ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 922

“อ้ากกกก”

หลีจื่ออานกรีดร้อง！

ไม่รู้ว่าจี้ฉางใช้วิธีอะไรทำให้ที่คอของเขามีรอยแผลฉีกตั้งแต่ตรงคอลงไปอย่างกับใบหน้าถูกฉีกไปด้วยอย่างนั้นแหละ！

หลีจื่ออานรีบเอากระพรวนออกมาฟาดที่ตัวของจี้ฉางแล้วก็กดกระพรวนอย่างแรง！

แต่ทันใดนั้น กระพรวนอันนั้นก็ถูกจี้ฉางคว้าไว้！

จี้ฉางคว้ากระพรวนมาได้อย่างง่ายดายแล้วเอามาตรวจสอบอย่างละเอียด

“เจ้าฆ่าข้ายังไม่พอ ยังจะเอาของที่ข้าเคยให้เจ้ามาป้องกันอีกรึ？” จี้ฉางยิ้มเย้ย “หลีจื่ออาน เจ้าอยากจะเอาชนะข้าไม่ใช่？ แล้วทำไมถึงทำกระพรวนของตัวเองไม่ได้ ต้องมาใช้ของที่ข้าเคยให้เจ้ากันเล่า？”

“นี่มันช่าง…ทุเรศเหลือเกิน”

นัยน์ตาที่แฝงไปด้วยความเย็นชาของจี้ฉางมองไปที่กระพรวน ทันใดนั้นกระพรวนที่อยู่ในมือก็กลายเป็นฝุ่นผงทันที！

หลีจื่ออานหัวตื้อไปหมด กระพรวนอันนี้ถือเป็นสมบัติของชาติที่สมชื่อแท้ๆ ในโลกนี้มีเพียงเขาและฝ่าบาทเท่านั้นที่มีกระพรวนอยู่คนละอัน…

แต่ตอนนี้กลับโดนจี้ฉางทำลายอย่างง่ายดาย！

เขา…ตอนนี้เขาเป็นอะไรกันแน่…！

หลีจื่ออานรีบคิดไปไกลถึงอนาคตก่อนที่จะโดนฟาดอย่างแรงอีกครั้ง！

โครม——

แจกันที่วางอยู่ข้างๆ ถูกชนจนล้มเสียงดังโครม

ชาดแดงที่อยู่ในแจกันกระจายไปทั่วพื้น

เครื่องรางชาดแดง！ หลีจื่ออานไม่สนใจอะไรทั้งนั้นรีบไปหยิบชาดแดงแล้วหว่านไปข้างหน้าอย่างแรง！

หลีจื่ออานโมโหกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งและหว่านชาดแดงอย่างบ้าคลั่งไปด้วย

“ไปตายซะ…ไปตายซะ！”

“ข้าจะฆ่าเจ้าให้ได้ๆ！”

ฟิ้ววว…

ชาดแดงปลิวว่อนไปทั่วคล้ายกับเลือดที่กระจายไปทั่วตอนที่หรูหรู่โดนตัดหัว

ในห้องเงียบสงัดลงทันที เงาที่ไม่ขาวตรงหน้าจู่ๆ ก็หายไปทันที

หลีจื่ออานที่ถูกรังแกอย่างรุนแรงเบิกตามองไปข้างหน้าก็เห็นว่าจี้ฉางหายไปแล้ว

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรู้สึกเจ็บแสบที่ใบหน้าของเขา ก็เลยอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมาส่องหน้าของตัวเองผ่านกระจกทองเหลือง…

กลับเห็นว่าใบหน้าครึ่งหนึ่งโดนฉีกจนเละและเลือดท่วมไปหมด ส่วนอีกครึ่งหนึ่งก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน หนังที่ถูกฉีกออกทำให้เกิดรอยแผลที่น่าสยดสยอง

“อ้ากกก…”

หลีจื่ออานมือไม้สั่นไปหมด ไม่กล้าที่จะไปจับด้วยซ้ำไปและรู้สึกเจ็บปวดจนเกือบจะเป็นลมพับไป

“แค่นี้ก็เจ็บแล้วรึ？” เสียงของจี้ฉางดังขึ้นในหูของเขา

เขาเห็นแม้กระทั่งสมองของตัวเองกำลังดิ้นอยู่！

ในมือของจี้ฉางเต็มไปด้วยเลือดสด แถมยังทำมือ ‘ชู่ว’ ให้เขา “ไม่ต้องรีบ มีข้าอยู่รับรองว่าเจ้าไม่ตายง่ายๆ”

เสียงกรีดร้องของหลีจื่ออานทำให้คนอื่นๆ ต่างตกใจ ชายชราคนหนึ่งที่มีผมหงอกและหลังค่อมถูกคนหามเข้ามา

พอเปิดประตูมาก็เห็นภาพสยดสยองนี้เข้า！

ใบหน้าของหลีจื่ออานเต็มไปด้วยเลือด ส่วนกะโหลกศีรษะก็หายไป และในมือจี้ฉางยังถือของสีขาวๆ ไว้ และข้างบนมีผมสีดำๆ ติดอยู่…

ซึ่งมันก็คือกะโหลกศีรษะของหลีจื่ออานนั่นเอง！

ทุกคนต่างตกใจกับภาพนี้จนต้องถอยหลังซ้ำๆ ส่วนหลีเหล่าไท่ฟู่ก็ตกใจจนเกือบจะเป็นลมตายเสียแล้ว ใช้เวลาสักพักกว่าจะเย็นลง

“จี้…จี้ฉาง！” ใบหน้าหลีเหล่าไท่ฟู่เต็มไปด้วยความตกใจ “เจ้ามาได้อย่างไร…”

จี้ฉางเอากะโหลกศีรษะของหลีจื่ออานขึ้นมาชื่นชมแล้วก็หัวเราะอย่างประหลาดว่า “กลับมาได้อย่างไรน่ะรึ？”

“ท่านอาจารย์ของข้า ท่านว่าอย่างไรเล่า？ ท่านคิดว่าข้ากลับมาได้อย่างไรเล่า！”

จี้ฉางจ้องไปที่ผู้อาวุโสที่อยู่ตรงหน้า

หลังจากนั้นไม่นานหลีเหล่าไท่ฟู่ก็กล่าวอย่างเฉียบขาดว่า “จี้ฉาง เข้าตายไปแล้ว โลกนี้ไม่ใช่ที่ๆ เจ้าควรอยู่ มันขัดต่อกฎของสวรรค์！ เจ้ารีบออกไปเดี๋ยวนี้！”

“เราเป็นอาจารย์กับลูกศิษย์ ในฐานะที่เป็นอาจารย์แล้วข้าไม่อยากทําเรื่องที่น่าเกลียดเกินไป！”

สีหน้าเข้มงวดของเขา ยังอยากจะใช้อำนาจการเป็นอาจารย์ในการกดจี้ฉางเหมือนตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่อีกหรือ…