ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 937

ขวดแก้วที่ใส่ดอกไม้แห้งและดาวเอาไว้ ถูกพ่อและแม่ของเสี่ยวจิ่วเก็บรักษาเอาไว้อย่างทะนุถนอม

คนตายไปนานแล้ว ร่องรอยจะค่อยๆ หายไป สุดท้ายบนโลกใบนี้ก็จะไม่มีใครจำเธอได้

แต่พวกเขาจำได้

เมื่อเทศกาลเช็งเม้งจบลงนายหญิงซูก็พาซู่เป่ากลับเภอหงชั่วคราว

นายหญิงซูกำลังเก็บข้าวของ ซู่เป่าอึ้งทึ่งไป “หา จะกลับไปแล้วเหรอคะ?”

กลับบ้านมาอยู่ไม่กี่วัน เกือบลืมไปแล้วว่ายังต้องกลับไปอำเภอหงอีก

ต้องเรียน ป.1 เทอมสองให้จบ และยังต้องไปคืนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ของแมวผี...

แม้ต้องย้ายโรงเรียนกลับมาอย่างกะทันหันก็ไม่เป็นไร คืนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ขี่ตำหนักพญายมไปก็ได้

แต่เธอยังอยากไปบ่อลวงวิญญาณอีกครั้ง

การเคลื่อนไหวจัดเก็บข้าวของของนายหญิงซูหยุดชะงักเล็กน้อย เธอเอ่ยขึ้นว่า “งั้นก็อยู่ต่ออีกวันละกัน ยายเพิ่งนึกได้ว่าต้องไปเยี่ยมเพื่อนเก่าคนหนึ่งพอดี”

ศพของเสี่ยวเหม่ยยังถูกเก็บไว้ในโรงพยาบาล

ซู่เป่า ซูเหอเวิ่นและมู่กุยฝานไปถึงโรงพยาบาล สอบถามสถานการณ์ของเสี่ยวเหม่ย

ก่อนหน้านี้หมอผู้ดูแลของเสี่ยวเหม่ยส่ายหน้าพลางถอนหายใจ “เด็กคนนี้เป็นเด็กดีมากทีเดียว ให้ความร่วมมือในการรักษาทุกด้าน เชื่อฟังสุดๆ”

“เธอเหมือนกับเสี่ยวจิ่ว ต่างเป็นเด็กที่พยายามมากๆ อยากมีชีวิตอยู่รอดมากๆ”

ฉะนั้นแม้พวกเธอจะเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวเฉียบพลันชนิดลิมโฟบลาสติก แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็นับว่าควบคุมได้ดีทีเดียว

“แต่ว่าโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวเฉียบพลันที่รักษาอย่างพิเศษใดๆ ก็ตาม จะมีชีวิตอยู่ได้ประมาณสามเดือนเท่านั้น แต่ผ่านกระบวนการรักษาของสมัยนี้ ก็มีหลายคนที่อยู่ได้เป็นเวลานาน...”

กระทั่งคนส่วนใหญ่สามารถอยู่รอดโดยไร้โรคเป็นเวลานาน ถ้าโชคดียังมีสิทธิ์รักษาให้หายขาด

เพียงแต่การรักษาซับซ้อนและต่อเนื่องเป็นเวลานาน คนในครอบครัวและคนไข้จำเป็นต้องมีใจที่กระตือรือร้น

เนื่องจากมีความหวังเช่นนี้ เด็กทั้งสองคนจึงต่างให้ความร่วมมือกันเป็นอย่างดี พยายามช่วงชิงโอกาสให้ตัวเองเติบโตได้อย่างกระตือรือร้น

“น่าเสียดาย ที่เด็กสองคนนี้ข้ามผ่านด่านนี้ไปไม่ได้” หมอผู้ดูแลพูดขึ้นมาแล้วก็ยังคงรู้สึกว่าในใจเจ็บปวดเป็นอย่างมาก “การรักษาเป็นเวลานานในร่างกายของพวกเธอจะสะสมพิษ พวกเธอรับแผนนี้ไม่ไหว พวกเราเองก็พยายามสุดความสามารถแล้ว”

เนื่องจากเด็กสองคนนี้ ทุกคนในแผนกต่างใจสลาย กระทั่งเห็นเด็กน้อยแสนฉลาดรู้ประสีประสาสองคนนี้เป็นลูกหลานของตนเอง

“เสี่ยวเหม่ยเป็นความสุขของคนชราในครอบครัว เด็กได้เจอคุณปู่คุณย่าน้อยครั้ง คนในครอบครัวทนไม่ไหว จึงกลับไปครั้งหนึ่ง”

เข้ามาโรงพยาบาลล่าช้าไปวันหนึ่ง ว่ากันตามเหตุผลแล้วมันไม่สำคัญ แต่เป็นไปได้ว่าอาจเป็นการวิ่งเต้นระหว่างการเดินทาง

หลังพูดขอบคุณและบอกลากับคุณหมอ ซู่เป่ารู้สึกว่าในใจหนักอึ้ง เงียบไม่พูดไม่จา

มู่กุยฝานจูงมือของเธอพลางถามขึ้นว่า “เป็นอะไรเหรอ?”

ซู่เป่าทุกข์ใจเล็กน้อย “ก่อนหน้านี้แม่ก็เป็นแบบนี้ใช่ไหมคะ!”

ถูกคุณตา คุณยายและเหล่าลุงๆ ปกป้องอยู่ในปราสาทมาตลอด ตามวิธีที่คุณหมอพูดเมื่อครู่ แม่น่าจะได้โอกาสมีชีวิตอยู่ในระยะยาว

แต่สุดท้ายโชคชะตาก็เล่นตลกกับผู้คน...

มู่กุยฝานอุ้มเธอขึ้นมา โอบหลังเธอเบาๆ ปลอบอย่างไร้เสียง

ต้องโทษเขา ที่ปกป้องซูจิ่นอวี้ได้ไม่ดี...

ไม่นานพวกซู่เป่าเขาก็หาคนในครอบครัวของเสี่ยวเหม่ยเจอ

ต่างกับเสี่ยวจิ่ว เสี่ยวเหม่ยเป็นคนนอกพื้นที่ คนในครอบครัวย้ายมาอยู่เมืองหลวงเพื่อให้การรักษาที่ดีที่สุดกับเธอ เช่าห้องระยะยาว

พูดได้ว่าบ้านที่บ้านเกิดและรถขายไปหมดแล้ว ทุ่มเททุกอย่างเพื่อช่วยเสี่ยวเหม่ย

เพิ่งจะมาถึงอะพาร์ตเมนต์ ปีกจมูกของซูเหอเวิ่นก็ฟุดฟิดๆ “เยี่ยมเลยกลิ่นธูป!”