ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 805

ซืออี้หรันจ้องป่า

ซู่เป่าร้องเอ๊ะ “คุณลุงผิดแล้วค่ะ ไม่ใช่ทางนี้นะคะ!”

เปี้ยนเฉิงหวังมองตรง พูดเรียบ “เราจะอ้อมหลบตูซื่อหวัง”

ผีหลายใจสบตากับผีขี้ขลาดทีหนึ่ง มันใช่อย่างนี้เหรอ

แล้วทำไมเมื่อกี้ต้องไปทางนั้น...

เปี้ยนเฉิงหวังก้าวเดียวก็ข้ามไปพันหมื่นลี้แล้ว

พริบตาก็มาถึงริมผาสะบั้นวิญญาณ วางพวกซู่เป่าลง “รีบไปเถอะ!”

จู่ ๆ ซืออี้หรันก็ถามขึ้น “ผู้อาวุโส ตูซื่อหวังรู้ว่าพวกเรามาจากที่นี่ไหมครับ”

เปี้ยนเฉิงหวังมองเขาทีหนึ่ง จากนั้นก็ชะงัก

แล้วจึงตอบ “เขาไม่รู้”

เขาแค่บอกว่าเห็นพวกซู่เป่าตกผาสะบั้นวิญญาณ ไม่ได้บอกว่าพวกเขาขึ้นมาจากผาสะบั้นวิญญาณ

ซืออี้หรันพยักหน้าแล้วพูด “ขอบคุณครับ!”

ว่าแล้วก็จับมือของซู่เป่า จะพาเธอไปเดี๋ยวนั้น

ทว่าเหยาหลิงเยว่เร็วกว่าเขาก้าวหนึ่ง คว้ามือซู่เป่า วิ่งโร่ปานเหาะ

เวลานี้พวกผีหลายใจกับผีขี้ขลาดคือผีขุนศึก กระโดดตามไป แบกซู่เป่าและเหยาหลิงเยว่เหินตัวไปอย่างรวดเร็ว

ซืออี้หรันกำลังจะไป แต่จู่ ๆ ก็ได้ยินเปี้ยนเฉิงหวังพูดขึ้นว่า “เจ้ามีฐานะไม่ธรรมดา เจ้าเป็นใคร”

เปี้ยนเฉิงหวังหรี่ตาจ้องซืออี้หรัน

ซืออี้หรันยืนอยู่ริมผาสะบั้นวิญญาณ ตอบ “พูดไปท่านก็ไม่เชื่อ...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ว่าแล้วก็กระโดดลงไป

ผีชุดแต่งงานแดงกระโดดตามไปทันที ผีคลั่งรักและผีดวงซวยรีบตามอยู่ข้างหลังติด ๆ พวกเขาสามคนอยู่รั้งท้ายก็เพื่อแบกซืออี้หรันเหินตัวลงไปข้างล่าง

ผีชุดแต่งงานแดง “ไอ้หยา ท่านพี่ ท่านทำข้าตกใจแทบตาย!”

ผีดวงซวย “เขาเพิ่งอายุเท่าไร เธอก็เรียกท่านพี่ ๆ ยังเป็นคนอยู่ไหม”

ผีชุดแต่งงานแดงตอบด้วยความสัตย์จริง “มิใช่”

เปี้ยนเฉิงหวัง “...”

เสียงของพวกผีชุดแต่งงานแดงเงียบไปด้วยความรวดเร็ว

เมื่อนั้นเปี้ยนเฉิงหวังจึงหมุนตัวจะกลับที่พัก

ไม่นานตูซื่อหวังก็ตามมาพร้อมกับความใจร้อนพาลเสียเรื่องบางส่วน “เปี้ยนเฉิงหวัง เป็นเจ้าใช่ไหม”

เปี้ยนเฉิงหวังหยิบม้วนตำราออกมาม้วนหนึ่ง ชายตาด้วยความเกียจคร้าน “ตัวอะไร”

ตูซื่อหวังรู้สึกว่าตัวเองถูกด่า แต่ก็ไม่แน่ใจอีก

“เจ้าช่วยเจ้าเด็กสองคนนั้นหนีไปใช่ไหม”

เปี้ยนเฉิงหวังเงยหน้า มองเขาด้วยความเย็นชาและเสียดสี “ข้าไม่ได้ว่างงานเช่นเจ้า”

หยุดหนึ่งวินาที จากนั้นก็เลิกคิ้วเล็กน้อย “อ้อ พวกเขาหนีไปแล้วรึ จุ ๆ ไม่เจอกันนาน ตูซื่อหวัง เจ้าไม่ได้เรื่องอย่างนี้เลยหรือ”

ตูซื่อหวังเดือดดาลสุดขีด “ลู่อี่เชียน!!”

