ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 899

ขณะนั้น แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวกลับมาก็ได้รับสาย ก่อนจะรีบบึ่งไปยังโรงเรียน

เธอแทบจะร้องไห้ เมื่อเช้าเธอก็เห็นว่าลูกชายของตัวเองนั้นดูเหมือนจะมีอาการบาดเจ็บภายนอกเท่านั้น ทำไมเจ้าอ้วนดำคนนั้นถึงได้ลงมือหนักขนาดนี้

ทำร้ายจนบาดเจ็บภายในเลยเหรอ！

แม่เหลียงเจิ้นอ้าวสุดจะทนแล้ว เธอไม่รู้ว่าครูได้แจ้งแม่ของเจ้าเฮยแล้วหรือยัง!

แต่เธอนั้นโมโหจนทนไม่ไหวแล้ว ก็แค่ตั้งฉายาถึงกับทำร้ายลูกของเธอจนเป็นแบบนี้ ฝ่ายตรงข้ามยังมีหน้ามาบอกให้เธอสั่งสอน

เด็กหัวรุนแรงแบบนี้ต้องเป็นเพราะการอบรมสั่งสอนของครอบครัวพวกเขาแน่!

ตู้ดตู้ด...

“ฮัลโหล แม่เหยี่ยนอวี้! คุณได้รับแจ้งจากครูแล้วหรือยัง”

“ไม่นะ...”

“คืออย่างนี้ ลูกชายของฉันอาเจียนเป็นเลือดอย่างกะทันหันที่โรงเรียน! ฉันคิดว่าเรื่องนี้มันรุนแรงเกินไปหน่อยแล้ว ครอบครัวคุณก็รีบ ๆ มาเถอะ เหยี่ยนอวี้ของพวกคุณทำร้ายลูกชายฉันจนเป็นแบบนี้! นี่มันโหดร้ายเกินไปจริง ๆ...”

น้ำเสียงแม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวฟังดูไม่ดี พอพูดจบก็วางสาย

อีกฝ่ายน่าโมโหจริง ๆ ลูกชายเธอไม่เป็นอะไรมากก็ดี แต่ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็ เธอไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปแน่!

ทางด้านครูเสี่ยวโอว กำลังอุ้มเหลียงเจิ้นอ้าวปรี่ไปยังห้องพยาบาลด้วยอาการหอบแฮ่ก ๆ

เหลียงเจิ้นอ้าวหันศีรษะอย่างไม่สบายใจพลางตะโกนว่า “ครูผมสบายดี!”

ครูเสี่ยวโอวหอบหนัก ก่อนจะพูดว่า “เธออาเจียนเป็นเลือดยังไม่เป็นไรอีกงั้นเหรอ พอแล้วเธอไม่ต้องพูดแล้ว รอเงียบ ๆ”

แพทย์ประจำโรงเรียนได้ยินว่ามีคนอาเจียนเป็นเลือด ก็รีบมาตรวจ ดูสีหน้าเขาก็ปกติดีนะ...เจ้าตัวเล็กดูปกติดีมาก เลือดออกภายในสีหน้าไม่ใช่แบบนี้

“เธอไม่สบายตรงไหน” แพทย์ประจำโรงเรียนถาม

เหลียงเจิ้นอ้าวเขินอายไม่พูดอะไรอยู่พักหนึ่ง

หลังจากแพทย์ประจำโรงเรียนกับครูเสี่ยวโอวซักถาม ในที่สุดเขาก็พูดว่า “ตอนเช้าผมกับเฮยเหยี่ยนอวี้ต่อยกัน เขาทำปากผมเลือดออก”

ระหว่างทางที่เขาวิ่งมาห้องเรียนเขาถุยน้ำลายไปสองครั้ง ในน้ำลายก็มีเลือดปนอยู่ด้วย

สุดท้ายเมื่อไปถึงห้องเรียน พอรู้ว่าในปากตัวเองมีเลือดออกเขาก็คอยอยากจะถุยน้ำลายออกมาเรื่อย ๆ

แต่ว่าในห้องเรียนไม่สามารถถุยน้ำลายตามใจได้

“ผมก็อดทนอมไว้ในปาก”

“น้ำลายในปากก็เยอะขึ้นเรื่อย ๆ ผมก็ยิ่งไม่สามารถถุยออกมาได้ตามใจ!”

