ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 809

ดอกชุบวิญญาณกองเบ้อเริ่มทำเอาพลพรรคผีต่างตกตะลึงตาค้าง

ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้ซู่เป่าหลับอยู่ พวกเขายังอยากเขย่าเธอให้ตื่น แล้วมากระโดดโลดเต้นด้วยกัน!

ดวงตาทั้งสองของผีชุดแต่งงานแดงฉายแสงเขียว “รวยแล้ว รวยแล้ว!”

ผีทึ่มฉงนสนเท่ห์ “มาได้ไงเนี่ย ฉันจำได้ว่าซู่เป่าเก็บมาห้าหุบเขาลึกนี่...แล้วเก็บอยู่ในตำหนักพญายมด้วย”

ดอกชุบวิญญาณตรงหน้ากองนี้มีแต่ดอกด้วย ไม่มีหุบเขาลึกลับ

ทอดสายตามองออกไป ที่อยู่ใกล้ที่สุดมีปราณหยินสายหนึ่งขวางอยู่ ข้างปราณหยินคือฮวงซุ้ยที่สร้างเป็นตึกมีหน้าต่าง...นี่คือ ‘บ้าน’ ของบรรดาผี

ด้านหลังฮวงซุ้ยเหล่านี้คือดอกปี้อั้นแถบหนึ่ง นี่คือดอกไม้ที่ผีหลายใจปลูก ตอนหลังเวลาทุกคนเบื่อก็จะไปดูแลมันสักหน่อย ตอนนี้ดอกปี้อั้นแถบนี้กลายเป็นทะเลดอกไม้ไปแล้ว ยาวสุดลูกหูลูกตา

ข้างดอกปี้อั้นคือบึงแห่งหนึ่ง นี่คือน้ำในบึงเหมันต์ที่ซู่เป่านำกลับมา...ถัดไปจึงเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ซู่เป่าแบกกลับมา

เดิมที่อยู่ของบรรดาผีก็อยู่ใกล้กับใจกลางน้ำเต้าวิญญาณ มีต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เป็นศูนย์กลาง ไม่ว่าจะเป็นปราณหยิน แปลงดอกปี้อั้นหรือว่าฮวงซุ้ยของบรรดาผีก็ไม่ถือว่าไกลกัน

ดอกชุบวิญญาณที่อยู่ ๆ ก็โผล่ออกมา ปลูกอยู่ด้านหลังติดกับแปลงดอกปี้อั้น เนื่องจากดอกชุบวิญญาณก็มีสีแดงเหมือนกัน ดังนั้นถ้ามองผ่าน ๆ ไม่สังเกตก็จะไม่เห็น

ผีขี้ขลาดนับ “สี่สิบสามดอกเต็ม ๆ!”

ซู่เป่าเคยบอก เธอรู้สึกว่าในป่าหวยแถบนั้นมีหุบเขาลึกลับยี่สิบสามแห่ง

ห้าแห่งในนั้นถูกซู่เป่าเก็บมาแล้ว อย่างนั้นก็จะเหลืออีกสิบแปดแห่ง

น่าจะมีดอกชุบวิญญาณสิบแปดดอกสิ ทำไมถึงมียี่สิบห้าดอกได้!

แถมดอกชุบวิญญาณพวกนี้ยังมีสีแดงเข้ม สีม่วง สีม่วงมียี่สิบห้าดอกพอดี

เหล่าผีต่างมองหน้ากัน

ผีชุดแต่งงานแดงคิดแล้วก็พูดขึ้น “ใช่หนึ่งกอที่ซู่เป่าบอกหรือเปล่า”

ตอนที่กำลังจะกลับมา ซู่เป่าบอกว่าในหุบเขาลึกลับที่ใหญ่ที่สุดมีหนึ่งกอ

ผีขี้ขลาดพึมพำ “แต่ถึงจะมีหนึ่งกอ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นสีม่วง...”

เขาฉุกคิดที่เปี้ยนเฉิงหวังจงใจอ้อมรอบหนึ่งถึงจะกลับ สงสัยว่าเปี้ยนเฉิงหวังจะเอามาใส่ให้

ผีหลายใจพูดขึ้นพอดี “สงสัยว่าเปี้ยนเฉิงหวังจะเติมให้ส่วนหนึ่ง”

ผีดวงซวยจุ ๆ “ดูสิ ยังเป็นเปี้ยนเฉิงหวังของพวกเราที่ใจกว้างนะ!”

ผีดื้อรั้นหัวเราะเยาะ แย้งกลับ “ใจกว้างอะไร ถ้าใจกว้างจริงแล้วดอกชุบวิญญาณพวกนี้ล่ะ เขาเป็นยมบาลตนหนึ่ง ทำไมตอนเจอกันครั้งแรกถึงให้มาแค่นิดเดียวล่ะ ขี้เหนียว!”

