ่อน

ตูซื่อหวังแทบอยากฟันป่าหวยทั้งหมดไปเลย แต่อย่างไรก็ฝืนใจเอาไว้ เหาะออกไปฟิ้ว

เขาต้องการไปยืนยันด้วยตัวเอง บึงเหมันต์ถูกเอาน้ำไปครึ่งหนึ่งจริงหรือไม่

มิเช่นนั้นเขาจะไม่เชื่อ!

ตูซื่อหวังกัดฟัน ไปมาอย่างมากใช้เวลาห้านาที ห้านาที...ทัน!

เขาเชื่อว่าเปี้ยนเฉิงหวังไม่กล้ายื่นมือเข้าช่วยซู่เป่าไปเรื่อย

อย่างมากก็แค่เตือนให้เธอรีบหนี

ด้วยความเร็วของพวกซู่เป่า ถึงเขาจะต่อให้พวกเธอหนีไปก่อนเลยสิบนาที พวกเธอก็หนีจากเงื้อมมือของเขาไปไม่ได้หรอก!