“แต่ตอนที่ครูให้ทุกคนอ่านออกเสียงบทความ...” เหลียงเจิ้นอ้าวพูดด้วยใบหน้าเศร้า “ผมเลยทำได้เพียงต้องกลืนน้ำลายลงไป”

แต่เมื่อรู้สึกว่าน้ำลายเปื้อนเลือดนั้นสกปรกแถมยังมีกลิ่นคาว

พอกลืนเข้าไปเต็มคำ ก็เลยรู้สึกพะอืดพะอมคลื่นไส้ขึ้นมาทันที

“ต้องโทษแม่ผม! ตอนเช้าให้ผมกินจนอิ่มเกินไป! สิ่งที่อยู่ในท้องก็เลยอาเจียนออกมา!”

สิ่งที่อยู่ในกระเพาะจะขย้อนออกมา จบเห่สิแบบนี้ ยิ่งอาเจียนอออกมาไม่ได้ จึงทำได้เพียงฝืนกลืนมันลงไป

โอ้วพระเจ้า กลิ่นแรงขนาดนั้น ในที่สุดเขาก็อาเจียนออกมา

เขาพยายามจะเอามือปิดปากไว้ แต่เผลอกัดริมฝีปากจึงทำให้เลือดยิ่งออก ก็เลยพยายามกลืน กลืนลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งอ้วก ทั้งน้ำลาย... ก็เลยดูเหมือนว่าอาเจียนเป็นเลือดเต็มปาก

แม่เหลียงเจิ้นอ้าวที่กำลังร้องไห้และกล่าวหาเฮยเหยี่ยนอวี้ก็กลับกลายเป็นแข็งทื่อ

“ไม่...ไม่เป็นอะไรจริง ๆ เหรอ”

แพทย์ประจำโรงเรียนตอบ “ไม่เป็นอะไรจริง ๆ คุณรีบกลับไปเอาเสื้อผ้ามาให้เด็กเถอะ!”

เหลี่ยงเจิ้นอ้าวที่นอนอยู่บนเตียง ในขณะนี้รู้สึกเพียงว่าแม่ของเขาขายขี้หน้าจริง ๆ

เขาเม้มปากไม่ส่งเสียงสักแอะ

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวรีบเช็ดน้ำตาแล้วยิ้ม “ดูสิฉันนี่มัน... กังวลมากเกินไป เห้อ... ครูเสี่ยวโอวหัวเราะฉันแย่เลย!”

ใบหน้าและหูของเธอแดงก่ำด้วยความอับอาย

โดยปกติแล้วเธอไม่ได้เป็นแบบนี้ เธอมักจะชอบพูดให้ร้ายเด็กคนอื่นต่อหน้าครู นั่นทำให้ความประทับใจที่ครูมีต่อเธอนั้นแย่มาก ๆ!

มันน่าโมโหไอ้เด็กคนนี้จริง ๆ ทำแบบนี้เธอก็อับอายขายขี้หน้าน่ะสิ

ขณะนั้นเองเธอก็มองเห็นสิ่งสกปรกบนเสื้อผ้าของครูเสี่ยวโอว

เธอจึงรีบพูดว่า “ตายแล้ว ครูเสี่ยวโอว เสื้อผ้าของคุณสกปรกหมดแล้ว!”

ครูเสี่ยวโอวโบกมือ “ไม่เป็นไร... เปื้อนนิดหน่อย เช็ดออกก็โอเคแล้ว”

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวส่ายหัว “จะได้ยังไงล่ะ ต้องขอโทษจริง ๆ ครูเสี่ยวโอวปกติแล้วคุณจะสอนเด็ก ๆ ด้วยจิตวิญญาณความเป็นครู มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเด็ก ๆ ถึงขนาดเต็มใจเสียสละเวลาส่วนตัวราวกับเทียนที่แผดเผาตัวเองเพื่อแสงสว่างของเด็ก ๆ... พวกเราจะกล้าให้คุณเข้าสอนพร้อมเสื้อผ้าสกปรกได้ยังไง!”

ครูเสี่ยวโอว “…”

แพทย์ประจำโรงเรียน “…”