ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 811

รอยร้าวรอยหนึ่งลามไปทั้งบอลแสง จากนั้นก็ปรากฏรอยร้าวอีกสองสามรอยดังแกร๊ก

พวกผีหลายใจอึ้งอยู่ข้าง ๆ ถ้ามองอยู่ไกลอีกหน่อยจะรู้สึกเหมือนลูกเจี๊ยบกำลังฟักตัว...

นาทีต่อมา บอลแสงแตกออกหมดแล้ว ปรากฏเงาของจี้ฉางอยู่ในนั้น!

เขายังคงมีผมสีขาวหิมะเหมือนเดิม หลับตาสนิท ไม่ได้...ใส่เสื้อผ้าทั้งตัว!

ผีหลายใจและผีชุดแต่งงานแดงดวงตาเปล่งประกาย ว้าว นี่คือภาพที่พวกเธอดูได้เหรอ!!!

สวัสดิการของผีร้าย???

เสียดายจัง ‘เปลือก’ บอลแสงดันบังส่วนที่พวกเธออยากเห็นแต่ไม่เห็นซะนี่

ตอนนี้เห็นเพียงเขานั่งขัดสมาธิอยู่ ‘เปลือก’ ปิดส่วนล่างเอาไว้พอดี เผยเพียงให้เห็นไหล่และหน้าอก

ไหล่เขากว้างมาก แขนไหล่มีพลัง กล้ามเนื้อแขนที่เปลือยเปล่ากำยำ เส้นโค้งเว้าสวยงามสมบูรณ์แบบ

ผีหลายใจแทบอยากไปกำจัด ‘เปลือก’ ทิ้งเสีย

“อ้า...ใต้เท้าจี้ฟื้นแล้วหรือ ใต้เท้าจี้หลับลึกมานานอย่างนี้ ต้องหิวแล้วแน่ ๆ! ข้าจะเอาน้ำให้ใต้เท้าจี้เดี๋ยวนี้แหละ!”

ฟิ้ว... ผีชุดแต่งงานแดงแวบตัวตักน้ำในบึงเหมันต์มาแก้วหนึ่ง ก่อนจะลอยตัวขึ้นไปทันที

ผีหลายใจฟิ้วไปเด็ดดอกชุบวิญญาณมาดอกหนึ่ง พูดขึ้นว่า “เธอมันหน้าไม่อาย ใต้เท้าจี้เพิ่งฟื้นจะดื่มของเย็นอย่างนี้ได้ยังไง ต้องกินดอกชุบวิญญาณสิ!”

ทั้งสองผลักกันไปผลักกันมา กระชากผมกันและกัน

ผีขี้ขลาดหน้าเหวอ “นี่ ๆ...พวกเธอให้มันรู้จักความพอดีหน่อย เด็กยังอยู่นี่นะ!”

เขาถีบผีลามกสองตนปลิวไปเลย หยิบดอกชุบวิญญาณในมือผีหลายใจ

ซู่เป่ายังกอดบอลแสงอยู่เหมือนเดิม จ้องหน้าท่านอาจารย์ด้วยความตื่นตระหนก

“ท่านอาจารย์?” ซู่เป่าเรียกเบา ๆ อย่างระมัดระวัง

จี้ฉางหลับตาสนิท ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ

ซู่เป่าสะเทือนใจหนัก ท่านอาจารย์ยังไม่ฟื้นเหมือนเดิม...

แต่ไม่นานเธอก็ฮึดความกล้าอีกครั้ง ไม่เป็นไร อย่างน้อยท่านอาจารย์ก็ไม่ใช่แสงที่ดับได้ทุกเมื่ออีก!

ควบแน่นเป็นร่างวิญญาณแล้ว อีกนานไหมนะกว่าเขาจะฟื้น

“ท่านอาจารย์ ใจเย็น ๆ นะคะ!” ซู่เป่าให้กำลังใจ “ท่านอาจารย์ต้องทำได้แน่ ท่านอาจารย์เก่งที่สุดเลย!”

ผีขี้ขลาดยื่นดอกชุบวิญญาณให้ซู่เป่า “ซู่เป่า ดูสิว่าใต้เท้าจี้ต้องการดอกชุบวิญญาณไหม”

“ค่ะ!”

ซู่เป่ารับดอกชุบวิญญาณมา พาดตัวอยู่ข้างนอกบอลแสง ยื่นดอกชุบวิญญาณไปที่ข้างริมฝีปากของจี้ฉาง

“ท่านอาจารย์ หิวไหมคะ กินดอกไม้หน่อยนะ!”

