ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 832

ซู่เป่าจ้องเด็กชายที่อยู่ตรงหน้า เดือดดาลเล็กน้อย

แม้เธอไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ยังรู้สึกอยู่รางๆ ว่าพี่อี้หรันไม่ค่อยดีเท่าไรนัก

และยังเกี่ยวข้องกับเด็กชายคนตรงหน้าอีก

จิ่งจั้นจ้องซู่เป่า นัยน์ตามีความอันตรายเล็กน้อย “เธอเป็นอะไรกับซืออี้หรัน”

ซู่เป่ากดความโกรธในใจเอาไว้ พ่อบอกว่าก่อนหน้าที่ยังไม่รู้ความจริงอย่าเพิ่งด่วนตัดสินว่าเป็นคนดีหรือคนเลว

ถ้าความรู้สึกของเธอผิดล่ะ

ซู่เป่าไม่เชื่อว่าจะเกิดเรื่องกับพี่อี้หรัน ครั้งก่อนที่ทางเข้ายมโลกเขายังกำชับเธออยู่เลย บอกกับลุงซือว่าเขาจะกลับมาช้าหน่อย

เธอคิดอยู่ตลอดว่าพี่อี้หรันจะกลับมา

ซู่เป่าเม้มปาก ยังคงจ้องเด็กชายตรงหน้าเขม็ง จากนั้นพูดขึ้นว่า “เขาเป็นเพื่อนของพี่ชายหนู แล้วก็เป็นเพื่อนของหนูด้วย!”

นัยน์ตาของจิ่งจั้นเย็นลง เขารับกระเป๋าหนังสือของจิ่งซิ่วมา แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “งั้นเราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้ว”

เดิมคิดว่าเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ราวกับเป็นคนประเภทเดียวกัน ยังคิดจะสนิทด้วย

แต่ถ้าเธอเป็นพวกเดียวกันกับซืออี้หรันนั่น ก็ไม่จำเป็นต้องคบค้าสมาคมด้วย

จิ่งจั้นหยิบกระเป๋าหนังสือของจิ่งซิ่วมา พร้อมทั้งอุ้มจิ่งซิ่วที่กำลังร้องไห้อยู่ขึ้นมาด้วย พอหมุนตัวได้ก็จะจากไป

ทว่าซูเหอเหวิน ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีล้อมเอาไว้ทั้งสามทาง ขวางไม่ให้เขาไป

นัยน์ตาของจิ่งจั้นเย็นชา

คุณครูที่อยู่หน้าประตูตกตะลึง เมื่อครู่หนูน้อยของโรงเรียนอนุบาลสองคนทะเลาะกันว่าพี่ชายของใครเก่งกว่ากัน พี่ชายของพวกเธอคงจะไม่ได้ชกต่อยกันขึ้นมาจริงๆ หรอกนะ

คุณครูคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้นว่า “หนูๆ จ๊ะ อย่าตีกันเลยนะ ทุกคนล้วนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน...”

จิ่งจั้นเย้ยหยัน “ใครเป็นเพื่อนที่ดีกับพวกเขากัน”

ซู่เป่าแอบกระวนกระวายใจ ทำได้เพียงเค้นถามต่อไปว่า “พี่อี้หรันเป็นยังไงบ้าง พี่ทำอะไรพี่อี้หรัน”

ทว่าจิ่งจั้นกลับมองไปทางเธอ นัยน์ตาเผยความรังเกียจ “สมแล้วที่พวกเธอเป็นพวกเดียวกัน แต่ละคนชอบคิดเองเออเองใช่ไหม เธอเห็นเองกับตาหรือว่ายังไง มาถึงก็ถามว่าฉันทำอะไรซืออี้หรัน”

ซูเหอเวิ่นถามขึ้นว่า “ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะ พวกเราไม่ได้คิดเองเออเอง พี่เองก็ต้องบอกมาก่อนว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น!”

ในตอนนี้เขาลืมเรื่องหัวคนไปซะสนิท

ความหมายของน้องซู่เป่าราวกับว่าเกิดเรื่องขึ้นกับซืออี้หรัน และเกี่ยวข้องกับไอ้หมอนี่

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะสนใจ

จิ่งจั้นพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ตอนที่เดินผ่านหุบเหว ฉันถีบเขาตกลงไป”

ในใจซู่เป่าเคร่งเครียด!

“ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย”

“มีโอกาสรอดแค่โอกาสเดียว ฉันเชื่อว่าถ้าเขาเร็วกว่าฉันสักก้าว เขาก็คงถีบฉันลงไปเหมือนกัน”

เธอคิดว่าเป็นเกมที่เด็กจำลองใช้ชีวิตผู้ใหญ่อย่างนั้นเหรอ ยังถามคำถามโง่เง่าแบบนี้มาอีก

ในใจซู่เป่าเครียด ทั้งร้อนใจและทั้งเดือดดาล “พี่อี้หรันไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก! หนูไม่ได้บอกว่าพี่ทำเพื่อให้ตัวเองรอดไม่ได้ แต่จะถีบคนอื่นลงไปก็ไม่ได้”

เขาแย่งก้าวไปก่อนก้าวหนึ่งก็แย่งไปสิ พี่อี้หรันรั้งท้ายก็จนปัญญาจริงๆ เธอเองก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้เขายกโอกาสรอดชีวิตให้พี่อี้หรันสักหน่อย

เพียงแต่จะเหี้ยมโหดถีบพี่อี้หรันลงไปแบบนี้ไม่ได้หรือเปล่า

เขาหนีไปเป็นคนแรกก็หนีไปก่อนก็สิ้นเรื่องแล้ว ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย

จิ่งจั้นเข้าใจความหมายของเธอ แต่ก็ยังคงไม่เห็นด้วย

“นั่นเพราะเธอไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนั้น! สิ่งประหลาดในหุบเหวฟื้นคืนชีพ ถีบเขาลงไป หนึ่งฉันจะได้ซื้อเวลาให้ตัวเองเพิ่มขึ้นอีกหน่อย สองถ้าเขาตามฉันมาฉันจะทำยังไง”

ถ้าซืออี้หรันตามมา ไล่กวดเขาแล้วช่วงชิงโอกาสรอดชีวิตเพียงหนึ่งเดียวไปล่ะ

ไม่ถีบซืออี้หรันลงไปเซ่นไหว้ฟ้า สิ่งนั้นก็จะทำร้ายพวกเขาสองคนตายไปในชั่วพริบตา

ตายทั้งสองกับตายหนึ่ง ใครก็รู้ว่าต้องเลือกยังไง

เขาไม่ผิด

เกี่ยวกับชีวิตของตัวเอง ใครบ้างไม่สู้อย่างสุดแรงเกิด