ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 859

ซู่เป่าหยิบขวดหยกออกมา แล้วกรอกน้ำแร่จิตวิญญาณเข้าไปในปากของจี้ฉาง

จี้ฉางยังลืมตาอยู่ แต่แค่เฉื่อยชาและสูญเสียความตระหนักในตัวเองไป

ท้ายที่สุดไม่ได้เล็งให้แม่นพอ น้ำครึ่งหนึ่งก็เลยหกบนหน้าของเขา แถมยังเข้าตาและจมูกของเขาด้วย

จี้ฉางยกขวานขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและฟันอากาศที่อยู่ตรงหน้า

ซู่เป่ารีบตบๆ เข้าที่หน้าอกของเขา “โอ้ๆ ไม่เป็นไรนะ ใจเย็นๆ…นี่ซู่เป่าเป็นคนล้างหน้าให้ท่านอาจารย์เอง! ท่านอาจารย์จะกลายเป็นผีสำลักไม่ได้นะ！”

（จี้ฉาง “…”）

ใช้น้ำแร่จิตวิญญาณล้างหน้านี่สิ้นเปลืองจริงๆ เลย…ซู่เป่าปวดใจเล็กน้อย คราวนี้ก็เลยไม่กล้ากรอกแรงๆ แล้ว เมื่อกี้เธอรีบร้อนเกินไป

ท่านอาจารย์ อ้าปากนะ อ้า”

ซู่เป่าค่อยๆ ป้อนน้ำแร่จิตวิญญาณเข้าไปในปากของจี้ฉางอย่างระมัดระวัง

คราวนี้ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว

พอน้ำแร่วิญญาณเข้าไปในปากของจี้ฉาง ก็ไหลไปที่คอของเขาอย่างนุ่มนวลและแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา

น้ำแร่จิตวิญญาณเหมือนแสงท่ามกลางความมืดมิด และในที่สุดก็ปลุกจิตสํานึกของจี้ฉางให้ตื่นขึ้นมาได้เสียที

ซู่เป่าเห็นแสงในดวงตาของท่านอาจารย์ และไม่ได้ไร้จุดโฟกัสเหมือนตอนก่อนหน้านี้ เธอถึงค่อยโล่งอกถอนหายใจ

“มานี่ท่านอาจารย์ ดื่มเยอะๆ เลย” ซู่เป่าหยิบขวดน้ำแร่จิตวิญญาณขวดใหม่อีกขวดหนึ่งออกมา และคืนขวดเปล่าให้พี่ฮวาซิน

จี้ฉางก็เลยดื่มน้ำแร่จิตวิญญาณไปอีกขวดหนึ่งไปแบบนี้ และใบหน้าที่เฉื่อยชาของเขาในที่สุดก็มีการแสดงออกมาบ้าง

เขาลุกขึ้นมานั่งอย่างแรง ซู่เป่าคิดว่าตัวเองกําลังจะตกลงไปแล้ว แต่ไม่คิดว่าท่านอาจารย์จะยังคงกอดเธอไว้อย่างแน่น…

จู่ๆ ซู่เป่าก็รู้สึกปวดใจเล็กน้อย ก็เลยไปกอดคอจี้ฉางและเอาหน้าแนบอยู่ตรงไหล่ของเขาแล้วเอ่ยเบาๆ ว่า “ท่านอาจารย์เป็นอาจารย์ที่ดีที่สุดในโลกนี้เลย รีบๆ ตื่นมาเถอะนะ…ท่านอาจารย์！”

จี้ฉางอยู่ในสภาพที่กำลังสับสนอยู่ราวกับว่าเพิ่งจมอยู่ในความฝันที่ลึกมากและไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้

ในขณะนี้เอง ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนเรียกเขาอยู่ข้างหู