เปี้ยนเฉิงหวังหน้ายิ้มตาไม่ยิ้ม “หืม ถ้าไม่ใช่เจ้าไม่ได้เรื่อง เช่นนั้นก็คือโชคชะตาจะสิ้นสุดแล้ว?”

ตูซื่อหวัง “...”

โชคชะตาคำนี้ทำให้เขาสงบลงได้ฉับพลัน

“เจ้าดีนักนะ!” ตูซื่อหวังสะบัดแขนเสื้อแล้วหมุนตัวจากไป

เปี้ยนเฉิงหวังหน้ายิ้มตาไม่ยิ้ม “ข้าย่อมรู้ ข้าดีมาก!”

-------------------------------------

ซู่เป่า ป้าสะใภ้ใหญ่ ซืออี้หรันและพลพรรคผีลงไปถึงบึงเหมันต์แล้วก็รีบกลับทางเดิม

ซืออี้หรันพูดขึ้น “เดี๋ยว ๆ จะไปจากตรงนี้จริงเหรอ”

ซู่เป่าหันกลับมาปลอบ “พี่อี้หรัน พี่เชื่อหนูนะ!”

ซืออี้หรัน “...”

เชื่อ เชื่อ

เวลานี้ แมวดำตัวสูงใหญ่เท่ระเบิดและน่าเกรงขามกำลังนั่งข้างหลุมยักษ์ที่เกิดจากการขุดเอาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ไปด้วยท่วงท่าที่สง่างาม

ครุ่นคิด

บึงเหมันต์ไม่ใช่ของมัน

แต่ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เป็นของเผ่าแมวนิลของพวกเขา

ตอนนี้มันยังไม่กล้าเชื่อเหมือนเดิม ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์บ้านตัวเองจะถูกเอาไปทั้งอย่างนี้

เมื่อนั้นซู่เป่าจึงสังเกตอย่างละเอียด ยังอยู่ตำแหน่งที่ห่างจากปากถ้ำอีกไกลจริง ๆ

“พ่อต้องเดินเข้ามาเรื่อย ๆ แล้วเคยเดินมาถึงตรงนี้แน่ ๆ”

ทั้งสามเดินหน้าต่อ เห็นปากถ้ำแกะสลักสัญลักษณ์เอาไว้เต็มไปหมดอย่างที่คิด

แต่ละสัญลักษณ์ ซู่เป่าราวกับเห็นท่าทางของพ่อที่เดินหน้าด้วยความยากลำบาก

แต่ไม่รู้เพราะอะไร ตอนที่ยืนอยู่ที่นี่ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนไม่ได้เจอพ่อมานานแสนนานอย่างไรอย่างนั้น

ซู่เป่าพลันกรอบตาแดง แทบอยากจะวิ่งออกไปข้างนอกทันที

ซืออี้หรันกลับหยุดแล้วพูดขึ้นว่า “ซู่เป่า...บอกพ่อฉันที่ ฉันจะกลับไปช้าหน่อยนะ”

ซู่เป่า “อะไรนะคะ”

เธอหันหน้าไป เห็นซืออี้หรันยื่นมือส่งลูกอมให้เม็ดหนึ่ง “ฉันยังไปไม่ได้”

ซู่เป่ารีบพูด “แต่...”

ซืออี้หรันวางลูกอมอยู่ในมือเธอ จากนั้นก็ระบายยิ้มให้ “วางใจเถอะ”

พอพูดจบ เขาก็ย้อนกลับไป

ซู่เป่ากำลูกอม จ้องปากถ้ำเขม็ง อยู่นานก็ไม่พูด

ขณะนี้

มู่กุยฝานยืนอยู่ริมหน้าผา มองเมฆหมอกที่รายล้อมอยู่ตรงหน้าผา

มองกระทะเหล็กที่วางอยู่บนพื้นเป็นครั้งคราว

ครั้งนี้ซู่เป่าลงไปหนึ่งเดือนเต็ม ๆ

“ลูกรัก เมื่อไรหนูจะพุ่งใส่กระทะเหล็กของพ่อนะ...”

มู่กุยฝานหัวใจหนักอึ้ง

พวกเขาคิดไม่ถึง ครั้งนี้ซู่เป่าจะไปหนึ่งเดือน

นายหญิงซูจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เป็นห่วงมาก

ซูอีเฉินก็มาเหมือนกัน ช่วงนี้เขาทำงานอยู่ที่อำเภอหง

ดังนั้นซู่เป่า มาพุ่งชนกระทะเหล็กของพ่ออีกทีเถอะ...

ในดวงตาของมู่กุยฝานคือความมืดมน