ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 848

ผีชายหนุ่มเล่าต่อ

“สะพานนี้เดิมทีท่านเหยียนหลัวหวังเป็นคนสร้างขึ้นมาเพื่อที่จะได้สะดวกสำหรับการเดินทางจากตงไท่หยินไปยังดินแดนเป่ยหยิน แต่เมื่อหนึ่งร้อยปีก่อนมีบุคคลสำคัญคนหนึ่งพังสะพานเพื่อที่จะปราบปรามสิ่งที่อยู่ในหุบเหวผีร้อง…”

พวกผีหยินมาสร้างสะพานสะพานที่นี่เพื่อไถ่โทษจากความผิดที่เคยทำก่อนตาย และผู้ดูแลของพญายมทั้งสิบขุมก็จะเป็นคนสั่งสมบุญให้พวกเขา

ซู่เป่าเข้าใจในทันทีว่า “เป็นแบบนี้นี่เอง…แล้วหุบเหวผีร้องคืออะไรหรอคะ ทำไมถึงได้มีกระดูกเชิงกรานที่เปื้อนเลือดขึ้นๆ ลงๆล่ะ?”

ดวงตาของผีชายหนุ่มขยับไปมาแล้วปรับท่าทางเตรียมจะเล่าต่อ

“ข้างล่างหุบเหวมีอะไรฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ…แต่กระดูกสีขาวนั่นเห็นว่าเป็นทางผ่านไปยังโลกมนุษย์ได้ เป็นเหมือนอุโมงค์ค์หน้าผา…นานๆ ทีจะมีคนชนเข้า”

ซึ่งก็หมายความว่าถ้าผ่านที่นั่น ก็จะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตอย่างอธิบายไม่ได้ ถึงขนาดว่าถูกดึงเข้ามาที่นี่ทั้งตัวและวิญญาณ

“เมื่อก่อนตอนที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ก็มักจะได้ยินเรื่องที่มีคนเกิดอุบัติเหตุ แต่ขุดหายังไงก็หาศพไม่เจอ…น่าจะโดนดึงเข้ามาทั้งตัวแบบนี้แหละมั้ง！”

“ไม่ได้มีแค่กระดูกเชิงกรานหรอกนะ ยังมีกระดูกต้นขา ซี่โครงและกะโหลกศีรษะด้วย…”

มีกระดูกแทบจะทุกอย่าง

ผีขี้ขลาดถามคำถามที่สำคัญที่สุดว่า “กระดูกพวกนั้นขึ้นลงทีหนึ่งใช้เวลานานไหม？”

กระดูกเชิงกรานเมื่อกี้ก็เพิ่งจะขึ้นมาจากข้างล่าง จากนั้นก็ลงไป

ถ้าเกิดรู้เวลาขึ้นลงของกระดูกก็จะสามารถวางแผนที่จะลงไปข้างล่าง…

แต่กลับได้ยินผีชายหนุ่มส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่แน่นะ เพราะต้องดูว่าเขตแดนที่ติดกับโลกมนุษย์จะมีคนตายบ่อยแค่ไหน”

ซู่เป่า “…”

OMG ‘ลิฟต์’ ตัวนี้มาจากคนตายเหรอเนี่ย เมื่อไหร่ที่ที่มีคนตาย เมื่อนั้นก็ลิฟต์ก็จะขึ้นมา…

“ไม่แปลกใจที่จิ่งจั้นเคยบอกว่าคนเรามีโอกาสรอดชีวิตเพียงครั้งเดียว” ผีขี้ขลาดถอนหายใจอีกครั้ง “มันยากเกินไปที่รู้ว่าจะมีคนตายเมื่อไหร่”

ใครจะไปรู้ว่าคนจะตายเมื่อไหร่ มีแต่พญายมเท่านั้นแหละที่รู้…

พอนึกถึงตรงนี้ ผีขี้ขลาดก็หันหลังไปเอ่ยว่า “ใช่สิ มีแค่พญายมเท่านั้นที่รู้！”

ซู่เป่าเข้าใจในทันทีและเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น “ใช่ๆ หนูรู้！”

