ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 42

บทที่ 42

ขึ้นรถแล้วหลี่เสว่ก็ยังคิดไม่ตก “ทำไมคุณซื้อรถใหม่อีก?”

“ทำงานจะได้สะดวก ใช่แล้ว ผมซื้อออดี้ให้พวกแม่คันหนึ่ง แบบนี้พวกเขาออกไปไหนจะได้สะดวก ไม่งั้นที่บ้านมีรถคันเดียว ถ้ามีคนใช้แล้ว คนอื่นก็ไม่ได้ใช้”

“รถสามคัน?”

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า มองหน้าซื่อ ๆ ของหลี่เสว่ รู้สึกน่ารัก

หลี่เสว่ยังรู้สึกช็อกอยู่

รถคันเดียวก็ดีมากแล้ว เขายังซื้อเพิ่มอีกสองคัน

“รถคันนี้เท่าไหร่คะ?”

ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างสบายใจ “น่าจะประมาณสองล้าน ประมาณคันของคุณ”

“……แล้วคันของแม่ล่ะ?” หลี่เสว่ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว

“ราคาก็ประมาณนี้แหละ ล้วนเป็นรุ่นพิเศษ”

หลังจากอาการช็อกแล้ว หลี่เสว่ก็เริ่มรู้สึกกังวลใจพูดขึ้น “ไป๋ยี่เฟย คุณใช้เงินเยอะขนาดนี้ ถ้าอีกหน่อยไม่มีเงิน แล้วต้องการเงินกะทันหันจะทำยังไง?”

ไป๋ยี่เฟยรู้ว่าหลี่เสว่เป็นห่วงตน “ก่อนหน้านี้ผมเคยบอกแล้วไง? ต่อไปนี้ผมจะไม่ให้คุณกับพ่อแม่ลำบากอีก วัตถุนอกกายพวกนี้ สิ่งที่ควรมีก็ต้องมี คุณวางใจได้ สามีคุณมีความสามารถในการหาเงิน”

หลี่เสว่มองไป๋ยี่เฟยอย่างซาบซึ้ง รู้สึกอบอุ่นในใจ

ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยไม่แค่ได้ขึ้นเป็นผู้จัดการใหญ่ของโหวจวี๋กรุ๊ป ยังดีกับพ่อแม่ของเธอขนาดนี้ เธอมีความปรารถนา หวังว่าเธอกับไป๋ยี่เฟยจะเป็นสามีภรรยาที่แท้จริง

แต่เมื่อคิดถึงจุดนี้ หลี่เสว่ก็รู้สึกเกรงใจ “ถ้าอย่างนี้วันหลังคุณก็อย่าใช้เงินฟุ่มเฟือยอีกนะคะ”

“ครับ ฟังคุณภรรยาทุกอย่างครับ” ไป๋ยี่เฟยยิ้มตอบ

หลี่เสว่ดูวิวนอกหน้าต่าง มุมปากโค้งขึ้น

ทั้งสองไปถึงร้านอาหารแนวยุโรป สั่งเนื้อย่างกับสลัด

หลังกินข้าว ไป๋ยี่เฟยเรียกหลงหลิงหลิงมา “นิวซีกรุ๊ปติดต่อได้เรื่องอย่างไงบ้าง?”

หลงหลิงหลิงรู้สึกแปลกใจ ทำไมท่านประธานถึงห่วงเรื่องความคืบหน้าของนิวซีกรุ๊ป?

แต่ก็ตอบกลับอย่างรับผิดชอบในหน้าที่ “ช่วงเช้าวันนี้ได้คุยกับฝ่ายบริหารระดับสูงคนฝั่งโน้น แต่ผลลัพธ์ไม่ค่อยดีค่ะ”

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว “ให้คนไปสืบภายในของนิวซีกรุ๊ป แล้วก็เจ้าของนิวซีกรุ๊ปด้วย”

เมื่อหลงหลิงหลิงจากไป ไป๋ยี่เฟยใช้นิ้วเคาะโต๊ะ คิดอะไรบางอย่าง สุดท้ายก็ลุกขึ้นแล้วออกจากบริษัท

หลี่เสว่กลับถึงบริษัทแล้วก็เริ่มยุ่งกับงาน ไม่นาน หลิ่วจาวเฟิงก็โทรมา

เธอไม่ได้คิดอะไรเลย ตัดสายทิ้งทันที

ผ่านไปครู่เดียว โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก

หลี่เสว่ขมวดคิ้ว สุดท้ายก็รับสายอย่างเอือมระอา

“ฮะโหล มีเรื่องอะไร?”

