ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 945

ซู่เป่าจมดิ่งอยู่ในโลกของตัวเอง

เธอรู้สึกประหลาดเป็นอย่างมาก เธอมองเห็นเลือดของตัวเองกำลังไหลเวียนได้อย่างชัดเจน กระดูกและเนื้อหนังราวกับต้นอ่อนเล็กๆ ที่งอกเงยในวันยามฤดูใบไม้ผลิ กำลังยืดยาว เติบโต...

เบื้องหน้าเป็นสีม่วง ในท้องกุกๆ ไม่รู้ว่าคืออะไร

ซู่เป่าอยากดู เมื่อมีความคิดนี้ผุดขึ้นมา เธอก็ราวกับวิญญาณหลุดลอยออกมาอย่างนั้น ไม่นึกเลยว่าจะเห็นสถานการณ์ของท้องตัวเองด้วยมุมมองของบุคคลที่สาม

“ที่แท้ไม่ใช่ท้องนี่เอง...” ซู่เป่าอึ้ง “นี่คืออะไร?”

เพิ่งจะเกิดความสงสัยขึ้นมา จิตใต้สำนึกก็ตอบคำถามแทนเธอแล้ว ในหัวของซู่เป่าผุดขึ้นมาสองคำ จุดตันเถียน

สุดยอด! โดนใจเลย เยี่ยมๆๆ!

ที่แท้ก็เป็นจุดตันเถียนนี่เอง!

นิยายที่แม่อ่านไม่ได้โกหกจริงๆ ด้วย คนมีจุดตันเถียนจริงๆ

เห็นเพียงแต่ในจุดตันเถียนเป็นผืนน้ำสีม่วงสุดลูกหูลูกตา ส่งเสียงโครกครากกลิ้งไปมาไม่หยุด ค่อยๆ จับเป็นก้อนจนดูเป็นจริงมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นโลกสีม่วงขนาดเท่ากำปั้น

ซู่เป่าสงสัย โลกที่ใหญ่ขนาดนี้คืออะไรอีก?

เธอไม่เข้าใจ เพียงแต่โลกใบนี้ดูดรับพลังหยินอย่างต่อเนื่อง รู้สึกเหมือนป้อนยังไงก็ไม่อิ่ม

อีกอย่างที่ยิ่งน่าสงสัยคือ มัน ‘กิน’ ไม่หยุด ทว่ากลับเล็กลงเรื่อยๆ...

จุดจื่อตันกำลังควบแน่น ซู่เป่าดูดรับพลังหยินตามสัญชาตญาณ

ซู๊ดๆ

พลังหยินในตำหนักพญายมวื๊ดๆ ออกมาข้างนอก จนกลายเป็นลมพายุโหมลูกหนึ่ง

ผิงเติ่งหวังที่ถูกอัดจนใกล้จะกลายเป็นบิสกิตอัดแข็ง ในที่สุดก็รู้สึกได้ว่าตำหนักพญายมสั่น พื้นที่ว่างที่เหลือไว้ให้เขาในที่สุดก็ใหญ่ขึ้นเล็กน้อย เขาสามารถพลิกตัวและนั่งลงได้แล้ว

ผิงเติ่งหวังจะร้องไห้แล้ว

ใครเคยเห็นยมบาลที่คับแค้นใจแบบนี้บ้าง?

กบฏล้มเหลว ถูกจับเข้ามาในตำหนักพญายม ยังไม่ฆ่าเขาอีก

จับเขามาทำกระสอบทราบอยู่บ่อยๆ ยังไม่พอ การปฏิบัติต่อเขายังแย่ขนาดนี้อีก ไม่ให้ของกินยังไม่พอ แม้แต่ที่ที่จะให้อยู่ยังมีแค่ทางน้อยๆ เส้นหนึ่ง

รังแกผีอย่างโหดร้ายเกินไปแล้ว!

ในขณะนี้เอง พลังหยินในตำหนักพญายมถูกดูดไปจนหมดแล้ว

พลังหยินที่ช้อนกลับมาจากหุบเหวผีร้องมากมายขนาดนั้น ไม่นึกเลยว่าจะไม่พอให้ซู่เป่าเลื่อนขั้นในหนึ่งครั้ง

ซู่เป่าที่กำลังหลับตารู้สึกถึงความยากลำบากขึ้นมาโดยพลัน เธอรู้สึกว่ายังขาดอีกนิด ยังขาดอีกแค่นิดเดียวเท่านั้น ยังต้องการพลังหยินอีกนิด...

