ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 862

ก้นหุบเหวลึกอันมืดมิด เนื่องจากยันต์ที่ซู่เป่าแปะ ในโพรงจึงสว่างระยิบระยับ

พอซู่เป่าแปะยันต์กับหน้าผากของซืออี้หรันก็เห็นใบหน้าเขาชัดทันที ใบหน้าขาวเนียนและหล่อเหลาในแต่เดิม ตอนนี้ย่นยู่เป็นริ้วไปหมด

หน้าตอบจนผิดเพี้ยนจากเค้าโครงเดิม แต่ลูกตาทั้งสองกลับมีชีวิตชีวา จ้องเธอเป็นระยะ

พอจี้ฉางได้ยินเสียงก็ถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้น”

ซู่เป่าพูดด้วยความตกใจ “ท่านอาจารย์ พี่อี้หรันถูกดูดจนแห้งแล้วค่ะ!!”

“หน้าเขาเหมือนถูกคนเสียบหลอดแล้วดูดเนื้อไปจนเกลี้ยง...กลายเป็นตาเฒ่าไปแล้ว!”

นี่เพราะถูกหมอกลึกลับกัดกร่อนเหรอ

ซู่เป่าอึ้ง พี่อี้หรันอยู่ที่นี่แค่ไม่กี่เดือนก็กลายเป็นตาเฒ่าไปแล้ว...

เธอรีบลูบหน้าตัวเองและหยิก

ยังดี ๆ ยังไม่กลายเป็นยายเฒ่า ยังเป็นซาลาเปาไส้หมูอยู่เหมือนเดิม!

ไม่อย่างนั้นกลับไปคุณยายต้องปวดใจตายแน่...

จี้ฉางตอบว่าอ้อ ก็แค่เหี่ยวย่นไม่ใช่หรืออย่างไร

ไม่เป็นไร!

ไม่ตายก็พอ...

ทุกครั้งที่จี้ฉางเห็นซืออี้หรันจะรู้สึกจุกอก เหมือนตัวเองเลี้ยงดอกไม้ด้วยความยากลำบากมานาน แต่ถูกลิขิตให้สักวันหนึ่งต้องถูกคนอื่นเด็ดไปอย่างไรอย่างนั้น!

นี่ไม่น่าคับใจหรือ

จี้ฉางสังเกตเจ้าตัวที่อยู่ข้างนอกด้วยใบหน้าที่ไม่สนใจซืออี้หรันสักนิดอย่างมีสมาธิ

ซู่เป่ารีบดำเนินการ เรียกวิญญาณพี่อี้หรันกลับมาเร็วหน่อยจะได้กลับไปเร็วหน่อย

เที่ยวนี้อยู่นานเกินไปแล้ว

ซู่เป่าใช้นิ้วชี้กับนิ้วนางทำมุทรา ตั้งขึ้นอยู่ตรงหน้าผาก

ใบหน้าที่ยังเหมือนเด็กน้อยน่ารัก ตอนนี้มีความเคร่งขรึมเพิ่มขึ้นมาบางส่วน แววตาสุขุม

“ฟ้าใสพิภพศักดิ์สิทธิ์...วิญญาณอิสระ ตัวไร้อุปสรรค สามจิตเจ็ดวิญญาณ...”

นี่คือครั้งที่สองที่เธอเรียกวิญญาณให้ซืออี้หรัน จู่ ๆ ซู่เป่าก็นึกถึงตอนที่ซืออี้หรันถูกลักพาตัวและเจอกันครั้งแรก

เธอเจอเขาในป่า ตอนนั้นเขาเลือดท่วมตัว วิญญาณออกจากร่างแล้วเหมือนกัน

ซู่เป่าเกิดความรู้สึกสงสัยอยู่ในใจนิด ๆ ทำไมวิญญาณพี่อี้หรันออกจากร่างง่ายจังนะ...