ในสายหลิ่วจาวเฟิงหัวเราะ “เสว่เอ๋อ ไม่มีเรื่องโทรมาไม่ได้เหรอครับ?”

หลี่เสว่ตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ฉันยุ่ง”

ตอนนี้หลี่ซื่อกรุ๊ปกำลังตกอยู่ในช่วงลำบาก เมื่อครู่ตอนเธอกลับมาได้ยินว่าไม่ใช่แค่โครงการที่เธอรับผิดชอบมีปัญหา โครงการอื่นและการตลาดก็ทยอยมีปัญหา

ทุกคนต่างก็ยุ่งกับการรับมือ จะไปมีเวลาได้อย่างไร? อีกอย่างเธอไม่อยากติดต่อกับหลิ่วจาวเฟิงเลย

“สวัสดีครับ เจ้านายมีอะไรครับ”

หลังจากครั้งที่แล้วที่ร่วมงานกันอย่างดี ไอ้หน้าแผลมีดก็ถือไป๋ยี่เฟยเป็นนายทุน

“ช่วยผมสืบหาประธานของนิวซีกรุ๊ปหน่อย ห้าแสน”

“ไม่มีปัญหาครับ” ไอ้หน้าแผลมีดตอบรับทันที

……

ห้าโมงห้าสิบนาที ไป๋ยี่เฟยก็ปรากฏตัวที่โรงแรมจิ่วโจว

เข้าไปแล้วก็สอบถามพนักงาน แล้วเข้าไปในห้องอาหารที่จองไว้

แต่เพิ่งขึ้นชั้นบน ก็เจอจ้าวเผิงออกมาจากห้องน้ำ

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้เจอจ้าวเผิงอีกเลยหลังจากงานเลี้ยงรุ่นครั้งก่อน วันนี้จ้าวเผิงก็เหมือนเดิมใส่สูทเต็มตัวอย่างเรียบร้อย แต่สีหน้าไม่ค่อยดี เห็นได้ชัดว่าไม่ได้สดใสเหมือนก่อน

แต่จ้าวเผิงเมื่อเห็นไป๋ยี่เฟย ก็โกรธขึ้นมาทันที ทำเขาขายหน้าตอนซื้อรถครั้งก่อน และทำเขาหน้าเสียต่อหน้าเพื่อนในงานเลี้ยงรุ่น ทำให้จ้าวเผิงเกลียดไป๋ยี่เฟยมาก

“ไป๋ยี่เฟย นายทำไมอยู่นี่?”

ไป๋ยี่เฟยไม่อยากไปมาหาสู่กับจ้าวเผิงตั้งนานแล้ว จึงไม่สนใจคำพูดจ้าวเผิง เดินตรงไปยังห้องอาหาร

จ้าวเผิงกลับไม่ปล่อยเขา “ไป๋ยี่เฟย ฉันพูดกับนายอยู่ หูหนวกหรือไง?”

ไป๋ยี่เฟยหันกลับมาหน้าเฉื่อย ๆ พูดขึ้น “ไม่ได้หนวก แค่สายตาไม่ดี”

ไม่อย่างนั้นมหาลัยสี่ปีทำไมถึงดูไม่ออกว่าจ้าวเผิงเป็นคนแบบนี้?

จ้าวเผิงเข้าใจความหมายของไป๋ยี่เฟย “ไป๋ยี่เฟย แล้วนายจะดีไปถึงไหน? แกก็แค่คนตอแหลที่สารเลว”