เหมือนมีอะไรบางอย่างซุกอยู่ที่ระหว่างคอและแก้มของเขา และรู้สึกจักจี้และอบอุ่น

นี่มัน…ซู่เป่านี่？

ใช่…ซู่เป่า！！

จี้ฉางได้รับข่าวดีสุดๆ จนเขารู้สึกตื่นเต้นและสามารถฝ่าฟันความสับสนวุ่นวายนี้ไปได้และทำให้เขาตื่นในทันที！

หลังจี้ฉางตื่นขึ้นมาก็ประหลาดใจมาก ไม่รู้เลยว่าตัวเองสูญเสียความตระหนักไปตั้งแต่เมื่อไหร่！

“ซู่เป่า！” จี้ฉางหวาดหวั่นเล็กน้อย และมองไปที่ซู่เป่าที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเป็นสิ่งแรก

เห็นแต่เพียงซู่เป่าที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของเขาอยู่ และกำลังดึงเสื้อผ้าของเขาไว้แล้วพูดด้วยหน้าตาเซอร์ไพรส์ว่า “ท่านอาจารย์ตื่นแล้ว！”

“พี่พัน พี่ฮวาซิน อาดวงซวย…ท่านอาจารย์ตื่นแล้ว！”

ซู่เป่าดีใจสุดๆ ความกังวลที่อยู่ในใจก็หายไปในทันที。

จี้ฉางถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว…ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว！”

ตอนนี้ซู่เป่าก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เธอยังเป็นเพียงแค่เด็กน้อยอยู่เลย จี้ฉางรู้สึกว่าตัวเองสูญเสียความตระหนักไปโดยไม่รู้ตัว กลัวว่าซู่เป่าจะเป็นเหมือนกัน

ถึงเวลานั้นในหุบเหวก็จะมีหุ่นเชิดทั้งผู้ใหญ่และเด็กสองคนเดินหลงทางและเฉื่อยชาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งกลายเป็นส่วนหนึ่งของหมอกลึกลับ…

ซู่เป่าชี้ไปที่ทิศทางหนึ่ง “ระบุทิศทางง่ายจะตาย! เดินมาทางนี้！”

จี้ฉางถอนหายใจ “เจ้ายังไม่ได้รับรู้ถึงความน่ากลัวของหุบเหวเลย หมอกลึกลับนั่นที่พวกเราเจอตอนตกลงมาจนถึงตอนนี้ยังไม่ปรากฏให้เห็นอีกเลย กลับเป็นพวกเราต่างหากที่อยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้…”

ในน้ำเต้าวิญญาณ ผีขี้ขลาดพูดเสริมเงียบๆ มาประโยคหนึ่งว่า “พวกเราอยู่ที่นี่มาเป็นเวลาสามเดือนแล้ว”

ซู่เป่าส่งต่อ “ท่านอาจารย์ พวกเราอยู่ที่นี่มาเป็นเวลาสามเดือนแล้ว…”

เดี๋ยวนะ สามเดือนเลยเหรอ？！

ซู่เป่าถึงกับช็อค เธอรู้สึกเหมือนตัวเองแค่นอนหลับไปตื่นเดียวเองนะ เวลาผ่านไปสามเดือนเลยเหรอ？

จี้ฉางก็หนักใจเหมือนกัน เขาสูญเสียความตระหนักและหลงทางไปสามเดือนเลยเหรอ！

จู่ๆ เขาก็นึกถึงใบหน้าของซืออี้หรันที่อยู่ในหมอกลึกลับนั้น และไม่รู้ว่าตอนนี้เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้าง…

ซู่เป่าพูดอย่างรีบร้อนว่า “ท่านอาจารย์ ปล่อยหนูลงมาหน่อย พวกเราต้องรีบวางแผนหาทางออกไปแล้วล่ะ…”

สามเดือนมันนานเกินไป！

ไม่รู้ว่าเวลาในโลกมนุษย์จะผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว พอซู่เป่านึกถึงคุณยายก็กระวนกระวายใจขึ้นมาทันที

ผ่านมานาดขนาดนี้แล้ว คุรยายต้องกังวลมากแน่ๆ เลย แต่ขออย่าล้มป่วยเลยนะ…