มีวิธีแก้แล้ววว！

พวกผีขี้ขลาดรีบพาซู่เป่ากลับไปที่บริเวณหน้าผาของหุบเหวผีร้อง！

ซู่เป่าหยิบพู่กันชี้ชะตาออกมาแล้วก็ท่องคาถา “วิญญาณแห่งสวรรค์ วิญญาณแห่งความตาย วิญญาณแห่งความอยุติธรรมจงฟังคำสั่ง! โอมเพี้ยง…”

บรรดาผีทั้งหลาย “？”

แน่ใจนะว่านี่คือคาถา? ไม่ได้ท่องผิดใช่ไหมเนี่ย！

เมื่อร่ายพู่กันชี้ชะตาปุ๊บ ก็เห็นแสงสีทองอยู่ตรงหน้าและในแสงสีทองก็มีชื่อเลื่อนขึ้นมาเยอะมากจนนับไม่ถ้วน

“ที่เพิ่งเลื่อนผ่านไปเป็นชื่อคนที่ตายแล้ว！” ซู่เป่าเอ่ย “ต่อไปก็ขึ้นอยู่กับว่าจะมีคนตายอีกเมื่อไหร่！”

พวกเขาจ้องไปที่แสงสีทอง เหมือนกำลับอ่านซับที่ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ที่ซู่เป่าเพิ่งเอ่ยชื่อไปเป็นวิญญาณที่ตายแล้วทั้งหมด…

ดูเหมือนว่าทั้งหมดนี้จะเป็นรายชื่อของคนที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งหมดในหลายร้อยปีมานี้

ในที่สุดรายชื่อที่เลื่อนขึ้นมาก็เริ่มช้าลง แสงสีทองมีรายชื่อใหม่ค่อยๆ เลื่อนขึ้นมา

รายชื่อเหล่านี้ถูกเลื่อนไปอย่างช้าๆ และมีหนึ่งชื่อในนั้นอยู่ตรงด้านบนของแสงสีทองและตามมาด้วยอีกชื่อหนึ่ง

ผีขี้ขลาดคำนวณถูกแล้ว！

“ซู่เป่า ลุย！”

ผีขี้ขลาดดูเวลาและพาซู่เป่ากระโดดขึ้นไปบนขานั้น！

“เวลาและความเร็วที่ฉันคำนวณน่าจะถูกแล้ว หลังขาอันนี้จมลงไปข้างล่าง รออีกเดี๋ยวก็จะมีคนตายอีกคนโผล่มาและลอยขึ้นไป ผ่านพวกเราไปอย่าฉิวเฉียด”

“ใช้เวลาประมาณห้านาที”

“ซึ่งก็หมายความว่าพวกเราลงไปห้านาทีแล้วตามหาซืออี้หรัน ถ้าหาไม่เจอก็ต้องรีบ ‘เปลี่ยน’ มาขึ้นบนคนตายอีกคนแล้วขึ้นไปทันที เข้าใจไหม？”

ไม่รู้ว่าในหุบเหวมีอันตรายอะไรบ้าง เพราะสิ่งที่ลอยขึ้นมามีแต่ชิ้นส่วนอวัยวะ เหมือนข้างล่างมีอะไรกินคนซ่อนอยู่อย่างนั้นแหละ

ไม่แน่ใจว่าสถานการณ์ข้างล่างเป็นยังไง ทางที่ดีสุดก็คือสำรวจรอบๆ หาเบาะแสก่อน แล้วรีบขึ้นมาทันทีเพื่อวิเคราะห์อีกทีแล้วค่อยลงไปอีกรอบ

ซู่เป่าพยักหน้า “เข้าใจแล้ว！”

อย่างไรก็ตามในชั่วขณะนั้น ที่ใต้หุบเหวเหมือนมีอะไรถูกดึงเข้ามาอย่างแรง แถมสิ่งๆ นี้ยังได้ผลกับวิญญาณคนตายด้วย น้าขี้เหร่ถูกดึงม้วนเข้าไปทันที

“อ้าก! ช่วยฉันด้วยๆ！”

บรรดาผีทั้งหลายรู้สึกว่าวิญญาณของตัวเองกำลังจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ในหมอกที่มืดครึ้มในหุบเหวจู่ๆ ก็มีใบหน้าปรากฏขึ้นมาและถาโถมมาที่พวกเขา！

ใบหน้าคนนี้คือ…

“พี้อี้หรัน？！”

ซู่เป่าช็อค