ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 905

เหลียงเจิ้นอ้าวต่อยกับเฮยเหยี่ยนอวี้เพราะเรื่องการตั้งฉายา ครูเสี่ยวโอวก็เลยอบรมว่าเรื่องนี้ทำไม่ถูก

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นแม่ของเฮยเหยี่ยนอวี้และนายหญิงซูออกมาพร้อมกัน

เด็ก ๆ ของสองบ้านนี้ที่เป็นคนทำร้ายลูกชายของเธอทำไมถึงมารวมตัวกันได้ล่ะ

คงจะจริงที่คนที่มีนิสัยเหมือนกันก็มักจะอยู่ด้วยกัน ทั้งสองครอบครัวนี้ชอบสอนให้ใช้ความรุนแรง เธอต้องอยู่ห่างจากพวกเขา!

“คุณยายซูจื่อซู่นี่นา!” แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวก้มหน้าเล็กน้อย “สวัสดีค่ะทุกคน”

นายหญิงซูเพิกเฉยต่อเธอ ส่วนแม่ของเฮยเหยี่ยนอวี้ก็ยิ่งไม่สนใจเธอ น้ำเสียงที่แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวโทรมาเมื่อกี้นั้นเหมือนกับกำลังกล่าวหากัน ทำให้เธอไม่สบอารมณ์เอามาก ๆ

ลูกชายตัวเองตั้งฉายาให้คนอื่นไม่รู้จักสั่งสอน โดนต่อยก็สมควรแล้ว

“งั้นฉันไปก่อนนะ!” แม่ของเฮยเหยี่ยนอวี้ได้พบกับนายหญิงซูโดยบังเอิญ

แม่ของเฮยเหยี่ยนอวี้รีบไปโรงเรียน แต่ปรากฏว่าเหลียงเจิ้นอ้าวไม่ได้อาเจียนเป็นเลือด เมื่อเธอกำลังกลับนายหญิงซูก็เข้ามาทักทายเธอกับครูเสี่ยวโอว

ทั้งสองเพิ่งรู้จักกันเมื่อกี้นี้

ทั้งสองกำลังจะกลับ ก็เลยเดินออกมาพร้อมกัน

รอยยิ้มที่สุขุมใจกว้างปรากฏบนใบหน้านายหญิงซู เป็นใบหน้าที่ดูดีมาก “โอเค โชคดีนะ”

แม่ของเฮยเหยี่ยนอวี้โบกมือแล้วขึ้นรถจากไป

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวถูกเมิน รู้สึกเขินอายและไม่ยุติธรรมอยู่ในใจ

หมดคำจะพูด หยิ่งอะไรขนาดนั้น เมินคนอื่นแบบนี้ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย

เธอก็ขี้เกียจจะสนใจพวกเธอ!

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวไปลงชื่อที่ป้อมยามอย่างไม่สบอารมณ์สุด ๆ

นายหญิงซูรอประมาณครึ่งนาที รถออฟโรดที่ดูน่าเกรงขามของมู่กุยฝานก็หยุดอยู่ตรงหน้าเธอเสียงดังเอี๊ยด

มู่กุยฝานชะโงกหัวออกมาแล้วเรียกนายหญิงซูว่า “แม่”

ตามมาด้วยรถไมบัคคันเรียบหรูของซูอีเฉินที่แล่นมาจอดอย่างมั่นคง

ซูอีเฉินลงจากรถ เปิดประตูให้นายหญิง แล้วถามว่า “ซู่เป่ากับเหอเวิ่นมีปัญหาอะไรไหมครับ”

นายหญิงซูโบกมือ “จะมีอะไรล่ะ แต่ไหนแต่ไรซู่เป่าไม่เคยทำให้ต้องกังวล...”

ส่วนซูเหอเวิ่นนั้น...

ตอนผ่านไปห้องเรียนไม่เห็นเขา ในใจก็รู้สึกแปลก ๆ อยากจะถามครู แต่จู่ ๆ ก็คิดอะไรได้...

