ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 509

รอทุกคนลงชื่อเสร็จแล้ว เฉินจื่อคังก็ยื่นหนังสือหย่าให้มู่หรงเซี่ยอีกครั้ง

“ยังไงเจ้าก็เป็นลูกสาวของผู้บัญชาการทหาร เวลาแบบนี้ อย่ามัวงี่เง่าอยู่เลย ข้าจะดูถูกเจ้าเอาได้”

เขาพูดจาประชด มู่หรงเซี่ยโกรธจนกัดฟันกรอด “ข้าไม่งี่เง่าอยู่แล้ว ถ้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนแบบนี้ ถึงตาย ข้าก็จะไม่มีวันอยู่กับเจ้าเด็ดขาด”

ว่าแล้ว นางก็แย่งพู่กันมาแล้วลงชื่อในใบหย่า

ลู่ม่านขมวดคิ้ว มองดูทุกอย่างตรงหน้า พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ในช่วงวินาทีสุดท้ายก่อนตาย เฉินจื่อคังจะไม่ปกปิดความต่ำช้าของตัวเองเลย

กำลังคิดอยู่นั้น พลตระเวนสองคนก็เดินเข้ามา แล้วพูดเสียงเข้ม

“นำตัวออกไปให้หมด ใต้เท้าจะเริ่มไต่สวนแล้ว!”

ว่าแล้ว ก็เดินเข้าไปจับตัวทุกคนออกมา

ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่คุกของศาลต้าหลี่ ดังนั้น คดีนี้ก็ต้องให้ศาลต้าหลี่ไต่สวน

ทุกคนถูกนำตัวออกไปแล้ว ยืนเรียงแถวกัน

คนที่นั่งอยู่ข้างหน้าคือหลี่ยวี่ อ๋องหนิง และใต้เท้าศาลต้าหลี่ ในมือถือไม้ปลุกสติไว้

ตอนที่สายตาลู่ม่านมองไปยังอ๋องหนิง เห็นแววตาที่ได้ใจของอ๋องหนิงอย่างเห็นได้ชัด

ครั้งนี้เขาคงอยากฆ่าพวกเขาให้ตาย!

กำลังคิดอยู่นั้น หลี่ยวี่ก็พูดขึ้นว่า “ในเมื่อคนมาครบแล้ว ก็เริ่มไต่สวนคดีได้แล้วล่ะ”

ระหว่างที่พูดนั้น ใต้เท้าก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “คดีนี้มีหลักฐานชัดเจน ไม่มีอะไรให้ไต่สวนแล้ว ตามหลักกฎมณเฑียรบาล ก็ต้องประหารทุกคนที่เกี่ยวกับคดีนี้ ข้าได้รายงานต่อฝ่าบาทแล้ว เชื่อว่าจะได้ผลเร็วๆนี้”

กำลังพูดอยู่นั้น หน้าประตูก็มีข้ารับใช้ถือพระราชโองการวิ่งเข้ามา

“ใต้เท้า ได้รับจดหมายกลับมาแล้วขอรับ!”

“รีบนำขึ้นมาเร็ว!” ใต้เท้าคนนั้นว่าแล้ว ก็เปิดดูเอกสารดู วินาทีต่อมา เขาก็ให้อ๋องหนิงดู “ท่านดูก่อนสิ”

อ๋องหนิงปากก็พูดว่า “นี่เป็นที่ของเจ้า ก็ต้องให้เจ้าดูสิ” แต่มือกลับรับเอกสารมาเปิดดูแล้ว

ต่อมาเขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ใต้เท้าก็รีบประกาศคำตัดสินเถอะ!”

ได้ยินดังนั้น ใต้เท้าก็พยักหน้าแล้วเริ่มประกาศคำตัดสิน

นักโทษเฉินจื่อคัง เดิมถูกตัดสิทธิ์การสอบขุนนางเพราะลอกข้อสอบ แต่กลับยังโกหกฝ่าบาท เปลี่ยนชื่อสกุลแล้วมาสอบเป็นขุนนาง กระทำผิดฐานลบหลู่ ส่วนครอบครัวรู้เรื่องนี้ แต่กลับจงใจปกปิด ตามหลักกฎมณเฑียรบาล จะต้องถูกประหาร ส่วนคนอื่นในตระกูลเฉิน ฝ่าบาทเห็นแก่ที่พ่อแม่แก่แล้ว จึงอภัยโทษให้

เร็วขนาดนี้เลย! ลู่ม่านมองไปยังอ๋องหนิงกับหลี่ยวี่ที่นั่งข้างบนอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของอ๋องหนิงแสยะยิ้มอย่างได้ใจ แต่หลี่ยวี่กลับตกตะลึงเล็กน้อย

เรื่องนี้เป็นฝีมือของอ๋องหนิงจริงด้วย?

