ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 908

ซูลั่วคือลูกชายซุปตาร์ของย่าซูจื่อซู่ ไม่ใช่เรื่องโม้

แล้วคนอื่นที่เป็นกัปตันเครื่องบิน…วิศวกร…ทั้งหมดก็คือเรื่องจริงหรือ?

นี่คือครอบครัวที่มีรายได้ต่อปีระดับสิบล้านจนถึงร้อยล้านเชียวนะ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีมหาเศรษฐีอยู่ข้างกายเธอ!

ยังมีชายหนุ่มที่ไม่ได้ลงมาจากรถออฟโรดคันนั้นอีก ได้ยินว่าเป็นถึงผู้บริหารระดับสูง

ตระกูลนี้มีทั้งเงินและอำนาจ！

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่ทำผ่านมา เพราะตอนที่ลูกชายเธอไปทะเลาะตบตีกับลูกของตระกูลนี้ เธอน่าจะให้ลูกชายไปขอโทษซูจื่อซู่…

ไม่น่าเห็นแก่ความสะใจในตอนนั้นเลย

ถ้าอดทนอีกนิด ตอนนี้คงจะได้เป็นเพื่อนกันแล้ว และถ้าได้ไปเที่ยวหากันที่บ้าน ไม่แน่ว่าป่านนี้เธอคงจะได้เจอนักแสดงในดวงใจอย่างซูลั่วก็เป็นได้…

ถ้าได้สนิทชิดเชื้อกับคนเช่นนี้ คงไม่ต้องมาคอยประจบสอพลอให้มากมาย เดินตรงไปต่อหน้าครูใหญ่ได้อย่างง่ายดาย ลูกชายของตัวเองก็จะได้รับการดูแลอย่างดีจากคุณครูในทั้งโรงเรียน…

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวรู้สึกเศร้าใจ จนไม่รู้จะอธิบายยังไง มันอัดอั้นอยู่ในอก ไม่สามารถมีความสุขขึ้นมาได้เลย

เมื่อหันไปมองดูกระโปรงตัวนั้นที่อุตส่าห์ลงทุนซื้อมาในราคาแพง ยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บช้ำใจ คิดจะประจบครูเสี่ยวโอวแต่ก็ทำไม่สำเร็จ

ความรู้สึกตอนนี้เหมือนทำอะไรก็ผิดพลาดไปหมด!

ถึงแม้ว่าของสิ่งนั้นเดิมทีจะไม่ใช่ของตัวเอง…แต่ก็รู้สึกราวกับว่าตัวเองได้สูญเสียสิ่งของสำคัญไป ทำให้กลุ้มใจยิ่งนัก

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวถอนหายใจไปเฮือกหนึ่ง ก่อนที่จะหยิบชุดกระโปรงนั้นเดินออกไป ดูว่าจะสามารถคืนกลับไปได้ไหม เพราะยังไงตัวเธอก็ใส่ไม่ได้…

สุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถคืนได้ ทำได้แค่เปลี่ยนไซส์หรือเปลี่ยนแบบให้เธอ

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวเลือกดูไปมา สุดท้ายก็เลือกเป็นชุดกระโปรงลายดอกไม้ที่เธอสามารถใส่ได้เพื่อให้มันจบเรื่องซะที

เรื่องราวครั้งนี้ก็เหมือนกับชุดกระโปรงที่ซื้อมาในราคาแพงแต่ก็ใช้การไม่ได้ ได้แต่แขวนเก็บเอาไว้ในตู้เสื้อผ้า ใส่ไปก็ไม่ใช่ชุดที่ตัวเองชอบ ไม่ใส่ก็เสียดายเงินที่อุตส่าห์ซื้อมาในราคาแพง ไม่นานก็ค่อยๆสะสมจนกลายเป็นหนามที่คอยทิ่มแทงใจเธออยู่ตลอดเวลา

พู่กันชี้ชะตาของซู่เป่าลอยอยู่ตรงหน้า เหมือนกำลังเห็นภาพสะท้อนในน้ำ มองดูชุดกระโปรงตัวแพงของคุณแม่เหลียง

“มีหลายเรื่องที่เหมือนกับชุดกระโปรงตัวนี้ใช่ไหมคะอาจารย์” ซู่เป่าหันไปมองข้างๆ วันนี้อาจารย์จะได้ออกมาแล้ว

จี้ฉางขานตอบกลับมาเบาๆ “ในตู้เสื้อผ้าของทุกคนก็มีชุดกระโปรงแบบนี้แขวนเอาไว้อยู่”

ซู่เป่าเกิดความสงสัย มีทุกคนเลยเหรอ?