ก็เลยไปดูที่ห้องเรียนของซู่เป่า ซู่เป่าก็ไม่อยู่เหมือนกัน ทั้งสองคนคงจะไป “ทำธุระ” ด้วยกันแล้ว

คงจะแอบออกไป แน่ล่ะนายหญิงซูจะไม่ไปแกว่งเท้าหาเสี้ยนถามครู บางทีครูอาจไม่รู้ และถ้าเธอถามอาจจะเป็นการเปิดเผยความลับก็ได้

“ฉันจะไปคุยเรื่องเครือข่ายผู้ปกครองกับผู้อำนวยการโรงเรียน” นายหญิงซูกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าด้านหลังซูอีเฉินก็มีรถมาจอดอีกคันหนึ่ง

ไม่คาดคิด ผู้นำที่รับผิดชอบกิจการในอำเภอจะมาด้วยตนเอง ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าซูอีเฉิน ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และไม่รู้ว่ากำลังพูดเรื่องอะไรกัน

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวเดินเข้าไปในโรงเรียนแล้ว แต่เธอก็หยุดกะทันหัน ก่อนจะซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงดอกไม้พร้อมกับมองดูด้วยความประหลาดใจและความสงสัย

เธอจะต้องรีบบอกลูกชายของเธอทันที...

การตั้งฉายาให้คนอื่นผิดจริง ๆ ให้ไปขอโทษซูจื่อซู่ แล้วให้ลองตีสนิทกับซูจื่อซู่ดู...

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวจึงรีบไปที่ห้องพยาบาลพร้อมกับความคิดแบบนี้

ในขณะนั้นเอง ครูเสี่ยวโอวก็กำลังอบรมเหลียงเจิ้นอ้าว

โอกาสแบบนี้หาได้ยาก เธอจึงไม่ได้รีบไปสอน อย่างไรก็ตามจะสอนหนังสือเมื่อไรก็สอนได้ อาจจะพลาดวิชาภาษาจีนไปหนึ่งคาบได้ แต่เหลียงเจิ้นอ้าวไม่สามารถขาดบทเรียนชีวิตที่สำคัญนี้ได้อีกต่อไป

“เหลียงเจิ้นอ้าว ลุกขึ้นมาดื่มน้ำสักแก้วสิ!” ครูเสี่ยวโอวรินน้ำให้เขาก่อน

เหลียงเจิ้นอ้าวดูท่าทีเคอะเขิน เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “ผมไม่อยากดื่ม”

ครูเสี่ยวโอววางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะแล้วถามอย่างจริงจัง “คราวนี้ทำให้ตัวเองทุลักทุเลแบบนี้ ไม่มีเสื้อผ้าใส่ มันคงรู้สึกไม่ดีใช่ไหม”

เหลียงเจิ้นอ้าวส่งเสียงอื้อ

ครูเสี่ยวโอวก็พูดอีก “ครั้งนี้มันเป็นเพียงการเข้าใจผิด ลองคิดดูสิว่าถ้าเธอถูกทุบตีมีเลือดออกจริง ๆ เธอจะรู้สึกแย่แค่ไหน”

“เวลาที่พวกเพื่อน ๆ ทำร้ายเธอในโรงเรียน คงไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าเธอออกไปสู่สังคม จะไม่มีใครให้อภัยเธอ…”

เหลียงเจิ้นอ้าวไม่ได้พูดอะไร ก็แค่เลือดออกไม่ถึงกับตาย เขาเป็นลูกผู้ชายเขาไม่กลัวหรอก

ครูเสี่ยวโอวพูดว่า “การตั้งฉายาให้คนอื่นเป็นเรื่องผิด เป็นสิ่งที่ไม่มีมารยาทอย่างยิ่ง ลองคิดดูสิถ้าถูกเรียกฉายาที่ตัวเองไม่ชอบ เธอจะมีความสุขไหม”

เหลียงเจิ้นอ้าวเม้มปากไม่สนใจ “ก็แค่ตั้งฉายาเอง พูดอย่างกับเป็นเรื่องใหญ่เลย”