ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 41

บทที่ 41

เฉินเสี่ยวเทียนมองหลงหลิงหลิงอย่างไม่น่าเชื่อ “พี่ พี่ทำไมต้องอธิบายกับเขาเยอะขนาดนี้? ฝ่ายธุรการต้องตรวจสอบ งั้นก็เป็นเรื่องที่พี่พูดคำเดียวก็จบไม่ใช่เหรอ?”

“เพี๊ยะ”

หลงหลิงหลิงยกมือตบเฉินเสี่ยวเทียน

“นายหุบปาก”

หลงหลิงหลิงโกรธจนตัวสั่น เธอไม่เคยเห็นคนโง่ขนาดนี้ และเธอยังเป็นพี่สาวเขาอีก รู้อย่างนี้ก็ตัดขาดอย่างสิ้นเชิงแต่แรก

ก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ระหว่างหลงหลิงหลิงกับครอบครัวไม่ดี ตั้งแต่โตมาเธอก็ตัดขาดความสัมพันธ์กับครอบครัว และเปลี่ยนนามสกุลตัวเอง แต่หลังจากทำงานเข้าสู่สังคมแล้ว คนที่บ้านก็มาหาเธอ เธอก็รู้สึกถึงความสำคัญของครอบครัว จึงได้ใจอ่อน ก็มีการติดต่อไปมาหาสู่กันบ้าง

สำหรับน้องชายเฉินเสี่ยวเทียนคนนี้ เธอก็คอยเป็นห่วงเขาไม่น้อย แต่ไม่รู้ทำไมน้องชายคนนี้ถึงได้โง่ขนาดนี้? คอยผลักเธอลงหลุมพรางทีละนิดทีละหน่อย

เฉินเสี่ยวเทียนลูบหน้าตัวเองที่โดนตบ รู้สึกงง

“พี่ พี่ตบผมทำไม?”

ผู้ชายที่ยืนข้างเขาก็รู้สึกงง ไม่รู้ว่าทำไมหลงหลิงหลิงถึงตบน้องชายตัวเอง? หรือว่าที่เขาพูดไม่ถูก?

ไป๋ยี่เฟยกลับหัวเราะ ได้เห็นถึงความสามารถของเฉินเสี่ยวเทียนในการขุดรีดพี่สาว ช่างน่าทึ่งจริง ๆ

พนักงานรักษาความปลอดภัยทั้งสองคนก็ยืนอึ้ง ไม่กล้าพูดอะไร

หลงหลิงหลิงพูดขึ้นเสียงสูง “บริษัทมีกฎของบริษัท นายเป็นคนนอก ไม่มีสิทธิ์พูด”

“พี่” เฉินเสี่ยวเทียนเบิกตากว้าง หลงหลิงหลิงทำไมทำแบบนี้กับเขา?

ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นเบา ๆ “พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนนี้ ใช้ได้ทีเดียว ต้องเพิ่มเงินเดือน”

“ใช่ค่ะ” หลงหลิงหลิงพยักหน้าทันที

พนักงานรักษาความปลอดภัยแววตาสว่างขึ้นทันที เพิ่มเงินเดือน?

คนนี้เป็นใคร? ยอดเยี่ยมขนาดนี้ สามารถสั่งหลงหลิงหลิงทำงานได้?

เฉินเสี่ยวเทียนกลับไม่ยอม “พี่ ทำไมพี่ต้องลดตัวเพื่อไอ้บ้านนอกคนหนึ่ง?”

เวลานี้ พี่เขยเขาดึงเขาทีหนึ่ง เฉินเสี่ยวเทียนนี่ทำไมถึงได้โง่ได้ขนาดนี้ ไม่เห็นหรือว่าหลงหลิงหลิงวางตัวต่อหน้าไป๋ยี่เฟยยังไง? ยังกล้าพูดแบบนี้

“พี่เขย พี่ดึงผมทำไม?”

