ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 881

นายหญิงซูเห็นว่าทุกคนเข้าใจผิดจึงรีบพูดอย่างรวดเร็ว “ฉันผิดเอง ฉันหมายความว่าซู่เป่าน่าทึ่งมาก...”

อัจฉริยะ บุรุษจอหงวนโดยแท้!

แม้ว่าสิ่งนี้อาจจะไม่สำคัญมากสำหรับซู่เป่า แต่ผู้ปกครองคนไหนจะปฏิเสธความสำเร็จที่ว่าลูกของตัวเองเป็นอัจฉริยะได้

หลังจากได้ยินคำอธิบายของนายหญิงซูและซูเหอเวิ่น ทุกคนต่างก็ตกตะลึง

ในขณะนั้นก็หยิบสี่สุดยอดวรรณกรรมจีนออกมา พิชัยสงครามซุนจื่อ ซึ่งเมื่อทำการทดสอบกับซู่เป่าก็พบว่าเธอมีความจำดีมากจริง ๆ!

“แหกกฎธรรมชาติไปเลย...” ยัยหานหัวโตอุทานและเต็มไปด้วยสายตาแห่งความอิจฉา “สมองของเธอ...แบ่งให้ฉันครึ่งหนึ่งได้ไหม”

เธอมองที่หัวของซู่เป่า อิจฉาและอิจฉา! นอกจากอิจฉาแล้วก็ยังอิจฉา!

ซูเหอเวิ่นเคาะลงไปบนหัวเธออย่างแรง “เธอคิดว่ามันคือแตงโมหรือไง ถึงแบ่งมันได้เนี่ย”

ยัยหานหัวโตกุมหัวเอาไว้

เฮ้ จริง ๆ แล้ว...ตอนที่พระเจ้าปล่อยสติปัญญาให้โลกมนุษย์ ทำไมตอนนั้นเธอถึงได้หลบซ่อนตัวล่ะ

หลังจากหมดวันหยุดสุดสัปดาห์ ซู่เป่าก็ไปโรงเรียนกับพี่ชายสามคนและพี่สาวอีกหนึ่งคน

ซู่เป่าสะพายกระเป๋านักเรียนใบเล็ก สูดหายใจเข้าลึก ๆ...

เธอหวงแหนวันเรียนของเธอมาก! แน่นอนว่าการไปโรงเรียนเป็นเรื่องดี ได้ไม่ต้องเจอสถานการณ์จริงที่ตรึงใจมากมายแบบนั้น

ปัจจุบันซู่เป่ายังต้องไปสัมผัสประสบการณ์ที่ยมโลก อย่างน้อยก็ต้องคืนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ต้นนั้นให้แมวผี

ดังนั้นเธอจะไม่กลับไปที่อำเภอหงในตอนนี้ ซูจื่อซีและหานหานก็ย้ายมาเรียนที่นี่แล้ว อย่างไรก็ตามพี่น้องก็ต้องอยู่รวมตัวกัน

“ไฮ... ซูเหอเวิ่น นี่น้องสาวของนายสินะ!” เด็กชายตัวน้อยวิ่งเข้ามา

เขามองดูซู่เป่าด้วยความประหลาดใจ ได้ยินมานานแล้วว่าซูเหอเวิ่นมีน้องสาว แต่เธอก็ไม่เคยได้ปรากฏตัวเลย

หนังสือเรียนและการบ้านสำหรับชั้นป.1 ซูเหอเวิ่นและพี่ชายไปรับมาทั้งหมด

ที่แท้นี่ก็คือน้องสาวของซูเหอเวิ่น! โตขึ้นแล้วน่ารักมากจริง ๆ

ทันใดนั้นซูเหอเวิ่นก็ดูระแวดระวังขึ้นมาทันที “อยู่ห่างจากน้องสาวฉันเลย!”

หลังจากพูดจบ เขาก็ดึงมือของซู่เป่าและเดินจากไปอย่างรวดเร็วทันที

เด็กชาย “???” เขาเป็นอะไร ก็แค่พูดประโยคเดียว!

