ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 76

บทที่76 แค่อยากให้นายปลอดภัยมากยิ่งขึ้น

ตอนที่เข้าไปในบ้านบังกะโล เป็นเวลาประมาณสามทุ่ม

ตอนที่ออกจากบ้านบังกะโล เป็นเวลาตีหนึ่งกว่า ยังผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง

ทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นเสน่หา ลู่หย่าฉีเหงื่อหอมไหลท่วมตัว ใต้ร่างยิ่งเปียกโชกอย่างไม่หวั่นไม่ไหว

ตอนแรกเธอทำมากเกินไปแล้ว ให้ฉันเลียน้ำรักทั้งหมดที่ขาของเธอให้สะอาด ฉันฝืนทำตาม

ในเวลาต่อมาฉันขอเลียทำความสะอาดให้เธอ เธอตกใจจนตัวสั่นเทาไปหมด

ฉันไม่สามารถตีเธอแน่นอน เธอเป็นเพราะถูกกระตุ้นอารมณ์ ไม่กล้าอีกต่อไป ในที่สุดก็รับไม่ได้อีกแล้ว ใช้คำพูดของเธอก็คือ ที่ตรงนี้ของเธอ กำลังจะบวมแล้ว ขอร้องให้ฉันปล่อยเธอ

ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันไปที่ศูนย์อาบน้ำแห่งหนึ่งกับเธอ เธอใจป้ำมาก เหมาทั้งร้านโดยตรง แล้วในอ่างน้ำขนาดใหญ่ หลังจากเปลี่ยนน้ำใหม่ก็มีเพียงเราสองคน เปลือยไม่เหลือแม้แต่ตารางนิ้วหนึ่ง

“คนสวย ฉันสงสัยมาโดยตลอด คุณอายุตั้งสามสิบเจ็ดแล้ว ทำไมยังหุ่นดีขนาดนี้?”

ลู่หย่าฉีวางผ้าขนหนูร้อนไว้บนหน้า นอนอยู่ในน้ำ หัวพิงหมอนที่ริมฝั่งไว้

“ทุกส่วนในร่างกาย ล้วนมีคนนวดเพื่อให้เลือดไหลเวียน การทานอาหาร ก็เป็นการเลือกรับประทาน แล้วยังบำรุงผิวออกกำลังกายทุกวัน ฉันเคยคำนวณคร่าวๆแล้ว ผิวทุกตารางเซนติเมตรบนร่างกายของฉัน เสียค่าใช้จ่ายเกินหมื่นทั้งนั้น ในสื่อต่างอวดอ้างกันตลอดเวลาว่าผิวพรรณของดาราสาวพวกนั้นอ่อนนุ่ม บางเบา เหมือนดั่งเด็กสาวอายุสิบแปดปี นั่นเป็นเพราะไม่ได้มาเทียบกับฉัน”

เมื่อพูดถึงรูปร่างและผิวพรรณ ลู่หย่าฉีมีความมั่นใจอย่างเต็มที่

แน่นอน ถ้าฉันมีเงินทุนหลายสิบล้าน ลงทุนในร่างกาย ฉันก็จะมีความมั่นใจอย่างเต็มที่

คิดถึงร่างกาย ฉันก็พูดถึง อยู่เสี้ยงเฉียน

ลู่หย่าฉียังคงไม่ต้องการที่จะพูด

ตอนที่ฉันว่ายน้ำมาตรงหน้าเธอ ในที่สุดเธอก็พูดขึ้น และยังสมใจมาก ไม่ให้โอกาสฉันได้ทำเธอ

ลู่หย่าฉีพูดได้อย่างมืออาชีพมาก เลยทำให้ฉันฟังรอบหนึ่งก็จำไม่ได้ ว่าโรคนั้นชื่ออะไร จำได้แค่ เธอบอกว่าในภูเขาลึกที่เขตทิเบตแห่งหนึ่งมียาชนิดหนึ่ง ชื่อว่าอัมมารูน สามารถรักษาโรคของ อยู่เสี้ยงเฉียนได้

“ตามฐานะของ อยู่เสี้ยงเฉียน แล้ว ถ้ามียาชนิดจริงไม่มีเหตุผลที่เขาจะเอามาไม่ได้ถึงจะถูก”

เสียงหัวเราะขื่นๆ ดังออกมาจากใต้ผ้าขนหนูร้อนบนใบหน้า “เรื่องเกี่ยวกับความสุขทางกามารมณ์ของฉัน ฉันก็เคยส่งคนไปหา ยากมาก มีเพียงบันทึกที่เลือนรางในตำราโบราณตำรับยาสมุนไพรของจีน แต่ก็เคยมีคนได้ยาชนิดนี้จริงๆ รักษาโรคนี้จนหายขาด แต่คนที่หาเจอยานั้น คือในสมัยสาธารณรัฐ......”