คิดได้แบบนี้แล้ว ลู่ม่านก็มองไปยังเฉินจื่อคัง เขาดูใจเย็นมาก เหมือนคนที่จะโดนประหารเป็นคนอื่น หรือเมื่อกี้ที่หลี่ยวี่ตกใจเป็นแค่การแสดง?

กำลังคิดอยู่นั้น ใต้เท้าคนนั้นก็เรียกพลตระเวนขึ้นมา “นำตัวลงไป พรุ่งนี้กลางวันประหารหน้าตลาด!”

“นี่มันปรักปรำกันชัดๆ!” จ้าวซื่อตะโกน นางมองเฉินสือซ่วนกับเฉินจื่อฉายอย่างเสียใจ กว่าจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัว ทำไมถึงถูกประหารแบบนี้ล่ะ?

“บังอาจนัก หลักฐานเต็มตาเช่นนี้ เจ้ายังจะมาพูดจาไร้สาระอะไรอีก?”

เฉินจื่อฉายไม่เข้าใจ จ้าวซื่อเอาหนังสือตัดขาดความสัมพันธ์ที่เฉินจื่อคังลงชื่อออกมา “หนังสือตัดขาดความสัมพันธ์! จื่อฉาย พวกเรายังมีหนังสือตัดขาดความสัมพันธ์นะ!”

ว่าแล้ว นางก็รีบเดินไปจับราวประตูคุกแล้วตะโกนไปข้างนอก

“พวกเรามีหนังสือตัดความสัมพันธ์ พวกเราไม่ใช่คนบ้านเดียวกันแล้ว”

เฉินหลิ่วเอ๋อได้ยินแล้วก็รีบตะโกนทันที “ช่วยด้วย!”

ไม่นาน เฉินจื่อฟู่ก็เข้าร่วมด้วย ทำให้ทั้งคุกมีเสียงดังก้องเต็มไปหมด

เดิมที ผู้คุมพวกนั้นเห็นว่าพวกเขาเป็นนักโทษรอประหาร จึงไม่สนใจพวกเขามาก แต่พอได้ยินเสียงโวยวายดังขนาดนี้ก็ไม่พอใจขึ้นมา ก็ถึงเดินมาพร้อมกับเสียงก่นด่า

“เสียงดังเอะอะอะไรกัน? จะตายอยู่แล้ว ยังจะโวยวายอะไรกันอีก?”

“พวกเรามีหนังสือตัดความสัมพันธ์ พวกเราไม่ใช่คนบ้านเดียวกันแล้ว” จ้าวซื่อว่าแล้วก็เอาหนังสือตัดความสัมพันธ์ออกมายื่นออกไป

ผู้คุมกลับไม่ยอมรับไว้ “ฝ่าบาทออกคำสั่งแล้ว พวกเจ้าหนีไม่รอดหรอก!”

จ้าวซื่อยังไม่ยอมตายใจ แล้วเอาเครื่องประดับบนตัวออกมา “ข้าจะให้เจ้าทั้งหมดเลย ขอท่านช่วยพูดกับใต้เท้าได้หรือไม่ ปล่อยพวกข้าออกไปทีเถอะนะ……”

ผู้คุมรับของไว้แล้วเดินจากไป “พวกเจ้าวางใจได้ ของเครื่องประดับพวกนี้แล้ว ข้าจะเตรียมอาหารมื้อสุดท้ายให้พวกเจ้าอย่างดีเลย!”

จ้าวซื่อเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางหัว “เจ้าอย่าเพิ่งไป เจ้าปล่อยพวกข้าออกไปก่อน……”

เฉินสือซ่วนก็พยุงจ้าวซื่ออย่างด้านหลัง “ท่านแม่……”

“เฉินจื่อคัง!” จ้าวซื่อโมโห “เจ้ามันตัวซวย ถ้าไม่ใช่เจ้า พวกเราก็ไม่เป็นเหมือนตอนนี้หรอก? ตั้งแต่ที่บ้าน ทั้งบ้านต้องอดออมเพื่อส่งเจ้าเรียนหนังสือ เดิมทียังคาดหวังว่าเจ้าจะสอบติดเป็นขุนนาง สุดท้ายล่ะ? ทั้งบ้านต้องอับอายขายขี้หน้าเพราะเจ้า ทั้งที่เจ้าก็รู้ว่า เจ้าเป็นขุนนางไม่ได้ เจ้ายังมาเป็นอีก? ตอนเจ้าเจริญ พวกเราก็ไม่ได้อะไรจากเจ้าเลย พอตอนนี้กระทำความผิด เจ้ากลับพาคนทั้งบ้านมาตายกับเจ้า! นี่มันไม่ยุติธรรมเลย!”