แต่แพล็บเดียวความคิดนี้ก็หายไป

ซู่เป่าจดจ่อกับการเรียกวิญญาณ พลังแผ่ออกไปทั่วหุบเหวลึก ราวกับการเรียกที่ไม่มีวันดับสูญ...

ในหุบเหวลึก

ใบหน้าคนคนหนึ่งถูกหมอกลึกลับฉาบเป็นชั้น ๆ ท่ามกลางหุบเหวลึกที่เหมือนกับขมุกขมัวนี้ ใบหน้านี้เลือนราง เห็นไม่ชัดเจน

มันลอยอยู่ท่ามกลางหมอกลึกลับ ล่องลอยไร้จุดหมาย

วิญญาณของซืออี้หรันเหลืออยู่แค่ใบหน้าครึ่งซีกแล้ว หลังจากผ่านมาสามเดือน วิญญาณถูกกัดกร่อนอย่างหนัก ราวกับจะสลายไปกับหมอกนี้

“แสง...”

แสงของเขาล่ะ

ซืออี้หรันล่องลอยจนชินชา จดจำเรื่องราวต่าง ๆ ไม่ได้แล้ว ในสมองมีแต่คำว่า ‘แสง’

เสียงเพียะดังขึ้น ใบหน้าครึ่งซีกของซืออี้หรันหายวับไปกึ่งหนึ่ง เหลือเพียงใบหน้าข้างซ้ายบน

ลูกตาดวงโตสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งทันที เกือบอดใจกระโจนไปหาไม่ได้แล้ว

ส่วนลึกในจิตใต้สำนึกของซืออี้หรันในเวลานี้

เขากำลังหลับลึก กลืนกินหมอกลึกลับเหมือนทำไปตามสัญชาตญาณ ดึงพลังหยินในหมอกลึกลับออกมา รวมอยู่กับฐานวิญญาณครั้งแล้วครั้งเล่า

วิธีการของเขาเหมือนกับซู่เป่า ต่างกันแค่ซู่เป่าใช้กายเนื้อบำเพ็ญ รวมพลังหยินที่จุดตันเถียน

และ ‘จุดตันเถียน’ ของจิตวิญญาณก็คือฐานวิญญาณ ซืออี้หรันรวมพลังหยินไว้ที่นั่น

นอกจากนี้ เนื่องจากตัวประหลาดพิลึกในหุบเหวลึกก่อกวนเขา ดังนั้นเขาจึงสูบพลังหยินพลางดิ้นรน

จิตวิญญาณของเขาจะลอกคราบหมดแล้ว

เพียงแต่ในใจของเขายังมีความร้อนรนอย่างหนึ่ง ทำให้เขาอยากเร่งความเร็วอีกหน่อย ทำให้สำเร็จเร็วหน่อย ไปหาแสงที่เขาต้องการเร็วหน่อย...

ความยึดมั่นนี้ทำให้เขาไม่อาจสงบจิตใจได้

ฟืบ...ฟืบ...

มาถึงช่วงสำคัญที่สุดแล้ว ความเร่งร้อนในใจกลับมากกว่าเดิม ทำให้จิตวิญญาณของเขาไม่เสถียรอย่างหนัก

ซืออี้หรันรวบรวมพลังหยินอย่างร้อนรน กระทั่งไม่อยากแยกพลังหยินออกจากหมอกลึกลับ แต่สะสมมันไว้ในส่วนลึกของฐานวิญญาณเลยอย่างมุทะลุ

ผลของการทำอย่างนี้ก็คือ ฐานวิญญาณใสสะอาดบริสุทธิ์ถูกหมอกลึกลับกัดกินทีละน้อย ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด ได้ยินเพียงเสียงแกร๊ก

ดวงตาของซืออี้หรันที่เหลืออยู่ดวงนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เต็มไปด้วยความพยาบาท

ตัวประหลาดในหุบเหวลึกดีใจพลัน ตอนนี้นี่แหละ!

มันอ้าปากอันใหญ่โตของมัน จะกลืนวิญญาณของซืออี้หรันลงไป!