ตามความหมายของเขา ควรให้ซู่เป่าเยอะอีกหน่อย ทางที่ดีก็ให้อาวุธวิเศษที่สุดยอด ยาขั้นเทพที่รักษาอาการบาดเจ็บมาสักหน่อย หรือไม่ก็ของทำนองที่พอโยนไปก็ระเบิดฟ้าไปแถบหนึ่งไปเลย

ยิ่งเยอะก็ยิ่งดี!

ผีคลั่งรักพูดไม่ออก “นายเคยคิดไหมว่าเขาอาจจะให้เยอะไม่ได้ก็ได้”

ผีขี้ขลาดพูด “ใช่ ไม่กล้าให้ไปเรื่อย อีกอย่างเปี้ยนเฉิงหวังเป็นบุคคลระดับนี้ สำหรับเขาดอกชุบวิญญาณก็เหมือนกับดอกไม้ข้างถนน มีอารมณ์ก็เก็บมาสองสามดอก เขาคงมีติดตัวไม่เยอะเท่าไรหรอก”

ของสุดยอดอย่างอื่นอาจมีเยอะ แต่ดอกชุบวิญญาณที่ไม่มีประโยชน์กับเขาอย่างนี้ต้องมีนิดเดียวแน่ มีก็ดีแล้ว

ผีดื้อรั้นเบะปาก ไม่พูด

ผีหลายใจโบกมือ “ช่างมันเถอะ! ไม่ว่ามันจะมาได้ยังไง มันอยู่นี่แล้วก็คือของพวกเรา!”

“รวยแล้ว รวยแล้วจริง ๆ!”

ผีหลายใจนั่งยองลงอยู่ข้างแปลงดอกไม้ด้วยความตื่นเต้น เริ่มดูแลทันที

แล้วยังฉวยตอนที่ผีดวงซวยไม่ทันระวัง กระชากผมที่ทวนกระแสออกมากำหนึ่ง โยนเข้าแปลงดอกไม้!

ตอนแรกเขาอยู่กับร่างยายแก่คนหนึ่ง ยายแก่คนนั้นเพราะลูกชายทำร้ายร่างกายแฟนสาวจนถูกขัง เธอก็เลยไปด่าเซียนเซียนที่เป็นแฟนของลูกชายเธอ

ทีแรกเขากำลังกินเม็ดแตงเริงร่าอยู่ ใครจะรู้ว่าแพล็บเดียวก็เจอเด็กคนหนึ่ง แล้วเด็กคนนี้พริบตาเดียวก็ยกมือจับเขาแล้ว

อยู่ในน้ำเต้าวิญญาณระยะหนึ่ง เห็นว่าเขาเป็นผีที่ถูกจับมาไวที่สุด ตั้งแต่ถูกเจอตัวจนถูกจับตัว ใช้เวลาไม่ถึงสามวินาที

และเป็นผีที่ถูกลืมสนิทที่สุดด้วย พอถูกจับมาแล้วเขาก็ถูกลืมสนิทพร้อมกับผีละโมบ ถูกทิ้งอยู่ในมุมหนึ่งในนี้ แล้วไม่เคยถูกดึงออกไปทำงานมาก่อน

ผีปลิ้นปล้อนบ่นไม่หยุด “ให้ฉันออกไปทำงานจะดีซะกว่า...อุดอู้จะตายอยู่แล้ว...”

ผีขี้ขลาดพลิกตำราหน้าหนึ่ง พูดเรียบ “นายคิดว่านายอยากทำงานให้ซู่เป่าก็ทำได้อย่างงั้นเหรอ”

“ตอนนี้ช่วงทดลองงานนายยังทำได้ไม่ดีเลย ยังคิดจะออกไปทำงานให้ซู่เป่าอีก”

ผีปลิ้นปล้อน “...”

ฟ้ายังรู้ว่าเขากดขวดใบนี้อยู่บนต้นไม้มากี่วันแล้ว!

ผีปลิ้นปล้อนเหนื่อยแล้วจริง ๆ เขาจนปัญญา ได้แต่ใช้ก้นทับหลอดไฟวิญญาณเอาไว้...

จี้ฉางที่อยู่ในหลอดไฟวิญญาณ “?”

ผีปลิ้นปล้อนเพิ่งผ่อนคลาย หลอดไฟวิญญาณที่อยู่ใต้ก้นก็ระเบิดฉับพลัน

ตู้ม...!!

เสียงดังสนั่นหวั่นไหว

ผีขี้ขลาดตกใจแหงนหน้าทันที เห็นผีปลิ้นปล้อนถูกระเบิดปลิวออกไป หัวทิ่มอยู่ในโคลนไกล ๆ

ผีขี้ขลาดเห็นสถานการณ์บนต้นไม้ ตกตะลึงอย่างหนัก