ซูเหอเวิ่นที่เพิ่งเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีเพื่อนร่วมห้องไม่กี่คนเดินเข้ามา “ท็อปซู! นี่น้องสาวของนายเหรอ ว้าว น้องสาวของนายน่ารักมาก!”

ซูเหอเวิ่น “ไป ไป ไป!”

เหล่าเพื่อนร่วมห้อง “???”

ซูเหอเวิ่นดึงซู่เป่าวิ่งกลับไปที่ห้องเรียน เมื่อมาถึงห้องเรียนเขาก็ช่วยหาที่นั่งให้ซู่เป่า นักเรียนทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็หันมามอง

ทุกคนต่างมองมาที่เพื่อนร่วมห้องคนใหม่นี้อย่างสงสัย ซึ่งทำให้ซูเหอเวิ่นรู้สึกไม่สบายใจอีกครั้ง ถ้าในอนาคตน้องสาวมีเพื่อนร่วมห้องและเพื่อนใหม่ เธอก็จะไม่ตามติดพี่ชายคนนี้แล้วใช่ไหม

แงแง เขาช่างน่าสงสาร

“ซู่เป่า ตั้งใจเรียนและตั้งใจฟัง...ไม่ต้องคุยกับคนอื่น ที่พี่จะพูดก็คือไม่พูดคุยขณะเรียน...”

“หลังเลิกเรียนถ้าเบื่อก็มาเล่นกับพี่ได้นะ ไม่สิ เดี๋ยวพี่มาหาเธอเอง!”

ซู่เป่าขมวดคิ้วและพูดอย่างจริงจัง “ฉันไม่ชอบฉายานี้ การตั้งฉายาให้คนอื่นเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง อย่าเรียกฉันว่า มันเทศใหญ่อีก!”

เพื่อนนักเรียนชายจอมซุกซนหลายคนยังคงหัวเราะระรื่น ยิ่งไม่ให้พูดพวกเขาก็ยิ่งรู้สึกสนุกมากขึ้น

ส่งเสียงแบร่ ๆ ๆ สักพักเมื่อเห็นครูประจำชั้นเข้ามาจึงรีบนั่งลง!

“ยืนขึ้น!” ครูประจำชั้นตะโกน และนักเรียนทุกคนก็ลุกยืนขึ้น

ซู่เป่าไม่รู้ระเบียบนี้จึงช้าไปครึ่งจังหวะ แต่ก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

ครูประจำชั้นเหลือบมองที่ซู่เป่าและขมวดคิ้วเล็กน้อย

เธอมาเองเหรอ

เธอไม่ได้มาหนึ่งเทอม ตามหลักแล้วผู้ปกครองของเธอควรมาทักทายให้เธอก่อน ตอนนี้กลับรออยู่ข้างนอก ควรจะนำเธอเข้ามาแนะนำตัวอีกครั้งถึงจะถูก

“ซูจื่อซู่ เธอมาเองเหรอ” ครูที่ปรึกษาหยิบสมุดรายชื่อขึ้นมา

ยิ่งเห็นชื่อนี้ก็ยิ่งไม่สบอารมณ์

ซู่เป่าตอบ “พี่ชายพาหนูมาค่ะ...”

ครูประจำชั้นมีความไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย เธอเกลียดนักเรียนและผู้ปกครองที่เมินเฉยและไม่ปฏิบัติตามขั้นตอนที่สุด

โดยเฉพาะนักเรียนคนนี้ที่พักการเรียนไปหนึ่งปีแล้วตอนนี้กลับมาเรียนตามปกติ ผู้ปกครองก็ควรให้ 'คำอธิบายพิเศษ' แก่เธอ และเข้ามาหาเธอเพื่อขอความเอาใจใส่เพิ่มเติมถึงจะถูก

ผลคือผู้ปกครองของซูจื่อซู่ไม่ได้แสดงอะไรออกมาเลย

[ครูประจำชั้นคนนี้เจ้าระเบียบมาก ไม่ว่าจะเป็นผู้ปกครองหรือนักเรียนเธอชอบคนที่ 'เชื่อฟัง' เธอรับของขวัญ และเป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้น โปรดอย่าเหมารวมว่าครูเป็นแบบนี้ทุกคน!]