“หุบปากเถอะ เขาเป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัท” หลงหลิงหลิงจึงต้องอธิบาย

เฉินเสี่ยวเทียนยังรู้สึกรู้สา “ผู้จัดการใหญ่ตำแหน่งก็ต่ำกว่าพี่”

“อีกหน่อยถ้ามีญาติมาหาก็ลางานได้” ไป๋ยี่เฟยหัวเราะเสียงเบา

“รับทราบค่ะ” หลงหลิงหลิงพยักหน้า

ไป๋ยี่เฟยมองเฉินเสี่ยวเทียนแล้วส่ายหัว ในใจยังคิดเรื่องหลี่เสว่ จึงเตรียมตัวจะออกไป

แต่ยังไม่ได้ก้าวขา พี่เขยคนนั้นก็เดินมา ยื่นมือมาแล้วยิ้ม “สวัสดีครับ ผมชื่อเฝิงสือตง เป็นผู้จัดการใหญ่ของเทียนรุ่ยกรุ๊ป”

ไป๋ยี่เฟยอึ้งไป มองเฝิงสือตงครู่หนึ่ง แล้วเดินจากไปโดยไม่สนใจ

ดังนั้น เฝิงสือตงจึงรู้สึกอาย

ดูท่าทางการเดินอย่างนักเลงของไป๋ยี่เฟยเวลาเดินจากไป เขาพูดขึ้นเสียงเย็นชา “โหวจวี๋ของพวกเธอนี่เป็นอะไร? ใครก็มาเป็นผู้จัดการใหญ่ได้เหรอ?”

หลงหลิงหลิงอดไม่ได้จึงกลอกตาใส่เขา “ เรื่องของโหวจวี๋กรุ๊ป ไม่ใช่เรื่องที่พวกนายต้องมายุ่ง” พูดจบจึงถามขึ้นอย่างเอือมระอา “วันนี้พวกนายมาหาฉันทำไม?”

หลงหลิงหลิงได้ยินแล้วก็ตอบอย่างเฉื่อยชา “คืนนี้ฉันไม่ว่าง”

……

ไป๋ยี่เฟยกลับไปแล้วก็ไปหาหลี่เสว่ที่กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปทันที

ภายในออฟฟิศหลี่เสว่สีหน้ากังวล “เรื่องนี้กะทันหันเกินไป โจมตีเราอย่างรับมือไม่ทัน ตอนนี้ทางบริษัทก็กังวล ฉันต้องการให้คุณแจ้งกับทางโหวจวี๋ก่อน อาจจะ หนึ่งพันล้านก็คง……”

ไป๋ยี่เฟยหัวเราะ พูดอย่างไม่ใส่ใจ “ผมแจ้งแน่นอน ไม่ต้องกังวล”

หลี่เสว่ตอบอืมคำเดียว เวลาเดียวกัน มีเสียงเคาะประตู

“ประธานหลี่มีคนส่งดอกไม้และช็อกโกแลตมาอีกแล้วค่ะ” พนักงานคนหนึ่ง ถือดอกกุหลาบช่อใหญ่กับช็อกโกแลตกล่องหนึ่งเข้ามา

หลี่เสว่มองไปที่ไป๋ยี่เฟย แล้วลุกขึ้นพูด “เธอเอาดอกไม้กับช็อกโกแลตไปแจกให้เพื่อนร่วมงานคนอื่นเถอะ”

เมื่อพนักงานคนนั้นออกไปแล้ว หลี่เสว่อธิบาย “ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งมา คุณ……”

ไป๋ยี่เฟยดึงมือหลี่เสว่ “อืม ผมรู้ว่าเมียผมเสน่ห์แรง”

หลี่เสว่ได้ยินก็รู้สึกเขินแล้วหลบสายตา “กะล่อน……”

“ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม กินด้วยกันไหม?”

ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่ออกไปด้วยกัน เขาจุงมือหลี่เสว่ไปที่รถBMWของเขา “ขึ้นรถ”

หลี่เสว่อึ้งไปนิด “รถนี่……”

ไป๋ยี่เฟยพูดเสียงเรียบ “ออ เพิ่งซื้อ ไปกันเถอะ”