ลู่หย่าฉีส่งคนไปหาจำนวนมาก เกือบจะขุดหาทั้งภูเขาแล้ว แต่ก็ยังหาไม่เจอ กลับยังเป็นเพราะสภาพแวดล้อมที่พิเศษอุบัติเหตุและอื่นๆ คนได้ตายไปไม่น้อย

ทุกครั้งที่หา ก็จะต้องมีคนตาย และทุกครั้งที่มีคนตาย ก็จะเป็นปัญหาอย่างหนึ่ง ดังนั้นผ่านมาสิบกว่าปี เรื่องนี้ก็ค่อยๆถูกล้มเลิกไป และเนื่องจากอายุของอยู่เสี้ยงเฉียนมากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องแบบนั้นอีกต่อไป

“ใครบอกว่าคนรวยจะไม่มีความเสียใจภายหลัง ถ้าหากเป็นคนจน รับรองว่าอยู่เสี้ยงเฉียนจะไม่กล้าแม้แต่คิดเรื่องแบบนี้ ปล่อยวางตั้งนานแล้ว แต่เขาดันมีเงิน มีเงินมากมาย แต่มีเงินก็ไม่สามารถรักษาได้ ความเสียใจแบบนี้ ถึงเป็นความเสียใจครั้งใหญ่ที่แท้จริง”

ได้พูดคุยกับลู่หย่าฉีมากมาย หลังจากได้ผ่อนคลายร่างกายแล้ว เราแต่งตัวเรียบร้อยแล้วขึ้นรถอีกครั้ง

เมื่อมาถึงประตูหลังของร้านเสริมสวย ลู่หย่าฉีไม่ได้รีบลงจากรถ กลับได้จุดบุหรี่ขึ้น ถามว่าฉันกับหยู่ถิง ความคืบหน้าเป็นยังไงบ้าง?

“ฉันต้องการโอกาส เธอยุ่งทั้งวัน กว่าจะไม่ยุ่งแล้ว ประจำเดือนก็มาอีก ฉันกำลังคิดว่า ถ้าหากเป็นไปไม่ได้จริงๆ ก็วางยาเธอเสียเลย ทำหลายๆครั้ง จะต้องท้องแน่นอน”

เมื่อได้ยินความคิดที่ไม่ดีของฉัน ลู่หย่าฉี รีบโบกมือไปมา “ไม่ได้ ไม่ได้แน่นอน นายอดทนรอโอกาส อย่าทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าเด็ดขาด เรื่องนี้ใจร้อนไม่ได้แน่นอน นายจะต้องอดทนรอ จำไว้ จำใส่ใจไว้!”

นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ และยังเป็นลู่หย่าฉี ที่พูดออกมาเอง ช่างดีสมบูรณ์แบบจริงๆเลย

หลังจากคุยกันอีกพักใหญ่ เธอก็ก้าวออกจากรถ แต่รอยเท้าอ่อนเพลีย ล้มลงกับพื้นโดยตรง

ฉันรีบลงจากรถ พยุงตัวเธอขึ้น และยังถือโอกาสจับตรงที่น่าอายของเธออีกทีหนึ่ง จนทำให้เธอส่งเสียงครางเบาๆ ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างรวดเร็วปฏิกิริยาที่รุนแรงทำให้ฉันตกใจ

“ทำไมคุณอ่อนไหวชัดเจนมากขนาดนี้ กลับบ้านอยู่เสี้ยงเฉียนได้เห็นเข้า เขาจะดูไม่ออกหรือ?”

ลู่หย่าฉีส่ายหัวหายใจกระหืดกระหอบ พูดด้วยความยากลำบาก “เดินทางไปทำงานนอกสถานที่แล้ว......”

ฉันถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งอก ฉันไม่อยากเป็นเพราะทางลู่หย่าฉีมีข้อบกพร่อง เลยทำให้ตัวฉันเองต้องจมน้ำตาย

“นายคิดว่าฉันเอาปืนของเล่นเพื่อป้องกันตัวหรือ?”

ฉันรู้สึกสับสนเล็กน้อย แล้วรีบใส่ซองกระสุนกลับ ส่งคืนให้เธอ พลังของเจ้านี่ ทรงพลังยิ่งกว่ากระบอกนั้นที่อยู่ข้างล่างของฉันมากเกินไป เป้าหมายของกระบอกนั้นฉันคือ ทำให้คนเคลิบเคลิ้มดั่งเทวดาจะหาไม่ เป้าหมายกระบอกของเธอคือ ทำให้คนตายโดยตรง ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันจริงๆ

“ง่วงมากขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่ไปนอนล่ะ ยังไงก็มีผู้จัดการอยู่เวร คุณไม่จำเป็นต้องกังวลไปทุกเรื่องเสียหน่อย”

จางหงหวู่ลุกขึ้น สวมรองเท้าเสร็จ แล้วบิดขี้เกียจ แล้วเก็บปืนเข้าไปในกระเป๋า

“รอเก็บศพให้นาย หลังจากเก็บศพเสร็จ ก็ไปส่งอยู่เสี้ยงเฉียน ฝังเป็นเพื่อนกับนาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่จำเป็นแล้ว งานทำได้ยังไงบ้าง?”

สองมือโอบรอบเอวบาง ฉันกอดจางหงหวู่ไว้แน่นในอ้อมแขน จูบเบาๆที่ใบหน้าสวยงามของเธอ “ขอบคุณพี่ ฉันรู้ว่าคุณต้องการไปขู่อยู่เสี้ยงเฉียนให้ปล่อยคน เมื่อเกิดอุบัติเหตุ”

รู้สึกถึงความร้อนที่แผดเผาใกล้เข้ามา ฉันรีบปล่อยมือออกทันที แล้วจางหงหวู่ก็เอาบุหรี่กลับเข้าไปในปากเล็กๆที่เซ็กซี่อีกครั้ง

“ลองพูดดู”

ฉันรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร ดังนั้นจึงบอกเรื่องที่เกี่ยวกับลู่หย่าฉีในคืนนี้ ให้จางหงหวู่ฟังอย่างละเอียดถี่ถ้วน

ตอนที่จางหงหวู่รู้ว่า อยู่เสี้ยงเฉียนมีโรคอย่างนั้น เหมือนจะตกใจอย่างหนัก

“มิน่าล่ะ สมัยก่อนพวกผู้หญิงที่ฉันหาให้เขา หลังจากเสร็จงาน ไม่ก็จากไปไกล หรือไม่ก็หายไปเลย สรุปแล้วเป็นโรคอะไร ไปสืบมาได้หรือยัง?”

“โรคอะไรฉันจำไม่ได้แล้ว สะกดยากมาก แต่ชื่อของยารักษาโรค ฉันสืบมาแล้ว อัมมารูน มีในเทือกเขาทิเบต แต่คนสุดท้ายที่พบ คือในสมัยสาธารณรัฐ เดิมทีฉันก็อยากจะหายาชนิดนี้ มาทำเป็นเครื่องรางให้กับตัวเอง แต่แม้กระทั่ง อยู่เสี้ยงเฉียน และ ลู่หย่าฉีก็ยังหาไม่เจอ ฉัน......เหอะๆ!”

จางหงหวู่กดก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ และขมวดคิ้วเล็กน้อย

“พี่ พี่อย่าคิดเลย ฉันสามารถควบคุมหยู่ถิง ลู่ปู้หนาน และ ลู่หย่าฉีก็มีความปลอดภัยเพียงพอแล้ว จะมีเครื่องรางนี้หรือไม่ ก็ไม่สำคัญ”

จางหงหวู่เงยหน้าขึ้นมองฉัน ดวงตาที่สวยงามมีความรู้สึกที่แท้จริง “พี่แค่อยากให้นายปลอดภัยมากยิ่งขึ้น”