ริมฝีปากแดงของจี้ฉางปิดสนิท ไม่มีทีท่าว่าจะเปิด

ซู่เป่าคิดแล้วก็งัดปากของเขาทันที ยัดดอกชุบวิญญาณลงไปในปากของเขา

“เด็ดก็เด็ดมาแล้ว ห้ามเสียของ รีบกินเถอะค่ะ!” ซู่เป่าพูด

(จี้ฉาง ??)

หลังจากดอกชุบวิญญาณเข้าปากของจี้ฉางแล้วก็กลายเป็นแสงดวงหายเข้าไปในลำคอของเขาอย่างรวดเร็ว

แพขนตาของเขากระพือเล็กน้อย ท่าทางเหมือนกำลังพยายามตื่น

ซู่เป่าตื่นเต้น “ได้ผล!”

ดอกชุบวิญญาณไม่ได้เด็ดมาเสียเปล่า!

เพียงแต่คราวนี้เธอเด็ดดอกชุบวิญญาณมาห้าดอก...ไม่รู้ว่าจะพอให้ท่านอาจารย์กินได้อีกนานแค่ไหน!

ผีขี้ขลาดยืนอยู่จุดไม่ไกล พูดขึ้นว่า “ได้ผล งั้นก็ลองอีกสักดอกสิ”

ผีหลายใจและผีชุดแต่งงานแดงผลักกันไปผลักกันมาพลางเด็ดดอกไม้แบบแย่งกันนำหน้ากลัวจะรั้งท้าย

แม้ว่าของเหล่านี้จะไม่มีค่ากับเปี้ยนเฉิงหวัง แต่สำหรับซู่เป่ากลับเป็นของที่ต้องการโดยด่วนที่สุด

“ค่ะ!” ซู่เป่าผงกหัวอย่างจริงจัง

ผีขี้ขลาดพูดอีก “ตอนนี้ท่านอาจารย์ของเธอน่าจะไม่อยากได้ดอกชุบวิญญาณแล้ว เมื่อกี้ใช้ไปสามดอกติด ๆ กัน แต่มันไม่ค่อยได้ผลกับเขาเท่าไรเลย สงสัยจากนี้คงต้องอาศัยการรวมสำนึกของเขาเองแล้ว”

“แต่ดอกชุบวิญญาณมีประโยชน์กับเธอนะ ช่วงนี้ยังไม่ต้องลงไป เธอใช้ดอกชุบวิญญาณฝึกบำเพ็ญก่อน ทำให้ตัวเองแข็งแกร่ง”

ซู่เป่าพยักหน้า “หนูก็กินเข้าไปเลยเหรอคะ”

ผีขี้ขลาดคิด “น่าจะอย่างนั้น...”

ตอนนี้เอง ซู่เป่ารู้สึกว่ามีคนเรียกอยู่ข้างนอก

หลังจากพิจารณาครู่หนึ่ง ซู่เป่าก็เด็ดดอกชุบวิญญาณดอกหนึ่งอย่างฟุ่มเฟือยแล้วแวบตัวออกไป

มู่กุยฝานกำลังถือสร้อยข้อมือเชือกที่มีน้ำเต้าวิญญาณอยู่

อยู่ดี ๆ ก็มีเสียงฟิ้ว ซู่เป่าปรากฏตัวฉับพลัน อยู่ในอ้อมแขนของเขาพอดี

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าเอาไว้ ซู่เป่ามองเขา กะพริบตาปริบ ๆ “พ่อ ทำไมเหรอคะ”

มู่กุยฝานตอบ “ยายหนูเรียกหนูออกไปกินข้าวแล้ว”

เขามองดอกชุบวิญญาณในมือของซู่เป่า จดจ้อง “นี่ก็คือดอกชุบวิญญาณเหรอ”

ซู่เป่าพยักหน้า “ค่ะ ใช่แล้ว! ให้พ่อนะคะ!”

เธอวางดอกชุบวิญญาณไว้บนศีรษะของมู่กุยฝาน

ดอกชุบวิญญาณดอกใหญ่ขนาดนั้น ใหญ่พอ ๆ กับกระทะก้นเรียบ วางอยู่บนศีรษะของมู่กุยฝาน

“ฮ่า ๆ พ่อสวยจัง!” ซู่เป่าชมเชย

มู่กุยฝาน “...”