พลังหยินๆ เธอต้องการพลังหยิน!

ซู่เป่าเสาะหาอย่างไม่สบอารมณ์ ทันใดนั้นแววตาก็เปล่งประกายขึ้นมา

ตอนนี้เธอไม่ได้ ‘เห็น’ จริงๆ ทั้งหมดล้วนรู้สึกได้

เธอรู้สึกว่าในมุมของตำหนักพญายมยังมีพลังหยินซ่อนอยู่นิดหน่อย พอดีกับส่วนเล็กน้อยสุดท้ายนั่นที่เธอขาด!

ซู่เป่า ซู๊ดๆ

ผิงเติ่งหวัง !!!

ยัยเด็กน้อยน่าสับนี่!

ไม่นึกเลยว่าจะมาปล้นพลังหยินไปจากตัวเขา!

พลังหยินที่เดิมผิงเติ่งหวังก็มีไม่เท่าไร เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ถูกดูดไปจนกิ่วแล้ว วิญญาณที่เต่งตึงกลายเป็นวิญญาณที่แห้งเหี่ยว ดวงตากับใบหน้าย่นรวมกัน...

จุดจื่อตันของซู่เป่าเองก็หยุดไหลเวียนในตอนนี้เอง สงบลงแล้ว

เธออดมาได้ที่จะหายใจเข้าเบาๆ เฮือกหนึ่ง อารมณ์ตื่นเต้นดีใจอย่างหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวใจ

ซู่เป่ามีภาพหลอนอย่างหนึ่ง เธอรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองดึงผิงเติ่งหวังสิบคนในฝ่ามือเดียวได้!

ในขณะที่เธอคิดแบบนี้ วิญญาณเองก็ออกมาจากร่าง ล่องลอยไปที่ไกลๆ...

ด้านมู่กุยฝาน หลังขับรถมาถึงบ้านตระกูลซู ก็พบว่าซู่เป่า ‘ผล็อยหลับ’ ไปแล้ว

ในใจเขามีข้อสงสัย อะไรที่เรียกว่าจิตท่องไปในแดนพุทธภูมิ?

…

ยมโลก ทุกอย่างมืดมิด

เสี่ยวเหม่ยมองไปรอบๆ ด้วยความหวาดกลัว

อาฮู้

ไม่รู้ว่าเสียงหมาหอนอันเลือนรางแว่วมาจากไหน เสี่ยวเหม่ยตกใจจนกอดอกตัวเองเอาไว้แน่น

ในขณะนี้เอง เธอได้ยินราวกับเบื้องหลังมีเสียงฝีเท้า มีคนกำลังตามเธออยู่...?

ตึกๆๆ...

เสี่ยวเหม่ยหันหลังกลับไปมองด้วยความลุกลี้ลุกลน เห็นเพียงแต่ข้างทางไม่ไกลมีเงาเล็กๆ เงาหนึ่งปรากฏขึ้นมา เธอลอยอย่างเชื่องช้า...

หลังเห็นเธอ จู่ๆ เงานั้นก็หยุดชะงัก แล้วรีบลอยมาหาเธอ

ผี!!

ใบหน้าของเสี่ยวเหม่ยเต็มไปด้วยความตื่นกลัว หมุนตัวได้ก็เปิดแน่บ

เงาเบื้องหลังเองก็วิ่งตามมา เธอวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ อีกฝ่ายเองก็วิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน

“ช่วยด้วย...” เสี่ยวเหม่ยตกใจกลัวจนร้องไห้ออกมาเลย “ผี!”

เสี่ยวจิ่วมองเงาร่างไกลๆ ที่วิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ ตาปริบๆ

เธอแอบรอเธออยู่ตรงนี้มาตั้งนาน เกือบจะรอไม่ไหวแล้ว

ไม่ง่ายเลยถึงจะได้เห็นเสี่ยวเหม่ย ทำไมเสี่ยวเหม่ยถึงไม่รอเธอ แล้ววิ่งไปเลยล่ะ!

“เสี่ยวเหม่ย…เสี่ยวเหม่ย！”

วิ่งเร็วเกินไปแล้ว เสียงลมข้างหูฟิ้วๆ เธอตะโกนอยู่สองสามทีทว่าเสี่ยวเหม่ยกลับไม่ได้ยิน...