แต่ในตู้เสื้อผ้าของเธอไม่มี

จี้ฉางลูบหัวของเธอไปมาด้วยความเอ็นดู “เมื่อโตขึ้นเจ้าก็จะเข้าใจได้เอง”

ซู่เป่าพยักหน้า “ค่ะ อาจารย์”

“จริงด้วยอาจารย์ พวกเราจะต้องรีบคืนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ให้กับแมวผีแล้ว!”

จี้ฉางพูดตอบว่า “พวกมันน่าจะยังไม่รีบร้อน”

ซู่เป่าทำตาขวาง “อาจารย์ ท่านคงคิดอยากจะแขวนเอาไว้บำเพ็ญต่อล่ะสิ~”

จี้ฉางหรี่ตาเบาๆ “พูดจาเหลวไหล เห็นอาจารย์เป็นคนเช่นนี้หรือ”

ซู่เป่าทำสีหน้าสงสัย ‘ท่านคิดแบบนี้อยู่มิใช่หรือ’ แก้มกลมๆอันแดงระเรื่อนี้ กระพริบตาไปมาอย่างไร้เดียงสา

จี้ฉาง “…”

เขายอมรับก็ได้ แล้วแต่เธอจะพูดยังไง

จี้ฉางยิ้มเบาๆ “อาจารย์ทำเช่นนี้เพราะหวังดีต่อเจ้า? ช่างไม่เห็นใจกันบ้างเลย”

เขาแค่อยากจะเก่งมากขึ้นอีกหน่อย เพื่อจะได้คอยปกป้องดูแลเจ้าให้ดี

ครั้งหน้าถ้าได้ไปที่ยมโลกอีก เขาหวังว่าจะได้ปกป้องเจ้าลูกศิษย์ตัวน้อยให้เดินทางไปอย่างสง่าผ่าเผย!

ส่วนเรื่องแมวผี…เอ่อ ตอนนี้พวกมันก็มีพลังมากพอสมควรแล้ว ยังไม่เร่งรีบ!

ซู่เป่ายิ้มอย่างดีใจ วิ่งออกจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว “ไปกันเถอะ หนูจะไปหาลุงสี่เพื่อถ่ายหนังแล้ว!”

ที่จริงแล้วเธออยากจะคืนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ให้เรียบร้อย จากนั้นก็กลับจิงตูพร้อมกับทุกคน

ซูเหอเวิ่น “?”

ดีมาก เขาดีใจจนลืมประโยคเดิมไปชั่วขณะ

ซูเหอเหวินทำหน้าบึ้ง!

หานหานรีบพูดขึ้นว่า “พี่ใหญ่อย่าเพิ่งรีบร้อน ตอนแรกหนูจำได้แล้ว จำได้จริงๆนะ แต่มันก็นึกไม่ออกขึ้นมาอย่างกะทันหัน พี่เข้าใจไหม?”

ซูเหอเหวินทำสีหน้าไร้ความรู้สึก “ไม่เข้าใจ และไม่เคยเป็นมาก่อน”

หานหาน “…”

“ผู้คนสัญจรไปมาอาจสิ้นใจ ออไม่ใช่ อย่างเศร้าใจ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “พี่หานหานเมื่อไหร่จะมีความจำที่ดีกว่านี้หน่อย”

หานหานถอนหายใจ “ความจำของฉันดีมาตลอด แต่ไม่รู้เพราะอะไรเมื่อไหร่ที่เจอกับเรื่องการเรียน ก็จะทำให้ความจำเหมือนถูกแช่แข็งไปชั่วขณะ”

ซู่เป่า “สามารถอธิบายให้นักเรียนหลังห้องกลายเป็นคนน่าสงสาร ถือว่าพี่ก็ฉลาดอยู่เหมือนกัน!”

หานหานโบกมือ “ฉันแค่เห็นว่าความหมายของมันก็ไม่ต่างกันมาก จู่ๆก็คิดขึ้นมาได้ว่าคนสัญจรไปมาอาจเจอผี ถ้าแต่งประโยคแบบนี้คราวหน้าก็จะแก้ไขได้ยาก…”

ตอนแรกเธอก็จำได้ว่าเป็นประโยคอย่างเศร้าใจ

ซู่เป่ายิ้มกระตุกมุมปาก “ก็จริงอยู่นะ”

เทศกาลเช็งเม้งฝนตกโปรยปราย ถ้าบนถนนมีคนสัญจรน้อยบวกกับบรรยากาศที่มืดมิด ก็อาจจะเจอผีได้ ถ้าเจอผีก็ต้องตกใจกลัว ถ้าตกใจสุดขีดก็ ‘อาจสิ้นใจ’ ได้

ไม่ผิดอะไร!

เมื่อหานหานเห็นรอยยิ้มของน้องสาว ก็มีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น…เหมือนมีความหมายแอบแฝง?

แค่คิดก็ถึงกับขนลุกซู่ขึ้นมา?

น้องสาวคนนี้แอบทำอะไรไม่ดีอยู่ลับหลังเธอหรือเปล่า?